Οι διακριθέντες του 4ου (έτους 2014) Ποιητικού Διαγωνισμού ΕΛΙΚΩΝ και τα ποιήματα των τριών βραβείων

Οι διακριθέντες του 4ου Ποιητικού Διαγωνισμού ΕΛΙΚΩΝ

O 4^ος ΠΟΙΗΤΙΚΟΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΕΛΙΚΩΝ

Ανακοινώνουμε τα επίσημα αποτελέσματα του Ποιητικού Διαγωνισμού ΕΛΙΚΩΝ.

Το βιβλιοπωλείο γνωστοποιεί ότι αποσύρεται πλέον από την συνδιοργάνωση και ευχαριστεί για την τετραετή συνεργασία την ηλεκτρονική εφημερίδα και το περιοδικό Βοιωτία καθώς και το ΑΛΟΥΜΙΝΙΟΝ ΑΕ για την στήριξη και την χορηγία των βραβείων.

Σύμφωνα με την επίσημη προκήρυξη του 4^ου Ποιητικού Διαγωνισμού ΕΛΙΚΩΝ, απονέμονται 3 βραβεία και 3 έπαινοι – φέτος υπάρχει και μία ισοβαθμία.

ΤΑ ΒΡΑΒΕΙΑ

Το 1ο βραβείο του 4^ου Ποιητικού Διαγωνισμού ΕΛΙΚΩΝ απονέμεται στη συμμετοχή με το ψευδώνυμο Αλέξανδρος Κορνηλίου για το ποίημα «Χάσιμο χρόνου (Η εμφύλιος διχογνωμία)», με συνολική βαθμολογία 64 βαθμών.

Το 2ο βραβείο του 4^ου Ποιητικού Διαγωνισμού ΕΛΙΚΩΝ απονέμεται στη συμμετοχή με το ψευδώνυμο Φοίβη για το ποίημα «Φάτα Μοργκάνα», με συνολική βαθμολογία 63 βαθμών.

Το 3ο βραβείο του 4^ου Ποιητικού Διαγωνισμού ΕΛΙΚΩΝ απονέμεται στη συμμετοχή με το ψευδώνυμο Βενέτης  για το ποίημα «Πέντε δάκρυα», με συνολική βαθμολογία 61 βαθμών.

ΟΙ ΕΠΑΙΝΟΙ

Ο Α’ έπαινος  του 4^ου Ποιητικού Διαγωνισμού ΕΛΙΚΩΝ απονέμεται στη συμμετοχή με το ψευδώνυμο Πότνια Θηρών  για το ποίημα «Άνοιξη», με συνολική βαθμολογία 60 βαθμών.

Ο Β’ έπαινος  του 4^ου Ποιητικού Διαγωνισμού ΕΛΙΚΩΝ απονέμεται από κοινού λόγω ισοβαθμίας στις συμμετοχές: α)με το ψευδώνυμο Αίολος για το ποίημα «Τούτη την αγάπη» με συνολική βαθμολογία 58 βαθμών και β) με το ψευδώνυμο Δρυς για το ποίημα «Λακεδαίμονες» με συνολική βαθμολογία 58 βαθμών.

Ο Γ’ έπαινος  του 4^ου Ποιητικού Διαγωνισμού ΕΛΙΚΩΝ απονέμεται στη συμμετοχή με το ψευδώνυμο Αστέρω Στυλιανού  για το ποίημα «Ανορθόγραφη καρδιά», με συνολική βαθμολογία 57 βαθμών.

Στον κλάδο του 4ου Ποιητικού Διαγωνισμού ΕΛΙΚΩΝ που αφορά τη Βοιωτία νικήτρια αναδείχτηκε η συμμετοχή με το ψευδώνυμο Αθηνά Βλάχου με το ποίημα "Ενα Χαϊκού Για Τη Λιβαδειά".

Το 1ο βραβείο του 4ου Πανελλήνιου Ποιητικού Διαγωνισμού ΕΛΙΚΩΝ απέσπασε ο Γεώργιος Μουτσινάς με το ποίημα Χάσιμο χρόνου (Η εμφύλιος διχογνωμία). Δείτε

Χάσιμο χρόνου (Η εμφύλιος διχογνωμία)

Ενταύθα

«Δεν φταίω'

οι ακρώρειες παραδοξολογίες της τυμβωρύχου ιδιοσυστασίας μου 

υπερέβησαν τα εσκαμμένα» απολογείτο έμφοβη η Μνήμη

Θέλοντας να εκπονήσει επιμνημόσυνο δέηση 

για τις πληγείσες ιδιοσυγκρασίες, μεταρσιώθηκε· 

από ακρογωνιαία πρωτουργός της Πλοκής, εξετροχιάσθη κρουνηδόν 

στην υπ' αριθμόν ένα ακερδή λαθραναγνώστριά της

Μετέρχετο ιδίοις εξόδοις προσηκόντων νοσηλείων 

μέτρων αστυνόμευσης - εγνωσμένου ρεβανσισμού: 

βαττολογώντας, εκπαραθύρωσε και καρατόμησε πασιφανώς 

την κοιτίδα αργυραμοιβό, Λήθη αγανάκτησή της 

-το αντεπιστέλλον της, απάτορ μέλος-

αναφανδόν μεμφόμενη κεφαλών, ήσπαιρε περί της διπλωπικής τους ώσμωσης

«μέμνησο, μη φόβος σε νικάτω φρένας. 

συ δ' αυτάδελφον αίμα και κοινού πατρός» ^[1]

«επιτρέψατέ μου» 

προφασίστηκε εν συνεχεία ιταμώς 

η εν ταις πολλαίς αμαρτίες περιπεσούσα Στιγμή

Παρενεβλήθη αποπειρώμενη να διακριβώσει καταλεπτώς 

πώς πληκτρίζεται, πώς ορθογραφείται το «τετέλεσται»

-  δια του «σταυρωθήναι»;

Πώς εμφιλοχωρεί, πώς δηλώνεται το απραγματοποίητο· 

το προσδοκώμενο, η αόριστη επανάληψη πού υπόκεινται, πού οφείλονται

Στο καταχείμωνο, πότε παρέρχεται, ποιον αντιπαρέρχεται η Ισημερία· 

πόθεν πώς το εκάστοτε γραμμάτιο Υποκείμενο δαΐζεται, το κατηγορούμενο 

πώς εκκυβεύεται, και μεταξύ ποίων ιδιοκτητικών ρημάτων διαμερίζεται

Ποιος απαξίωσε όσα καταχώνιασες ξεφτισμένα καλοκαίρια 

σε στέρφες κολπώσεις εκκαυμάτων ως έγγιστα οπερετικών

-  Θαρρείς; Έχει περάσει πια η μόδα

Η ετεροπροσωπία πώς συνάγεται, ο γοερός σολοικισμός της 

πώς εκφέρεται -αν εκφέρεται-

Η αυτοπάθεια, η αλληλοπάθεια, η απάθεια, η αλλοπάθεια, πώς φθέγγονται

-  η δοτική προσωπική, η γενική κτητική

συνέστησαν εκ των ενόντων, μονάχες τους, σωσίβιες πτώσεις;

Με ποιους συνετάχθη το ποιητικό αίτιο, οι υποθετικοί λόγοι 

λανθάνοντες και μη, εξαρτώμενοι, ο Εμφωλεύων, ο πλάγιος

«Με ποιο δικαίωμα, Κύριε, προς τι 

τιθέμεθα προ τετελεσμένου γεγονότος» λίαν ενθέρμως διετείνετο

«Προς θεού

Βασικά, μόνο και μόνο που υπήρξατε, ήτανε κάτι σαν άνορχις εγωτισμός

Κοίταξε στο μεσοδιάστημα, τουλάχιστον, 

να δίνεσαι να δίνεσαι να τρωθείς, να πληγείς, να ματώσεις»

κατηνέγκατο εναργώς η μονόχορδη, νουνεχής Πραγματικότητα.

Εις το «δια ταύτα»

«Κι όμως, δεν στάθηκα πολύ 

αν μη τι άλλο, μέχρι να εκκινήσει τις αυτόφωρες διαδικασίες επιβίβασής του 

ο νεφοσκεπής μου Συρφετός, ώσπου να εκτυλιχθεί 

ο τοκογλυφικός υετός της απτίλου Μνήμης

Και πάλι, κατόρθωσε μονοστιγμής, ερήμην μου να συνονθυλεύσει 

αραδιάζοντας παρ' ολίγον ταχυδακτυλουργικώς τα ενθύμια συμπράγκαλά της:

τα οδοιπορικά, την προαναχώρηση, τα όστρακα, τα ειδωλεία, τα εδώλια, 

τ' αλλόφωνα, τ' αλλόφρονα,

τα γραμμόφωνα, τα φερέφωνα, τα μονόξυλα και τα ερημοκκλήσια» 

αποποιήθηκε αυτεπαγγέλτως πάσης ευθύνης η ποταπή μου Ατολμία

«Τελεύει, τελεύει ο άνθρωπος» 

θρηνούσαν ακράδαντα οι συμπληγάδες της Λέξεις

«προϊδών ελάλησε περί της αναστάσεως του Χριστού 

ότι ου κατελείφθη η ψυχή αυτού εις άδου 

ουδέ η σαρξ αυτού είδε διαφθοράν.» [^2]

Στο μεταξύ, αλήθευε η ξεμωραμένη Νύχτα κατά δήλωσίν της

- εξ αδιαιρέτου αναθηματικήν

Με τα χείλη της εγεύετο άξεστα τις οξύληκτες επάλξεις 

της σεληνιακής της λαιμητόμου,

κατακυριεύοντας άνευ χαρτοφυλακίου και κρυφίως εκπορνεύοντας 

ό,τι παλιατζούρες περιστάσεις έβρισκε μπροστά της

Τώρα, θέλεις γιατί παρεπιδημούσε εντεταμένη χαμερπώς 

η διαλελυμένη αποφορά της Σήψης

επαίρετο σατραπικά ανυποχώρητη στα χέρια της μητέρας μου

- μεσίστια έκειτο η ιζηματογενής κατολίσθησή της· 

θέλεις γιατί η στρίγγλα η εντοπιότητά της 

καθότανε άγαρμπα σε καρέκλα με τρία πόδια,

ψάλλοντας μπακαλίστικα το τριώνυμο άλγος της αμφιβόλου ενδιαίτησής της 

Θέλεις επειδή το στερέωμα έπασχε από ακατάσχετη αστρορραγία

-η γραία ψυχοσύνθεσή του

ψηλάφιζε άκριτα οζαινώδεις προτομές απωλειών-

Θέλεις, πάλι, γιατί οι άκροτες κραυγές της Απόγνωσης

ενετέλλοντο ραχατλίδικα εις ευήκοα ώτα εξορίστων ιδιοσυστασιών

-αυτή αν πήρε κι έδωσε δήγματα γραφής για το ασύδοτο ποιόν της

«Αχ, τι θέλω και μιλάω - είναι χάσιμο χρόνου η μεμψιμοιρία

καρκινοβασία, παρέλκυση είναι η εμφύλιος διχογνωμία της Οιμωγής» εξανέστη εν τέλει η μπαϊλντισμένη αυτοσυντήρησή μου

«Να μου κάνεις τη χάρη 

Ούτως ή άλλως, η ευσύνοπτη περίοδος χάριτος είναι που επείγει

να κατασκαφθείς».

^[1] Αισχύλου «Ευμενίδες», 88-89. Απόλλων (ed. Herbert Weir Smyth, 1926). 

[2] Κανών της Καινής Διαθήκης. Ευαγγελιστού Λουκά, Πράξεις των Αποστόλων, 2: 31. Το κήρυγμα του Αποστόλου Πέτρου κατά την Πεντηκοστή.

Το 2ο βραβείο του 4ου Πανελλήνιου Ποιητικού Διαγωνισμού ΕΛΙΚΩΝ απέσπασε ο Κων. Ζαχαρόπουλος με το ποίημα Φάτα Μοργκάνα. Δείτε. 

Φάτα Μοργκάνα

Δεν το γνωρίζω ετούτο το νησί

κι ας πλέουν στ' ακρόπρωρο 

μνήμες οικείες 

ριγμένες ανάκατα σα φύλλα χινοπωρινά 

πάνω στις γλαυκές στέγες 

των κυμάτων. 

Κάποτε οι φλέβες του μεσημεριού 

ακουμπισμένες στα σγουρά κοχύλια

κάποτε μια πέτρα σκαλιστή 

απ'το αρχαίο θύμωμα του ανέμου 

-εδώ η φτέρνα του Κενταύρου εκεί της Πενθεσίλειας 

το κομμένο χέρι-

Το βλέμμα ερίζωσε σε κάποια ξέρα μακρινή 

να μαντέψει τους γλάρους εναλίων ρημάτων 

μα η ποίηση όπου την αγγίξεις σε πληγώνει.

Δεν το γνωρίζω ετούτο το νησί.

Συνθλίβεται η μοίρα συχνά 

στις Συμπληγάδες της γλώσσας 

μετατοπίζοντας στα ύφαλα των συλλαβών 

το ελάχιστο βάρος των πραγμάτων: 

Γράψε «μόνος» εκεί που θα 'γραφες «μονός» 

να 'χει το σχήμα του ασπρισμένου βότσαλου 

και του πεσμένου φύλλου. 

Γράψε «γέρνω» αντί για «γερνώ» 

που 'χει μια κλίση ρέουσα και εναργή 

όπως ο ήλιος πάνω από το Ταίναρο 

ή το νερό μες στο ποτήρι. 

Πες «πότε;» αντί να πεις «ποτέ!» 

να 'ναι εύπλαστο και προσιτό 

σαν ίσκιος καρυδιάς που ξεμπαρκάρουνε 

οι ονειραμοιβοί κι οι γρύλοι.

Δεν το γνωρίζω ετούτο το νησί

μήτε το ανίσκιωτο ακρογιάλι 

του πικρού γυρισμού μήτε το ριζωμένο λιόδεντρο 

μήτε το γέρικο σκυλί. 

Ανάμεσα στα ροζιασμένα δάχτυλα 

και το γλυφό ηλιοσκαμμένο δέρμα 

εκείνων που εξορίστηκαν στις πολιτείες του νοτιά 

η ποίηση όπου την αγγίξεις σε πληγώνει.

Το 3^ο βραβείο του 4ου Πανελλήνιου Ποιητικού Διαγωνισμού ΕΛΙΚΩΝ απέσπασε ο Δημήτρης Γκόγκας με το ποίημα Πέντε δάκρυα. Δείτε

Πέντε δάκρυα

Χιόνι

Σπογγισμένο αίμα

που στράγγιξε

κι έγινε λάβα που καίει

στα σπλάχνα της.

Κάποτε,

μέσα απ’ τις ρωγμές του σώματός της,

γίνεται γραμμή κόκκινου μολυβιού.

Καίει ό,τι την πόνεσε.

Κι ύστερα

στάχτη

και χιόνι που πέφτει στο έρημο σπίτι.

Βροχή

Κάθε χρόνο

την ίδια μέρα,

μικρή ώρα δειλινού,

βρέχει.

Επέτειος θλίψης,

απώλειας

και χωρισμού.

Ρίγη στα μάρμαρα.

Μια ξαφνική μπόρα

τον ύπνο των νεκρών ταράζει.

Ιδρώτας

Της πατρίδας το χρέος ξεπληρώθηκε.

Είπες: Με το παραπάνω

Και –θυμούμαι- έκανες και μια κίνηση

με το χέρι σαν να ‘θελες να ξεφύγεις.

Τώρα ήρθε η σειρά της.

Βάλανε κάτω όλα τα ίχνη και τις υπογραφές,

οι πέτρες και τα σίδερα έτοιμα

-είχε καλούς σιδηρουργούς η Πατρίδα-

Τα καινούρια συμβόλαια έτοιμα.

Και πάλι χρέος.

Ο ιδρώτας κυλούσε σαν τον κόμπο στο λαιμό σου.

Γάλα

Πίσω απ’ αυτές τις βιτρίνες δούλευες.

Εγώ στους δρόμους.

Συναντιόμασταν στο ίδιο καφενείο

με άλλους συντρόφους και δεν

ανταλλάσσαμε κουβέντα.

Χαρτιά έπαιζα μόνο με τον καφετζή.

Απορούσα βέβαια,

Καθώς είχαμε πιει από το ίδιο ποτήρι γάλα.

Αίμα

Είναι στη μοίρα μας.

Έτσι να πεθάνουμε.

Σε κάποιο χρόνο ανομβρίας.

Όταν τα δέντρα θα διψούν,

θα μας φυτέψουνε στις ρίζες τους,

το αίμα μας να πιούνε.