Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2015

Στη Λιβαδειά ο ζωγράφος Δημοσθένης Κοκκινίδης στο πλαίσιο των εκδηλώσεων των "Τροφωνίων" φιλοξενήθηκε με έργα του που είχαν ως θεματική την «Οδύσσεια του Ομήρου».



Από τις 5 μέχρι τις 25 Σεπτεμβρίου 2015 στο πλαίσιο του θεσμού των Τροφωνίων  οι κάτοικοι της πόλης μας αλλά και οι επισκέπτες της είχαν τη μοναδική ευκαιρία να γνωρίσουν και να απολαύσουν μέρος του έργου ενός πολύ μεγάλου καλλιτέχνη ο οποίος έβαλε τη δική του σφραγίδα τις τελευταίες δεκαετίες με τις όλο χρώμα και ζωντάνια πινελιές του στη σύγχρονη ελληνική ζωγραφική.
Στη Λιβαδειά ο Δημοσθένης Κοκκινίδης φιλοξενήθηκε με τα έργα του που είχαν ως θεματική την «Οδύσσεια του Ομήρου».
Τα εγκαίνια της έκθεσης ξεκίνησαν στο Συνεδριακό Κέντρο «Χρήστος Παλαιολόγος» με  εισηγήσεις – συζητήσεις  στο θέμα «Πηγές έμπνευσης στην Τέχνη»: "ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ ΚΟΚΚΙΝΙΔΗΣ ΟΜΗΡΟΥ ΟΔΥΣΣΕΙΑ Ζωγραφικό δοκίμιο, ΚΕΙΜΕΝΑ: Δ. Ν. ΜΑΡΩΝΙΤΗΣ"
με εισηγητές τους:
- Δημοσθένη Κοκκινίδη, Εικαστικό
- Διονύση Καψάλης, Διευθυντὴ του ΜΙΕΤ
- Δαμιανό Μωραΐτη, Μαθηματικὸ

Η έκθεση ήταν αποτέλεσμα της συνεργασίας του Δήμου Λεβαδέων με τη Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Λιβαδειάς, το σύλλογο "Φίλοι της Βιβλιοθήκης Λιβαδειάς" και το Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης.
Το φωτογραφικό υλικό που παρουσιάζουμε προέρχεται από το αρχείο του κ. Δαμιανού  Μωραΐτη.






Στις αρχές της δεκαετίας του '90, ο Δημήτρης Μαρωνίτης πρότεινε στον Δημοσθένη Κοκκινίδη - όπως μας εξιστόρησε ο καλλιτέχνης - να ζωγραφίσει εικόνες της Οδύσσειας, την οποία τότε μετέφραζε. Το αρχικό σχέδιο ήταν να γίνει μια ειδική πολυτελής έκδοση, σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων, που θα συνοδευόταν από χειροποίητες ζωγραφιές. Ο Κοκκινίδης δέχτηκε μετά χαράς την πρόταση και στρώθηκε στη δουλειά. Αλλά ύστερα από δυο μήνες εργασία, αναπάντεχα το εκδοτικό πρόγραμμα ναυάγησε. Ο Κοκκινίδης όμως δεν διέκοψε την προσπάθεια. Στον ελεύθερο χρόνο που εξοικονομούσε, συνέχισε την εικονογράφηση των ραψωδιών της Οδύσσειας. Οι περιπέτειες του Οδυσσέα συγκινούσαν άλλωστε τον ζωγράφο από τα παιδικά του χρόνια. Ένα χειμωνιάτικο βράδυ της δεκαετίας του '30, έζησε μια αξέχαστη εμπειρία ακούγοντας τον αγαπημένο θείο του Θεόφιλο να αφηγείται με τον αργό ρυθμό του παραμυθιού την περιπλάνηση και τα βάσανα του ομηρικού ήρωα. Από την επίμονη και πολύχρονη ενασχόληση με την εικονογράφηση της Οδύσσειας προέκυψε ένα σύνολο εικόνων, που συγκροτούν ένα ενιαίο έργο, ένα σύνθετο και αρτιωμένο ζωγραφικό κόσμο, όπου η λαχτάρα του νόστου συνυφαίνεται με την άγρια ομορφιά του ταξιδιού. 











ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ ΚΟΚΚΙΝΙΔΗΣ

Στη φωτογραφία ο Δημοσθένης Κοκκινίδης στο στήσιμο της έκθεσης μαζί με τον
Νικήτα Τσακίρογλου  που είχε έρθει για τη θεατρική παράσταση των "Τροφωνίων"
Αντιγόνη του Σοφοκλή
Γεννήθηκε στον Πειραιά στις 12 Οκτωβρίου 1929. Για δύο χρόνια φοίτησε στην τότε Ανωτάτη Εμπορική Σχολή. Από το 1952 μέχρι το 1957 σπουδάζει στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας. Ακολουθεί δίμηνη παραμονή του στο Άγιο Όρος (1958), όπου μελετά βυζαντινούς εικονογραφημένους κώδικες. Παίρνει διετή υποτροφία από την ιταλική κυβέρνηση (1958). Από το 1959 μέχρι το 1961 είναι υπεύθυνος του καλλιτεχνικού τμήματος του νεοϊδρυθέντος Εθνικού Οργανισμού Ελληνικής Χειροτεχνίας. Κατά τη δεκαετία του ’60, παράλληλα με τη ζωγραφική ασχολείται με το design για βιοποριστικούς λόγους. Σχεδιάζει αντικείμενα για την εγχώρια και τη διεθνή αγορά. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της «Ομάδας τέχνης α» (1961-67) και της «Ομάδας για την Επικοινωνία και την Εκπαίδευση μέσω της Τέχνης» (1976-81). Το 1975 γίνεται μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών (Ι.Κ.Υ.). Το 1976 εκλέγεται καθηγητής στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας. Διετέλεσε πρύτανης της Α.Σ.Κ.Τ. την περίοδο 1979-82. Από το 1981 έως το 1983 ήταν μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Εθνικού Θεάτρου της Αθήνας. Είναι μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Μορφωτικού Ιδρύματος της Εθνικής Τραπέζης από το 1995 και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Εταιρείας Σπουδών Νεοελληνικού Πολιτισμού και Γενικής Παιδείας από το 1997.

Εργογραφία:

Τίτλοι στη βάση Βιβλιονέτ
(2013)
(2004)

Συμμετοχή σε συλλογικά έργα
(2011)
(2009)
Τα όρια των ειδών στην τέχνη σήμερα, Σχολή Μωραΐτη. Εταιρεία Σπουδών Νεοελληνικού Πολιτισμού και Γενικής Παιδείας
(1996)
Μοντερνισμός: Η ώρα της αποτίμησης;, Σχολή Μωραΐτη. Εταιρεία Σπουδών Νεοελληνικού Πολιτισμού και Γενικής Παιδείας [εισήγηση]

Μεταφράσεις
(2006)
Συλλογικό έργο, Έννοιες της τέχνης τον 20ό αιώνα, Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών

Λοιποί τίτλοι
(2012)
Μαρωνίτης, Δημήτρης Ν., 1929-, Ομήρου Οδύσσεια, Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης [ζωγραφική]
(2010)
Tribute to the Greek Mother, Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων [ζωγραφική]
(2009)
Αφιέρωμα στην Ελληνίδα μάνα, Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων [ζωγραφική]
(2008)
Νέα αποκτήματα - Παραστατική τέχνη από τις συλλογές της Εθνικής Πινακοθήκης, Δημοτική Επιχείρηση Πολιτιστικής Ανάπτυξης Πάτρας (Δ.Ε.Π.Α.Π.) [ζωγραφική]
(2008)
Χαρτοκόλλης, Πέτρος, Ο αυτόχειρας του Σκαραμαγκά, Σύλλογος προς Διάδοσιν Ωφελίμων Βιβλίων [ζωγραφική]
(2007)
Ιωαννίδης, Αντρέας, 1950-, Δημοσθένης Κοκκινίδης, Ελληνικά Γράμματα [ζωγραφική]
(2007)
Καββαθάς, Διονύσης, Τόπος: Αρχαιολογία του βλέμματος, Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης [έργα]
(2005)
Συλλογή Γιώργου Κωστόπουλου, Μουσείο της Πόλεως των Αθηνών Βούρου - Ευταξία [ζωγραφική]
(2002)
Δ. Κοκκινίδης, Περσεύς Υγειονομική Μέριμνα Α.Ε. [ζωγραφική]
(2002)
Ύδρα, Ιστορικό Αρχείο - Μουσείο Ύδρας [ζωγραφική]
(1997)
20 Χρόνια Πανελλήνια Πολιτιστική Κίνηση, Πινακοθήκη της Πανελλήνιας Πολιτιστικής Κίνησης [ζωγραφική]

Τρίτη 22 Σεπτεμβρίου 2015

Η ιστορία της ΑΕΚ 90 χρόνια ... Η «βασίλισσα» του ελληνικού αθλητισμού

Η ιστορία της ΑΕΚ

90 χρόνια

Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, 2014
703 σελ.
ISBN 978-960-14-2802-4, Κυκλοφορεί 
Τιμή € 55,00


Η συγγραφή της ιστορίας των ενενήντα χρόνων της ΑΕΚ ήταν ένα πολύ μεγάλο και πολύ δύσκολο εγχείρημα, το οποίο δε θα είχε έρθει εις πέρας χωρίς την ενεργοποίηση όλων των δυνάμεων της μεγάλης ενωσίτικης οικογένειας. Δε θα ήταν αρκετή η κατάθεση ιστορικών αθλητικών δεδομένων από τους δημοσιογράφους που συμμετείχαν στη συγγραφή, εάν δεν υπήρχε η κατάλληλη συνδρομή από ανθρώπους με γνώσεις και υλικό σχετικό με τη μεγάλη ιστορία του συλλόγου. Αυτοί οι άνθρωποι ήταν μαζί μας σε όλη την προσπάθεια και η ΑΕΚ τους ευγνωμονεί για τη μεγάλη προσφορά τους. [...]

Η «βασίλισσα» του ελληνικού αθλητισμού
ΚΩΣΤΑΣ Θ. ΚΑΛΦΟΠΟΥΛΟΣ

Ο Μίμης Παπαϊωάννου σκοράρει, ο Κώστας Νεστορίδης πανηγυρίζει. Η θρυλική ΑΕΚ της δεκαετίας του ’60. Η «Ενωση», λόγω καταβολής, είναι ένα «αθλητικό αρχονταρίκι», που συνδέεται με εικόνες, μυρωδιές και μνήμες της Πόλης, τους μαχαλάδες της και τους «Πολίτες».


Μνήμη Γιώργου Μόσχου
Ενα σημαντικό και ιδιαίτερα δύσκολο εκδοτικό εγχείρημα ολοκληρώθηκε με αφορμή τα 90 χρόνια ζωής της Αθλητικής Ενωσης Κωνσταντινουπόλεως (ΑΕΚ) χάρις στην επίμοχθη (συν)εργασία μιας πολυμελούς ομάδας δημοσιογράφων: ο αφιερωματικός τόμος για τη «βασίλισσα» του ελληνικού αθλητισμού. Ενα ιστορικό και αθλητικό χρονικό για έναν μεγάλο σύλλογο, του οποίου η πορεία ποτίστηκε με τα δάκρυα, χαράς και λύπης, των Κωνσταντινουπολιτών, αλλά και με τον ιδρώτα στις φανέλες με τον Δικέφαλο Αετό, που τίμησαν μεγάλες δόξες του ελληνικού ποδοσφαίρου, του μπάσκετ και του κλασικού αθλητισμού. Από τις σελίδες του παρελαύνουν ιστορικές φυσιογνωμίες, όπως ο Γιώργος Γιάμαλης (πρώτος τερματοφύλακας της Εθνικής Ελλάδος, γνωστός προπολεμικά και ως «Ροδόλφο Βαλεντίνο»), ο Κώστας Νεγρεπόντης, ο πρώτος άσος στην ιστορία της ομάδας, ο Κλεάνθης Μαρόπουλος, ο Σπύρος Κοντούλης, που είχε τραγικό τέλος στην Κατοχή, ο εμποδιστής Χρίστος Μάντικας, μεγάλοι μπαλαδόροι της εποχής, σαν το φοβερό δίδυμο Μίμη Παπαϊωάννου (στενού φίλου του Στέλιου Καζαντζίδη), που παραλίγο να μεταγραφεί στη Ρεάλ Μαδρίτης, και Κώστα Νεστορίδη (ο «Νέστορας των γηπέδων»), τον Θωμά Μαύρο και τον «πρίγκιπα του Νερέτβα» Ντούσαν (Ντούσκο) Μπάγεβιτς, τον Ντέμη Νικολαΐδη, αλλά και τον Χρ. Αρδίζογλου, τον οποίο απαθανάτισε ο ποιητής Γιώργος Μαρκόπουλος στην «Ωδή στον παίκτη της ΑΕΚ και της Εθνικής», τον «τζέντλεμαν των γηπέδων» και γιατρό Λ. Νικολάου, τον βιρτουόζο Β. Τσάρτα, το τελευταίο «δεκάρι» του ελληνικού ποδοσφαίρου, η τριπλέτα των μεγάλων προπονητών Στάνκοβιτς, Τσάκναντυ, Φάντροκ, εμβληματικοί πρόεδροι, όπως ο Νίκος Γκούμας και ο Λουκάς Μπάρλος, και, βέβαια, τη χρυσή πεντάδα που σήκωσε το Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης (Αμερικάνος, Τρόντζος, Ζούπας, Λαρεντζάκης, Βασιλειάδης) στο κατάμεστο Παναθηναϊκό Στάδιο, στις 4 Απριλίου 1968, με την ιστορική ραδιοφωνική περιγραφή του Βασίλη Γεωργίου.

Πόλη - Ν. Φιλαδέλφεια

Η ΑΕΚ αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα των «Ρωμιών», που δραστηριοποιήθηκαν στον αθλητισμό και ίδρυσαν σωματεία και συλλόγους στη Σμύρνη και την Κωνσταντινούπολη (Πανιώνιος Γ.Σ., Απόλλων, Πέρα Κλουμπ κ.ά.) ήδη από τα τέλη του 19ου αιώνα, όταν η «παλιά Ελλάδα», στην οποία θα κατέληγαν πρόσφυγες ως «τουρκόσποροι» και «παστρικές», αγνοούσε τη λέξη «σπορ». Κοινωνικά, αθλητικά και πολιτισμικά, η ιστορία της είναι συνυφασμένη με τη «Βασιλεύουσα» (σε μία παράλληλη τροχιά με τον «Δικέφαλο του Βορρά» ΠΑΟΚ), όταν η ακμάζουσα και πολυπληθής ελληνική κοινότητα της Πόλης διατηρούσε ακέραια την ελληνική ταυτότητα υπό τη σκέπη της «Αγιάς Σοφιάς». Η ΑΕΚ, λόγω καταβολής, είναι ένα «αθλητικό αρχονταρίκι», που, όπως αναφέρει ο Βαγγέλης Κουκούλογλου σε σχετικό κεφάλαιο, συνδέεται με εικόνες, μυρωδιές και μνήμες της Πόλης, τους μαχαλάδες της (Πέρα, Ταταύλα, Θεραπειά) και τους «Πολίτες», και ανακαλεί πάντα, μαζί με τον Πανιώνιο, τον Απόλλωνα και τον ΠΑΟΚ, ξεχασμένες ή παραποιημένες σήμερα αξίες, όπως «ξεριζωμός», «προσφυγιά», «αναδημιουργία».

Στις 7 Ιουλίου 1924 κατατίθεται η ιδρυτική αίτηση και, δύο μήνες μετά, αναγνωρίζεται επίσημα από το Πρωτοδικείο η «Αθλητική Ενωση Κωνσταντινουπόλεως». Στην περιοχή Ποδονίφτη και γύρω από αυτή θα γεννηθούν οι προσφυγικές συνοικίες Ν. Φιλαδέλφεια, Ν. Ιωνία και Ν. Χαλκηδόνα, και χάρις στον Κωνσταντίνο Σπανούδη, εκ των ιδρυτών του συλλόγου, συνεργάτη του Ελ. Βενιζέλου και βουλευτή με τους Φιλελεύθερους, και τον Γιάννη Χρυσάφη, σύμβουλο στην Κεντρική Επιτροπή Στέγασης Προσφύγων, θα εγκαινιαστεί το 1930 το «γήπεδον Νέας Φιλαδελφείας», που θα αποκτήσει την τελική μορφή το 1962 και θα συμπληρωθεί αργότερα με τη διώροφη εξέδρα. Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι στα εγκαίνια του γηπέδου, όπου διεξήχθη τουρνουά με την «οικοδέσποινα», την Μπαρτσελόνα, τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό, οι ελληνικοί σύλλογοι δώρισαν στην ΑΕΚ τις εισπράξεις από τους αγώνες τους.

Εκτοτε η «Νέα Φιλαδέλφεια» ήταν (και παραμένει, έστω ως φάντασμα και όραμα) η ιστορική έδρα του συλλόγου, αλλά και το σημείο αναφοράς κάθε ΑΕΚτζή. Οι ατυχείς (κατ’ άλλους εγκληματικές) επιλογές του Γιάννη Γρανίτσα οδήγησαν στην αδικαιολόγητη κατεδάφιση του γηπέδου και στο δεύτερο «ξεσπίτωμα» του συλλόγου, που έκτοτε παραδέρνει διοικητικά, οικονομικά και αγωνιστικά, με αποκορύφωμα τον υποβιβασμό του στην Γ΄ Εθνική.

Αθλητικές δόξες

Τη δεκαετία του ’30, αλλά κυρίως την τριακονταετία ’60-’90, η ΑΕΚ πρωταγωνίστησε στο ελληνικό ποδόσφαιρο, κατακτώντας εθνικούς τίτλους και κυρίως παρουσιάζοντας παίκτες μοναδικής ποδοσφαιρικής αξίας, με τους Σταματιάδη, Νεστορίδη, Παπαϊωάννου, Μαύρο και Μπάγεβιτς να κυριαρχούν στο ποδοσφαιρικό στερέωμα της χώρας και να χαρίζουν στην ομάδα σημαντικές επιτυχίες σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο.

Με την έξαρση του χουλιγκανισμού, οι θρησκευτικές συνδηλώσεις («ΑΕΚ ίσον θρησκεία», «Μαύρος ο θεός») λόγω ιστορικών καταβολών είναι έντονες στην οπαδική υποκουλτούρα του συλλόγου, ενίοτε με υπόρρητες εθνικιστικές αναγωγές. Ταυτόχρονα όμως αντιμετωπίζεται με κατάπτυστους χαρακτηρισμούς αναλόγου περιεχομένου («χανούμισσες», «Τουρκία») από τους αντιπάλους. Αμφότερα τα φαινόμενα εκδηλώθηκαν ιδιαίτερα στις νεότερες γενιές οπαδών, που προ πολλού έχουν απολέσει, μαζί με τη λογική, την ιστορική και συλλογική μνήμη.

Ξεφυλλίζοντας κανείς το λεύκωμά της, από το οποίο δυστυχώς λείπει μία εκτενέστερη κοινωνική ιστορία του συλλόγου, ενεργοποιείται αμέσως ο μηχανισμός της μνήμης και των ποδοσφαιρικών αναμνήσεων, σε κιτρινόμαυρο χρώμα, ακόμα κι αν δεν είναι οπαδός της. Ολοι οι υγιώς σκεπτόμενοι φίλαθλοι εύχονται στην ΑΕΚ σύντομα να επιστρέψει στα σαλόνια της πρώτης επαγγελματικής κατηγορίας και στη νέα διοίκηση και στους πολυπληθείς φιλάθλους της να αποφύγουν τα τραγικά λάθη του παρελθόντος.
πηγή: εφημερίδα Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Δευτέρα 14 Σεπτεμβρίου 2015

ΓΥΜΝΑΣΙΟΝ ΕΝ ΛΕΒΑΔΕΙΑ



ΓΥΜΝΑΣΙΟΝ ΕΝ ΛΕΒΑΔΕΙΑ
Συγγραφείς: Γιώργος και Φοίβη Μυτιληναίου
Κεντρική διάθεση:
Βιβλιοπωλείο «ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΦΡΑΣΗ»
Τιμή 15€

Σε όσες πόλεις βρέθηκα κατά το πρόσφατο παρελθόν φρόντισα να επισκεφθώ το σύνολο των βιβλιοπωλείων τους. Κοινή συνισταμένη των εντυπώσεών μου ήταν κάποια γεμάτα ράφια με πολυτελείς τόμους αλλά και μικρότερα βιβλία με την ιστορία της κάθε περιοχής, γεγονός που μου δημιουργούσε αισθήματα πικρίας και απογοήτευσης καθώς έκανα αναπόφευκτα τη σύγκριση με την βιβλιογραφία της Λιβαδειάς.
Ευτυχώς οι ελλείψεις αυτές περιορίστηκαν αισθητά, κατ’ αρχήν με την εμφάνιση του λευκώματος του κ. Αριστ. Ρούσαρη που δυστυχώς εξαντλήθηκε πολύ γρήγορα και αμέσως μετά με την μελέτη του συμπολίτη δικηγόρου κ. Φλώρου «Λεβαδειακή τριλογία».
Σήμερα η πόλη μας αποχτά ένα ακόμα βιβλίο καρπό επίμονης και επίπονης εργασίας του αγαπητού μας λυκειάρχη Γιώργου Μυτιληναίου και της κόρης του Φοίβης.
Σήμερα η πόλη μας χαιρετίζει την έκδοση ενός ακόμα βιβλίου που φωτίζει πτυχές της σύγχρονης ιστορίας της, και κρατά ζωντανή την ιστορική μνήμη μέσα από ντοκουμέντα και πράξεις του Γυμνασίου Λιβαδειάς, με προεκτάσεις όμως που άγγιξαν ολόκληρο τον κοινωνικό ιστό της πόλης μας.
Ενός βιβλίου που σε κάποιους θα ξυπνήσει μνήμες απασφαλίζοντας και ενεργοποιώντας ευαίσθητες χορδές μιας αξεπέραστης εφηβείας, σ’ άλλους θα ζωντανέψει την εικόνα μιας Λιβαδειάς τόσο κοντινών χρόνων αλλά ταυτόχρονα και τόσο ξεθωριασμένων.
Ενός βιβλίου που μέσα στις σελίδες παρελαύνουν οι μαθητές κάποιων άλλων δεκαετιών σημερινοί παππούδες και γλυκύτατες γιαγιάδες με τις σκανταλιές αλλά και τις επιδόσεις τους, με τις πλάκες αλλά και τις πράξεις ηρωισμού και αυτοθυσίας όταν οι συνθήκες το απαίτησαν.
Η ιστορία του «Γυμνασίου εν Λεβαδεία» όπως αποδελτιώθηκε και παρουσιάζεται από τον Γιώργο και την Φοίβη δεν απευθύνεται στο θυμικό μόνο για όσα έλαβαν χώρα εντός των αιθουσών διδασκαλίας. Αυτά είναι τα λιγότερα.
Αυτό το βιβλίο θέλει να συναντηθεί με τον επαγγελματία ιστορικό και να συνομιλήσει για τον αντίχτυπο που είχε η κατοχή στους μαθητές αλλά και στο περιβάλλον τους. Για την Αντίσταση των μαθητών και την αυτοθυσία τους, για τον Εμφύλιο και την πρόωρη ωρίμανσή τους. Για το πέρασμα από τις στρακα στρούκες την ώρα του μαθήματος στο ραντεβού με την ιστορία.
Θέλει να μιλήσει με τον ερευνητή για το ρόλο που διαδραμάτισε στις συγκεκριμένες συνθήκες το εκπαιδευτικό προσωπικό με τις παιδαγωγικές ή αντιπαιδαγωγικές (ανάλογα με την οπτική σκοπιά του καθενός) μεθόδους του. Για την απαγόρευση της κυκλοφορίας τις βραδινές ώρες, την απαγόρευση της διασκέδασης, ακόμα και της παρακολούθησης ποδοσφαιρικών αγώνων με όλα τα κωμικά συνεπακόλουθα. Για την ΑΡΜΟΝΙΑ και το ΑΛΚΑΖΑΡ χώρους στους οποίους δεν αποθεωνόταν η έβδομη τέχνη αλλά το προσφιλές παιχνίδι «κλέφτες και αστυνόμοι» μεταξύ μαθητών και καθηγητών.
Θέλει να συνδιαλεχθεί με τον κοινωνιολόγο και να του δώσει πρωτόλειο υλικό για τη στασιμότητα της εξέλιξης καθώς από την «εν χρω» και «δια μηχανής κεκομμένην κόμμωσιν του 1930» περνάμε στην διατυπωμένη στο άρθρο 2 του κανονισμού του σχολείου της περιόδου 1963-64 - δηλ. μετά από 35 ολόκληρα χρόνια - θέση ότι «οι μαθηταί καρώσι κοσμίως, ουχί εν χρω, φέρωσι πηλήκια και χαιρετώσι στρατιωτικώς».
Το βιβλίο της Φοίβης και του Γιώργου Μυτιληναίου μας περιμένει στα ράφια των βιβλιοπωλείων και μας καλεί σε μια συναρπαστική περιήγηση στην ιστορία της πόλης μας μέσα από το αρχείο του Γυμνασίου της Λιβαδειάς.

Λαμπρόπουλος Νίκος

Το παραπάνω κείμενο διαβάστηκε κατά την παρουσίαση του βιβλίου στο συνεδριακό κέντρο της Κρύας το 2004.