Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου 2010

Τέχνη και παρηγορία. Με αφορμή κάποιες περίεργες τάσεις στη σύγχρονη νεανική λογοτεχνία.

Eκφράζω συχνά την ανησυχία μου για κάποιες περίεργες, αν όχι ύποπτες, πρόσφατες τάσεις και προσπάθειες, σποραδικές ευτυχώς, κυρίως στην ξένη παιδική/νεανική λογοτεχνία, να υπάρξουν βιβλία με κακό τέλος, βιβλία που εκπέμπουν απύθμενη απαισιοδοξία, που αποθαρρύνουν, απελπίζουν, ή ακόμη και τρομοκρατούν τους νεαρούς αναγνώστες. Οι υποστηρικτές αυτών των τάσεων ισχυρίζονται ότι έτσι προετοιμάζουν τα παιδιά για τη σκληρότητα της ζωής. Τέτοια στάση όμως είναι «άνανδρη» από ενήλικο προς ανήλικο, αφού τα παιδιά δεν έχουν προλάβει ν’ αναπτύξουν επαρκώς την ικανότητα να τα βγάζουν πέρα με τις αντιξοότητες και τις υπέρμετρες δυσκολίες. 'Ετσι, αυτού του είδους τα βιβλία ωθούν τους νεαρούς αναγνώστες στο συμπέρασμα ότι είναι μάταιο να προσπαθήσουν για οτιδήποτε, άσκοπο να περιμένουν κάτι αξιόλογο από τη ζωή. Βέβαια η επαφή των παιδιών με τη σκληρή πραγματικότητα μέσω της λογοτεχνίας (όπως και κάθε άλλης τέχνης) είναι απολύτως απαραίτητη, όμως παράλληλα χρειάζονται θάρρος κι ελπίδα για το μακρύ ταξίδι της ζωής που ξανοίγεται μπροστά τους. Και σ’ αυτό συμβάλλει όχι βέβαια ένα γλυκερό «happy end» αλλά ένα βαθιά ελπιδοφόρο τέλος των ιστοριών που διαβάζουν, όσες δυσάρεστες πλευρές της ζωής κι αν έχουν γνωρίσει μέσα από τις σελίδες τους. 
Μα μήπως και οι ενήλικοι - ιδίως οι σημερινοί - δεν έχουν ανάγκη από ενθάρρυνση κι ελπίδα; Και είναι άραγε λάθος να τους προσφέρει αυτά τα στοιχεία η Τέχνη γενικά; Μια σπουδαία φωνή από άλλο χώρο, από τη ζωγραφική, έρχεται να συνηγορήσει. Είναι η φωνή του Γιάννη Τσαρούχη, που έλεγε σε μια συνέντευξή του ότι «η Τέχνη είναι επιδίωξη γαλήνης και ισορροπίας, παρηγορία και παυσίπονο για τον δυστυχισμένο σημερινό άνθρωπο, θύμα μιας παρεξηγημένης ελευθερίας». Ίσως αυτή τη γαλήνη και την ισορροπία λαχταρούν και οι ενήλικοι αναγνώστες, γι’ αυτό και ο αριθμός των μεγάλων που διαβάζουν παιδικά/νεανικά βιβλία αυξάνεται διαρκώς!
Λότη Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου

Το παραπάνω κείμενο πρωτοδημοσιεύθηκε πριν λίγες μέρες σε ιστοσελίδα της κ. Πέτροβιτς το βρήκαμε εξαιρετικά ενδιαφέρον και με την άδειά της το αναδημοσιεύουμε. 
  • Η Λότη Πέτροβιτς - Ανδρουτσουπούλου γεννήθηκε (1937) και σπούδασε στην Aθήνα. Έχει τιμηθεί με το βραβείο Oυράνη για την παιδική λογοτεχνία από την Aκαδημία Aθηνών, με δύο κρατικά βραβεία για το παιδικό βιβλίο, με τον έπαινο Pier Paolo Vergerio του Πανεπιστημίου της Padova, καθώς και με 10 ακόμη πανελλήνια βραβεία παιδικής λογοτεχνίας. Έργα της έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά και στα ιαπωνικά, στ’ αλβανικά και στα κορεατικά, έχουν μεταδοθεί από τα ΜΜΕ κι έχουν περιληφθεί σε ανθολογίες και αναγνωστικά ελληνικά και ξένα. Έχει αντιπροσωπεύσει την Eλλάδα σε δέκα διεθνή συνέδρια παιδικής λογοτεχνίας και έχει δώσει πλήθος διαλέξεις και ομιλίες για την παιδική λογοτεχνία σε όλη την Eλλάδα. Διετέλεσε μέλος του ΔΣ και Πρόεδρος του Κύκλoυ τoυ Ελληνικού Παιδικoύ Βιβλίoυ/Ελλ.Τμήμα της ΙΒΒΥ, μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΙΒΒΥ και πρόεδρος της κριτικής επιτροπής του Διεθνούς Βραβείου Φιλαναγνωσίας ΙΒΒΥ-Asahi. Eίναι ιδρυτικό μέλος της Λέσχης Mελέτης και Έρευνας της Παιδικής Λογοτεχνίας "Διαδρομές" και μέλος της Eθνικής Eταιρίας Eλλήνων Λογοτεχνών. Περισσότερες πληροφορίες για τη ζωή κα το έργο της υπάρχουν στην ιστοσελίδα http://www.loty.gr/ 
Από το 1977 μέχρι σήμερα έχουν εκδοθεί αν μετρήσαμε σωστά πάνω από 80 βιβλία της.

Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου 2010

Κυκλοφόρησαν οι "Μαρτυρίες μιας διαδρομής" της Έλλης Παππά. Ένα πολύτιμο εργαλείο για την ανασύνθεση μιας ταραγμένης εποχής.

Η Έλλη Παππά κατέθεσε το 1993 και το 1995 δύο κείμενά της στα Ιστορικά Αρχεία του Μουσείου Μπενάκη, θέτοντας ως προϋπόθεση να δημοσιευτούν μόνο μετά τον θάνατο της. Το πρώτο κείμενο ήταν ένα δακτυλόγραφο 52 σελίδων με τίτλο "Υπόθεση Πλουμπίδη" και το δεύτερο μία ομάδα κειμένων (συνολικά 108 σελίδες) απαρτιζόμενη από: προλογικό σημείωμα με τίτλο "Λίγα λόγια", αυτοβιογραφικό κείμενο, σώμα άρθρων της στις εφημερίδες "Αυγή" και "Νέα" με τίτλο "Παράρτημα", κείμενο με τίτλο "Γράμματα στον γιο μου" και ιδιόχειρο γράμμα του Νίκου Πλουμπίδη προς την ίδια με ημερομηνία 4. V. 52. 

Το Ίδρυμα, ανταποκρινόμενο στην επιθυμία της δωρήτριας, ξεκίνησε την προετοιμασία της έκδοσης μετά τον θάνατο της, τον Οκτώβριο του 2009 και σήμερα παραδίνει στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό αυτούσια και δίχως παρεμβάσεις το σύνολο αυτής της μαρτυρίας.

"Όποιος ενδιαφερθεί να διαβάσει αυτό το κείμενο δεν πρέπει να πιστεύει πως θα βρει μιαν αυτοβιογραφία. Αναμφισβήτητα, όσα γράφω με αφορούν, αφορούν τη ζωή μου και τις εμπειρίες μου, αλλά περιορίζομαι αυστηρά (όσο μπορούσα και όσο μπόρεσα) σε μια κατηγορία εμπειριών: σε όσες αφορούσαν τη θέση μου στο ΚΚΕ και τις περιπέτειες της αμοιβαίας σχέσης μας.

[...] Σ' αυτές τις εμπειρίες μου στάθηκα, αυτές προσπάθησα να δώσω στο κείμενό μου, που καταθέτω στο Αρχείο του Μουσείου Μπενάκη με την ελπίδα πως σε κάτι μπορεί να χρησιμεύσει. Η αλλαγή μεθόδων λειτουργίας, λήψης και εφαρμογής των αποφάσεων, ο σεβασμός στους αγωνιστές είναι πλέον στοιχειώδεις ανάγκες για την Αριστερά του τόπου μας, ύστερα κι από τις σκληρές εμπειρίες της κατάρρευσης του "υπαρκτού σοσιαλισμού". Το ζήτημα είναι αν αυτές οι ανάγκες -ή οι ιστορικές αναγκαιότητες- έχουν γίνει κοινή συνείδηση σε όλα τα κόμματα της Αριστεράς, ιδιαίτερα που κομμουνιστικού κινήματος.

Αυτός είναι και ο λόγος που με παρακίνησε να καταθέσω τις δικές μου μαρτυρίες (για να μην πω και τα μαρτύρια) για όσα (πάντως, όχι όλα) είδα, γνώρισα, έπαθα μέσα στο κίνημα στο οποίο αφιερώσαμε τη ζωή μας -χωρίς ανταλλάγματα και "εξαργυρώσεις".


Έλλη Παπά, Αθήνα, 27.12.1995
H Πόλυ Κρημνιώτη σε ένα από τα πρώτα σχόλια που δημοσιεύτηκαν με την κυκλοφορία του βιβλίου γράφει:

"Όποιος ενδιαφερθεί να διαβάσει αυτό το κείμενο δεν πρέπει να πιστεύει πως θα βρει μιαν αυτοβιογραφία. Αναμφισβήτητα, όσα γράφω με αφορούν, αφορούν τη ζωή μου και τις εμπειρίες μου, αλλά περιορίζομαι αυστηρά (όσο μπορούσα και όσο μπόρεσα) σε μια κατηγορία εμπειριών: σε όσες αφορούσαν τη θέση μου στο ΚΚΕ και τις περιπέτειες της αμοιβαίας σχέσης μας". Μ' αυτά τα "λίγα λόγια" εισαγάγει η Έλλη Παππά στην αφήγηση που συνθέτει την πολιτική της διαθήκη, τα κείμενα με τις πολιτικές τοποθετήσεις της που κατέθεσε στα Ιστορικά Αρχεία του Μουσείου Μπενάκη προκειμένου να δημοσιευτούν μετά τον θάνατό της. Λίγο πριν συμπληρωθεί ένας χρόνος από την αποδημία της (27 Οκτωβρίου 2009) το Μουσείο Μπενάκη παραδίδει σήμερα τις "Μαρτυρίες μιας Διαδρομής", έκδοση που αναμένετο με ενδιαφέρον, τόσο για όσα μαρτυρεί η Παππά για τις εσωτερικές διαδικασίες στους κόλπους του Κομμουνιστικού Κόμματος από την προεμφυλιακή περίοδο ως και τις αρχές της δεκαετίας του '90 οπότε αποχωρεί από το ΚΚΕ, όσο και, κυρίως, για τον Νίκο Πλουμπίδη, ίσως την πιο συκοφαντημένη προσωπικότητα από τον Νίκο Ζαχαριάδη και την ηγεσία του κομμουνιστικό κόμματος στη μετεμφυλιακή περίοδο.
Η έκδοση περιλαμβάνει προλογικό σημείωμα με τίτλο "Λίγα λόγια", αυτοβιογραφικό κείμενο, άρθρα της στις εφημερίδες "Αυγή" και "Νέα" με τίτλο "Παράρτημα", κείμενο με τίτλο "Γράμματα στο γιο μου" και ιδιόχειρο γράμμα του Νίκου Πλουμπίδη με ημερομηνία 4.V.52, τα οποία συγκροτούσαν το σώμα του κειμένου που παρέδωσε στο Μουσείο το 1995. Προηγουμένως, το 1993, η Έλλη Παππά είχε δώσει στο Μουσείο Μπενάκη το 52σέλιδο κείμενο της με τίτλο "Υπόθεση Πλουμπίδη", το οποίο συγκροτεί το δεύτερο μέρος της έκδοσης και από τα πιο ενδιαφέροντα σημεία της καθώς η Έλλη Παππά, όπως σε όλη της τη ζωή, υπερασπίζεται την αθωότητα του "Μπάρμπα", όπως ήταν το ψευδώνυμό του στα χρόνια της παρανομίας, απέναντι σε όλες τις συκοφαντίες της τότε ηγεσίας του ΚΚΕ.
Στα κείμενά της, βέβαια, κυριαρχεί η σχέση της με τον Νίκο Μπελογιάννη ωστόσο σκιαγραφεί τον Νίκο Πλουμπίδη μέσα από την παρουσίαση της δράσης του, του οράματός του, της κομματικής πειθαρχίας που τον χαρακτήριζε και των επαφών του με άλλα πολιτικά πρόσωπα εντός και εκτός αριστεράς. Παράλληλα σκιαγραφεί το εσωτερικό τοπίο, τις διαφορετικές προσεγγίσεις και τις αντιθέσεις για τις τύχες του ελληνικού αριστερού κινήματος. Πρόσωπα, συνέδρια, αποφάσεις, ολομέλειες, θέσεις και αντιπαραθέσεις δίνονται με τρόπο προσωπικό και συχνά δραματικό στα κείμενά της ανασυνθέτοντας ψηφίδες εκείνης της ταραγμένης εποχής.
Εξ' ίσου σημαίνουσα η επιστολή που ο Νίκος Πλουμπίδης της στέλνει το '52 στις φυλακές λίγο μετά την εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη, αποτυπώνει με τη σειρά της το κλίμα και τις αντιδράσεις της περιόδου. "Αγαπητή μου", της γράφει "Σήμερα έβρισα δικούς μας που δεν βλέπουν ότι το κουτσομπολιό που γίνεται σε βάρος σου είναι έργο της Ασφάλειας. Δεν τολμούν να σε κατηγορήσουν για τη στάση σου, σε κατηγορούν σαν "γυναικούλα", "για τιμή", ότι έβαλες μαύρα, δεν τρως κ.λπ. κ.λπ. Όλα αυτά είναι έργο της ασφάλειας, όμως και συ τους έδωσες λαβή. ΕΣΥ, κορίτσι μου, δικαιολογημένα πόνεσες διπλά για την απώλεια αγαπημένου άντρα και ΔΙΑΛΕΧΤΟΥ συντρόφου, όμως συ δεν είσαι η γυναίκα οποιουδήποτε άντρα ούτε και απλή συντρόφισσα. Είσαι η γυναίκα του ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗ, που δεν ήταν μόνο άντρας σου, ήταν ηγέτης του ΚΚΕ, ήταν εξαίρετος ΤΑΓΟΣ των εργαζομένων της Ελλάδας, ήταν το καμάρι της προοδευτικής ανθρωπότητας". Το πιο σημαντικό όμως είναι πιο κάτω, όπου, ο Πλουμπίδης αναφέρεται στην προσωπική του περίπτωση, στα ερωτηματικά που του προκαλεί η στάση του κόμματος. "Πολλά, πάρα πολλά ερωτήματα μπίανουν από πολύ καιρό σχετικά με μένα" της γράφει. "Το Κόμμα να μην ενδιαφερθή για μένα επί τόσον καιρό σημαίνει ότι κάτι σοβαρό έχει εναντίον μου. Τι; .... Νομίζω ότι κάποιος εχθρός του Κόμματος βρίσκεται σε κάποιο κρίκο και χύνει το δηλητήριό του ανάμεσα στα στελέχη του Κόμματος. Εγώ ήμουν στην Ελλάδα. Δεν τολμά ο εχθρός να με πη χαφιέ ή, αν το λέη, δεν το πιστεύουν οι σύντροφοι του Π.Γ. που με ξαίρουν. Πάντως όμως δίνει στο Π.Γ. πληροφορίες που αναγκάζουν το Π.Γ. να είναι κουμπωμένο μαζύ μου, αφού δεν μπορεί να ξεκαθαρίσει την υπόθεση".
Η μαρτυρία της Έλλης Παππά παραδίδεται ως πολύτιμο εργαλείο στα χέρια των ιστορικών προκειμένου να ενισχύσει το σύνολο των καταθέσεων για την εμφυλιακή και μετεμφυλιακή Ελλάδα, για τη ζωή στις φυλακές, για τις διώξεις και τις δίκες των Ελλήνων κομμουνιστών αλλά και μια κατάθεση από την πλευρά της ίδιας της αριστεράς. Όπως σημειώνεται στο δελτίο τύπου του Μουσείου Μπενάκη "πέρα από την αντίδραση που θα προκαλέσει ο λόγος της στο εσωτερικό της σημερινής αριστεράς και πέρα από την όποια "χρήση" θα γίνει στα λόγια της, προκειμένου να "αποδειχτεί" άλλη μια φορά η αρνητική στάση του ΚΚΕ στους ανθρώπους του, η δημοσίευση της μαρτυρίας της προσβλέπει στην ανάγνωση και από νεανικότερο κοινό προκειμένου να κατανοηθεί η πίστη και το πάθος, η προσμονή και τα εμπόδια που χαρακτήρισαν τους κοινωνικούς αγώνες στην Ελλάδα των περασμένων δεκαετιών".
πηγή:
 ΑΥΓΗ : Ημερομηνία δημοσίευσης: 10/09/2010

Σας υπενθυμίζουμε ότι είχαμε γράψει για την ΕΛΛΗ ΠΑΠΠΑ πέρυσι στις 30 Οκτωβρίου μετά το θάνατό της και είχαμε προαναγγείλει  την κυκλοφορία αυτού του βιβλίου επικαλούμενοι δημοσιογραφικές πληροφορίες αλλά και τη συζήτηση που κάναμε όταν μας έκανε την τιμή να μιλήσει στο βιβλιοπωλείο μας. Σας προτρέπουμε να διαβάσετε  αυτή την ανάρτηση με κλικ στον παρακάτω σύνδεσμο. Όταν η Ιστορία έρθει και σου ψιθυρίσει στ’ αυτί Έλα … Πηγαίνεις …(Με την ΕΛΛΗ ΠΑΠΠΑ στην Σύγχρονη Έκφραση το 1998)

Ακόμα σας δίνουμε διευθύνσεις όπου μπορείτε να διαβάσετε τα πρώτα σχόλια που είδαν το φως της δημοσιότητας πριν και μετά την έκδοση του βιβλίου. Προβλέπεται δε να ακολουθήσει καταιγισμός με τα πρώτα διαβάσματα.

Κριτικές -  Παρουσιάσεις
Πόλυ Κρημνιώτη, Μπελογιάννης, Πλουμπίδης και Βαβούδης: "Μαρτυρίες μιας διαδρομής", "Η Αυγή", 19.9.2010
Δημήτρης Παλαιολογόπουλος, Έβγαλαν χαφιέ τον Βαβούδη για να σκεπάσουν αδυναμίες, συκοφαντίες, "Η Αυγή", 19.9.2010
Ιωάννα Κολοβού, Μια έκδοση που θα συζητηθεί, "Βραδυνή", 13.9.2010
Γιάννης Ασδραχάς, Η πνευματική διαθήκη που κατέθεσε η Έλλη Παππά στο Μουσείο Μπενάκη, "Εξπρές", 12.9.2010

Πέμπτη 16 Σεπτεμβρίου 2010

Πώς να αυξηθούν οι πωλήσεις όταν κανείς δεν εκπαιδεύει ένα νέο κοινό αναγνωστών;

… «Δεν φταίει η κρίση όταν σ’ ένα χρόνο εκδίδεις 9500 νεόυς τίτλους αδιαφορώντας για την ποιότητα των βιβλίων και το κοινό σου. Πώς να αυξηθούν οι πωλήσεις όταν κανείς δεν εκπαιδεύει ένα νέο κοινό αναγνωστών»;


Μου έδωσαν την εφημερίδα Free Sunday το Σάββατο σ’ ένα σταθμό διοδίων και ξεφυλλίζοντάς τη, βρήκα ένα άρθρο σχετικό με την κρίση του βιβλίου, που αξίζει να διαδώσουμε για τη σαφήνειά του και τις εύστοχες παρατηρήσεις. Το υπογράφει η Μαριαλένα Σπυροπούλου.




Τετάρτη 8 Σεπτεμβρίου 2010

Περί δακρύων και «Ελληνικών Γραμμάτων»

Το γεγονός ότι οι φήμες περί επικείμενων αναταράξεων στον εκδοτικό χώρο είχαν ενταθεί το τελευταίο διάστημα σε συνδυασμό με τη ζοφερή καθημερινότητα που βιώνουμε όσοι βρισκόμαστε στο χώρο του βιβλίου, δεν μείωσαν την έκπληξη στην αναγγελία της είδησης για το κλείσιμο του εκδοτικού οίκου «ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ».
Κι αυτό γιατί κανένας(;) δεν υπέθετε ότι το πρώτο θύμα(;) της κρίσης θα μπορούσε να είναι εκδοτικός οίκος που έλεγχε το συγκρότημα Λαμπράκη. Αν η λέξη «θύμα» που χρησιμοποιώ ακολουθείται από ερωτηματικό είναι γιατί υπάρχουν αμφιβολίες που πιθανά θα απαντηθούν στο προσεχές μέλλον για το αν πράγματι έπρεπε να κλείσει η επιχείρηση ως ζημιογόνα ή από ψυχρούς υπολογισμούς επειδή δεν ήταν όσο κερδοφόρα επιθυμούσε το συγκρότημα με αποτέλεσμα 100 εργαζόμενοι περίπου να μείνουν δίχως δουλειά και χιλιάδες τίτλοι βιβλίων με τους συγγραφείς τους σε αναζήτηση άλλης στέγης.
Η είδηση όμως έδωσε τροφή για γρήγορες ως συνήθως και ατεκμηρίωτες - στις εφημερίδες και στη μπλογκόσφαιρα - τοποθετήσεις οι οποίες βασίζονται αποκλειστικά και μόνο στο στοιχείο αιφνιδιασμού τους από το κλείσιμο ενός μεγάλου εκδοτικού οίκου δίχως να είναι σε θέση νε εξετάσουν βαθύτερα την πορεία που αυτός διέγραψε και τις βασικές επιλογές του.
Χρησιμοποιώντας βαρύγδουπους χαρακτηρισμούς, όπως «ιστορικός» εκδοτικός οίκος και ποντάροντας στο διπλό συναίσθημα που δημιουργεί η αίσθηση ότι κλείνει μια επιχείρηση στο χώρο του πνεύματος αφήνοντας στο δρόμο δεκάδες εργαζόμενους, ξεδιπλώνουν τους δεκάρικους λόγους τους δίχως να τους απασχολούν τα βαθύτερα αίτια των γεγονότων.
  • Και αναρωτιόμαστε, βεβαίως, πού ήταν η ευαισθησία όλων αυτών και η διορατικότητά τους για το πού θα οδηγηθούν τα πράγματα, όταν οι εφημερίδες τους σε συνεργασία με εκδότες και πρωτοπόρους ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ απαξίωναν το προϊόν βιβλίο προσφέροντάς το σε εξευτελιστικές τιμές σε σχέση με τις τιμές των βιβλιοπωλείων.
  • Πότε έψαξαν αν αλήθευαν οι πηχυαίοι τίτλοι των εφημερίδων τους για τη δήθεν άνοιξη του βιβλίου στη χώρα μας ή αυτό απλά βόλευε την προπαγανδιστική πολιτική κάποιων και το πλασάρισμα όσων βιβλίων διέθεταν τα έντυπά τους.
  • Όταν άρχισαν να κλείνουν τα βιβλιοπωλεία εξ’ αιτίας και αυτού του γεγονότος όπως παλιότερα τα καταστήματα με cd, ποιοι και πόσοι επισήμαναν, συσχέτισαν, ερμήνευσαν και πρόβαλαν το γεγονός.
  • Πόσοι διάβασαν άρθρα σαν αυτό της Μ. Χαρτουλάρη στις αρχές Αυγούστου και πήραν τη σκυτάλη για διεξοδικότερη έρευνα πάνω στο πρόβλημα που ήδη εκδηλωνόταν φανερά.
Και για να επανέλθω στα ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ.
Μια ένσταση για την «ιστορικότητα» του οίκου που όλοι (μαζί τους και οι εργαζόμενοι) επικαλούνται. Κατά την ταπεινή μου άποψη, ως ιστορικός εκδοτικός οίκος λογίζεται αυτός που έχει μια συνέχεια στο χρόνο, στα πρόσωπα, στην πολιτική του, στους σχεδιασμούς του. Κι αυτή η συνέχεια έσπασε όταν τα ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ πέρασαν στον έλεγχο του γνωστού συγκροτήματος. Όταν οι φίλοι και συνεργάτες δεκαετιών έγιναν απλά νούμερα στα κιτάπια υπευθύνων που δεν τους γνώριζαν και ούτε είχαν διάθεση να τους μάθουν. Κι ακόμα γιατί τα ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ του συγκροτήματος πρωτοστάτησαν να διώξουν το βιβλίο από τα ράφια των φυσικών σημείων πώλησης του δημιουργώντας ανταγωνιστικούς ελεγχόμενους χώρους.
Μας προβληματίζουν βεβαίως τους βιβλιοπώλες όσα έγιναν αλλά δεν παρασυρόμαστε από κροκοδείλια δάκρυα και ανέξοδες θρηνωδίες. Είμαστε οι πρώτοι που χτυπήσαμε από χρόνια το καμπανάκι στους εκδότες για την πολιτική βιβλίου που οι περισσότεροι ακολουθούν και για το ζοφερό μέλλον που έρχεται αλλά δεν μας άκουγαν. Είμαστε οι πρώτοι που δεχόμαστε τα αποτελέσματα της κρίσης.
Και βεβαιώνουμε τις φίλες και τους φίλους του βιβλίου πως έχουμε άφθονα δάκρυα να χύσουμε. Μόνο όμως για όσους το αξίζουν. Ελπίζοντας πάντα πως δε θα χρειαστεί…

ΥΓ.
Τα μόνα πραγματικά θύματα της υπόθεσης είναι οι 100 εργαζόμενοι. Αυτοί ειδικά είναι που δεν χρειάζονται δάκρυα αλλά συγκεκριμένες πράξεις συμπαράστασης. Και πρώτα πρώτα την αξιοποίηση και απορρόφησή τους από άλλες υγιείς εκδοτικές επιχειρήσεις που μόνο κέρδος θα έχουν από τέτοιες κινήσεις.
Λαμπρόπουλος Νίκος

Δευτέρα 6 Σεπτεμβρίου 2010

Ο ΔΟΛ ΠΕΤΑΕΙ 100 ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΤΩΝ «ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ» ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ

Προκήρυξη εργαζομένων στα ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ

Η 3η του Σεπτέμβρη, «γιορτάστηκε» με τον καλύτερο τρόπο στο χώρο του βιβλίου και των εκδόσεων γενικότερα. Ο Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη, που πάντα τιμούσε με τον καλύτερο τρόπο τη μέρα αυτή, ανακοίνωσε αιφνιδιαστικά το κλείσιμο ενός από τους ιστορικότερους και μεγαλύτερους εκδοτικούς οίκους, τα «Ελληνικά Γράμματα».
Με το λουκέτο αυτό ακυρώνεται μια ιστορία 53 χρόνων στον εκδοτικό χώρο που πρόσφερε στον πολιτισμό φέρνοντας σε επαφή τους Έλληνες με πολύ σημαντικούς συγγραφείς και ιδέες, και πετιούνται στο δρόμο 100 περίπου εργαζόμενοι δημιουργώντας παράλληλα τεράστια προβλήματα σε κάθε είδους συνεργάτες των εκδόσεων: συγγραφείς, μεταφραστές, επιμελητές, τυπογράφους κ.λπ.
Με μια κυνική ανακοίνωση ο Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη, που πάντα έχει ως προτεραιότητα τον…πολιτισμό και την…καλλιέργεια, ενημέρωσε τους εργαζόμενους πως σε 10 μέρες (!) χάνουν τη δουλειά τους, εναρμονιζόμενος πλήρως με το πνεύμα του Μνημονίου και της κυβερνητικής πολιτικής. Στην ανακοίνωση αυτή αρνείται οποιαδήποτε συζήτηση για διασφάλιση των θέσεων εργασίας αλλά και οποιαδήποτε γραπτή δέσμευση για εκπλήρωση των υποχρεώσεών του. Ανοίγει έτσι ο δρόμος για αντίστοιχες αντεργατικές μεθοδεύσεις σε όλο τον κλάδο του βιβλίου, και του πολιτισμού γενικότερα. Την ίδια στιγμή ο μεγαλομέτοχος κ. ΨΥΧΑΡΗΣ αγόρασε ποσοστό της τράπεζας FMPG. Τυχαίο, δε νομίζω…
Με ομόφωνη απόφαση της συνέλευσής μας οι εργαζόμενοι των Ελληνικών Γραμμάτων αρνούμαστε να συναινέσουμε στο κλείσιμο της εταιρείας και στην προοπτική της ανεργίας που μας οδηγεί ο ΔΟΛ.
Απαιτούμε:
Διασφάλιση των θέσεων εργασίας και εκπλήρωση όλων των συμβατικών υποχρεώσεων της εταιρείας.
Δεν φταίνε οι εργαζόμενοι για τη μείωση των κερδών των μετόχων του ΔΟΛ και αρνούνται να πληρώσουν την κακοδιαχείριση ή τα λάθη προηγούμενων και τωρινών διοικήσεων.

ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΑΚΟΥΣΕΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΟΥ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥ ΛΑΜΠΡΑΚΗ ΣΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ, ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΕΠΙΣΚΕΦΘΕΙΤΕ ΤΟ ΜΕΓΑΡΟ ΜΟΥΣΙΚΗΣ Ή ΘΑ ΔΕΙΤΕ ΣΤΟ MEGA CHANNEL ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΕΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΕΣ ΧΟΡΗΓΙΕΣ ΤΟΥ ΟΜΙΛΟΥ, ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ ΤΟΥΣ 100 ΑΠΟΛΥΜΕΝΟΥΣ ΤΩΝ «ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ» ΚΑΙ ΤΙΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΤΟΥΣ.

Ζητάμε την αλληλεγγύη όλου του εργατικού κινήματος και των ανθρώπων της Τέχνης και του Πολιτισμού.
Σωματείο Εργαζομένων στις Εκδόσεις «Ελληνικά Γράμματα»