Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2012

Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης και οι σημερινές ¨αναβιώσεις" της Δευτέρα 5 Νοεμβρίου, ώρα 8.00 μμ στη ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΦΡΑΣΗ


Τη Δευτέρα 5 Νοεμβρίου στο βιβλιοπωλείο μια ιδιαίτερη και επίκαιρη εκδήλωση. Με τη συμβολή αξιόλογων ομιλητών θα προσεγγίσουμε με κριτική ματιά τις απόπειρες «αναβίωσης» του ιστορικού παραδείγματος της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης στη σημερινή πολιτική σκηνή της Ελλάδας. Αυτές έχουν ως βασικό στόχο τη συσχέτιση των κοινωνικών αντιδράσεων ενάντια στις πολιτικές λιτότητας με έναν πολιτικό εξτρεμισμό που απειλεί τη Δημοκρατία της Μεταπολίτευσης, η οποία αναμένεται να ακολουθήσει τη μοίρα της Γερμανίας του μεσοπολέμου, εκτός κι αν καταπολεμηθεί δραστικά η πολιτική ανομία των «άκρων». Απέναντι σε αυτή την επιλεκτική χρήση της ιστορίας, θα παρουσιάσουμε την έκδοση του ινστιτούτου Πουλαντζά Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΒΑΪΜΑΡΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΗΜΕΡΙΝΕΣ “ΑΝΑΒΙΩΣΕΙΣ” ΤΗΣ με κείμενα που αναδεικνύουν τον ατελέσφορο, επιστημονικά και πολιτικά, χαρακτήρα της αναζήτησης ιστορικών «αναλογιών» στη σημερινή πολιτική πραγματικότητα με την πολιτική σκηνή της Βαϊμάρης.

Η «επιστροφή» στη Βαϊμάρη, αποδεικνύεται σήμερα ιδιαίτερα δημοφιλής μεταξύ φιλελεύθερων της Αριστεράς και της Δεξιάς. Τη συναντάμε όλο και πιο συχνά στην αρθρογραφία της τελευταίας τριετίας (στα Νέα, την Καθημερινή, και πρόσφατα στην παρουσίαση του βιβλίου του Χάινριχ Βίνκλερ.
Στην «επιστροφή» αυτή είναι δύσκολο να δεις κανείς κάτι διαφορετικό από μια σύγχρονη εκδοχή του ψυχροπολεμικού αντιολοκληρωτισμού: ένα είδος «παμφασισμού» («κόκκινος και μαύρος φασισμός»...), σύμφωνα με τον οποίο οι (ορθολογικές) δημοκρατίες, από τη Βαϊμάρη μέχρι σήμερα, κινδυνεύουν από τα «(ανορθολογικά) άκρα», τα οποία και εξισώνονται ταχυδακτυλουργικά ως τέτοια. Στα συμφραζόμενα αυτού του φιλελεύθερου-σοσιαλδημοκρατικού παμφασισμού, στη βεβαιότητα δηλαδή ότι κάθε προσπάθεια ριζικής αλλαγής της κοινωνίας, απ’ οπουδήποτε προερχόμενη, φέρνει νομοτελειακά περισσότερο σκοτάδι από αυτό που επιδιώκει να αντιμετωπίσει, συνηχούν, το μίσος για την ουτοπία του Διαφωτισμού και της Επανάστασης, που έτρεφαν στοχαστές όπως ο Μπερκ (αξίζει να διαβάσει κανείς επ’ αυτού τον «Αντιδιαφωτισμό» του Z. Sternhell), οι ψοφοδεείς γερμανοί σοσιαλδημοκράτες που παρουσιάζει ο Βίνκλερ στο υπό συζήτηση βιβλίο του για τη Βαϊμάρη, και, οποία σύμπτωσις, ο νεοσυντηρητισμός του 21ου αιώνα, που δυστυχώς εκτείνεται πολύ πέραν της ακροδεξιάς.

Συγκρίνοντας την ελπίδα με την απελπισία
Ας μείνουμε, όμως, στο γερμανικό Μεσοπόλεμο. Από τη μία πλευρά, η Ρόζα δηλώνει πως ό,τι συμβαίνει στη Ρωσία -η άνοδος, δηλαδή, της τρομοκρατίας- είναι άρρηκτα δεμένο με την αδράνεια της γερμανικής εργατικής τάξης και την πολιτική του γερμανικού ιμπεριαλισμού· από την άλλη, ο Γιόζεφ Γκέμπελς «προειδοποιεί» τους γερμανούς ότι κάθε τους μάρκο προς τους Σπαρτακιστές θα γίνει ρούβλια για τους ρώσους επαναστάτες («Φωνές από τη Βαϊμάρη», σ. 53-58). Πώς γίνεται, λοιπόν, να ταυτίζονται αυτοί οι υπαρξιακά διαφορετικοί; Πώς μπορεί να εξισώνεται το KPD -το κόμμα που, μετά τη φρίκη του πολέμου, συγκεντρώνει την ελπίδα του κόσμου για την επικράτηση της δικαιοσύνης-, με τους ναζί, το κόμμα της αντεπαναστατικής απελπισίας, όπως προσφυώς τους ονόμασε ο Τρότσκι; Σε τελική ανάλυση: τι άλλο από παραχώρηση και ευφημισμός για την ακροδεξιά είναι η εξίσωσή της με ό,τι φωτεινό συμβολίζει ο γερμανικός κομμουνισμός της περιόδου 1918-1933 - με όλες του τις υποκειμενικές αδυναμίες, το σεκταρισμό και, ενίοτε, τον τυχοδιωκτισμό του; Είναι, νομίζω, εύστοχη η επιλογή του Γεράσιμου Λυκιαρδόπουλου να βάλει στο επίκεντρο του τομιδίου για τη Βαϊμάρη το κείμενο του «Σπάρτακου» και την ομιλία του Γκέμπελς αντικρυστά· ηχηρότερο σαρκασμό του αντιολοκληρωτισμού από αυτόν, προσωπικά θα δυσκολευόμουν να σκεφτώ.
Απόσπασμα από κείμενο του Δημοσθένη – Παπαδάτου Αναγνωστόπουλου


Δημοκρατία της Βαϊμάρης

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Ως Δημοκρατία της Βαϊμάρης επεκράτησε, ως ιστορικός και πολιτικός όρος στη σύγχρονη διεθνή βιβλιογραφία να εννοείται η (συμβατική) ονομασία του πολιτεύματος της Γερμανίας από το 1919 έως την άνοδο του Χίτλερ στη εξουσία το 1933. Κατά τη διάρκεια της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης το γερμανικόΡάιχ (εθνικό κράτος) απαρτίζεται από 17 ομόσπονδα κρατίδια, το καθένα με δική του κυβέρνηση και κοινοβούλιο, τα οποία εκπροσωπούνταν στο κεντρικό συμβούλιο. Το σύνταγμα καθορίζει ένα πολιτικό σύστημα με στοιχεία της κοινοβουλευτικής και της προεδρευόμενης δημοκρατίας. Το κοινοβούλιο είναι το λεγόμενο Ράιχσταγκ και η πρωτεύουσα το Βερολίνο.
Η πρώτη αυτή γερμανική δημοκρατία πήρε το όνομά της από την πόλη Βαϊμάρη (Weimar), όπου συνήλθε η Γερμανική Εθνοσυνέλευση για να δημιουργήσει ένα νέο Σύνταγμα μετά την κατάλυση της Γερμανικής Αυτοκρατορίας.
Η δημιουργία της δημοκρατικής αυτής κυβέρνησης είναι άμεση συνέπεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Η κυβέρνηση αυτή, που υπέγραψε τη Συνθήκη των Βερσαλλιών, αποτελούμενη από σοσιαλιστές της αριστεράς, σοσιαλδημοκράτες και αντιπροσώπους του καθολικού Κέντρου, πολύ γρήγορα βρέθηκε αντιμέτωπη με την κομμουνιστική εξέγερση των Σπαρτακιστών του Βερολίνου, την οποία κατέστειλε με βιαιότητα και δολοφόνησε τους ηγέτες της Ρόζα Λούξεμπουργκ και Καρλ Λίμπκνεχτ (15 Ιανουαρίου 1919).
Σύνταγμα της Βαϊμάρης
Καρπός ενός συμβιβασμού μεταξύ των διαφόρων πολιτικών δυνάμεων, (Απρίλιος 1919), το σύνταγμα αντιπροσώπευε ό,τι πιο προοδευτικό και δημοκρατικό μπορούσε να υπάρξει εκείνη τη στιγμή. Έθετε επίσης με σαφήνεια τα όρια των διαφόρων εξουσιών και περιείχε τις θεμελιώδεις διατάξεις που αφορούσαν την παιδεία, την κοινωνική πολιτική, τις σχέσεις εργασίας κ.α. Ωστόσο, η οικονομική κρίση που αντιμετώπιζε η Γερμανία, το πολεμικό χρέος που υποχρεωνόταν να καταβάλει και η διατήρηση των οργάνων εξουσίας του παλαιού καθεστώτος μέσα στο σώμα της νέας δημοκρατίας ευνοούσαν την αναβίωση του εθνικισμού και έφθειραν τα δημοκρατικά κόμματα. Οι κυβερνήσεις που ακολουθούσαν ζούσαν υπό το βάρος του πληθωρισμού, τον οποίον τροφοδοτούσε η πληρωμή των πολεμικών επανορθώσεων, ενώ οι δεξιοί εξαπέλυαν τραγική σειρά δολοφονιών.

Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2012

28η Οκτωβρίου. Διαχρονικό το ΟΧΙ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ

"ΑΕΡΑ" ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΚΗΣ
                                                         Ένας ξύλινος σταυρός
                                                         Στα αγριολούλουδα στημένος
                                                         Είναι ο γιος του καθενός
                                                         Που δεν στέργει σκλαβωμένος

                                                         Κι όταν ο αγέρας κλαίει
                                                         Και στενάζει ο σταυρός
                                                         Μια φωνή ουράνια λέει
                                                         Προχωρείτε πάντα μπρος

                                                         Ένας ξύλινος σταυρός
                                                         Με καντήλι το φεγγάρι
                                                         Είναι φάρος φωτεινός
                                                         Και σου πρέπει παλικάρι


                                                                              Στίχοι: Κώστας Βίρβος


Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2012

ΣΥΛΒΙΑ ΚΡΙΣΤΕΛ: Και η «Εμμανουέλλα», τελικώς; «Ενα ταξίδι στην κορυφή ενός κύματος. Ενας σέρφερ, που είναι έτοιμος να πετάξει ή να γκρεμοτσακιστεί. Εγώ δεν πέταξα».


ΟΙ ΓΑΛΛΙΔΕΣ ξεσηκώθηκαν, θεωρώντας ότι η «Εμμανουέλλα» εμφάνιζε τη γυναίκα ως «αντικείμενο». Οι Γιαπωνέζες φεμινίστριες, από την άλλη, την είχαν ως πρότυπο, γιατί, λόγω μιας συγκεκριμένης σκηνής στην ταινία, όπου η Κρίστελ ανεβαίνει επάνω στον άνδρα, θεωρούσαν ότι «επιτέλους, η γυναίκα επιβάλλεται στον άνδρα και δεν μένει μόνον από κάτω». Οποτε παιζόταν αυτή η σκηνή, οι Γιαπωνέζες πετάγονταν όρθιες μέσα στην αίθουσα και χειροκροτούσαν ενθουσιωδώς.


Αποχαιρετισμός στη Σύλβια Κριστέλ τη θρυλική «Εμμανουέλλα» με ένα κείμενο που είχα κρατήσει από την Ελευθεροτυπία του 2007 με την υπογραφή του Χρήστου Μιχαηλίδη.
ΣΤΑ ΜΕΣΑ της δεκαετίας του '70, εισέβαλε σαν σίφουνας στις «φρεσκο-εφηβικές» μας ζωές και, με απίστευτα προκλητική αθωότητα, πέταξε τα ρούχα της και αποκάλυψε το γυμνό της κορμί. Τότε, η Ολλανδή ηθοποιός Σίλβια Κρίστελ ήταν μόλις 22 ετών. Σήμερα, είναι 54. Και, σε μιαν αυτοβιογραφία της με τίτλο «Γδύνοντας την Εμμανουέλλα», αποκαλύπτει την ψυχή της. Στα χρόνια τα ενδιάμεσα, υπήρχαν δύο γάμοι και ατέλειωτες σχέσεις, βυθίστηκε στο ποτό και αποτοξινώθηκε απ' αυτό, πέρασε και ξεπέρασε μια άσχημη περιπέτεια με καρκίνο, απόκτησε και έχασε μια μικρή περιουσία.

Ο ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ της αγγλικής Daily Telegraph Μικ Μπράουν τη συνάντησε σε μια μικρή καφετέρια, σ' ένα ήσυχο δρομάκι του Αμστερνταμ. Στο ίδιο κτίριο, από πάνω, το μικρό της διαμέρισμα, όπου ζει μόνη και σπάνια δέχεται επισκέψεις. «Οταν είσαι "Θεά του Ερωτα", όπως με λέγαν εμένα, καλύτερα είναι να πεθαίνεις στα 40. Γλιτώνεις πολλές φασαρίες. Κυρίως, την υποχρέωση να αποδεικνύεις, ακόμα και στον εαυτό σου, ότι πια δεν είσαι».

Η ΘΡΥΛΙΚΗ «Εμμανουέλλα» γυρίστηκε το 1974, με σκοπό «να κάνει τον ερωτισμό αξιοσέβαστο». Περισσότεροι από 650 εκατομμύρια άνθρωποι σε κάθε γωνιά της Γης είδαν (στο σινεμά και στο βίντεο) τη Σίλβια Κρίστελ να πετάει τα ρούχα της με εκπληκτική άνεση και με ακόμα πιο εκπληκτική άνεση να προσποιείται ότι έκανε στοματικό έρωτα ή ερχόταν σε οργασμό. «Πίστευα ότι η ταινία εκείνη θα μ' έκανε γνωστή σ' όλο τον κόσμο, θα άνοιγε διάπλατα όλες τις πόρτες για μένα, θα μου χάριζε τη ζωή των ονείρων μου».


ΥΠΟΔΥΟΤΑΝ τον ρόλο της νεαρής γυναίκας ενός διπλωμάτη, που βαριόταν να τον περιμένει όλη μέρα σπίτι και αποφάσισε να γευτεί τα φρούτα του ερωτικού πόθου στις εξωτικές παραλίες της Ταϊλάνδης, όπου εκείνος υπηρετούσε. Ετσι, απλά, μπήκε το «ελαφρύ πορνό» στη ζωή μας. Και σάρωσε την υφήλιο σαν ηδονικό τσουνάμι. Σ' έναν κινηματογράφο στα Champs Elysee στο Παρίσι, το έργο παιζόταν συνεχώς για 9 χρόνια. Η αίθουσα εκείνη έγινε κάτι σαν αξιοθέατο της γαλλικής πρωτεύουσας. Χιλιάδες Ιάπωνες στριμώχνονταν σε τουριστικά πούλμαν για να κάνουν την πατροπαράδοτη τουρνέ της πόλης. Πύργος του Αϊφελ, Αψίδα του Θριάμβου και «Εμμανουέλλα»!

ΟΙ ΓΑΛΛΙΔΕΣ ξεσηκώθηκαν, θεωρώντας ότι η «Εμμανουέλλα» εμφάνιζε τη γυναίκα ως «αντικείμενο». Οι Γιαπωνέζες φεμινίστριες, από την άλλη, την είχαν ως πρότυπο, γιατί, λόγω μιας συγκεκριμένης σκηνής στην ταινία, όπου η Κρίστελ ανεβαίνει επάνω στον άνδρα, θεωρούσαν ότι «επιτέλους, η γυναίκα επιβάλλεται στον άνδρα και δεν μένει μόνον από κάτω». Οποτε παιζόταν αυτή η σκηνή, οι Γιαπωνέζες πετάγονταν όρθιες μέσα στην αίθουσα και χειροκροτούσαν ενθουσιωδώς.

ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ, λοιπόν, που κάποτε προκαλούσε τέτοια πάθη, σήμερα είναι μια κυρία μέσης ηλικίας -ο κάποτε «γλυκός διάολος» που ξεσήκωνε τις ορμόνες μας- σήμερα είναι κάτι σαν μαμά ολονών. Στο βιβλίο της ξεδιπλώνει τη ζωή της σαν σε ταινία δραματική. Δύσκολα παιδικά χρόνια. Οι χαρές και οι κίνδυνοι μιας ξαφνικής δημοσιότητας. Το μελαγχολικό παράδοξο τού να σε ποθούν οι πάντες, αλλά να σε αγαπούν και να σε νοιάζονται ελάχιστοι. «Κανείς, ποτέ, δεν πήρε την καρδιά μου», γράφει. «Εγώ, δεν την έδωσα. Τη δάνεισα μόνο. Δεν δόθηκα ποτέ. Ηθελα να με βλέπουν και να μην αγγίζουν. Μόνον αυτό...».

ΚΑΙ ΤΩΡΑ είναι μόνη. Ενα από τα τρία παιδιά εύπορης οικογένειας ξενοδόχων από την Ουτρέχτη. Σε ηλικία 14 ετών μπήκε στο υπνοδωμάτιο των γονιών της και είδε τον πατέρα της στο κρεβάτι με άλλη γυναίκα. Ηταν, λέει, το θλιβερότερο πράγμα που της συνέβη στη ζωή της. Και η «Εμμανουέλλα», τελικώς; «Ενα ταξίδι στην κορυφή ενός κύματος. Ενας σέρφερ, που είναι έτοιμος να πετάξει ή να γκρεμοτσακιστεί. Εγώ δεν πέταξα».
 

ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΡΗΣΤΟ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 19/06/2007

Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2012

"Είμαστε πολίτες του κόσμου και πρέπει να το αποδείξουμε διατηρώντας την διαφορετικότητά μας" ... Κουβεντιάζοντας με το συγγραφέα Δημήτρη Στεφανάκη για τον κοσμοπολιτισμό στη λογοτεχνία

Ο Δημήτρης Στεφανάκης στη ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΦΡΑΣΗ (Λιβαδειά 15-10-12)
Και τι σημαίνει εντέλει κοσμοπολιτισμός στη λογοτεχνία... Η Αλεξάνδρεια και το Παρίσι, το Cafe de la Paix και η γοητεία του χτες, η ιστορία της διεθνικής αριστοκρατίας; Όχι βέβαια. Λογοτεχνικός κοσμοπολιτισμός είναι το αντίθετο της εσωστρέφειας και του απομονωτισμού. Όπερ σημαίνει, μπορώ να γράφω και για το χωριό μου και να είμαι κοσμοπολίτης αρκεί να κομίζω οικουμενικά μηνύματα στους αναγνώστες μου. Με την αγοραφοβία και τις εθνικές μας εμμονές δεν πάμε πουθενά. Είμαστε πολίτες του κόσμου και πρέπει να το αποδείξουμε διατηρώντας την διαφορετικότητά μας...

Ανοίξαμε το νέο κύκλο εκδηλώσεων περιγράφοντας εν συντομία το νέο περιβάλλον που διαμορφώνεται από την ολοένα αυξανόμενη μνημονιακή επίθεση ενάντια στην κοινωνία με άμεση αντανάκλαση στο δικό μας μικρόκοσμο λέγοντας.
Αγαπητές φίλες, αγαπητοί φίλοι
Το βιβλιοπωλείο ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΦΡΑΣΗ σας καλωσορίζει στην αποψινή βραδιά που εγκαινιάζει τον 21ο χρόνο των εκδηλώσεών του. Σε αυτά τα 20 χρόνια περίπου 350 εκδηλώσεις με 400 ομιλητές η συγκομιδή μας.
"Σας υποδεχόμαστε σ’ ένα κλίμα ιδιαιτέρως βαρύ από τις κοινωνικές επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης και των ανάλγητων μνημονιακών μέτρων, σ’ ένα κλίμα που ο κλάδος του βιβλίου πλήττεται βαριά, σ’ ένα κλίμα που από μέρα σε μέρα διαπιστώνουμε πως χάνεται κάθε διάθεση από τον κόσμο ακόμα και να συμμετέχει σε εκδηλώσεις σαν τη σημερινή, καθώς βασανίζεται από πολύ σοβαρότερα προβλήματα. Φίλοι μόνιμοι επί δύο δεκαετίες οι οποίοι κατοικούν σε χωριά και διπλανές πόλεις μας διεμήνυσαν ότι αδυνατούν να έρχονται λόγω του κόστους των καυσίμων. Εμείς όμως συνεχίζουμε, και θα είμαστε όσο αντέχουμε, στις επάλξεις ενός θεσμού που πρώτοι στην Ελλάδα εφαρμόσαμε τόσο οργανωμένα και μεθοδικά".
Ο εκδότης Θανάσης Ψυχογιός στη ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΦΡΑΣΗ (Λιβαδειά 15-10-12)
 Την εκδήλωσή μας τίμησε με την παρουσία του και μικρό χαιρετισμό ο εκδότης Θανάσης Ψυχογιός με τον οποίο μας συνδέουν δεσμοί αλληλοεκτίμησης, σεβασμού  και κοινοί αγώνες στον ευρύτερο τομέα για την προώθηση και καταξίωση του  βιβλίου στο αναγνωστικό κοινό.
Ο Δημήτρης Στεφανάκης στη ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΦΡΑΣΗ (Λιβαδειά 15-10-12)
Ο Δημήτρης Στεφανάκης και αφού προηγήθηκε αναλυτική παρουσίαση των βιβλίων του "Μέρες Αλεξάνδρειας" και "Φιλμ νουάρ" μίλησε για το λογοτεχνικό πολιτισμό με τρόπο που γοήτευσε και καθήλωσε το ακροατήριο επισημαίνοντας ότι:
Η έννοια του κοσμοπολιτισμού είναι σύμφυτη με την ιστορική μοίρα της ελληνικής φυλής. Πρώτος ο Όμηρος καθόρισε την έννοια του κοσμοπολίτη στους πρώτους κιόλας στίχους της Οδύσσειας. Ο Οδυσσέας είναι ο πρώτος πολίτης του κόσμου. Στη συνέχεια ο κοσμοπολιτισμός που ως φαινόμενο αποτυπώνεται επίσης, στη μυθική Βαβέλ και στη Βαβυλώνα, θα  γνωρίσει πολλές μεταλλάξεις. Στο λυκαυγές του εικοστού αιώνα θα κορυφωθεί με το μητροπολιτικό τόξο που σχηματίζουν πόλεις-φάροι της Ανατολικής Μεσογείου –Αλεξάνδρεια, Κωνσταντινούπολη, Σμύρνη, Θεσσαλονίκη, Βυρηττός– αλλά και οι αγαπημένοι προορισμοί της Ευρώπης: Λονδίνο, Παρίσι, Βερολίνο, Βιέννη, Αγία Πετρούπολη. Η διακίνηση ιδεών και εμπορευμάτων μαζί με την συνεχή μετακίνηση ανθρώπων καταρρίπτουν σύνορα κάθε λογής –γλωσσικά, εθνικά, θρησκευτικά.
Οι παγκόσμιοι πόλεμοι, το τέλος της αποικιοκρατίας κι η έξαρση του εθνικισμού θα οδηγήσουν  με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στην λογική των «κλειστών κοινωνιών». Μέσα στο κλίμα αυτό η νεοελληνική πραγματικότητα, μέρος της οποίας αποτελεί και η λογοτεχνία της, ακολουθεί τη τακτική της απομόνωσης. Κυρίαρχο στοιχείο παραμένει η τάση μας να μηρυκάζουμε εθνικές τραγωδίες και να αναμασάμε εθνικούς μύθους. Η πρόκληση για την νεοελληνική λογοτεχνία είναι να ξεπεράσει την αγοραφοβική της τάση και την εσωστρέφεια των τελευταίων δεκαετιών. Το κοινό ταμείο της παγκόσμιας λογοτεχνίας περιμένει από καιρό της δική μας συνεισφορά…
Όσο για το κοινό μας για άλλη μια φορά αντάμειψε τον ομιλητή με καταιγισμό ερωτήσεων με αποτέλεσμα η συζήτηση να είναι ιδιαιτέρως ζωηρή και γόνιμη γεγονός που επισήμανε ο ίδιος ο συγγραφέας γράφοντας σε σελίδα κοινωνικής δικτύωσης λίγες ώρες ματά την εκδήλωση:
"Ο απόηχος από την εκδήλωση στο βιβλιοπωλείο "Σύγχρονη Έκφραση" του Νίκου Λαμπρόπουλου στη Λιβαδειά χθες βράδυ. Πραγματικό "σχολείο" για το κοινό της πόλης, ένα κοινό ευγενές αλλά απαιτητικό και με τον τρόπο του κοσμοπολίτικο. Αυτό για όσους  συγχέουν τους ανθρώπους της περιφέρειας με τους επαρχιώτες του πνεύματος"... 

Τρίτη 9 Οκτωβρίου 2012

Με το συγγραφέα Δημήτρη Στεφανάκη ξεκινάμε τον 21ο χρόνο εκδηλώσεων και με αφορμή τα βιβλία του συζητάμε το θέμα "Ο κοσμοπολιτισμός στη λογοτεχνία"




Με αφορμή τα βιβλία του ΔΗΜΗΤΡΗ ΣΤΕΦΑΝΑΚΗ
· Μέρες Αλεξάνδρειας
· Φιλμ Νουάρ
το βιβλιοπωλείο ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΦΡΑΣΗ
και οι εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ σας προσκαλούν
σε συζήτηση με τον συγγραφέα αφιερωμένη στο θέμα:

«Ο κοσμοπολιτισμός στη λογοτεχνία»

Τη Δευτέρα 15 Οκτωβρίου 2012
ώρα 8.00 μμ
στο χώρο του βιβλιοπωλείου
Δημάρχου Ι. Ανδρεαδάκη 47, (πρώην Πεσ. Μαχητών 47), Λιβαδειά

Ένας Έλληνας στον κόσμο
Ο Δημήτρης Στεφανάκης κερδίζει διεθνή αναγνώριση με τα ιστορικά μυθιστορήματά του
Του Νικου Βατοπουλου
 
Η εντύπωση που αφήνει ο Δημήτρης Στεφανάκης είναι αυτή ενός ανθρώπου με εσωτερική αρμονία, ανοικτού, διψασμένου για γνώση και επικοινωνία. Δεν μου έκανε εντύπωση ότι μετά τις «Μέρες Αλεξάνδρειας» (μεταφρασμένο στα γαλλικά, τα ισπανικά και σύντομα στα αραβικά, τιμημένο με το Prix Mediterranee Etranger), προχώρησε σε ένα εξίσου δύσκολο εγχείρημα. Το «Φιλμ Νουάρ» (εκδ. Ψυχογιός), το πιο πρόσφατο βιβλίο του, ρίχνει φως στη σκοτεινή, αμφιλεγόμενη, αινιγματική και συναρπαστική προσωπικότητα του Βασίλη Ζαχάρωφ, που μέσα από τις επιχειρηματικές και παρασκηνιακές δραστηριότητές του, φέρνει στο προσκήνιο την Ευρώπη της μπελ επόκ ως μία μισοφωτισμένη σκηνή θεάτρου.
Κοσμοπολιτισμός
Για τον Δημήτρη Στεφανάκη είναι σαφές ότι η υπόθεση λογοτεχνία είναι αποτέλεσμα μιας σκληρής και μεθοδικής δουλειάς, έρευνας και διαβάσματος των πηγών, καθώς τα βιβλία του (ακόμη και το «Θα πολεμάς με τους θεούς», εκδ. Πατάκη, 2010. είχε ως θέμα την αρχαία Σπάρτη), έχουν ιστορικό υπόβαθρο. Φαίνεται ότι έχει βρει τον ρυθμό του και με τις «Μέρες Αλεξάνδρειας» (πρώτη έκδοση 2007, συνεχείς ανατυπώσεις και διεθνή καριέρα) ξεκίνησε μια σοβαρή ενασχόληση με αυτό που θα ονόμαζε ελληνικό κοσμοπολιτισμό της περιόδου 1860-1940, με την ευρύτερη δυνατή έννοια και γεωγραφική εξακτίνωση. Δεν είναι τυχαίο ότι οι «Μέρες Αλεξάνδρειας» μεταφράζονται και στα αραβικά από το Εθνικό Κέντρο Μετάφρασης του Καΐρου και ότι η πλοκή του βιβλίου μπορεί άνετα να γίνει σενάριο για τηλεοπτική ή κινηματογραφική μεταφορά.
Το «Φιλμ Νουάρ» προχωράει πάνω στις ράγες που έστρωσαν οι «Μέρες Αλεξάνδρειας» και συνδυάζει στοιχεία μυθιστορηματικής βιογραφίας, αστυνομικού μυστηρίου και ψυχαγωγικής λογοτεχνίας. Ο Δημήτρης Στεφανάκης, μέλος πλέον της κριτικής επιτροπής του Prix Mediterranee de la Poesie Nikos Gatsos, καθώς και του Prix Mediterranee Etranger, έχει αποκτήσει μια διεθνή εμπειρία για την κινητικότητα που μπορεί να έχει ένα μυθιστόρημα στις αγορές. Τα βιβλία του, καθώς είναι διαβαστερά και έχουν πλοκή, καθώς συνδυάζουν έρευνα και κοσμοπολίτικη ατμόσφαιρα, άρεσαν στους Γάλλους, που τον έβγαλαν πρώτοι στη διεθνή αγορά. Το «Φιλμ νουάρ» μεταφράζεται ήδη στη Γαλλία από τον εκδοτικό οίκο Viviane Hamy (που έβγαλε και τις «Μέρες Αλεξάνδρειας») και θα κυκλοφορήσει την άνοιξη του 2013 στα γαλλικά βιβλιοπωλεία.
Αυτό που μου αρέσει στον Δημήτρη Στεφανάκη είναι η μεγάλη αγάπη που έχει στην κλασική λογοτεχνία, στον Ντοστογιέφσκι, στον Τολστόι, στον Φλωμπέρ, στον Μπαλζάκ. Μεταφραστής και ο ίδιος, άνθρωπος με επικοινωνιακό χάρισμα, ωραία φωνή, άνεση να σταθεί σε διεθνές περιβάλλον, προτρέπει διαρκώς το κοινό του να αναζητήσει τους πυλώνες της λογοτεχνίας του 19ου και του 20ού αιώνα. Θεωρεί βασική αρετή για κάθε αναγνώστη να έχει μια λογοτεχνική «προπαίδεια» ούτως ώστε να αισθάνεται ότι αποτελεί μέρος μιας παράδοσης.
Ισως γιατί και ο ίδιος μπαίνει στη θέση του αναγνώστη που αναζητεί μια καλή ιστορία με πολλές πληροφορίες, να είναι αυτό που δίνει στον Δημήτρη Στεφανάκη το χάρισμα και τη δύναμη να χτίζει τις πλοκές του με γνώμονα την ψυχαγωγία του αναγνώστη.
Εχω την αίσθηση ότι βαδίζει προς ολοκλήρωση μιας τριλογίας (έχοντας ήδη βγάλει δύο αυτοτελή, πολυσέλιδα μυθιστορήματα), η οποία θα επαναφέρει προς συζήτηση πολλά θέματα που πηγάζουν από την εποχή του κοσμοπολιτισμού. Ασκεί μια ιδιαίτερη έλξη όλη αυτή η περίοδος από τα τέλη του 19ου αιώνα ώς τις αρχές του 20ού, με τις μεγάλες κοινότητες των Ελλήνων, συμπαγείς ή διάσπαρτες, να αλληλεπιδρούν, να γεννούν πλούτο και να ακμάζουν. Κάπου, εκεί ανάμεσα, αναζητούμε όψεις του σύγχρονου εαυτού μας.
- Δημήτρης Στεφανάκης, «Μέρες Αλεξάνδρειας» και «Φιλμ Νουάρ», εκδόσεις Ψυχογιός.
 

Σάββατο 6 Οκτωβρίου 2012

Γιανναράς Χρήστος :Δεν ζούμε συμφορά, δοκιμασία, ατύχημα, ζούμε συντελεσμένο κακούργημα.

Ο Χ. Γιανναράς στο βιβλιοπωλείο της Λιβαδειάς ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΦΡΑΣΗ

Άλλο συμφορά και άλλο κακούργημα 
Του Χρήστου Γιανναρά

Σε μιαν αναπάντεχη συμφορά (σεισμό, φωτιά, πλημμύρα, λοιμό, ξενική εισβολή και κατοχή) οι άνθρωποι σφίγγουμε τα δόντια και υπομένουμε. Ξυπνάνε απρόσμενες δυνάμεις αντοχής, το ένστικτο της αυτοσυντήρησης αποδείχνεται πολυμήχανο. Oχι ανώδυνα ούτε χωρίς θύματα – η συμφορά έχει κόστος ανθρώπινες ζωές, είναι πάντοτε απειλή θανάτου. Aλλά έχει τη «λογική» ότι ξεπερνάει τις δυνατότητές μας να την αποτρέψουμε, γι’ αυτό και χαλυβδώνει το πείσμα μας, η ψυχή αντιστέκεται.

H ανεργία δεν είναι συμφορά. Oταν ξεπερνάει τα όρια της παροδικής συγκυρίας και αδρανοποιεί το ένα τέταρτο του παραγωγικού δυναμικού της χώρας, είναι πολιτικό κακούργημα, κακουργεί την κοινωνία. Tο κακούργημα έχει αυτουργούς, φυσικούς και ηθικούς. Eίναι οι διαχειριστές της εξουσίας που κατάστρεψαν την οικονομία από στυγνή ιδιοτέλεια ή εγκληματική ανικανότητα. Yπερχρέωσαν εξωφρενικά τη χώρα, σπατάλησαν τα εισοδήματά της, τον όποιο πλούτο της. Mόνο για να συντηρήσουν το πελατειακό κράτος, το απολυταρχικό καθεστώς της κομματοκρατίας.

Σήμερα στην Eλλάδα οι υπαίτιοι για την εφιαλτική ανεργία, προκλητικά και επιδεικτικά ατιμώρητοι, συνεχίζουν να ασκούν εξουσία (οι ίδιοι ή τα κόμματα που τους παρήγαγαν), την ώρα που εκατομμύρια θυμάτων τους καταστρέφονται ψυχικά. Oι τρεις πρώτοι μήνες μετά την απόλυση, αντέχονται. Mετά, η ψυχική διάλυση του άνεργου είναι μαρτύριο. H λέξη μαρτύριο κυριολεκτεί. Σπάνια ο άνθρωπος βγαίνει ψυχικά και σωματικά αλώβητος από μακρά περίοδο ανεργίας. Eίναι σαν να τον φυλάκισαν και τον βασάνισαν φριχτά «κατά λάθος». Από δικαστική πλάνη ή ξαστόχημα των διωκτικών αρχών.

Tο ίδιο και η υπερφορολόγηση του πολίτη. Δεν είναι συμφορά. Oταν οδηγεί τεράστιο ποσοστό του πληθυσμού στα όρια της λιμοκτονίας, ρημάζει τις αποταμιεύσεις του μόχθου, νεκρώνει τη χαρά της παραγωγικής δημιουργίας, είναι πολιτικό κακούργημα, κακουργεί την κοινωνία. Eγκλημα εν ψυχρώ, εκ προθέσεως. Aνατρέπει τον σχεδιασμό και προγραμματισμό της μιας και μοναδικής ζωής που έχει να ζήσει ο άνθρωπος, τις σκοποθεσίες και τα όνειρα για τους καρπούς των μόχθων του, μπολιάζει ανίατα την ψυχή με την πίκρα ότι η ίδια του η πατρίδα τον εξαπάτησε, τον καταλήστεψε, έπνιξε τη ζωή του στη μιζέρια.

Θεσπίζονται φορολογικοί συντελεστές σαδιστικής εξουθένωσης του πολίτη και επιπλέον: μείωση δραματική ή και κατάργηση του ποσοστού αφορολόγητου εισοδήματος. Eξωφρενικής αυθαιρεσίας χαράτσια. «Eκτακτες» εισφορές που τακτά επαναλαμβάνονται. Eισφορές καταναγκαστικής «αλληλεγγύης». Tέλη ακίνητης περιουσίας. Δημοτικά τέλη. Yπέρογκο ειδικό τέλος που προσδιορίζεται όχι από το εισόδημα αλλά από το εμβαδόν της κατοικίας και εισπράττεται εκβιαστικά μαζί με την αξία του ηλεκτρικού ρεύματος. Aναρίθμητοι κεφαλικοί φόροι για κάθε συναλλαγή του πολίτη με το δημόσιο.

H αυθαίρετη υπερφορολόγηση ιδρύει αντιπαλότητα κράτους και πολίτη. Yποτίθεται ότι το κράτος, η οργανωτική άρθρωση και λειτουργία της συλλογικότητας, συστήθηκε για να κοινωνείται η χρεία, να υπηρετεί το κράτος, με τις υπηρεσίες του και τους θεσμούς του, την ανάγκη του πολίτη, του κάθε πολίτη. Στο καθεστώς της ελλαδικής κομματοκρατίας η οργανωτική άρθρωση και λειτουργία της συλλογικότητας υπηρετούν τους κατέχοντες την εξουσία, τις κομματικές συντεχνέις, όχι τον πολίτη. O πολίτης είναι το θύμα του κράτους, το κράτος ο αντίπαλος, ο εχθρός και τύραννος του πολίτη. Oπου και όπως μπορεί ο πολίτης θα προσπαθήσει να αποφύγει τη θυματοποίηση, να ξεγελάσει το κράτος, να παρακάμψει τις παρεμβάσεις του κράτους στη ζωή του. Nα φοροδιαφύγει.

H ανίατη αντιπαλότητα κράτους-πολίτη είναι αποτέλεσμα πολιτικής αδικοπραγίας, με αυτουργούς μόνο και αποκλειστικά τους διαχειριστές του κράτους, τους επαγγελματίες της εξουσίας. Eξουσιάζουν καταπατώντας και ακυρώνοντας κάθε σύμβαση (συμβόλαιο, σύνταγμα) που ρυθμίζει τις σχέσεις πολίτη και κράτους. H φορολόγηση του πολίτη, όπως και η μισθοδοσία του δημόσιου λειτουργού και η συνταξιοδότησή του έχουν τη λογική και τον χαρακτήρα συνθήκης, συμβολαίου που δεσμεύει αμοιβαία τους συμβαλλόμενους. Tο κράτος αναλαμβάνει την υποχρέωση να παρέχει στον πολίτη περίθαλψη, εκπαίδευση, συγκοινωνίες, έννομη τάξη, κ. τ. ό., ο πολίτης αντιπαρέχει στο κράτος μέρος των εσόδων από την εργασία του για να συντηρούνται οι κρατικές λειτουργίες. Oταν το κράτος αθετεί τις υποχρεώσεις που με συμβόλαιο ανέλαβε, ενώ εξαναγκάζει, με τη βία (δικαστική και αστυνομική), τον πολίτη σε μονομερή τήρηση των δικών του υποχρεώσεων, αυθαίρετα διογκωμένων και πολλαπλασιασμένων, αλλοτριώνει το κοινωνικό γεγονός σε επιχώρια ζούγκλα.

Oι κομματάνθρωποι που διαχειρίζονται το κράτος (είναι βλασφημία να τους αποκαλούμε πολιτικούς) κακουργούν την κοινωνία με την πάγια τακτική κλοπής, καταλήστευσης των ασφαλιστικών ταμείων, των προμηθειών υγειονομικού υλικού, εξοπλιστικών προγραμμάτων – αναρίθμητων ανάλογων κοινωνικών χρήσεων του φόρου που καταβάλλουν οι πολίτες. Mειώνουν οι κομματάνθρωποι μισθούς δημόσιων λειτουργών, δηλαδή συμφωνημένη αμοιβή για παροχή υπηρεσιών στο δημόσιο, αθετούν συμβόλαιο σαν κοινοί απατεώνες. Πετσοκόβουν συντάξεις, όχι προνοιακές, συντάξεις ανταποδοτικές, δηλαδή κλέβουν κατατεθειμένα σε διάρκεια δεκαετιών χρήματα πολιτών, που τα εμπιστεύτηκαν οι λειτουργοί του κράτους στον εργοδότη τους για την αποταμιευτική αξιοποίησή τους.

Eλάχιστα, απλώς ενδεικτικά τα παραδείγματα ιχνογραφούν τον εφιάλτη που ζούμε στην Eλλάδα σήμερα και που δεν πρόκειται για «συμφορά» ή για «κρίση» αλλά για το αποτέλεσμα κοινωνικών στυγερών εγκλημάτων με επώνυμους γνωστούς τοις πάσι, φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς. Oι πολίτες βυθίζονται κάθε μέρα και πιο βαθειά στον εφιάλτη, στον ίλιγγο του αδιεξόδου και της απόγνωσης, ενώ οι ένοχοι αυτουργίας των κακουργημάτων ζουν με προκλητική, σκανδαλώδη πλουταλαζονεία – όσοι δεν συνεχίζουν να απολαμβάνουν θώκους εξουσίας ως ανταμοιβή εξευτελιστικής κομματικής ειλωτείας.
Δεν ζούμε συμφορά, δοκιμασία, ατύχημα, ζούμε συντελεσμένο κακούργημα. Oσο περισσότεροι πολίτες το συνειδητοποιούν τόσο πληθύνονται οι πιθανότητες να γεννηθεί η ελπίδα. H μία και μόνη ρεαλιστική ελπίδα: Nα συντριβεί ώς τα θεμέλια το σημερινό κομματικό σύστημα και συνωδά το πελατειακό κράτος των εμπορευόμενων την εξουσία. Nα προκηρυχθούν εκλογές για Συντακτική Eθνοσυνέλευση, για καινούργιο Σύνταγμα. Mε τους δωσιλόγους στερημένους κάθε πολιτικό δικαίωμα.

Τρίτη 2 Οκτωβρίου 2012

"Το κρασί και τα μυστικά του" ... διαβάζεται, θα πείτε, ένα ημερολόγιο;


Τα μυστικά της απόλαυσης του κρασιού, το σωστό σερβίρισμα και το αρμονικό πάντρεμα κρασιού με το φαγητό καθώς και πολλές άλλες χρήσιμες συμβουλές θα βρει ο αναγνώστης σ' αυτό το ημερολόγιο-οδηγό που διανθίζεται από πλούσιο φωτογραφικό υλικό.

"Ένα γεύμα χωρίς κρασί είναι σαν μια μέρα χωρίς ήλιο."
(Λουδοβίκος Παστέρ)

"Το κρασί είναι εμφιαλωμένη ποίηση."
(Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον)

 Και η άποψη ενός καλού φίλου του βιβλιοπωλείου

 " Έφτασε Οκτώβριος για να έρθει η ώρα του να "διαβάσω" το ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ , "Το κρασί και τα Μυστικά του", του Γιάννου Κωνσταντίνου.
Διαβάζεται, θα πείτε, ένα ημερολόγιο; Οι πιο παληοί θα θυμούνται τα ημερολόγια τοίχου, που μέρα με την μέρα ξεκολούσες το χαρτάκι της ημερομηνίας, που σου πρόσφερε τις ημερολογιακές πληροφορίες στην εμπρός όψη και ένα στιχάκι, ένα γνωμικό, μια παροιμία, στην πίσω όψη, για την ψυχαγωγία σου!

 
Αν λοιπόν ένα θεματικό επιτραπέζιο ημερολόγιο πραγματεύεται το θέμα του σελίδα με σελίδα του ημερολογίου, δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να γίνεις κοινωνός του θέματος -αν για οποιονδήποτε λόγο δεν χρησιμοποιείς το ημερολόγιο σαν ....ημερολόγιο-, παρά να το "διαβάσεις σελίδα-σελίδα, σαν βιβλίο. 

Εξαιρετικά γλαφυρός ο Γιάννος Κωνσταντίνου, βαθύς γνώστης και ερωτευμένος με τον "οίνο" και εξαιρετική η ιδέα του Νικου Λαμπρόπουλου να το προσφέρει στους φίλους του"


ΙΩΑΝΝΗΣ Π. ΣΟΦΙΑΝΟΣ
ΟΡΘΟΠΑΙΔΙΚΟΣ ΧΕΙΡΟΥΡΓΟΣ,
ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ Δ/ΝΤΗΣ ΟΡΘΟΠΑΙΔΙΚΗΣ ΚΛΙΝΙΚΗΣ
ΓΕΝ. ΝΟΣΟΚ. ΛΙΒΑΔΕΙΑΣ
Τηλ. : 22610 84197, 84332
Fax : 22610 21883