Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2016

Μυσταγωγία με τον Ισίδωρο Ζουργό



Τι κι αν ήταν του Αγ. Δημητρίου;

Τι κι αν ξεφύγαμε από την καθιερωμένη μας μέρα εκδηλώσεων;

Οι φίλοι της καλής λογοτεχνίας, οι πιστοί του Ισίδωρου Ζουργού προσήλθαν μαζικά στην πολυαναμενόμενη συνάντηση με τον συγγραφέα στο βιβλιοπωλείο «σύγχρονη έκφραση».

Σαν σφουγγάρια όπως χαρακτηριστικά ειπώθηκε ρούφηξαν το λόγο του και απόλαυσαν εκτός από τη γνωστή τους και αγαπημένη γραπτή του επιδεξιότητα και τη ρητορική δεινότητα του λογοτέχνη.

Και μόνο οι ερωτήσεις διέκοπταν τη μυσταγωγία της παρέλασης των ηρώων, των ιδεών και του στοχαστικού του λόγου, ενώ η υποβλητική φωνή του – για να παίξουμε λίγο και με κάποιες λέξεις από τον Αλμοσίνο – λιβάνιζε την ιερή σιωπή του βιβλιοφιλικού ακροατηρίου του.







Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2016

Την Τετάρτη 26 Οκτωβρίου στις 8:00 μμ η πολυαναμενόμενη συνάντηση με τον συγγραφέα Ισίδωρο Ζουργό στο βιβλιοπωλείο "σύγχρονη έκφραση"


Το βιβλιοπωλείο Σύγχρονη Έκφραση 

και οι Εκδόσεις Πατάκη

σας προσκαλούν 

την Τετάρτη 26 Οκτωβρίου στις 8:00 μμ

σε μια συνάντηση με τον

Ισίδωρο Ζουργό

συγγραφέα των βιβλίων

«Στη σκιά της Πεταλούδας», 
«Ανεμώλια» (Βραβείο Αναγνωστών του ΕΚΕΒΙ),
«Σκηνές από τον βίο του Ματίας Αλμοσίνο»

Ο συγγραφέας θα συνομιλήσει με το κοινό. 

Η συνάντηση θα πραγματοποιηθεί 
στον χώρο του βιβλιοπωλείου 
(Δημάρχου Ι. Ανδρεαδάκη 49, Λιβαδειά)



Στη σκιά της πεταλούδας
Ένα ιστορικό μυθιστόρημα του ευρύτερου βορειοελλαδικού χώρου μέσα από το χρονικό δύο οικογενειών που απλώνεται σε τρεις ολόκληρες γενιές. Από την Ανατολική Ρωμυλία και την Αδριανούπολη στα τέλη του 19ου αιώνα και από τα καμένα χωριά των φυλετικών ανταγωνισμών στη Μακεδονία της ίδιας εποχής, έως τη σημερινή Θεσσαλονίκη, οι πόλεμοι, η προσφυγιά, ο ιδρώτας και τα πάθη τόσων χρόνων έρχονται και στραγγίζουν στη συνάντηση ενός άντρα και μιας γυναίκας έναν τριήμερο καύσωνα του Αυγούστου κάτω από περίεργες συνθήκες.
Είναι ακόμη ένα μυθιστόρημα-έπος του αγώνα της καθημερινής ζωής, καθώς και μια ελεγεία των "αποτυχημένων", του έρωτα και του χρόνου που περνά. Πιο πολύ όμως είναι το εκτενές μυθιστόρημα της Θεσσαλονίκης. Τα κτίρια, οι δρόμοι, τα στέκια, οι γωνιές της, οι εξοχές της, τα περίχωρα, το δέρμα της ολόκληρο, με το αποτύπωμα ενός ολόκληρου αιώνα.



Σκηνές από τον βίο του Ματίας Αλμοσίνο

Το μυθιστόρημα "Σκηνές από τον βίο του Ματίας Αλμοσίνο" είναι η ανοιχτή παλάμη ενός χεριού που ακουμπάει στον χάρτη της Ευρώπης του 17ου αιώνα, ενώ κάθε δάχτυλο της αφήγησης δείχνει και διαφορετικό σημείο του ορίζοντα - η Αγγλία του Νεύτωνα και της Βασιλικής Εταιρείας, το ανεξίθρησκο Άμστερνταμ των εμπόρων, η παγωμένη Πετρούπολη του τσάρου μεταρρυθμιστή, η Βενετία της μάσκας... Ο καρπός του χεριού αγγίζει την οθωμανική απεραντοσύνη, τη Θεσσαλονίκη, την Κωνσταντινούπολη και τον Χάνδακα, τα όρια της Ευρώπης. Ο Ματίας Αλμοσίνο, κρυπτοεβραίος στη Βασιλεία της Ελβετίας, διασχίζει από τρυφερή ηλικία τη Republica Christiana, τη χριστιανική επικράτεια, ορφανός με τον τρόπο του Ντίκενς και δέσμιος της θεοκρατικής καταδυνάστευσης της εποχής του. Χτίζει την ενηλικίωσή του μέσα από περιπέτειες, καθώς αλλάζει μάσκες θρησκευτικής και φυλετικής ταυτότητας, διχασμένος σχεδόν ως το τέλος από το μέγα διακύβευμα που εγκαινιάζει ο αιώνας του: τη γέννηση του επιστημονικού λόγου και την ανάφλεξη του ορθολογισμού απέναντι στη νοσταλγία του θαύματος και στις πιο ακραίες μεσσιανικές προσδοκίες. Ο Σπινόζα κι απέναντί του οι πιο μισαλλόδοξες συγκρούσεις, ο Ντεκάρτ και ο Σαμπετάι Σεβί, το σύμπαν με τα μάτια της νέας επιστήμης ως μια καλοκουρδισμένη μηχανή και αντίκρυ της η αναμονή του τέλους του κόσμου στα 1666 μ.Χ.
Οι τόποι των ταξιδιών αλλάζουν ραγδαία σε μια πλούσια σκηνογραφία: μια διάβαση στις Άλπεις, η Βενετία της παροικίας των Εβραίων και των Γραικών, η Θεσσαλονίκη του Σαμπετάι Σεβί, η Πάντοβα και το φημισμένο της πανεπιστήμιο, το Τζάντε, η πτώση του Χάνδακα, η Κωνσταντινούπολη των θαυμάτων, το Λονδίνο της νέας επιστήμης, τόποι της Γερμανίας, οι ρουμανικές χώρες των ορθόδοξων ηγεμόνων, η επικράτεια του Μεγάλου Πέτρου με τις στέπες και τα ξεχειλισμένα ποτάμια και, τέλος, ένα όρος που το είπανε Άγιο.
Το μυθιστόρημα εξιστορεί τη ζωή ενός προικισμένου ανθρώπου, γιατρού και πολυπράγμονα στοχαστή, που δρασκελίζει χώρες, γλώσσες, πολιτισμούς, που περιπλανιέται σε ανθρώπους και ιδέες. Ένα βιβλίο για την ιστορία της ιατρικής και της Ευρώπης, ένα χρονικό της νοσταλγίας του Θεού και της συνάντησης των θρησκειών, ένα οδοιπορικό στη μελαγχολία, στην αναζήτηση της φιλοσοφικής καταφυγής στον άλλο άνθρωπο και στο πρόσωπό του.
Όλα είναι σκηνές από τη διάρκεια μιας ζωής - σκηνές μόνο, γιατί ακόμη και το μυθιστόρημα αδυνατεί να αναπαραστήσει τον ανθρώπινο βίο στην ολότητά του.

Ισίδωρος Ζουργός
«Σκηνές από τον βίο του Ματίας Αλμοσίνο»
Μυθιστόρημα, Πατάκης, 2014, σελ. 774.


Tης Aννας Μαρίας Δρουμπούκη
Δεν μπορεί σαφώς να εξαντληθεί μια παρουσίαση του βιβλίου αυτού σε λίγες γραμμές, ούτε να αναλυθούν όλα τα θέματα που πραγματεύεται στην πολυσέλιδη και δαιδαλώδη ανάπτυξή του.

Θα ξεκινήσω σημειώνοντας ότι ο ήρωας του βιβλίου, ο κρυπτοεβραίος της Βασιλείας Ματίας Αλμοσίνο, ενσωματώνει, υπερβαίνει και συμβολίζει μέσα απ’ τις περιπέτειές του την τραγωδία και την κουλτούρα των μαρράνος, δηλαδή των Εβραίων που είχαν αναγκαστεί βιαίως να εκχριστιανιστούν, μαζί με όλη την τραγωδία και κουλτούρα των Εβραίων. Προσπαθώντας να αποφύγουν τον αποκλεισμό, οι μαρράνος βρέθηκαν παγιδευμένοι σε ένα τρομερό αδιέξοδο και έγιναν το πρότυπο του μοντέρνου εκκοσμικευμένου ανθρώπου. Ο Ματίας Αλμοσίνο, ένα παιδί με εξωκοσμικά χαρίσματα, προορισμένος απ’ τον πατέρα του να γνωρίσει τον υποτιθέμενο Μεσσία που θα ερχόταν στη Γη, ταξιδεύει σε όλη την Ευρώπη, γνωρίζει νέες χώρες και όσο μεγαλώνει γίνεται ολοένα και πιο σοφός, αναθεμελιώνοντας τη Φιλοσοφία και τη σχέση της με την πολιτική, την Ιατρική και την ίδια τη ζωή των ανθρώπων.

Βασιλεία, Βενετία, Πάδοβα, Θεσσαλονίκη, Μαρμαράς, Λονδίνο, Ιάσιο, Βαυαρία, Μόσχα, Αγιο Ορος, ο Ματίας, μετέπειτα βαπτισμένος χριστιανός Ματθαίος Μελισσηνός, ταξιδεύει στην Ευρώπη των βίαιων πολιτικών συγκρούσεων και παθών, του καρτεσιανισμού και των μεγάλων επιστημονικών ανακαλύψεων που κατεδάφισαν το παλιό κοσμοείδωλο της Φύσης. Ο ανοιχτός σε όλα, χαρισματικός Ματίας, εκπροσωπεί σε έναν κόσμο θρησκευτικής μισαλλοδοξίας, φανατισμών, έλευσης ψευδομεσσιών, όπως του Σαμπετάι Σεβί, την αστική νεωτερικότητα, το πνεύμα ανεκτικότητας που του έμαθε ο θείος -και πατέρας του- Ισαάκ Αλμοσίνο. Ο Ζουργός κατορθώνει να πλάσει ένα οδοιπορικό στην Ευρώπη του 17ου αιώνα, μέσα από την εξιστόρηση του βίου ενός κοσμοπολίτη Εβραίου που προσπαθεί να επιβιώσει σε έναν κόσμο προγονολατρείας, συντηρητισμού και πολιτισμικού σκότους. Ο νεαρός Ματίας από μικρός αναπτύσσει εξωκοσμικά χαρίσματα, απορρίπτει μέσα του τις καθετότητες και τον συντηρητισμό που διέπουν όλες τις θρησκείες και έτσι δεν αποκτά βαθιά εβραϊκή παιδεία και γίνεται αποσυνάγωγος μετά από κάποιο διάστημα σε όποια πόλη ζούσε, όπως ο Μπαρούχ Σπινόζα, που αναφέρεται στο βιβλίο ως υπόδειγμα ανθρώπου με βίο πλάνητα, που απέρριπτε οποιονδήποτε συμβιβασμό και θεσμοποίηση.

Σε αυτό το έργο, με τη σπονδυλωτή δομή, που χωρίζει τον βίο του πρωταγωνιστή σε κεφάλαια ανάλογα με την πόλη στην οποία βρίσκεται κάθε φορά, ενσωματώνονται στοιχεία της εποχής και της ιστορίας στην αφήγηση με έναν τρόπο που μετατρέπει τον αναγνώστη σε εμβριθή μελετητή του 17ου αιώνα. Και αυτό γιατί στις σελίδες εξιστορούνται αληθινά γεγονότα, όπως οι φωτιές που κατέκαψαν τη Χαϊδελβέργη, ή η έλευση του ψευδομεσσία Σαμπετάι Σεβί στη Θεσσαλονίκη και η ίδια η ιστορία της πόλης εκείνη την εποχή. Η ιστορία του Σεβί είναι πολύ ενδιαφέρουσα: Στην πόλη εμφανίζεται το 1655 ο Σαμπετάι Σεβί από τη Σμύρνη, που διακηρύσσει ότι είναι ο αναμενόμενος Μεσσίας, βασιλιάς του Ισραήλ και λυτρωτής του εβραϊκού λαού. Η απήχηση που βρίσκει το κήρυγμά του θα διεγείρει τις ανησυχίες των τουρκικών αρχών, που θα τον συλλάβουν και θα τον καταδικάσουν σε θάνατο το 1666. Τότε ο Σαμπετάι Σεβί θα προσχωρήσει στον Μωαμεθανισμό για να σώσει τη ζωή του. Οι Εβραίοι της πόλης είχαν ήδη διχαστεί σε εκείνους που τον πίστεψαν και σ' εκείνους που τον αντιμετώπισαν σαν ανισόρροπο και απατεώνα.

Οι πρώτοι, γύρω στις τριακόσιες οικογένειες, θα τον ακολουθήσουν στην αποστασία του, δημιουργώντας την ιδιότυπη κοινωνία των εβραιομουσουλμάνων, που έμεινε γνωστή με την επωνυμία «Donmeh» (αποστάτης).1 Η ομαδική αποστασία δημιούργησε τεράστια προβλήματα στην πόλη, εκατοντάδες οικογένειες, ανάμεσά τους και αυτή του Ματίας Αλμοσίνο, καθώς και συντεχνίες, διχάστηκαν. Εάν κάποιος αναγνώστης δεν γνωρίζει αυτές τις άγνωστες στους πολλούς ιστορίες ενός μακρινού παρελθόντος, το σίγουρο είναι ότι θα τις μάθει, και μάλιστα με έναν ελκυστικό τρόπο μέσα απ’ αυτό το βιβλίο.

Η Θεσσαλονίκη πρωταγωνιστεί σε ένα μεγάλο μέρος του βιβλίου. Αποτέλεσε ένα σταυροδρόμι πολιτισμικό, ένα μέρος στο οποίο η Ευρώπη συναντά την Ανατολή. Η μεγάλη είσοδος των Οθωμανών στα Βαλκάνια τον 14ο αιώνα υπήρξε ένα γεγονός που έφερε κατακλυσμιαίες εξελίξεις στη σύνθεση των βαλκανικών κρατών και στον πληθυσμό τους.

Η επανακατάκτηση της πόλης το 1430 υπήρξε άγρια. Για πέντε αιώνες, η πόλη βρισκόταν υπό μουσουλμανική κυριαρχία, αλλά στην ουσία κατοικούνταν από ανθρώπους τριών διαφορετικών θρησκειών, μουσουλμάνους, χριστιανούς, Εβραίους. Η πόλη αυτή διεπόταν από μια συνύπαρξη θρησκειών και πολιτισμών, αλλά χωρίς ουσιαστική μείξη, ο ένας ανεχόταν τον άλλο. Μια μεγάλη πληθυσμιακή μεταβολή επέφερε ο διωγμός των Εβραίων από την καθολική Ισπανία το 1492. Ο Ζουργός περιγράφει αυτή την πολιτισμική μείξη σε μια πόλη που μπορεί να αποτελέσει αλληγορία του δαιδαλώδους χαρακτήρα της ίδιας της ελληνικής ιστορίας. Συνιστώ αυτό το βιβλίο, επειδή αναπαριστά τον ανθρώπινο βίο στην ολότητά του, και κυρίως επειδή αντικατοπτρίζει τη ματαιότητά του μέσα από τα μάτια ενός σοφού και μελαγχολικού ανθρώπου.
πηγή: Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ




Τετάρτη 19 Οκτωβρίου 2016

Με θέμα την ενιαία τιμή βιβλίου : Επιστολή προς τον Υπουργό Πολιτισμού κ. Αριστείδη Μπαλτά από ανεξάρτητα βιβλιοπωλεία της επαρχίας


18 Οκτωβρίου 2016

Προς τον Υπουργό Πολιτισμού κ. Αριστείδη Μπαλτά
Θέμα: Ενιαία Τιμή Βιβλίου
Αξιότιμε κ. Υπουργέ,        
Ως εκπρόσωποι του κλάδου των βιβλιοπωλών που δραστηριοποιούμαστε εκτός της Αθήνας, θέλουμε να ενώσουμε και τη δική μας φωνή με όσους έχουν απευθυνθεί σε εσάς και τους προκατόχους σας, εξηγώντας τους λόγους για τους οποίους η ενιαία τιμή βιβλίου αποτελεί όρο εκ των ων ουκ άνευ για την επιβίωση του ποιοτικού βιβλίου, του ελληνικού βιβλιοπωλείου, την ανάπτυξη και διάδοση της φιλαναγνωσίας, την προστασία της γλώσσας μας, τη διατήρηση της πολιτιστικής μας ταυτότητας.
Ένα ευρύ και διαφοροποιημένο δίκτυο διανομής διασφαλίζει ότι όλα τα βιβλία βρίσκουν θέση στα ράφια των βιβλιοπωλείων, ότι κανένας συγγραφέας και κανένας αναγνώστης δεν αποκλείεται στη βάση κριτηρίων εμπορικότητας και μόνο. Τα βιβλιοπωλεία εξασφαλίζουν ότι δίπλα στα μπεστ-σέλερ θα υπάρχουν πάντοτε και η λογοτεχνία, η ποίηση, το δοκίμιο. Εξασφαλίζουν ότι οι πνευματικοί δημιουργοί και οι εκδότες θα είναι σε θέση να εκδίδουν και λιγότερο εμπορικούς τίτλους που απευθύνονται σε περιορισμένο κοινό, προωθώντας την έρευνα, τον πλουραλισμό, την πολιτιστική πολυμορφία. Αυτά είναι στοιχειώδεις ανάγκες για ένα κράτος που θέλει να λέει ότι υποστηρίζει και σέβεται την πολιτιστική παραγωγή και είναι πράγματα που κανένα σύγχρονο ψηφιακό κανάλι δεν μπορεί να εξασφαλίσει. Είναι γνωστό ότι μέσα από τα ηλεκτρονικά καταστήματα οι αναγνώστες δεν μπορούν με ουσιαστικό τρόπο να εξερευνήσουν σε βάθος την εκδοτική παραγωγή και ότι η ύπαρξη βιβλιοπωλείων θεωρείται κρίσιμος παράγοντας για τη διατήρηση του ελληνικού βιβλίου σε υψηλό επίπεδο και για τον μη ευτελισμό της σκέψης και της λογοτεχνίας. Οι βιβλιοπώλες ερχόμαστε καθημερινά αντιμέτωποι με τη μελανή πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί μετά την κατάργηση της Ενιαίας Τιμής Βιβλίου το 2014. Η αγορά βοά, καθώς όλοι θυμόμαστε τις υποσχέσεις που είχε δώσει ο ίδιος ο πρωθυπουργός στον κλάδο. Αντί όμως να δούμε τις υποσχέσεις να γίνονται πράξεις, η αβεβαιότητα έχει κυριαρχήσει στον κλάδο μας ο οποίος κινδυνεύει με εξαφάνιση, όπως σωστά είχε προβλέψει ο Αλέξης Τσίπρας ότι θα συνέβαινε όταν εξέδιδε δελτίο τύπου με το ακόλουθο περιεχόμενο: «Εκατοντάδες βιβλιοπωλεία και εκδοτικοί οίκοι που επιβιώνουν χάρη στην ενιαία τιμή βιβλίου θα κλείσουν, αν οι απαιτήσεις του ΟΟΣΑ και του ΔΝΤ υλοποιηθούν. Η πρόταση της κυβέρνησης δεν θα πλήξει μόνο τους εργαζόμενους στο βιβλίο. Θα πλήξει το ποιοτικό βιβλίο, την ανάγνωση και τη νέα παραγωγή. Θα πλήξει τελικά την ίδια τη γλώσσα, τη γραμματεία και τον πολιτισμό.
Ανεξαρτήτως όμως της απόφασης που θα πάρει η κυβέρνηση, δεσμευτήκαμε ότι αν ο λαός μάς αναθέσει τη διακυβέρνηση της χώρας, θα θέσουμε σε προτεραιότητα την προστασία του πολιτισμού μας, των ανθρώπων του και θα επαναφέρουμε την ενιαία τιμή βιβλίου».
Κύριε υπουργέ, το βιβλιοπωλείο, ο φυσικός χώρος του βιβλίου, βρίσκεται σε άμεσο κίνδυνο. Ο κύκλος εργασιών μας ακολουθεί πτωτική πορεία, τα βιβλιοπωλεία καθημερινά βάζουν λουκέτο –ακόμα και μεγάλα και ισχυρά βιβλιοπωλεία, όπως ο Παπασωτηρίου και ο Ελευθερουδάκης, δεν άντεξαν στον άναρχο ανταγωνισμό.
Η συνέχιση της ύπαρξης βιβλιοπωλείων στη χώρα μας περνά από έναν μόνο δρόμο: αυτόν της Ενιαίας Τιμής Βιβλίου. Γνωρίζετε ότι όλοι οι σύλλογοι βιβλιοπωλών, εκδοτών και συγγραφέων επιθυμούμε την επαναφορά της, ενώ και ξένοι σύλλογοι σας έχουν ενημερώσει με επιστολές τους ότι βρίσκονται στο πλευρό μας.
Πρόσφατα ανακηρύχτηκε η Αθήνα Πολιτική Πρωτεύουσα Βιβλίου για το 2018. Χαιρετίζουμε με ενθουσιασμό την απόφαση αυτή και καλούμε την κυβέρνηση να υλοποιήσει τη διακηρυγμένη θέση της. Αν το βιβλίο συνεχίσει να αντιμετωπίζεται σαν απλό εμπόρευμα που η παραγωγή και διακίνησή του διέπεται από τους νόμους της αγοράς, αν δεν αντιμετωπιστεί ως δημόσιο πολιτιστικό αγαθό που χρήζει προστασίας από το κράτος, πολύ φοβόμαστε πως το 2018 ελάχιστα βιβλιοπωλεία θα έχουν απομείνει για να πλαισιώσουν και να υποστηρίξουν τις εκδηλώσεις της «Αθήνα, Πολιτική Πρωτεύουσα Βιβλίου».
Γνωρίζουμε πως κατανοείτε και συμμερίζεστε τα επιχειρήματά μας και αναμένουμε πως θα διεκδικήσετε με θέρμη το αυτονόητο.

Οι βιβλιοπώλες της επαρχίας
Λαμπρόπουλος Νίκος, βιβλιοπωλείο ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΦΡΑΣΗ, Λιβαδειά
Στεφανή Βίκυ, βιβλιοπωλείο ΔΙΑΜΕΤΡΟΣ, Χαλκίδα
Θεοδώρα Π. Σούλη, βιβλιοπώλης, Κέρκυρα
Μαρτζούκος Χαρίλαος, βιβλιοπωλείο, Χάραμα, Κέρκυρα
Ευρυδίκη Ευθυβούλη, Βιβλιοπωλείο ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ, Δράμα
Τσαρούχη Ευαγγελία, βιβλιοπωλείο ΔΡΥΣ, Δράμα
Μαντάς Ιωάννης, Πάτρα
Σαλογιάννης Χρήστος, Πάτρα
Βαγενάς Γεώργιος, Πάτρα
Καπέλλας Κωστής, βιβλιοπωλείο ΠΟΛΥΕΔΡΟ, Πάτρα
Γαλιατσάτου Σοφία, Πάτρα
Καραπάνος Νικόλαος, Πάτρα
Φιλιππάτος Λεωνίδας, Πάτρα

Σύσσωμο του Δ.Σ  του Συλλόγου Εκδοτών – Βιβλιοπωλών Ηρακλείου Κρήτης (ΣΕΒΗ)

Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2016

Τίτλοι τέλους και αγορά βιβλίων


Μια συνέντευξη του βιβλιοπώλη Νίκου Λαμπρόπουλου στα ΝΕΑ πριν λίγο καιρό που φιλοξενήθηκε αποσπασματικά λόγω περιορισμένου χώρου στη στήλη αλλά οι καιροί επιβάλλουν να τη δημοσιεύσουμε ολόκληρη.

1.    Πως υποδέχεται καταρχήν τα νέα για τον Παπασωτηρίου (και τον Ελευθερουδάκη) ένα βιβλιοπωλείο στη Λιβαδειά; Ήταν κάτι αναμενόμενο αλλά δυσάρεστο (ή το ανάποδο); Επηρεάζεται η Σύγχρονη Έκφραση από μια τέτοια εξέλιξη και με ποιο τρόπο;

Το κλείσιμο ενός βιβλιοπωλείου όπως και να το κάνουμε δημιουργεί κατ' αρχήν άσχημα συναισθήματα. Στις περιπτώσεις Παπασωτηρίου, Ελευθερουδάκη όμως, πέρα από τις όποιες θυμικές αντιδράσεις, οφείλουμε να επισημάνουμε ότι πρόκειται για επιχειρήσεις οι οποίες ασκούσαν επιθετική πολιτική στο χώρο μας. Ήταν από τους θιασώτες της επικράτησης μιας ολιγοπωλιακής τακτικής και παράλληλα θύμα της από την ώρα που το συρρικνωμένο μερίδιο της αγοράς αναπόφευκτα οδήγησε το αγοραστικό κοινό σε ισχυρότερους παίκτες της ίδιας νοοτροπίας.
  
2.    Αν έπρεπε να ψηλαφίσουμε τις αιτίες του κλεισίματος τι θα λέγαμε; Έφταιγε η κρίση ή ο ανταγωνισμός; Τα λάθη κακοδιαχείρισης ή η υπερβολικά μεγάλη ανάπτυξη σε ολόκληρο τον κλάδο στη δεκαετία του 2000 –μια ανάπτυξη ενδεχομένως ασύμβατη με την μικρή ελληνική αγορά και ευνοϊκή μόνο για σκληρούς παίχτες;

Για την κακοδιαχείριση δεν μπορώ καν να έχω άποψη. Σίγουρα όμως, όπως ήδη υπαινίχτηκα πάρα πάνω, κυρίαρχο ρόλο έπαιξε η κρίση και δοθείσης αυτής της ευκαιρίας, η κλιμάκωση της επίθεσης των οικονομικά πιο εύρωστων επιχειρήσεων να ελέγξουν απόλυτα την αγορά περνώντας σε καθαρά μονοπωλιακές συνθήκες.
  
3.    Πως έχει επηρεάσει τα πράγματα στα βιβλιοπωλεία η κατάργηση της Ενιαίας Τιμής με την ως έχει εφαρμογή της;

Καταλυτικά. Γιατί αν εφαρμοζόταν η ενιαία τιμή βιβλίου, δεν θα μπορούσαν να επικρατήσουν τα μονοπώλια στην ελληνική βιβλιοαγορά.
  
4.    Ένα βιβλιοπωλείο σαν το δικό σας και ένα σαν του Παπασωτηρίου, είναι σύμμαχοι ή όχι στην κρίση του βιβλίου; Μπορεί δηλαδή το κλείσιμο του δεύτερου να ιδωθεί και σαν επιβεβαίωση μιας τάσης που ευνοεί το μικρό και ανθρώπινο βιβλιοπωλείο, απέναντι στα μεγάλα αθηναϊκά που μπορούν να κυριαρχούν ακόμα και στην περιφέρεια με τις διαδικτυακές παραγγελίες;

Μια αλυσίδα βιβλίου που διεισδύει ανεξέλεγκτα - με την ίδια ευκολία - στο κέντρο της Αθήνας αλλά και στις πιο απομακρυσμένες συνοικίες της ή σε μικρές πόλεις στηριζόμενη κυρίως στην εκπτωτική πολιτική της σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί σύμμαχος του μικρού βιβλιοπωλείου.
Όσο για τη δήθεν τάση που “ευνοεί το μικρό βιβλιοπωλείο” ας είμαστε πιο συγκρατημένοι. Το γεγονός ότι δημιουργήθηκαν κάποια μικρά πανέμορφα και ενημερωμένα βιβλιοπωλεία σε μια χαοτική πόλη όπως η Αθήνα σε καμιά περίπτωση δεν δημιουργεί τάση, γιατί παράλληλα έκλεισαν εκατοντάδες άλλα. Και ακόμα θα πρέπει να περιμένουμε να δούμε αν θα αντέξουν - πράγμα που ευχόμαστε με όλη μας την καρδιά – απέναντι στον αθέμιτο ανταγωνισμό των κολοσσών.
  
5.    Είναι μεταβατική η περίοδος για το βιβλίο διεθνώς και αν ναι, προς ποια κατεύθυνση; Ποιες κινήσεις θεωρούνται αναγκαίες;

Οι αναγκαίες κινήσεις παγκοσμίως είναι να παραδειγματιστούν από την κρατική πολιτική βιβλίου χωρών όπως η Γαλλία ή η Γερμανία και να αντιμετωπίσουν το βιβλίο ως πολιτιστικό προϊόν και όχι απλά ως καταναλωτικό είδος.
  
6.    Τι θα έπρεπε να είχε κάνει ή τι προλαβαίνει ακόμα να κάνει η πολιτεία;


Νομίζω θα είναι πολύ αργά για τους περισσότερους όταν και αν αντιμετωπιστεί αυτή η λαίλαπα. Παρ' όλα αυτά υπάρχει μια μικρή ελπίδα να διασωθούν κάποια βιβλιοπωλεία με την άμεση εφαρμογή της ενιαίας τιμής, αλλά και με την χάραξη πολιτικής βιβλίου μέσα από ένα νέο φορέα που θα ενσωματώσει την εμπειρία του ΕΚΕΒΙ και θα στελεχωθεί από ανθρώπους με γνώση και όραμα.

Συνέντευξη στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ (2016) του Νίκου Λαμπρόπουλου

Τετάρτη 12 Οκτωβρίου 2016

«Το Δυσλεκτικό Βραχιόλι του Μάρτη» της συμπολίτισσας Αργυρώς Αγγελίνα – Ζωγράφου παρουσιάστηκε με επιτυχία στη Λιβαδειά



Ο Σύλλογος Φίλοι Βιβλιοθήκης Λιβαδειάς και οι Εκδόσεις Εκδόσεις Θερμαϊκός | Thermaikos Publications, το Σάββατο 8 Οκτωβρίου 2016, σε μια απόλυτα επιτυχημένη εκδήλωση στην αίθουσα ΚΟΡΤΕΣΗ της Εστίας Μητέρας Λιβαδειάς (Κορύνης & Ιερολοχιτών), παρουσίασαν το βιβλίο της Λιβαδείτισσας συγγραφέως Αργυρώς Αγγελίνα – Ζωγράφου 

ΤΟ ΔΥΣΛΕΚΤΙΚΟ ΒΡΑΧΙΟΛΙ ΤΟΥ ΜΑΡΤΗ.


Την παρουσίαση έκαναν οι:
– Γιώργος Χ. Θεοχάρης, ποιητής και εκδότης του περιοδικού «Εμβόλιμον»
– Νίκη Μπλούτη Καράτζαλη, συγγραφέας
– Γιώργος Λούκας, φιλόλογος – ειδικός παιδαγωγός
– Ελευθερία(Έρη) Κεχαγιά, ψυχολόγος − συμβουλευτική ψυχοθεραπεύτρια 
   και η συγγραφέας Αργυρώ Αγγελίνα – Ζωγράφου.
Η χορωδία Λιβαδειάς «ΕΡΚΥΝΑ» ερμήνευσε τραγούδια επιλεγμένα από τη συγγραφέα.

Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε με την υποστήριξη της ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΛΙΒΑΔΕΙΑΣκαι του Δήμος Λεβαδέων-Μunicipality of Levadia.



Απόσπασμα από την ομιλία της Αργυρώς Αγγελίνα Ζωγράφου 
στη παρουσίαση του βιβλίου της 
«Το Δυσλεκτικό Βραχιόλι του Μάρτη» στη Λιβαδειά.

Ούτε μιλιά ακουγότανε, ούτε χελιδονάκι.
Ο χρόνος γύρισε γλυκά και μ’ άφησε στην πόρτα.
Σα να μου φάνηκαν γνωστά τα σχέδια που είχε.
Πήρα μολύβι και χαρτί κι έγραψα τρεις αράδες.
Τις έκανα δέκα επτά και γρήγορα ογδόντα.
Γύρισα και την πλάτη μου, μη με γνωρίσει κάποιος.
Κρυφά θέλω να φανερωθώ, μόνο σ’ αυτά που ξέρω,
τα άλλα είναι περιττά κι ο χρόνος σπαταλιέται!
Μη με κοιτάτε, χωριανοί. Αφήστε με ν’ ανέβω
και πείτε πως προσπέρασε μόνο το αεράκι.
Γιατί λιγάκι ντρέπομαι που ‘μαι εδώ μικρούλα,
αδιάβαστη και άγραφτη με το μυαλό άσπρη πλάκα.
Και την τσαντούλα πέταξα εκεί σ’ ένα κλαράκι,
κι ούτε που θα ‘θελα ξανά να την ανοίξω πάλι.
Ήθελα μόνο να κοιτώ στο βάθος αγνάντι κάτι.
Ήταν δικό μου, το ‘ξερα κι ήρθα να το μαζέψω.
Η δασκάλα πρόλαβε και το ‘στειλε στιχάκι
κι η μάνα μου σα φάρμακο να το ‘χω μες την πίκρα.
Γιατί αυτό την ένοιαζε κι όχι το ένα κι ένα.
Ας ήταν λίγο μακριά, κοντά και παραδίπλα.
Ας ήταν χρόνος και μιλιά και αύριο και τώρα.
Τα βλέφαρα να συναντηθούν και ν’ ακουμπήσουν δέρμα,
κι αν ζεσταθούν κι ανοίξουνε γλυκά να πεταρίσουν.
Δεν το κατάλαβες μικρή, εγώ ξέρω τα πάντα
και τώρα κάπου βρίσκομαι και σ’ ακουμπώ στ’ αυτάκια.
Ούτε ποτέ με ένοιαξε αν ξέρεις τις δεκάδες 
κι έχεις την αριθμομηχανή σαν το δεξί σου χέρι.
Δεν σου ‘λειψαν οι αριθμοί, οι αγκαλιές σας λείπουν.
Κι όταν τις έχετε πολλές δεν νοιώθετε τι αξίζουν.
Αξίζουν όσο η ζωή, η κάψα στο βαμβάκι.
Όσο η μάντρα στην αυλή, του αργαλειού η σαΐτα.
Και σεις απομακρύνεστε και ύστερα ζητάτε
να σας τηράνε τα παιδιά με βουρκωμένα μάτια,
αφού σκληρά τα κάνατε μ’ αυτά τα τενεκέδια,
που ολημερίς κι ολονυχτίς κρατάνε μες στα χέρια.
Έχουν ψυχή, έχουν καρδιά, πού φτάσατε παιδί μου;
Έτσι να μη μου γίνετε… Και γίνατε τα ίδια!
Ποια γράμματα και αριθμούς μου τσαμπουνάς στ’ αυτιά μου.
Εγώ μιλάω για καρδιά, για αίμα και συκώτι!
Μήπως να μου συνέλθετε, να ‘ρθείτε στα συγκαλά σας.
Και η γιαγιά συμφώνησε: «Πες τα τους να τ’ ακούσουν!».
Κοίταξα την Αγγελική κι αρχίσαμε τα γέλια.
«Ξεκίνησε ο εξάψαλμος. Τι λες πάμε στον κάμπο;»
Σαν τα πουλιά πετάξαμε, απ’ τ’ ανοιχτό κλουβί μας.
Η μάνα, ίσα που πρόλαβε να μας διπλοσταυρώσει.
Απ’ το πολύ τρεχαλητό ξεράθηκε η γλώσσα,
και κάτσαμε στου ποταμού τα πέτρινα σκαλάκια,
να σταματήσει ο δυνατός παλμός απ’ τις καρδούλες.
Όταν κι οι δυο ανοίξαμε το στόμα για να πούμε,
ακούστηκαν σαν από μια αυτά τα ίδια λόγια:
«Όλα κακά τα κάναμε ή έτσι θέλουν να λένε;»
«Όλα καλά αδελφούλα μου, που σ’ έχω και με έχεις…»

Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2016

Μ' ένα "κόκκινο τανγκό" ξεκινήσαμε τον 25ο χρόνο των εκδηλώσεών μας.




Με αισθήματα συγκίνησης και χαράς καλωσορίσαμε το κοινό μας στο ξεκίνημα της νέας χρονιάς των εκδηλώσεών μας με την οποία εισερχόμαστε στο γιορτασμό 35 χρόνια βιβλιοπωλείο – 25 χρόνια εκδηλώσεις.

Εκδηλώσεις που άρχισαν ως πείραμα, εξελίχθηκαν σε σταθερό δρώμενο και δέθηκαν άρρηκτα με τη συνολική εικόνα και προσφορά του βιβλιοπωλείου στην πόλη μας.

Για όλους εμάς, τους αναζητητές της γνώσης, τους εραστές του λόγου και του αντίλογου, κάθε Οκτώβριο στο βιβλιοπωλείο μας ξεκινά μια σκυταλοδρομία εκδηλώσεων μέσα από τις οποίες κατακτήσαμε την πολύτιμη νοοτροπία να διαχειριζόμαστε το δικαίωμα στην άλλη άποψη.

Στη σημερινή ατμόσφαιρα με το κυνήγι μαγισσών που τροφοδοτείται από την πρωτοφανή κρίση που μαστίζει τη χώρα, υπερασπιζόμαστε  σθεναρά περισσότερο από κάθε άλλη φορά την κατάκτησή μας αυτή, ότι δηλαδή έχουμε μάθει να ακούμε και κυρίως να  αντιμετωπίζουμε τις διαφωνίες μας όχι με τη διάθεση της στείρας αντιπαράθεσης αλλά με τον δημιουργικό διάλογο και την απόλαυση της λογοτεχνικής αξίας των κειμένων.

Καυχόμαστε  ότι απ’ αυτό το βήμα του βιβλιοπωλείου έχει περάσει σχεδόν όλη η πνευματική αφρόκρεμα της χώρας, καυχιόμαστε ότι επί 25 χρόνια πραγματοποιήσαμε πάνω από 400 εκδηλώσεις με 500 ομιλητές, και δώσαμε βήμα σε όλους όσους κρίναμε ότι θα μας βοηθούσαν να κάνουμε ένα βήμα πάρα πέρα στη γνώση χωρίς αποκλεισμούς, χωρίς σκοπιμότητες.

Καυχόμαστε ότι τις εκδηλώσεις μας τις παρακολουθεί όλη η  Ελλάδα, είτε μέσα από το blog του βιβλιοπωλείου, είτε όποτε τις ανεβάζουμε στο you tubeΧαρακτηριστικά αναφέραμε ότι την περσινή ανάρτηση με την εκδήλωση για τον «Αντίχριστο» του Νίτσε με ομιλητή τον Ήρκο Αποστολίδη την έχουν παρακολουθήσει σχεδόν 10.000 άτομα.


Προσκαλεσμένοι μας ο συγγραφέας Ευάγγελος Μαυρουδής και ο δημοσιογράφος  Νίκος Θρασυβούλου  ο οποίος με την εισαγωγή του και τις καίριες ερωτήσεις του έδωσε την ευκαιρία στον συγγραφέα να μιλήσει με παραστατικό τρόπο για τα βιβλία του, πιάνοντας το νήμα στη Σμύρνη τα τέλη του 19ου αιώνα με τη γνωστή τριλογία ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗ ΣΜΥΡΝΗ.

Κι από την οδύσσεια δυο οικογενειών Τούρκων και Ελλήνων μέσα στο χρόνο σε μια διαδρομή με αναπάντητα ερωτηματικά και μοιραίες αποκαλύψεις έφτασε στο «Κόκκινο τανγκό» που αποτελεί μια μυθιστορηματική ψυχογραφία του ανθρώπου που θεωρήθηκε ο "θεός" της Αριστεράς. 


Ένα επικό μυθιστόρημα για τον Νίκο Ζαχαριάδη - τον άνθρωπο που ταυτίστηκε με τη μεγαλύτερη τραγωδία της χώρας - που ρέει σαν κινηματογραφική ταινία και πώς άλλωστε θα μπορούσε να είναι αλλιώς, αφού το βιβλίο είναι καρπός πολύχρονης έρευνας του σκηνοθέτη Κώστα Κουτσομύτη, που αποτυπώνει την ανθρώπινη πλευρά του ιστορικού ηγέτη του ΚΚΕ, αποφεύγοντας τους αφορισμούς, τη στράτευση και τις κρίσεις. Μια έρευνα που εμπιστεύθηκε στον συγγραφέα με τον οποίο ολοκλήρωσαν μαζί το πόνημα. 






Τετάρτη 5 Οκτωβρίου 2016

Τη Δευτέρα 10 Οκτωβρίου στις 8.00 μμ ξεκινάμε τη νέα σεζόν με μια βραδιά γνωριμίας με τον συγγραφέα Ευάγγελο Μαυρουδή και τα βιβλία του ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗ ΣΜΥΡΝΗ και ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΤΑΝΓΚΟ

35 χρόνια βιβλιοπωλείο - 25 χρόνια εκδηλώσεις.
Τη Δευτέρα 10 Οκτωβρίου στις 8.00 μμ ξεκινάμε τη νέα σεζόν με τα βιβλία του Ευάγγελου Μαυρουδή που πιάνουν το νήμα στη Σμύρνη τα τέλη του 19ου αιώνα με τη γνωστή τριλογία ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗ ΣΜΥΡΝΗ.
Κι από την οδύσσεια δυο οικογενειών Τούρκων και Ελλήνων μέσα στο χρόνο σε μια διαδρομή με αναπάντητα ερωτηματικά και μοιραίες αποκαλύψεις θα φτάσουμε στο «Κόκκινο τανγκό» που αποτελεί μια μυθιστορηματική ψυχογραφία του ανθρώπου που θεωρήθηκε ο "θεός" της Αριστεράς. Ένα επικό μυθιστόρημα για τον Νίκο Ζαχαριάδη τον άνθρωπο που ταυτίστηκε με τη μεγαλύτερη τραγωδία της χώρας.

Προσκαλεσμένοι μας ο συγγραφέας Ευάγγελος 
Μαυρουδής και ο δημοσιογράφος 
Νίκος Θρασυβούλου.



Στις 29 Μαΐου 1945 μια βρετανική Ντακότα φέρνει στην Αθήνα τον Νίκο Ζαχαριάδη, κρατούμενο μέχρι τότε στο Νταχάου. Οι οπαδοί της Αριστεράς τον υποδέχονται σαν μεσσία.

Στις δύσκολες συνθήκες της εποχής, και ενώ μαίνεται η λευκή τρομοκρατία, εκείνος επαγγέλλεται τη συμφιλίωση. Οι επιλογές του όμως εντείνουν τη σύγκρουση και ο εμφύλιος πόλεμος, με τις καταστροφικές για τη χώρα συνέπειες, οδηγεί τον ίδιο και τους συντρόφους του στην εξορία.

Εκεί νέες συγκρούσεις προκαλούν την πτώση του. Εκτοπισμένος, στη συνέχεια, στη Σιβηρία από το καθεστώς στο οποίο αφιερώθηκε, απομονωμένος, υπό εικοσιτετράωρη αστυνομική παρακολούθηση, δίνει τέλος στη ζωή του μετατρέποντας σε αυτοσχέδια αγχόνη το σωλήνα του καλοριφέρ.

Το κόκκινο τανγκό αποτελεί μια μυθιστορηματική ψυχογραφία του ανθρώπου που θεωρήθηκε ο "θεός" της Αριστεράς. Στις σελίδες του οι μυθιστορηματικοί χαρακτήρες συνυπάρχουν με ιστορικά πρόσωπα, όπως ο Νίκος Μπελογιάννης, ο αρχιστράτηγος του Δημοκρατικού Στρατού Μάρκος Βαφειάδης, αλλά και οι γυναίκες που ερωτεύθηκαν τον Νίκο Ζαχαριάδη, η Μάνια Νοβίκοβα και η Ρούλα Κουκούλου. Με κινηματογραφικό τρόπο, τα γεγονότα παρουσιάζονται πρισματικά, ζωντανεύοντας την εποχή που σημάδεψε τη νεότερη ελληνική ιστορία.

Ένα επικό μυθιστόρημα για τον άνθρωπο που ταυτίστηκε με τη μεγαλύτερη τραγωδία της χώρας.

Παραθέτουμε δημοσίευμα της "εφημερίδας των συντακτών" σχετικό με το βιβλίο

Το κύκνειο άσμα του Κουτσομύτη για τον Ζαχαριάδη

koytsomytis.jpg

Ο σκηνοθέτης Κώστας ΚουτσομύτηςΟ σκηνοθέτης, Κώστας Κουτσομύτης | EUROKINISSI/ΑΝΤΩΝΗΣ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ
Ενα μυθιστόρημα σαν κινηματογραφική ταινία, καρπός πολύχρονης έρευνας του Κώστα Κουτσομύτη, που αποτυπώνει την ανθρώπινη πλευρά του ιστορικού ηγέτη του ΚΚΕ, αποφεύγοντας τους αφορισμούς, τη στράτευση και τις κρίσεις. Μας μιλάει γι’ αυτό ο Ευάγγελος Μαυρουδής, γιατρός και προσωπικός φίλος του σπουδαίου σκηνοθέτη, με τον οποίο μαζί ολοκλήρωσαν το τελευταίο πόνημά του.
Ο,τι ήταν ο Μίκης Θεοδωράκης για την ποίηση, ήταν ο Κουτσομύτης για τη λογοτεχνία. Οπως ο Μίκης με τη μουσική του έκανε όλο τον κόσμο να τραγουδάει ποίηση, έτσι και ο Κουτσομύτης κατόρθωσε με την κάμερα και το ταλέντο του να μας μάθει την καλή λογοτεχνία. 
Ο Νίκος Ζαχαριάδης μιλά σε αντάρτες του Δημοκρατικού Στρατού Ο Νίκος Ζαχαριάδης μιλά σε αντάρτες του Δημοκρατικού Στρατού | 
Με αυτά τα λόγια ξεκινάει η κουβέντα μας με τον Ευάγγελο Μαυρουδή, γιατρό και προσωπικό φίλο του σπουδαίου σκηνοθέτη Κώστα Κουτσομύτη, με τον οποίο μαζί ολοκλήρωσαν και το τελευταίο πόνημά του, λίγο πριν φύγει απρόσμενα από τη ζωή, πριν από τρεις μόλις μήνες (10 Μαρτίου 2016). Πρόκειται για το μυθιστόρημα «Το κόκκινο τανγκό», που θα κυκλοφορήσει τη Δευτέρα, από τις εκδόσεις Κέδρος. Το βιβλίο αποτελεί μια μυθιστορηματική ψυχογραφία του Νίκου Ζαχαριάδη.
Στις σελίδες του απλώνεται ένα μεγάλο τμήμα της σύγχρονης Ιστορίας της χώρας, από την Απελευθέρωση στον Εμφύλιο, μέσα από τη σκέψη και τις πράξεις του Ζαχαριάδη, μέχρι τον εκτοπισμό του στη Σιβηρία, από το καθεστώς στο οποίο αφιερώθηκε, την απομόνωσή του υπό εικοσιτετράωρη αστυνομική παρακολούθηση και το τραγικό τέλος του (αυτοκτόνησε, μετατρέποντας σε αυτοσχέδια αγχόνη τον σωλήνα θέρμανσης).
Το ’91 ο Κουτσομύτης μαθαίνει την αλήθεια για την αυτοκτονία του Ζαχαριάδη και άρχισε την έρευνα στην οποία βοήθησε πολύ η δημοσιογράφος Εφη Μαρίνου. Πριν από περίπου τρία χρόνια, σε μία συζήτηση που είχε με τον γιατρό και φίλο του, Ευάγγελο Μαυρουδή, του μίλησε για τα σχέδιά του.
Ο γιατρός Ευάγγελος ΜαυρουδήςΟ γιατρός, Ευάγγελος Μαυρουδής | 
Ουσιαστικά αυτός ήταν η λογοτεχνική πένα και ο Κουτσομύτης ήταν η ιδέα, η έρευνα, όλη η προεργασία. «Μαζί προχωρούσαμε τα δύο χρόνια που έγραφα το βιβλίο και ποτέ δεν διαφωνήσαμε. Εξάλλου, γνωριζόμασταν καλά, πάνω από 20 χρόνια.
»Ο Κώστας ήταν ένας πολυδιαβασμένος, εξαιρετικά καλλιεργημένος άνθρωπος. Στο τέλος θέλησε να αντιστρέψει ό,τι είχε κάνει μέχρι τότε: με αυτό το μυθιστόρημα προσπάθησε να απαντήσει στο ερώτημα αν μπορεί ο κινηματογράφος να γεννήσει λογοτεχνία».
Ο ίδιος ο Κώστας Κουτσομύτης, στον πρόλογο του βιβλίου, εξηγεί: «Η ιδέα για “Το κόκκινο τανγκό” ξεκίνησε το 1993, ως θέμα για τηλεοπτική σειρά. Μόλις είχαν τελειώσει τα γυρίσματα από το “Βαμμένα κόκκινα μαλλιά” του Κώστα Μουρσελά και δούλευα την “Εκτέλεση” του Φρέντυ Γερμανού. Η αποκάλυψη της αλήθειας για τον θάνατο του Νίκου Ζαχαριάδη δύο χρόνια πριν με είχε συγκλονίσει.
»Θύτης και θύμα μιας νοοτροπίας, ενός τρόπου ζωής, θεός για κάποιους, διάβολος για άλλους, υπήρξε άνθρωπος με σάρκα και οστά, με παιδιά, με γυναίκες που τον αγάπησαν, με συντρόφους που υπέφεραν για χάρη του ή εξαιτίας του. Η ζωή του, συναρπαστική, καθρεφτίζει κατά τη γνώμη μου τη μοίρα της Αριστεράς, τις συγκρούσεις της εποχής του, τον καταστροφικό εμφύλιο πόλεμο, τις αντιπαλότητες που ακόμα διαιωνίζονται.
»Με το επιτελείο του γραφείου παραγωγής που διέθετα τότε ξεκινήσαμε να συγκεντρώνουμε τα απαραίτητα στοιχεία για το σενάριο. Επισκεφθήκαμε τους τόπους από τους οποίους είχε περάσει ο Ζαχαριάδης, φτάσαμε μέχρι τη Σιβηρία. Συνεργάστηκα με τους γιους του, μίλησα με δεκάδες ανθρώπους που τον είχαν ζήσει.
»Δυστυχώς, οι βομβαρδισμοί της Γιουγκοσλαβίας κατέστρεψαν το υλικό εποχής -όπλα, κανόνια, τανκς, στολές- στα στούντιο με τα οποία ήμασταν έτοιμοι να συνεργαστούμε, αναστέλλοντας την προσπάθεια. Η οικονομική κρίση στη συνέχεια ματαίωσε κάθε ελπίδα για την παραγωγή. Την ίδια εποχή ο οικογενειακός γιατρός μας, Βαγγέλης Μαυρουδής, ολοκλήρωνε τη συγγραφή της τριλογίας “Επιστροφή στη Σμύρνη”. Οταν διάβασα το έργο, ανακάλυψα έναν συγγραφέα με κινηματογραφική οπτική στον τρόπο αφήγησης.
»Στις αρχές του 2014, ενώ συζητούσαμε τα καινούργια σχέδιά του στα “Καλά Καθούμενα”, ένα μικρό εστιατόριο της Ραφήνας που αγαπάμε, μου αποκάλυψε ότι μελετούσε την εποχή του Εμφυλίου. Του μίλησα για το “Κόκκινο τανγκό”. Ο στόχος μας είναι, όταν διαβάζει κανείς το μυθιστόρημα, να μπορεί να το δει με τη φαντασία του να εκτυλίσσεται σαν κινηματογραφική ταινία... Προσπαθήσαμε να δώσουμε την ανθρώπινη πλευρά του Νίκου Ζαχαριάδη αποφεύγοντας τους αφορισμούς, τη στράτευση και τις κρίσεις. Οι κρίσεις για όλα ανήκουν στον αναγνώστη».
Οπως μας επισημαίνει ο κ. Μαυρουδής: «Ασχολήθηκε με αυτό το θέμα ο Κουτσομύτης γιατί τον συνεπήρε όλη η ίντριγκα γύρω από την αυτοκτονία του Ζαχαριάδη, το καθαυτό γεγονός, αλλά και η συγκάλυψη από το Κόμμα και την οικογένειά του. Αρκεί να σας πω ότι και η γυναίκα του, Ρούλα Κουκούλου -με την οποία συνεργάστηκα όταν ήμουν νεότερος, τέλη του ’70, στο ΚΚΕ- ποτέ δεν θέλησε να πει την αλήθεια.
»Η αυτοκτονία του Ζαχαριάδη, όπως την αισθάνθηκε εκείνος και όπως την πραγματοποίησε, ήταν μια πολιτική πράξη - ενάντια στο Κόμμα φυσικά. Φυσικά, ήταν και ο ίδιος σε πολύ άσχημη ψυχική κατάσταση, κουρασμένος και βαθιά απογοητευμένος.
»Αυτό φαίνεται και από τις τελευταίες επιστολές του, όπου όλους τους θεωρούσε προδότες. Ε, αυτό δεν θέλησε ποτέ το Κόμμα να βγει προς τα έξω και γι’ αυτό για 18 χρόνια συγκάλυπταν την αλήθεια. Προδόθηκε, δηλαδή, και από τον Φλωράκη και από τη γυναίκα του -που απ’ όσο ξέρω ήταν οι μόνοι που ξέραν τι έγινε, αλλά είπαν πως πέθανε από καρδιά- και από τα παιδιά του και από το Κόμμα, εδώ και στη Σοβιετική Ενωση.
»Η αποκάλυψη έγινε σχεδόν τυχαία. Από μία τροχονόμο που έμενε απέναντί του στο Σουργκούτ, όταν ήταν παιδί, και έγραψε για την αυτοκτονία του σε μια τοπική εφημερίδα, νομίζοντας μάλιστα λανθασμένα πως ήταν ο Γλέζος. Ενας αντισυνταγματάρχης της KGB απάντησε πως δεν ήταν ο Γλέζος αλλά ο Ζαχαριάδης, σε ένα άρθρο με τίτλο “Ο δεσμώτης του Σουργκούτ”. Και κάπως έτσι φανερώθηκαν όλα».
Ο ίδιος τονίζει πως «δεν κρίνουμε εμείς τον Ζαχαριάδη. Κατά κάποιον τρόπο μπαίνουμε μέσα στο μυαλό και την ψυχή του. Δεν είναι δύσκολο να γίνει αυτό, ειδικά αν κάποιος μελετήσει τα κείμενά του. Ηταν πολυγραφότατος -ίσως περισσότερο από κάθε άλλον πολιτικό- και φαίνεται καθαρά από τη γραφή του το πώς σκεφτόταν ή ένιωθε. Ειδικά οι καταγραφές που έγιναν στο τέλος, στις Ολομέλειες για τη διαγραφή του, τον έχουν απογυμνώσει πλήρως από σχήματα λόγου και είναι σαν να ακούς ηχογραφημένη την ομιλία του.
»Αυτό σε βοηθάει να καταλάβεις τι άνθρωπος ήταν... Για μένα και τον Κώστα ήταν σαν τον Νετσάγιεφ, στους “Δαιμονισμένους” του Ντοστογιέφσκι. Επαιζε, δηλαδή, με τους ανθρώπους. Σκεφτείτε πως τον καλύτερό του φίλο, τον Καραγιώργη, που είχε γράψει το 1950 ίσως την πιο ολοκληρωμένη ανάλυση για την προσωπικότητα του Ζαχαριάδη, για την πολιτική, τις ιδιομορφίες, τα χαρίσματα και τα ελαττώματά του, τον πρόδωσε και βρήκε τραγικό τέλος.
»Ηταν συμπεριφορά άγριου ζώου από τη μεριά του Ζαχαριάδη, πολύ σκληρή, αλλά και αμυντική. Οταν οι άνθρωποι φτάνουν σε αυτές τις ακρότητες, που είναι ανήθικες και απαίσιες, τότε φαίνονται πολλές πλευρές του χαρακτήρα τους... Για την Αριστερά ήταν ο “θεός”. Ως πατέρας ήταν εξαιρετικά στοργικός... Δεν συκοφαντούμε τον Ζαχαριάδη. Προσπαθούμε να τον καταλάβουμε. Θα θέλαμε και τα παιδιά του στην παρουσίαση του βιβλίου. Τον Σήφη, δηλαδή, καθώς δεν ξέρω πού είναι η Ολγα και ο Κύρος έχει πεθάνει. Εξάλλου το βιβλίο στηρίζεται και σε δικές τους μαρτυρίες».
Τον ρωτάμε τι σημαίνει πολιτικά ένα τέτοιο βιβλίο σήμερα. «Το πολιτικό πρόβλημα της χώρας σήμερα είναι πως δεν υπάρχει πνευματικό υπόβαθρο», απαντά ο Ευάγγ. Μαυρουδής. «Θα έπρεπε να μπορούμε να συνεργαστούμε, να μη φανατιζόμαστε, να μην είμαστε ευκολόπιστοι, να μην απογοητευόμαστε αμέσως. Ολα αυτά τα στοιχεία υπήρχαν και τότε στον κόσμο της Αριστεράς.
»Ολες αυτές οι αντιφάσεις υπήρχαν και τότε και τώρα. Διαβάζοντας το βιβλίο, οδηγούμαστε στην αλήθεια. Και η γνώση της αλήθειας είναι μια διαδικασία και βοηθητική και λυτρωτική και ο μόνος τρόπος να προχωρήσεις παρακάτω. Και αυτό το λέω εγώ, που ενώ ήμουν ψηλά στα κλιμάκια του ΚΚΕ, ουσιαστικά τίποτα δεν ξέραμε από την αλήθεια».
Ηθελε πολύ να δει το βιβλίο τυπωμένο
«Η ιδέα του τίτλου είναι βασισμένη στο ότι το τανγκό θέλει δύο και αναφέρεται στον Εμφύλιο σαν ένα τανγκό αίματος. Στην πλοκή του μυθιστορήματος, αυτό το “Κόκκινο τανγκό” έχει οργανικό ρόλο. Παρουσιάζεται σαν ένα τραγούδι προπολεμικό, που το τραγουδούν οι ήρωες της Αντίστασης, το χορεύει ο Ζαχαριάδης όταν παντρεύεται τη Ρούλα, το χορεύουν πριν χωρίσουν για να έρθει η Ρούλα από το Βουκουρέστι στην Ελλάδα κ.λπ.
»Αν ο Κουτσομύτης ήταν παρών στην παρουσίαση του βιβλίου, πιστεύω πως θα έλεγε αυτά που γράφει στον πρόλογο. Θα μιλούσε λίγο. Δεν ήθελε να κουράζει - είχε άγχος να μη βγει και το βιβλίο πολύ μεγάλο και κουράσει τον αναγνώστη. Ηταν μεγάλη αμαρτία που πέθανε πριν το δει να κυκλοφορεί. Και για μας ήταν επώδυνη διαδικασία, να βλέπουμε ότι κάτι έχει και να μη βρίσκουμε τι.
 «Το Κόκκινο τανγκό»
»Ολα έγιναν ξαφνικά. Μέχρι και μία εβδομάδα πριν φύγει από τη ζωή, κάναμε όλες τις εξετάσεις και δεν έδειξαν κάτι. Ακόμα δεν ξέρουμε για ποιον λόγο έφυγε... Και μου το λεγε, στ’ αστεία, πως “θα πεθάνω και δεν θα το δω το βιβλίο”. Ηταν τεράστια απώλεια. Ο ίδιος ήθελε πολύ να δει αυτό το βιβλίο έτοιμο...
»Ο Κώστας ήταν πολύ γλυκός άνθρωπος, πολύ δημιουργικός, με μεγάλη φαντασία και ταλέντο. Αδικημένος από την πραγματικότητα, ίσως και από την ίδια την τέχνη του, καθώς πάντα χρειάζονταν πολλά χρήματα για να κάνει όσα οραματιζόταν και τα τελευταία χρόνια δεν ήταν εύκολα τα πράγματα.
Είχε εξαιρετικές ιδέες, είχε πράγματα στο συρτάρι, ετοιμαζόταν να κάνει σειρά για τον Βενιζέλο. Στο τέλος, η ζωή του ήταν μαρτυρική, γιατί ήθελε να κάνει πράγματα και δεν μπορούσε, λόγω οικονομικών δυσκολιών. Και αυτό σίγουρα χειροτέρεψε και την υγεία του».

Απόσπασμα από «Το κόκκινο τανγκό»

Ο Νίκος ήταν σύμβολο για τον αγώνα. Μπορούσε να το διαβάσει στα μάτια των ηγετών του ΕΑΜ που τον έβλεπαν και τον γνώριζαν για πρώτη φορά. Εβλεπε την έκπληξή τους για τα νιάτα, το σφρίγος, τη ζωντάνια του ηγέτη του ΚΚΕ. Στο μεταξύ είχαν καταφθάσει δημοσιογράφοι και φωτορεπόρτερ απ’ όλες τις εφημερίδες της Αθήνας [...] Τον φωτογράφισαν με τη μητέρα του, με τους συντρόφους του από το Κόμμα, με τους ηγέτες του ΕΑΜ.
Ο Μιχάλης Κύρκος, γελαστός, με τα φρύδια του να γωνιάζουν σαν μικρές στέγες, διευθυντής της εφημερίδας του ΕΑΜ, βουλευτής και υπουργός παλιότερα, τον ξεμονάχιασε για λίγο στο γραφείο του [...] Εν τω μεταξύ, όση ώρα κουβέντιαζαν η πόρτα του πολιορκούνταν και είχε ήδη παραβιαστεί από το πλήθος που διαρκώς κατέφθανε για να δει και να αγγίξει τον ελεύθερο πια αρχηγό, μπήκε ο Γέρος.
“Να συνεχίσουμε αύριο με τις συνεντεύξεις”, είπε γνωρίζοντας πόσο ραγδαία έτρεχε η επικαιρότητα. “Να προλάβουμε να κουβεντιάσουμε και ως κόμμα. Να ενημερώσουμε τον Νίκο”, άπλωσε το χέρι του στον ώμο του. “Πρώτα όμως να ξεκουραστεί ο άνθρωπος. Να κάτσει στο τραπέζι με την οικογένειά του” [...] “Ηρθε! Ηρθε!” δυνάμωσαν οι κραυγές απέξω. “Ηρθε ο Νίκος!”. Ο αρχηγός είχε γυρίσει επιτέλους, για να δώσει λύσεις, για να καθοδηγήσει το Κόμμα και το κίνημα.