Παρασκευή 26 Απριλίου 2013

Μύθοι και ιστορίες της Αρχαίας Βοιωτίας


Οι «Μύθοι και ιστορίες της Αρχαίας Βοιωτίας» με κείμενα του Αριστείδη Ρούσσαρη και εξαιρετική εικονογράφηση από τη Μάρω Αλεξάνδρου συγκεντρωμένοι σε ένα τόμο κυκλοφορούν σε επιμελέστατη έκδοση του βιβλιοπωλείου μας και απευθύνονται σε όλες τις ηλικίες από 7 ετών και πάνω.
 
  • ΠΡΟΜΗΘΕΥΤΕΙΤΕ ΤΟ
  • ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ
«ο λαός που μελετάει και γνωρίζει την ιστορία του,
κρίνει σχεδόν πάντα ασφαλέστερα και ορθότερα…»
Ο Βοιωτός ήταν γιος του Ποσειδώνα και της Άρνης και εγγονός του Κρόνου. Λεγόταν γι’ αυτόν και τον αδερφό του Αίολο ότι είχαν γεννηθεί στο Μεταπόντιο, όπου είχε καταφύγει η μητέρα τους Άρνη γιατί εκδιώχθηκε από τον πατέρα της, όταν ανακαλύφθηκε ότι ήταν έγκυος. Από εκεί είχαν φύγει μετά τον φόνο της θετής μητέρας τους Αυτολύτης, διότι είχε συγκρουστεί με τη μητέρα τους Άρνη. Λεγόταν ακόμα ότι ο Βοιωτός κατέφυγε τότε στον παππού του Αίολο, ο οποίος και τον υιοθέτησε. Όταν διαδέχτηκε τον παππού του έχτισε πόλη, την οποία ονόμασε Άρνη προς τιμήν της μητέρας του και την κατέστησε πρωτεύουσα της χώρας, η οποία προς τιμήν του ονομάστηκε Βοιωτία.
Στο βίντεο που ακολουθεί, ένας από τους μύθους του βιβλίου, οι  ΕΝΝΕΑ ΜΟΥΣΕΣ ΤΟΥ ΕΛΙΚΩΝΑ με αφηγήτρια την Αγνή  Στρομπούλη.
 

Δευτέρα 22 Απριλίου 2013

Μια ακόμα συναρπαστική εμπειρία η συνάντηση με το Νίκο Σιδέρη στην παρουσίαση του βιβλίου του "Μιλώ για την κρίση με το παιδί"



Συναρπαστικός ο ψυχαναλυτής και συγγραφέας Νίκος Σιδέρης και στην τρίτη του επίσκεψη στο βιβλιοπωλείο ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΦΡΑΣΗ καθώς παρουσίασε αυτή τη φορά το νέο του βιβλίο
σε μια εκδήλωση που άγγιξε τις 3 ώρες και καθήλωσε στην κυριολεξία το ακροατήριο που τον αντάμειψε με την προσήλωση στην ομιλία του και τον καταιγισμό ερωτήσεων που ακολούθησαν.
Σας παρουσιάζουμε μια περίληψη των κυριοτέρων θέσεων που διατύπωσε.


Παρακολουθώντας τα τελευταία χρόνια τις επιπτώσεις της κρίσης στην ψυχολογία των ανθρώπων, μικρών και μεγάλων, μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ένα φαινόμενο αδιανόητο πριν την κρίση. Συγκεκριμένα, μια παράδοξη, τραγική ευχή των Ελλήνων (το τονίζω: Ελλήνων) γονέων, που όλο και συχνότερα την ακούς σε πλήθος περιστάσεις. Ακούς, δηλαδή, Έλληνες γονείς να εύχονται να φύγουν μακριά και να μη γυρίσουν «γιατί τι να κάνουν σ’ αυτή τη χώρα…»
Αυτή η ευχή αισθάνθηκα ότι αντιπροσωπεύει την πιο πυκνή και πικρή συμπύκνωση της τραγωδίας που ζούμε. Και ότι είναι το καμπανάκι που μας επισημαίνει ότι αντιμετωπίζουμε ένα μεγάλο κίνδυνο: Να δούμε την κρίση να παράγει, σε βάθος χρόνου, πέρα από υλικές και ψυχικές ζημίες, νέες χαμένες γενιές παιδιών.
Ποιοί είναι όμως οι ψυχολογικοί μηχανισμοί της κρίσης όπως τη ζούν οι μεγάλοι σε όλα τα επίπεδα – καθημερινότητα και σκέψεις για το μέλλον, εργασία και πολιτική, προσωπική και κοινωνική ζωή, παντού… και δεύτερο, τι περιμένουν τα παιδιά από τους μεγάλους, ώστε να προστατευτούν από την κρίση και (γιατί όχι) να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι μέσα από τη δυσκολία και τη δοκιμασία;


Ποιοι είναι οι ψυχολογικοί μηχανισμοί της κρίσης;

Είναι δύο ειδών: Ψυχοδιανοητικοί και ψυχοσυναισθηματικοί. Όλοι συγκλίνουν στην παραγωγή των χαρακτηριστικών στάσεων που δεσπόζουν σήμερα και είναι το «μούδιασμα» και το ότι οι άνθρωποι μοιάζουν «τρελαμένοι».
Ο κύριος ψυχοδιανοητικός μηχανισμός ονομάζεται «διπλός δεσμός». Είναι η εμπλοκή της σκέψης, που προκύπτει όταν οι άνθρωποι υφίστανται την πίεση παράδοξων μηνυμάτων που αλληλοακυρώνονται, χωρίς να επιτρέπεται να σκεφτείς σχετικά μ’ αυτό το παράδοξο.  Στην περίπτωση της Ελλάδας σήμερα, αυτή η επικοινωνιακή μηχανή παραγωγής διανοητικής εμπλοκής συνίσταται στο εξής σύμπλεγμα: Ένα πρώτο μήνυμα λέει 

  • «Αν αντισταθείς, χάθηκες» (=πτώχευση, καταστροφή…). Ένα δεύτερο μήνυμα λέει 
  • «Αν υποκύψεις, χάθηκες» (=ανεργία, φτώχεια, μιζέρια…). Κι ένα τρίτο 
  • απαγορεύει τη σκέψη, εφόσον «Είναι μονόδρομος» αφού «Το είπε η τρόικα». 
       Πέρα από την ψυχολογία νέο-ραγιαδισμού που καλλιεργεί μια τέτοια επικοινωνιακή θύελλα, το χειρότερο είναι ότι, μπλοκάροντας τη σκέψη των ανθρώπων, καθιστά ανέφικτες τις δύο βασικές αρετές που απαιτεί η αντιμετώπιση της κρίσης και είναι η νηφαλιότητα και η ορθολογική σκέψη. Γι’ αυτό οι άνθρωποι είναι μουδιασμένοι και «τρελαμένοι».
Τον ψυχοδιανοητικό αυτό μηχανισμό συμπληρώνουν ορισμένα ψυχοσυναισθηματικά πάθη, όπου δεσπόζουν τα εξής: Απόγνωση, ανήμπορη οργή, φόβος (έλλογος και άλογος), αγωνιώδης αναμονή. Όλο το εν λόγω σύμπλεγμα κάνει τους ανθρώπους να υποφέρουν, αλλά να μην ξέρουν να εκφράσουν πώς και να αντιδράσουν ορθολογικά και αποτελεσματικά.

Υπάρχει αντίδοτο σ’ αυτή τη δοκιμασία;

Ναι, υπάρχει. Προφανώς, αναφέρομαι στο ψυχολογικό επίπεδο, στο πεδίο της προσωπικής στάσης. Ευρύτερες διεργασίες είναι επίσης αναγκαίες, όπως μία βαθιά διανοητική και ηθική μεταρρύθμιση, μια «θεραπεία αλήθειας», ή η επιστροφή στους ανθρώπους, μακριά από τις σειρήνες του καταναλωτικού ναρκισσισμού. Ωστόσο, στο προσωπικό επίπεδο, αντίδοτο υπάρχει, και για τους μεγάλους και για τα παιδιά.

Ειδικά τα παιδιά, τι περιμένουν από τους μεγάλους σ’ αυτές τις συνθήκες;

Περιμένουν ομπρέλα και λόγια. Δηλαδή, οι μεγάλοι να τους παράσχουν πρακτική προστασία, συναισθηματική υποστήριξη, αλλά και λόγια που δίνουν νόημα στη δοκιμασία και δείχνουν τον τρόπο υπέρβασης της αντιξοότητας.

Θα μπορούσε να κωδικοποιηθεί αυτό το αντίδοτο;

Έχει πέντε συστατικά: 
  • Κοντά, που σημαίνει ότι, στα δύσκολα, ο καθένας, και ειδικά το παιδί, πρέπει και μπορεί να στραφεί στους δικούς του ανθρώπους, να ζητήσει και να προσφέρει υποστήριξη και αλληλεγγύη, όπως τα παιδιά του Λυκείου στην Αχαΐα που πρόεφεραν τα χρήματα για την πενταήμερη εκδρομή τους για να χειρουργηθεί ένα παιδί σε άλλη πόλη. 
  • Μαζί, που σημαίνει μην κλείνεσαι στον πόνο σου γλύφοντας τις πληγές σου, αλλά μίλα και μοιράσου τα ζόρια και τα βάσανα με όσους μπορούν να σε ακούσουν, να σου μιλήσουν και, ενδεχομένως, να σου προσφέρουν και πρακτική υποστήριξη. 
  • Πλατιά, που σημαίνει μην κολλάς μόνο σε ότι σε ζορίζει, στην αναποδιά, αλλά δες και την ευρύτερη εικόνα και τι μπορεί να σε προσανατολίσει και να σε υποστηρίξει σ’ αυτήν. 
  • Σκέψη και προσπάθεια, που σημαίνει  ότι στα δύσκολα δεν χρειάζεται δύναμη, αλλά τέχνη. Και τέχνη για τον άνθρωπο σημαίνει πάνω απ’ όλα σκέψη – μαζί με έμπρακτη προσπάθεια, για να μη μείνει η σκέψη άγονο άλεσμα ιδεών χωρίς αντίκρισμα. 
  • Και πέμπτο, αξιοπρέπεια, που σημαίνει ότι, όσα κι αν κερδίσεις, αν ξεπουλήσεις την αξιοπρέπειά σου τα έχασες όλα – ενώ όσα κι αν χάσεις και υποστείς, αν διαφυλάξεις την αξιοπρέπειά σου, δεν έχασες τίποτα.



Και πώς μιλάμε στο παιδί γι’ αυτά;

Του μιλάμε αφού πρώτα το ακούμε και φροντίζοντας να γνωρίζουμε τον κόσμο του. Του μιλάμε στην κατάλληλη στιγμή, σε γλώσσα που όχι μόνο την κατανοεί, αλλά και η οποία μιλάει όχι μόνο στη λογική, αλλά και στη φαντασία και στο συναίσθημα του παιδιού – αλλιώς, και το καλύτερο, αλλά «ψυχρό» επιχείρημα, θα πάει χαμένο. Αυτός είναι ο λόγος που το καλύτερο εργαλείο που διαθέτουν γονείς, παιδαγωγοί και κάθε μεγάλος προκειμένου να μιλήσει στο παιδί, είναι να του μιλά με ιστορίες.

Η εκδήλωση ήταν συνδιοργάνωση του βιβλιοπωλείου ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΦΡΑΣΗ και του Κέντρου Λογοθεραπείας, Ειδικής Αγωγής και Αυτισμού ΕΠΙ-ΛΕΚΤΟΝ

Τρίτη 16 Απριλίου 2013

Παρουσίαση του νέου βιβλίου του Νίκου Σιδέρη “Μιλώ για την κρίση με το παιδί” στο βιβλιοπωλείο ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΦΡΑΣΗ την Κυριακή 21/4/2013 και ώρα 8.15 μμ



Το βιβλιοπωλείο ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΦΡΑΣΗ
το Κέντρο Λογοθεραπείας, Ειδικής Αγωγής και Αυτισμού ΕΠΙ-ΛΕΚΤΟΝ 
και οι εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ 
σας προσκαλούν
στην παρουσίαση του νέου βιβλίου 
του Νίκου Σιδέρη




την Κυριακή, 21 Απριλίου 2013, στις 8:15 μ.μ.,
στο βιβλιοπωλείο ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΦΡΑΣΗ
(Δημάρχου Ι. Ανδρεαδάκη 47, πρώην Πεσ. Μαχητών, Λιβαδειά).

Ο ψυχαναλυτής και συγγραφέας Νίκος Σιδέρης
εξηγεί πότε και πώς θα μιλήσει ο μεγάλος στο παιδί για την κρίση.



Ποιοι είναι οι ψυχολογικοί μηχανισμοί της κρίσης;
                      
Γιατί οι άνθρωποι μοιάζουν μουδιασμένοι ή «τρελαμένοι»;
                         
Τι σημαίνει απόγνωση; Τι φόβος;
                      
Πώς ζουν την κρίση οι μεγάλοι;
                         
Πώς τη ζουν τα παιδιά;
                         
Πώς μπορούν να μιλήσουν οι μεγάλοι στα παιδιά;
                               
 Η συστηματική, αυστηρή και ρηξικέλευθη ανάλυση των ψυχολογικών μηχανισμών της κρίσης πλαισιώνει συγκεκριμένες προτάσεις για τον τρόπο συνομιλίας των μεγάλων
 με τα παιδιά σχετικά με το εφιαλτικό νεφέλωμα της εμπειρίας.
Η κρίση είναι για όλους, μεγάλους και μικρούς, δοκιμασία. Υλική και ψυχική. Ιδιαίτερα μέσα στην καταιγίδα, το παιδί περιμένει από τους μεγάλους να του παράσχουν ασπίδα και χάρτη. Προστασία και προσανατολισμό. Ομπρέλα και λόγια. Να σταθούν πλάι του και να μιλήσουν μαζί του. 
Ποιος είναι ο σκοπός αυτής της συνομιλίας; Πότε θα μιλήσει ο μεγάλος στο παιδί για την κρίση; Τι θα του πει; Και, το σπουδαιότερο, πώς θα του μιλήσει;
Το βιβλίο αυτό προσεγγίζει τέτοια ερωτήματα με τρόπο κατανοητό και άμεσα εφαρμόσιμο στην πράξη. Οι απαντήσεις του βασίζονται σε διεισδυτικές αναλύσεις των ψυχολογικών πτυχών της κρίσης και σε βαθιά γνώση του κόσμου των παιδιών. Παρέχοντας  πολύτιμα εργαλεία σε γονείς, δασκάλους, παιδαγωγούς, αλλά και σε κάθε μεγάλο που έχει ζωτική σχέση με το παιδί ή ευθύνη για την εξέλιξή του: ειδικούς ψυχικής υγείας, κοινωνικούς λειτουργούς, διαμορφωτές της κοινής γνώμης, συγγραφείς βιβλίων για παιδιά… Βοηθώντας τους να μιλήσουν με το παιδί κατά τρόπο που προστατεύει τον ψυχικό του κόσμο από τα πλήγματα και τις απειλές και μετουσιώνει τη δοκιμασία σε πολύτιμα μαθήματα ζωής. Ενώ ταυτόχρονα παρέχει σε  κάθε σκεπτόμενο πολίτη, τροφή για σκέψη και βαθύτερη κατανόηση των ανθρώπινων πλευρών και των ψυχολογικών μηχανισμών της κρίσης. Συμβάλλοντας στην προσωπική και συλλογική μας αυτογνωσία. Και στο να μετατραπούν οι εμπειρίες της αντιξοότητας σε πλαίσιο αναβάθμισης για όλους: Τα παιδιά, τους μεγάλους, την κοινωνία και τον πολιτισμό μας.
Απόσπασμα από το βιβλίο:
"Οι ψυχές των ανθρώπων βλέπουν σαστισμένες, ό,τι θεωρούσαν δεδομένο ως παρόν και ό,τι προσδοκούσαν από το μέλλον, να σωριάζονται. Νιώθουν ανήμπορες να συλλάβουν τη φύση, την έκταση και την εξέλιξη του κακού που τις έχει βρει. Ανίκανες ν’ αποχαιρετήσουν ό,τι αγκάλιαζαν και πάνω του στηρίζονταν και τώρα χάνεται. Ανίκανες και να βρουν πού να σταθούν-να κρατηθούν για να τα βγάλουν πέρα με τις απειλές που ελλοχεύουν παντού −ιδίως με κάποιες απ’ αυτές που δεν έχουν στ’ αλήθεια μορφή σαφή, αντιληπτή και λογική, αλλά σέρνονται γύρω και μέσα τους σαν τον μπαμπούλα. Ο χρόνος της ψυχής έχει χάσει την επαφή του με τον χρόνο της ιστορίας, κι απλά σέρνεται δίχως πυξίδα όπου φυσούν οι άνεμοι – οι αταίριαστοι μεταξύ τους άνεμοι της προσωπικής οδύνης και απορίας, της συλλογικής αποδιάρθρωσης και αμηχανίας, της προπαγανδιστικής καταιγίδας και σοφιστείας, της εξάχνωσης των αναφορών και της καταβύθισης των στηριγμάτων σε κινούμενη άμμο. Μέσα σ’ αυτή την κακόφωνη, κακοφορμισμένη, κακοήθη και (για όσους έχουν το κουράγιο να το δούνε κι έτσι) κακόγουστη σκηνοθεσία μιας εικονικής πραγματικότητας, με έντονη μια αίσθηση κανιβαλισμού και βαμπιρισμού, σκέψη και συναίσθημα μοιάζουν να αιμορραγούν, να χάνουν την ενέργειά τους και τον προσανατολισμό τους, να παθητικοποιούνται, να λιμνάζουν. Να μουδιάζουν. Η ζωή εν κρίσει όλο και πιο έντονα μοιάζει με ζωή εν τάφω –δίχως σοβαρή ελπίδα ανάστασης. Ή, λιγότερο μεταφορικά, θυμίζει ένα όνειρο που ίσως το ‘χει δει κάθε άνθρωπος: Να βρίσκεσαι, λέει, μπροστά σε μεγάλο κίνδυνο• να πρέπει να τρέξεις να ξεφύγεις ή να ορμήσεις να παλέψεις• και να μην μπορείς να κινηθείς –ή οι κινήσεις σου να είναι βραδύτατες, ανολοκλήρωτες, ανίκανες να σε προφυλάξουν και να σε γλυτώσουν από την απειλή• και να βρίσκεσαι κολλημένος σ’ αυτόν τον κολασμένο τόπο, πνιγμένος από συναισθήματα ακατέργαστα, σχεδόν ακατονόμαστα, εξοντωτικά, εφιαλτικά."


Παρασκευή 5 Απριλίου 2013

Λαϊκή Ιστορία του Κόσμου: Από την εποχή του λίθου έως και τη νέα χιλιετία


Κρις Χάρμαν
Λαϊκή Ιστορία του Κόσμου
Από την εποχή του λίθου έως και τη νέα χιλιετία
Μετάφραση: Ελένη Αστερίου
Επιμέλεια: Άρης Μαραγκόπουλος  
 
Η πρώτη ιστορία που εξετάζει την παγκόσμια πορεία του Ανθρώπου από την πλευρά των αδυνάτων. Καμία άλλη παγκόσμια ιστορία δεν πραγματοποιεί αυτόν τον άθλο τόσο συναρπαστικά, τόσο τεκμηριωμένα, και με τόσο πρωτότυπη μέθοδο.

Ο Χάουαρντ Ζιν, συγγραφέας του εμβληματικού Ιστορία του Λαού των ΗΠΑ, διόλου τυχαία επαίνεσε τη Λαϊκή Ιστορία του Κόσμου ορίζοντάς την ως: «Αναντικατάστατο βιβλίο αναφοράς». 

[…] Αντίθετα από τον Φράνσις Φουκουγιάμα, σύμβουλο στο υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ που επευφημήθηκε διεθνώς το 1990 όταν υποστήριξε ότι οι μεγάλες κοινωνικές συγκρούσεις και οι μεγάλοι ιδεολογικοί αγώνες ανήκουν στο παρελθόν, ο Χάρμαν θεωρεί ότι η Ιστορία δεν έχει τελειώσει. Γι' αυτό και έγραψε αυτό το βιβλίο. Διότι «η κατανόηση της Ιστορίας είναι βασική για να ανακαλύψουμε εάν και με ποιον τρόπο μπορούμε να αλλάξουμε από εδώ και πέρα τον κόσμο που ζούμε».
Μικέλα Χαρτουλάρη, Τα Νέα

Πώς έφτασε η ανθρώπινη κοινωνία στο δυσοίωνο σημείο που βρίσκεται σήμερα; Πώς διαμορφώθηκαν και πώς εγκαθιδρύθηκαν, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της υφηλίου, οι αυταρχικές εξουσίες, οικονομικές, πολιτικές, ιδεολογικές; Πώς οι εξουσίες αυτές υποχρέωσαν εκατομμύρια ανθρώπους, που με τον μόχθο τους οικοδόμησαν την πρόοδο, να έχουν ελάχιστα δικαιώματα, ελάχιστο μερίδιο στο ίδιο τους το έργο;

            Η Λαϊκή Ιστορία του Κόσμου είναι η Ιστορία όλων των λαών του κόσμου από τα προϊστορικά χρόνια μέχρι τις μέρες μας. Η πρώτη ιστορία στο είδος της που διαλύει με τεκμήρια τον μύθο για τον «ανώτερο» δυτικό πολιτισμό, η πρώτη ιστορία που επίσης αποσείει την ευρωκεντρική ματιά στην εξέλιξη του πολιτισμού, η πρώτη ιστορία που αποδεικνύει ότι παρόμοιες περιβαλλοντικές και τεχνολογικές συνθήκες συντέλεσαν στο να συγκροτηθούν παρόμοιες κοινωνίες στην Ελλάδα, την Ινδία, την Κίνα.

            Η Λαϊκή Ιστορία του Κόσμου ανατρέπει όλα τα γνωστά στερεότυπα για τη φεουδαρχία, το Βυζάντιο, το Ισλάμ, τους λαούς και τους πολιτισμούς στην Αφρική και φυσικά για την αποικιοκρατία. Και με εξίσου τολμηρή, πρωτότυπη σκέψη διαπραγματεύεται όλη τη νεότερη Ιστορία, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στις επαναστάσεις του εικοστού αιώνα, στους δύο παγκόσμιους πολέμους και στην περίοδο του Ψυχρού Πολέμου.

            Η Λαϊκή Ιστορία του Κόσμου είναι αυτό που ορίζει ο τίτλος της. Δίχως να απαιτεί εξειδικευμένες γνώσεις από τον αναγνώστη, ζωντανεύει τις βαθύτερες τάσεις της ανθρωπότητας, εκείνες που κινούνται κάτω από την επιφάνεια των εκάστοτε κοινωνιών –γεγονός που κατορθώνει με γλαφυρή, συναρπαστική γλώσσα.

Ο Βρετανός σοσιαλιστής, ακτιβιστής και διακεκριμένος ιστορικός Κρις Χάρμαν (Chris Harman) (1942-2009) υπήρξε διευθυντής της εφημερίδας Socialist Worker και εκδότης του περιοδικού International Socialism.
 
Λαϊκή ιστορία του κόσμου. Από την εποχή του λίθου έως και τη νέα χιλιετία.
Κώστας Θεριανός
Το βιβλίο του Χάρμαν αποτελεί ένα εγχείρημα συνοπτικής παρουσίασης της Παγκόσμιας Ιστορίας από την εποχή του λίθου έως και τις αρχές της δεκαετίας του 1990. Ο συγγραφέας προσπαθεί να αναδείξει τις δυνάμεις που οδήγησαν στην αλλαγή των κοινωνιών και προκαλούν την ιστορική εξέλιξη. Ο τρόπος παραγωγής, ο τρόπος απόσπασης του πλεονάσματος από τις εργαζόμενες τάξεις σε κάθε ιστορική περίοδο και η πάλη των τάξεων αποτελούν τα νήματα που υφαίνουν την παγκόσμια ιστορική αφήγηση που επιχειρεί ο Χάρμαν από την λίθινη εποχή, την περίοδο της«επανάστασης του άστεως», μέχρι την εποχή μας. Υπάρχουν ορισμένες ιδέες κλειδιά στην πορεία της αφήγησης, στις οποίες ο Χάρμαν επανέρχεται διαρκώς μέσα στο έργο του και τις οποίες καλεί τον αναγνώστη να τις αναστοχαστεί. Η πρώτη είναι ότι η ιστορία «δεν τελειώνει»με κάποιο κοινωνικό σύστημα παρά το γεγονός ότι οι ισχυροί σε όλα τα κοινωνικά συστήματα θεωρούσαν ότι συνιστούν «το τέλος της ιστορίας» και ότι η επικράτεια και η επικυριαρχία τους θα είναι αιώνια.Η δεύτερη ιδέα, η οποία συνιστά στροφέα της αφήγησης του Χάρμαν είναι ότι δεν υπάρχει κάποια αιώνια μοχθηρή ανθρώπινη φύση, δεν «είμαστε όλοι παιδιά του Κάιν»καταδικασμένα στην αλληλοσφαγή για την επιβίωση. Η τρίτη ιδέα είναι ότι η ιστορία δεν είναι αποτέλεσμα της δράσης μεγάλων ανδρών. Άλλωστε, η αντίληψη αυτή σφραγίζει και την πρώτη σελίδα του βιβλίου που ξεκινά με το ποίημα του Μπρεχτ «Ερωτήσεις ενός εργάτη που διαβάζει». Οι υλικοί όροι ύπαρξης είναι αυτοί που οδηγούν την ανθρωπότητα στην βαρβαρότητα και όχι η δήθεν μοχθηρή φύση του ανθρώπου.Στο πλαίσιο αυτής της αντίληψης, ο Χάρμαν θέτει και απαντά διαλεκτικά το ερώτημα αν ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν αποτέλεσμα της ψυχοπάθειας του Χίτλερ: «Ο Χίτλερ ήταν ρατσιστής ψυχοπαθής, με φιλοδοξίες να επιβάλει μια εθνοτικά «εκκαθαρισμένη» Γερμανία ως την κεντρική δύναμη στην Ευρώπη και ως κυρίαρχη παγκόσμια δύναμη. Όμως, στα τέλη της δεκαετίας του 1930, η στρατηγική του ήταν λογική από την σκοπιά του γερμανικού καπιταλισμού». Η τέταρτη ιδέα είναι η αποδόμηση της ευρωκεντρικής αφήγησης της ιστορίας μέσω της ανάδειξης της ιστορικής πορείας και των άλλων πολιτισμών (Ινδία, Κίνα, Αφρική, Αμερική).Ενδεικτικό αυτής της προσπάθειας είναι ότι αφιερώνει μια ενότητα του βιβλίου του στους αφρικανικούς πολιτισμούς, οι οποίοι εξαφανίσθηκαν και επιχωματώθηκαν από την αποικιοκρατία, εξηγώντας ταυτόχρονα τους όρους συγκρότησης της ιστορικής μελέτης αυτών των πολιτισμών στην καπιταλιστική Δύση.
Όμως, ό,τι κερδίζει σε πλάτος χάνει αναγκαστικά σε βάθος. Ένα εγχείρημα αφήγησης της παγκόσμιας ιστορίας δεν μπορεί να επιμείνει σε όλα τα σημαντικά ιστορικά γεγονότα, αλλά να επιλέξει τα κυριότερα από αυτά. Επιλέγεται έτσι στις σελίδες που αφιερώνονται στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ως ενδεικτική της όξυνσης της ταξικής πάλης η εξέγερση του Σπάρτακου.Παραλείπονται οι εξεγέρσεις των Κορινθίων που οδήγησαν και στην καταστροφή της Κορίνθου από τον Μόμμιο, των Μακεδόνων και, το σημαντικότερο, η επανάσταση των δούλων και των ακτημόνων στην Πέργαμο και η απόπειρα θεμελίωσης μιας κοινοκτημονικής Πολιτείας του Ήλιου.Αντίστοιχο βιβλιογραφικό έλλειμμα είναι η μη χρήση των αναλύσεων του Τζορτζ Τόμσον για το Προϊστορικό Αιγαίο. Η ενότητα για την Βυζαντινή Αυτοκρατορία τιτλοφορείται «Βυζάντιο, το ζωντανό απολίθωμα» και εμμένει ότι καμία πρόοδος δεν υπήρξε στην αυτοκρατορία, άποψη που έχει προ πολλού ανατραπεί από τα έργα των Ντήλ, Βασίλιεφ, Οστρογκόρσκυ. Αξίζει να επισημανθεί ότι βασική πηγή του Χάρμαν για το Βυζάντιο είναι η Μεσαιωνική Ιστορία του Πανεπιστημίου του Κέμπριτζ και όχι η Βυζαντινή του ίδιου πανεπιστημίου,που δίνει μια εντελώς διαφορετική και πιο πλήρη εικόνα της ανατολικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Τέτοιες παραλείψεις που αναγκαστικά χαρακτηρίζουν κάθε εγχείρημα αφήγησης της παγκόσμιας ιστορίας μπορούν να σημειωθούν πολλές στο βιβλίο, χωρίς όμως να μειώνουν σε καμία περίπτωση την αξία του.
Ο Χάρμαν έγραψε ένα βιβλίο αναφοράς, όπως επισημαίνει και ο Χάουαρντ Ζιν. Το χρονολόγιο στην αρχή της κάθε ενότητας και το πολύ καλό γλωσσάριο στο τέλος του βιβλίου το καθιστούν απαραίτητο βοήθημα για όποιον θέλει να κατανοήσει τις δυνάμεις που κίνησαν και κινούν την ιστορία του κόσμου και την ίδια στιγμή να αποκτήσει μια σαφή εικόνα, ένα ολόγραμμα της παγκόσμιας ιστορίας. Μια εικόνα στην οποία η κοινωνιολογική και οικονομική ανάλυση δεν εξαφανίζει τα ιστορικά γεγονότα και τον χρόνο, αλλά ούτε τα γεγονότα και ο χρόνος εμποδίζουν τον αναγνώστη να κατανοήσει τις τάσεις και τις κοινωνικές δυνάμεις που τα προκαλούν
Πλεονέκτημα της ελληνικής έκδοσης αποτελεί η μετάφραση της Ελένης Αστερίου που κατόρθωσε να ανταπεξέρθει με άριστο τρόπο σε ένα πολύ δύσκολο και ιδιότροπο,σε πάρα πολλά σημεία, αγγλικό πρωτότυπο κείμενο.