Τρίτη 26 Μαρτίου 2019

"Οι ποιητές που τραγουδήσαμε 2009-2019" ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 31 ΜΑΡΤΙΟΥ Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΥΝΑΝΤΑ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ

ΚΥΡΙΑΚΗ 31 ΜΑΡΤΙΟΥ 
Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΥΝΑΝΤΑ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ

"Οι ποιητές που τραγουδήσαμε 2009-2019"
Από τον Γιάννη Ρίτσο στον Μάνο Ελευθερίου
κι από τον Κώστα Βάρναλη στον Μιχάλη Γκανά 
με ενδιάμεσους προορισμούς
Φεντερίκο Γκαρσία Λόρκα, Γεώργιο Σεφέρη, Οδυσσέα Ελύτη, Τάσο Λειβαδίτη, Μανόλη Αναγνωστάκη.


Το ΤΡΟΦΩΝΙΟ ΩΔΕΙΟ, το βιβλιοπωλείο ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΦΡΑΣΗ, οι φίλοι τους γιορτάζουν από κοινού και φέτος την ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ, με αναδρομή στα 10 χρόνια εκδηλώσεων τους, την Κυριακή 31 ΜΑΡΤΙΟΥ 2019 ώρα 7.30 μμ στο Βιβλιοπωλείο Σύγχρονη Έκφραση (Δημ. Ι.Ανδρεαδάκη 49, Λιβαδειά)
Αναφορά στο έργο των ποιητών: 
Κώστας Καναβούρης (ποιητής, δημοσιογράφος)
Απαγγελία ποιημάτων: Βάσω Κατσικογιάννη (φιλόλογος)
Γ. Χ. Θεοχάρης (ποιητής, εκδότης του περιοδικού Εμβόλιμον)
Μουσική από μαθητές και καθηγητές του Τροφώνιου Ωδείου
τραγούδι: Μαρία Δούκα, Χριστίνα Σοφολογή
Χρήστος Αποστόλου, Λεωνίδας Διαμαντής
πιάνο: Μαρία Δούκα, Κατερίνα Μπότση,
Θάνος Φούφουλας
κιθάρα: Φρίξος Καλούδης
μπουζούκι: Δημήτρης Σιδηράς

Τετάρτη 20 Μαρτίου 2019

Παρουσιάστηκαν οι Εικαστικές Σημειώσεις του Τάκη Βαρελά στη Λιβαδειά

Σε ένα ζεστό περιβάλλον, στο βιβλιοπωλείο «Σύγχρονη Έκφραση» στη Λιβαδειά, παρουσιάστηκαν τη Δευτέρα 18 Μάρτη οι δύο εκδόσεις εικαστικών σημειώσεων του ζωγράφου Τάκη Βαρελά, «Στα Café της αναμονής» και «Σημειωματάριο Ανησυχίας». Την παρουσίαση των εικαστικών σημειώσεων έκαναν οι συνοδοιπόροι φίλοι του, ο ποιητής και λογοτέχνης Γιώργος Μπίμης, ο προπονητής ποδοσφαίρου Νίκος Γκουλής  και ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Γιώργος Αγραφιώτης.
Παρόντες στην παρουσίαση στην πόλη όπου μεγάλωσε ο ζωγράφος, ήταν συμμαθητές, σύντροφοι, φίλοι, συχωριανοί του καθώς και ο Κώστας Μπασδέκης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υποψήφιος περιφερειάρχης Στερεάς Ελλάδας με τη «Λαϊκή Συσπείρωση», οι δημοτικοί σύμβουλοι Λιβαδειάς εκλεγμένοι με τη «Λαϊκή Συσπείρωση», Πέτρος Αρκουμάνης και Κώστας Αίσωπος και ο δημοτικός σύμβουλος Χρ. Παπαθανασίου.
Σε μια συναισθηματικά φορτισμένη ατμόσφαιρα, άλλοτε με την βιωματική ανάκληση της εφηβικής ηλικίας, της νοσταλγίας και άλλοτε με τη γνώριμη ωριμότητα της διαδρομής του ζωγράφου, οι παρευρισκόμενοι «διάβασαν» τη σχέση, την αφετηρία, την πραγματεία του Τάκη Βαρελά στην τέχνη και το έργο του. «Άκουσαν» από τον ίδιο την ανάγκη που εκφράστηκε σε εικαστική μετουσίωση της αναμονής σε ανησυχία και ταυτόχρονα επιθυμίας, να μετατραπεί το εικαστικό έργο σε κάλεσμα για κοινωνική δράση.
Οι δύο εκδόσεις του Ζωγράφου Τάκη Βαρελά το «Σημειωματάριο Ανησυχίας» και «Στα café της αναμονής»,από τον εκδοτικό οίκο «Εντύποις», αποτελούν την προσωπική κατάθεση σχεδίων και σημειώσεων, που πυροδοτούσε η καθημερινότητά του, στα café και εκεί που συναντιούνται ή συχνάζουν οι άνθρωποι για να κοινωνούν τις ανάγκες τους.
Στο έργο αποτυπώνονται οι κοινωνικές αναφορές, εν θερμώ και σε πραγματικό χρόνο, τόσο η θεματογραφία, όσο και η σχεδιαστική γραφή, όπου για πρώτη φορά ο ζωγράφος, πέρα από τα σχέδια, διατυπώνει με σαφήνεια της κοινωνικές του ανησυχίες διά μέσου του λόγου, δίνοντας τη δυνατότητα στον αναγνώστη να διευρύνει ερμηνευτικά τα πραγματικά αίτια της απανθρωπιάς, που κυριολεκτικά λεηλατεί τη ζωή των ανθρώπων και μάλιστα, της τάξης πραγματικών δημιουργών.
Συγκινητική η εκφραστική ερμηνεία του Γιώργου Αγραφιώτη των κειμένων, των στοχασμών και των ερωτημάτων που έθετε στο γραπτό λόγο του ο Τάκης Βαρελάς, ο οποίος άνοιξε την παρουσίαση.
Μια ιδιαίτερη βιωματική νότα στη βραδιά, έδωσε ο Νίκος Γκουλής, πρώην ποδοσφαιριστής του ΟΦΗ και σημερινός προπονητής του Εθνικού Πειραιώς. Μεστός λόγος, του άλλου τολμηρού της κοινής τους απείθαρχης εφηβείας τους, ο οποίος σημείωσε:
«Ο Τάκης Βαρελάς, παιδικός μου φίλος, ως αυθεντικός καλλιτέχνης έχει βασικούς άξονες των έργων του, την εσωτερική ελευθερία, την αξιοπρέπεια του ανθρώπου και την κοινωνική δικαιοσύνη.
Το έργο του συγκινεί και μας φορτίζει συναισθηματικά.
Με το προσωπικό του ύφος με τον χαρακτήρα του και με τον λόγο του, μας προτρέπει να κοιτάζουμε άφοβα τον φόβο, να ζούμε τη ζωή των θνητών και να συμπεριφερόμαστε σαν να είμαστε αθάνατοι, να αγωνιζόμαστε για την καταξίωση της ψυχής, μιας ψυχής διαρκώς πεινασμένης και ανικανοποίητης.
Υπηρετεί δηλαδή τα λόγια του Καζαντζάκη "μαθαίνω να προχωρώ, να κυνηγώ το γαλάζιο πουλί, που αργότερα έμαθα πως το λένε πνέμα".
Ο Τάκης Βαρελάς μας θυμίζει ότι μεγαλώνουμε.
Πόσοι από εμάς έχουν κρατήσει ακέραιο το αρχικό όνειρο;
Λίγοι, πολύ λίγοι.
Άλλοι το πρόδωσαν, άλλους τους πρόδωσε η πραγματικότητα.
Κάποιοι αποχώρησαν, παραιτήθηκαν, κάποιοι εξακολουθούν να επιμένουν μέσα σε ένα είδος ηρωικής απελπισίας.
Όμως αυτό είναι και το κέρδος.
Να επιμένεις ως το τέλος.
Όσο αντέχεις, όσο μπορείς να προχωρείς με την ίδια ένταση ως το τέλος.
Ο Τάκης ο Βαρελάς ανήκει σε αυτήν την κατηγορία των ανθρώπων που προχωρεί με την ίδια ένταση ως το τέλος και το πιστεύει γιατί καλά γνωρίζει "Λίγος δρόμος… λίγος χρόνος… λίγη ζωή…".
Σ΄ ευχαριστούμε Τάκη γιατί από "τη μια η μνήμη… Την άλλη η νοσταλγία, να δυο σινιάλα, να ανταμώσουμε"».
Αναφορά στο έργο και το κοινωνικό υπόβαθρό του έκανε ο ποιητής και λογοτέχνης Γιώργος Μπίμης, οποίος μεταξύ άλλων σημείωσε:
«Τα έργα των ανθρώπων που θέλουν να υπηρετήσουν συνειδητά την τέχνη, τα γράμματα και τον πολιτισμό, κατά κανόνα δηλώνουν το ποιον, την προσωπικότητα και τη συνείδησή τους.
Στην προκειμένη περίπτωση τα έργα που παρουσιάζονται σήμερα δηλώνουν αυτό ακριβώς που είναι ο ζωγράφος Τάκης Βαρελάς. Ένας σκεπτόμενος άνθρωπος, με ευρύτερους προβληματισμούς, πάντα ανήσυχος αλλά ακούραστος κι ακαταπόνητος. Χωρίς υπερβολή θα μπορούσα να τον χαρακτηρίσω ασύχαστο…
Κι αυτό γιατί ο Τάκης ποτέ δεν έχει "ελεύθερο" χρόνο. Ακόμα κι όταν περπατά στο δρόμο ή όταν βρίσκεται στα καφέ της αναμονής, προσηλώνει το βλέμμα του στην κίνηση της λεωφόρου, περιεργάζεται τον κόσμο, παρατηρεί τη ζωή και τις εκφάνσεις της και στοχάζεται.
Αυτό είναι ιδίωμα του καλλιτέχνη κι ο Τάκης Βαρελάς, είναι σίγουρα, ένας εμπνευσμένος και χαρισματικός άνθρωπος που μπορεί να κάνει ταυτόχρονα πολλά πράγματα… Άλλωστε πιστεύω πως είναι ένας από τους σημαντικότερους ζωγράφους εν ζωή….
βλέπει εκεί που οι άλλοι αδυνατούν να δουν κι αυτό του δίνει τη δυνατότητα να εμπεδώνει και να αποτιμά αντικειμενικά την πραγματικότητα, να βλέπει με αθόλωτο μάτι τον άνισο αγώνα των ανθρώπων - ηρώων που μοχθούν μέρα - νύχτα….
… Ανησυχεί για το ψωμί, που ως βασικό αγαθό, είναι τόσο δυσεύρετο στις μέρες μας. Προβληματίζεται για την ανεργία που καλπάζει, για τα μεροκάματα που είναι λιγοστά, για τις ανάγκες που είναι πάμπολλες, για τους αδικημένους και για τους παραγκωνισμένους που προσφέρονται να κάνουν κάθε ταπεινή δουλειά προκειμένου να μπορέσουν να ζήσουν με αξιοπρέπεια…
Ο ζωγράφος Τάκης Βαρελάς από την αρχή στρατεύτηκε σε τούτη την ιδέα που εναντιώνεται στα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων, στο ξέφρενο κυνήγι του κέρδους και της κυριαρχίας στην αγορά, με τις ολέθριες συνέπειες για το φτωχό λαό και για τη χώρα κι από κει ξεκινά το ταξίδι της ποίησής του.
Ένα ταξίδι ανηφορικό, δύσβατο κι επίπονο που απαιτεί ιδιαίτερες προσπάθειες, ικανότητες, δεξιότητες και πολύ μόχθο.
Κι είναι απόλυτα σίγουρος πως καμιά μοναχική συνείδηση δεν μπορεί ν’ αντισταθεί στην πανίσχυρη και κυρίαρχη μοίρα.
Οι μοναχικοί άνθρωποι ή θα κραυγάζουν από τον πόνο κι από την οδύνη ή θα σωπαίνουν από την απελπισία κι από την απογοήτευση…
Μια σπίθα φωτιάς όμως είναι ικανή να δημιουργήσει μια ρωγμή φωτός για να αδυνατίσει το σκοτάδι που πέφτει πυκνό από τα μεσούρανα.
Ναι, η ομοψυχία και η κοινή πορεία για δράση αποτελούν τη μοναδική διέξοδο για να μπορέσει ο παγιδευμένος άνθρωπος να σπάσει τα δεσμά του, να απελευθερωθεί και να βγει αρματωμένος στο ξέφωτο της αληθινής ζωής...
Τέχνη, είναι η δυνατότητα της νόησης να παραλαμβάνει τα ερεθίσματα των αισθήσεων, να τα μετατρέπει σε συνειδητές αισθητικές εικόνες…
Στο τέλος της παρουσίασης, ακολούθησε μια γόνιμη και δημιουργική συζήτηση, για την τέχνη και τις διεργασίες που συντελούνται στο χώρο της, την αναγκαιότητα της υπεράσπισης και της διεύρυνσης της ελεύθερης έκφρασης. Τέθηκαν ερωτήματα για τον ρόλο της Τέχνης και των δημιουργών, τη στάση και της δράσης τους σήμερα. Αναδείχθηκαν θέματα για τη σχέση της Τέχνης με την κοινωνία, της συμπόρευσής της με το ταξικό κίνημα ως σύμμαχο στην τεράστια πάλη για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης από τα δεσμά της».

πηγή: 902.gr

Τετάρτη 13 Μαρτίου 2019

Ο ζωγράφος Τάκης Βαρελάς παρουσιάζει τις εικαστικές του σημειώσεις τη Δευτέρα 18 Μαρτίου στο βιβλιοπωλείο "σύγχρονη έκφραση"



ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΩΝ ΕΙΚΑΣΤΙΚΩΝ ΣΗΜΕΙΩΣΕΩΝ
του ζωγράφου Τάκη Βαρελά

ΣΤΑ CAFÉ ΤΗΣ ΑΝΑΜΟΝΗΣ & ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑΡΙΟ ΑΝΗΣΥΧΙΑΣ

τη Δευτέρα 18 Μαρτίου 2019 στις 8:00 μμ


της Σοφίας Αδαμίδου

Σε πείσμα των κύκλων και των καιρών, ο Τάκης Βαρελάς με το Σημειωματάριο Ανησυχίας και Στα cafe της αναμονής, ταξιδεύει τις ανάγκες του, μαζεύοντας  «κάθε ανήσυχη και αχορτάριαστη πέτρα» για να συμπορευτεί  με όποιον αισθάνεται  την ανάγκη να χτίσει τις πολιτείες του ίσου προς ίσον…

Δανειζόμενη δικές του λέξεις και σκέψεις προσπαθώ να περιγράψω την ανάγκη του καλλιτέχνη να μοιράσει προκηρύξεις αγάπης και αγώνα, να συναισθανθώ την ανάγκη του να συναντηθεί με δικές μας ανάγκες, να συνομιλήσει με τα όνειρα των πολλών, γιατί η συλλογική έκφραση -όπως ο ίδιος λέει- εμπεριέχει την ατομική έκφραση. «Και αν δεν συλλειτουργεί;» αναρωτιέται... «Τότε, αργοσβήνεις στις ατομικές σου επιθυμίες» απαντά…
Ναι ο Τάκης Βαρελάς δεν θα ήθελε με τίποτε να αργοσβήσει στις ατομικές του επιθυμίες. Γιατί σε όλη του την πορεία βαδίζει συνοδοιπορούμενος κι αυτό του δίνει δύναμη. Κι η δύναμη αυτή γίνεται φωνή και σμίγει με τις φωνές που δεν βολεύονται. Τις φωνές που γίνονται μαγνήτης και μας τραβά στο νέο, με την σιγουριά ότι ο σπόρος διανύοντας τον δρόμο του θα δικαιωθεί. Το πιστεύει αυτό ο Τάκης Βαρελάς γιατί καλά γνωρίζει ότι «Λίγος δρόμος… Λίγος χρόνος... Λίγη ζωή…», αλλά ο κόσμος πρέπει ν' αλλάξει.

Είχα την τύχη να μοιραστεί ο Τάκης μαζί μου πολλές από τις ανησυχίες του, είτε αυτές καταγράφονται στα δυο αυτά βιβλία, είτε στα εικαστικά του έργα, είτε στα καθημερινά και απλά που τον προβληματίζουν, τον κάνουν να αγανακτεί, τον κάνουν να πεισμώνει και να δημιουργεί.
Ναι στην καρδία του φωλιάζει πάντα η ανησυχία.... Γιατί η αναμονή, η ελπίδα και η μοίρα φέρνουν την ήττα..
Κι ο Τάκης και η γενιά του, η γενιά μας, οι γενιές των γονιών μας δεν θέλουν άλλες ήττες. Γιατί μπορεί και θέλει στο  γλυκό κλάμα ενός παιδιού  να βλέπει το παιδί που ήρθε να αλλάξει τον κόσμο. Όπως ξέρει ότι «ξεκομμένους, θα μας πετσοκόψουν….» Να, η ανάγκη της δύναμης των πολλών … μας λέει με πίστη.

Τα δυο αυτά έργα αποτελούν μια μεγάλη ενότητα που είναι άρρηκτα δεμένη. Ο πλουραλισμός θεμάτων, ύφους και εκφραστικών μέσων που ακολουθούν τα βήματα της καθημερινότητάς του, ενθαρρύνει τον αναστοχασμό για την σχέση της τέχνης και του ανθρώπινου βίου, δημόσιου και ιδιωτικού.

Τα εικαστικά και ποιητικά έργα των δυο συλλογών – βιωματικές εμπειρίες της υποκειμενικής του πραγματικότητας- μας κερνούν καφέ και ανοίγουν διάλογο αναγκαίο και ικανό να διαλύσει τις μικρές κρυφές μοναξιές.

Μπορεί να μας έλλειψε και να νομίσαμε πως δεν θα υπάρχει το κόκκινο του πόνου και της δύναμης που αγαπήσαμε και συντροφεύει το «αδούλωτο φως του ήλιου», αγαπημένων έργων του όπως η «Διαδήλωση», «Καρνάγιο», «Μεταλλεργάτης», «Μαζί», όμως σύντομα θα συναντήσουμε τις κατακόκκινες παπαρούνες του, που σφυρίζουν το τραγούδι της Άνοιξης…

Ναι, ο Τάκης δεν μπορεί να ζήσει χωρίς κόκκινο.
Ακόμη κι αν δεν το δείχνει, το εννοεί, ακόμη κι αν δεν το βλέπουμε, το ακούμε. Με στόχο μια «ζωντανή» τέχνη, ο δημιουργός μιλά για τον «άνθρωπο του μόχθου», παρατηρεί και συμπάσχει με τον πάσχοντα άνθρωπο, τον ακολουθεί στην καθημερινότητα του, αγωνιά με την αγωνία του και συνοδοιπορεί στον αγώνα του.

Κι αν για μια στιγμή απελπίζεται με την δημιουργική μελαγχολία του καλλιτέχνη και νιώθει «Δρόμοι, σταυροί να τον κάρφωσαν» και τον ίδιο, και να μην του «αφήσανε κλαράκι να σταθεί», την ίδια στιγμή θα μας καθησυχάσει με την γνώριμη περπατησιά του για να μας πει ότι, «Την πρόσθεση την έμαθε από ανάγκη με ανθρώπους που είχανε περπάτημα κοινό.»
Γιατί οι μηχανές της ψυχής κινούνται πάντα με τη φλόγα της νοσταλγίας και του νόστου και με όχημα την πίστη και τις ιδέες που μας πάνε ένα βήμα πιό μπροστά.

Σ' ευχαριστούμε Τάκη γιατί από
«Τη μια η μνήμη...
Την άλλη η νοσταλγία
να δυο σινιάλα να ανταμώσουμε»

Και κάτι ακόμη, όπως ομολογείς: 
«Τα δικά σου φτερά πατούν στη γη
Και αφού δεν μπορείς να πετάξεις
Προχώρα, τρέξε…
σημάδι να κινήσουμε για αλλού..
Εκεί, που ανταμώνουν η πίστη και η ανάγκη …
Εκεί θα συναντηθούμε
όσοι πιστεύουμε στον άνθρωπο,
την γνώση και τη δύναμη του.»

Παρασκευή 8 Μαρτίου 2019

ΓΥΝΑΙΚΕΣ : Λευκή Μολφέση




















Γυναίκες

Υπάρχουν γυναίκες που φοράνε
την ομορφιά τους σαν πένθος,
γυναίκες φωτεινές και
σκιασμένες, διπλά δρεπάνια της
αψίδας,
με το παιδί ασάλευτο στα
σταυρωμένα χέρια.
Άλλες είναι χάρτινες, στοιχειά
νηπιαγωγείων,
άλλες πάλι, ζωγραφιές με
κιμωλία,
όρθια τα μαλλιά και μεγάλη
μαύρη τσάντα.
Υπάρχουν γυναίκες ακροκέραμα
ανάμεσα στις άλλες,
γυναίκες με το μακρύ λαιμό, το
χείλος της κανάτας,
άλλες που είναι ωδικά πτηνά κι
άλλες που είναι χήνες.
Υπάρχουν γυναίκες που τις
φωνάζει ο φονιάς
να βγάλουν τον θάνατο περίπατο
μες στ' αραιό το δάσος.
Υπάρχουν γυναίκες που τις
φωνάζει το παιδί Μαμά
και αυτές δεν απαντάνε...
Υπάρχουν γυναίκες που κάθε
τρίχα της κεφαλής τους
είναι κι ένας όρκος.
Είναι εκείνες που σέβονται το όνομα τους.

Κι οι άλλες που το εξευτελίζουν,
εκείνες που με τα χρόνια
βαραίνουν,
κι οι άλλες που ξεφτίζουν,
εκείνες που στέκουν στο κήπο

ρόδινες σαν τη μυγδαλιά,
εκείνες που άγρια χόρτα
γεμίζουν,
εκείνες που χάνουν το φως τους,
εκείνες που απ' τον καημό
λυγίζουν,
εκείνες που κλωτσάει ο θάνατος
από μικρά παιδιά.
Εκείνες που κλείνουν μια
τελευταία φορά το παράθυρο
και καθαρίζουν μια τελευταία
φορά το σπίτι
και ταΐζουν τον σκύλο μια
τελευταία φορά
και μας αφήνουν δίχως να
πούνε λέξη,
έτσι σκληρά και μαγικά,
σαν το κερί που κρατάς στο χέρι
και σου σβήνει.

της Λευκής Μολφέση
από το Ερωτικό Λεξικό της Ελλάδας του Ζ. Λακαριέρ.



Η Λευκή Μολφέση (1953-2005) γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Παρίσι. Πέρασε αρκετά χρόνια στις Βρυξέλλες και στη συνέχεια εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αθήνα, όπου μοίραζε τη ζωή της ανάμεσα στην πόλη και την Αίγινα. Κόρη του γλύπτη Ιάσονα Μολφέση και ανιψιά του πολιτικού Λεωνίδα Κύρκου, ήταν ιδιαίτερα αγαπητή στους λογοτεχνικούς κύκλους, Ο Ζακ Λακαριέρ αφιέρωσε ειδικό λήμμα σ' αυτή, στο "Ερωτικό λεξικό της Ελλάδας", γράφοντας ότι "τα πεζά της έχουν ένα ιδιαίτερο, εντελώς προσωπικό αφηγηματικό σχήμα, απείθαρχο στους συνήθεις κανόνες του είδους". Έγραψε ποίηση και πρόζα. Βιβλία της εκδόθηκαν στα γαλλικά και τα ελληνικά. Στα γράμματα εμφανίστηκε με την ποιητική συλλογή "Croisiere sur le Styx" (Άγρα 1987), ενώ στο ελληνικό κοινό έγινε γνωστή με το αφήγημα "Γυάλινα σύνορα" (Εξάντας 1996), μια ανάπλαση του μύθου της Ελλάδας με "ξεναγό" την Καλή Κύρκου. Στα ελληνικά έχουν κυκλοφορήσει, επίσης, άλλα δύο βιβλία της: το παιδικό "Ο Αγγελύκος και οι δύο του αδελφές" (Περίπλους, 2002) και η συλλογή διηγημάτων "H μέρα που λέγεται σήμερα" (Μελάνι, 2003), βιβλίο που μπήκε στον τελικό κατάλογο (short list) υποψηφιότητας για τα Κρατικά Βραβεία Λογοτεχνίας 2004. Μετέφρασε προς τα γαλλικά αρκετά ελληνικά κείμενα, ανάμεσά τους τα "Φτερά μπεκάτσας" του Θανάση Βαλτινού, ποιήματα του Γιώργου Βέλτσου, κ.ά. "Έφυγε" αναπάντεχα σε τροχαίο δυστύχημα, στις 17 Μαρτίου 2005, όταν η μοτοσυκλέτα στη οποία επέβαινε, στον Πειραιά, με οδηγό τον ζωγράφο Φίλιππο Φέσσα, συγκρούστηκε με νταλίκα.

· (2007)
Hommage à la Grèce , Εθνική Πινακοθήκη - Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτζου, [μετάφραση]
· (2004)
Athènes mes itinéraires , Μνήμες, [μετάφραση]
· (2003)
Η μέρα που λέγεται σήμερα , Μελάνι
· (2002)
Απροϋπόθετο ή κυριαρχία , Πατάκη, [μετάφραση]
· (2002)
Ο Αγγελύκος και οι δύο του αδελφές , Περίπλους
· (1996)
Γυάλινα σύνορα , Εξάντας