Λωρίδα της Γάζας 2014. Κι ο πόνος λόγια δεν έχει ...

Tα θύματα μιας και μόνο αεροπορικής επιδρομής, που ισοπέδωσε το σπίτι της οικογένειας
 Abu Jama στη Χαν Γιούνις και σκότωσε 25 μέλη της οικογένειας. Τα 19 παιδιά.
(η φωτογραφία, από την κηδεία, δημοσιεύτηκε στη Χααρέτζ) πηγή http://www.left.gr/

Γι ακόμα μια φορά βιώνουμε το ίδιο σκηνικό της βαρβαρότητας και της γενοκτονίας των Παλαιστινίων από τους Ισραηλινούς. Γι ακόμα μια φορά οι διεθνείς οργανισμοί παρακολουθούν τις σφαγές αμάχων γυναικοπαίδων με το γνωστό κυνισμό της ουδετερότητας.

Οι νέες σφαγές αμάχων Παλαιστινίων μας φέρνουν και πάλι στη μνήμη το συγκλονιστικό κείμενο από το βιβλίο του Ντάλριμπλ "Ταξίδι στη σκιά του Βυζαντίου". Δεκαετίες αργότερα και δεν άλλαξε τίποτα στη πολύπαθη γη της Γάζας.

Ο πόνος λόγια δεν έχει ...

«Γι’ άλλη μια φορά προσπαθήσαμε να ξαναφτιάξουμε τη ζωή μας, αλλά το 1982 εισέβαλαν οι Ισραηλινοί και τα πολεμικά τους πλοία άρχισαν να βομβαρδίζουν τη Βηρυτό. Καθώς ήταν πάνω στον παραλιακό δρόμο, το διαμέρισμα ήταν πολύ εκτεθειμένο. Επί δεκαπέντε ημέρες δεχόμασταν επίθεση και από τη θάλασσα και από την ξηρά. Ήταν τρομακτικό. φοβόμουν κυρίως για τα παιδιά μου, μήπως ζήσω εγώ και σκοτωθούν εκείνα. Όλες τις ημέρες τις περάσαμε μέσα στο καταφύγιο, στο υπόγειο της πολυκατοικίας, ξαπλωμένοι στο πάτωμα. υπήρχαν πενήντα πέντε διαμερίσματα σ’ εκείνη την πολυκατοικία, πενήντα πέντε οικογένειες, περίπου 250 άνθρωποι. Οι Ισραηλινοί όμως είχαν εφεύρει ένα ειδικό τύπο βόμβας που δεν έσκαγε παρά μόνο τη στιγμή που χτυπούσε το υπόγειο,κι έτσι ξέραμε ότι ούτε κάτω από τη γη δεν ήμαστε ασφαλείς.

Κάποια μέρα έριξαν μία από αυτές τις βόμβες θραυσμάτων σ’ ένα κτίριο δίπλα από το δικό μας. Καταστράφηκε εντελώς. Οι τετρακόσιες οικογένειες στο υπόγειο –μπορεί και χίλιοι άνθρωποι συνολικά- καταπλακώθηκαν και σκοτώθηκαν. Είχαμε πολλούς συγγενείς μας εκεί μέσα, από τη μεριά του πατέρα μου. Ήταν όλοι απ’ την αλ-Μπάσα, ένα χωριό δίπλα στο Καφρ Μπίριμ. Είχε κυκλοφορήσει η φήμη ότι σε εκείνο το υπόγειο βρισκόταν ο Αραφάτ. Φυσικά, δεν ήταν αλήθεια αλλά τους Ισραηλίτες τι τους ένοιαζε; Εκείνες τις μέρες κάτι άλλα ξαδέρφια μας ήταν σε ένα κτίριο που βομβαρδίστηκε με φώσφορο. Σκοτώθηκαν κι αυτοί, αλλά με το φώσφορο αργείς πολύ να πεθάνεις. Σου καίει σιγά σιγά το δέρμα και φτάνει μέχρι τα κόκαλα».

Πρόκειται για αφήγηση Χριστιανής Παλαιστίνιας στον Ουίλιαμ Ντάλριμπλ συγγραφέα του βιβλίου «Ταξίδι στη σκιά του Βυζαντίου» σελ. 383-384 εκδ. ΩΚΕΑΝΙΔΑ. Χιλιάδες παρόμοιες αφηγήσεις πλέκουν το γαϊτανάκι του αίματος στην πολύπαθη Παλαιστίνη με διάφορες παραλλαγές,και όσο περνούν τα χρόνια αυτό που αλλάζει είναι η αυξανόμενη αγριότητα και η χρήση της υψηλής τεχνολογίας στην υπηρεσία του τρόμου.

Και συνεχίζει ο συγγραφέας

Από το βιβλίο του Ρόμπερτ Φισκ,Pity the Nation, ήξερα κάποια πράγματα για τις βόμβες φωσφόρου που είχαν ρίξει οι Ισραηλινοί στις κατοικημένες περιοχές του Λιβάνου. Σ’ ένα βιβλίο γεμάτο φρικιαστικές ιστορίες το χειρότερο σημείο είναι η περιγραφή της επίσκεψης του Φισκ σ’ ένα μαιευτήριο,λίγες μέρες μετά από ένα τέτοιο βομβαρδισμό. Εκεί συνάντησε μια νοσοκόμα. Μετά το τέλος του βομβαρδισμού είχε βάλει όλα τα φλεγόμενα βρέφη μέσα σε ένα μεγάλο κουβά νερό, προσπαθώντας να σβήσει με αυτόν τον τρόπο τις φλόγες. Όταν τα έβγαλε, μισή ώρα αργότερα, τα βρέφη ακόμη καίγονταν. Ακόμη και μέσα στο παγερό κρύο του νεκροτομείου τα κορμάκια τους σιγοκαίγονταν. Την επόμενη μέρα η γιατρός έβγαλε τα μικροσκοπικά πτώματα από το νεκροτομείο για να τα κηδέψουν. Με φρίκη είδε τις φλόγες να φουντώνουν γι’ άλλη μια φορά.

Κι η σφαγή των αμάχων και των παιδιών συνεχίζεται αμείωτη. Τα θύματα του Β' Παγκοσμίου πολέμου μετατράπηκαν σε θύτες. Με την Ευρώπη να παρακολουθεί χρόνια τώρα απαθής και τις ΗΠΑ να χειροκροτούν υστερικά. Είτε ο πρόεδρός τους είναι Δημοκρατικός είτε Ρεπουμπλικάνος.


Εμείς όμως, οι απλοί πολίτες,

τον ξέρουμε τον ένοχο

κι είναι γνωστή η αιτία.