Τετάρτη 29 Μαΐου 2013

Παρουσίαση του νέου μυθιστορήματος του Γιάννη Καλπούζου "Ουρανόπετρα" τη Δευτέρα και ώρα 8.30 μμ στη ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΦΡΑΣΗ


Παρουσίαση του νέου μυθιστορήματος του Γιάννη Καλπούζου Ουρανόπετρα, Η δωδέκατη γενιά
Το βιβλιοπωλείο ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΦΡΑΣΗ και οι εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ
σας προσκαλούν
στην παρουσίαση του νέου μυθιστορήματος
του
Γιάννη Καλπούζου
τη Δευτέρα, 3 Ιουνίου 2013, στις 8:30 μ.μ.,
στον χώρο του βιβλιοπωλείου
(Δημάρχου Ι. Ανδρεαδάκη 47, πρώην Πεσ. Μαχητών, Λιβαδειά).
Σε προβολή βίντεο κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης,
αποσπάσματα από το βιβλίο διαβάζουν οι ηθοποιοί
Άγγελος Αντωνόπουλος, Κώστας Βουτσάς, Στράτος Τζώρτζογλου.
Ο συγγραφέας θα μιλήσει για το νέο του βιβλίο,
θα συνομιλήσει με το κοινό
και θα υπογράψει αντίτυπα του βιβλίου
.
 
 Λιβαδειά, στο βιβλιοπωλείο Σύγχρονη Έκφραση
(Δημάρχου Ι. Ανδρεαδάκη 47, πρώην Πεσ. Μαχητών),3/6/2013, στις 8:30 μ.μ.

ΟΥΡΑΝΟΠΕΤΡΑ 

1878-1917 Κύπρος, Αθήνα, Θεσσαλία, Ήπειρος... 
Ένας άντρας πορεύεται με βάση τη θεωρία του: 
Όπου πατώ είναι δικός μου δρόμος.

Τον έζωσε το άστραμμα του θανάτου. Καπνοί, κασμάδες, φτυάρια, ζεμπίλια, δεμάτια μπαμπάκι και τόνοι χώματος υψώθηκαν ωσάν τεράστιος ανθός της ροδιάς. "Θε μου!" πρόλαβε να πει κι ομοίαζε όπως έπεφτε ν' απλώνει τα χέρια, θαρρείς και καρτερούσε τον Θεό να τον αρπάξει και να τον απιθώσει παράμερα, απείραχτο κι ολόσωστο.

Έμπηξε τα δάχτυλα στον σωλήνα και τράβηξε κάμποσα κιτρινισμένα χαρτιά. Ξέστριψε μια κόλλα και πάσχισε να τη διαβάσει. Ανήμπορος να μετρηθεί με τις αράδες της αναρωτιόταν: Πόσο καιρό να βρίσκονταν κει μέσα; Τι να έγραφαν;

Πήρε να της βγάζει ένα ένα τα ρούχα ωσότου έμεινε ολόγυμνη ομπρός του. Θαρρείς κι ο αφρός της θάλασσας ορθώθηκε και σχημάτισε τ' ολόλευκο κορμί της. "Αφροδίτη!" αναφώνησε και... γίνηκε πυροτέχνημα στην αγκάλη της μέχρι τα ξημερώματα.

"Έχει δρόμο που ορίζεις την πατημασιά σου και δρόμο όπου σου την ορίζουν άλλοι. Στοχάσου και διάλεξε σε ποιον θέλεις να πατάς". "Όπου πατώ είναι δικός μου δρόμος!" αποκρίθηκε.
  
 
Ο Γιάννης Καλπούζος γεννήθηκε στο χωριό Μελάτες της Άρτας το 1960. Από το 1982 ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Το 2000 από τις εκδόσεις "Ελληνικά Γράμματα" εκδόθηκε η ποιητική συλλογή "Το νερό των ονείρων" και το μυθιστόρημα του "Μεθυσμένος δρόμος". Το 2002 από τις εκδόσεις "Κέδρος" εκδόθηκε η συλλογή διηγημάτων του "Μόνο να τους άγγιζα". Το 2005 από τις εκδόσεις "Άγκυρα", εκδόθηκε το μυθιστόρημά του "Παντομίμα Φαντασμάτων". Από τις εκδόσεις "Ίκαρος" εκδόθηκαν οι ποιητικές συλλογές του "Το παραμιλητό των σκοτεινών Θεών" (2006) και "Έρωτας νυν και αεί" (2007). Με τη δεύτερη συλλογή ήταν υποψήφιος στη "μικρή λίστα" για το κρατικό βραβείο ποίησης 2008. Ακόμη, από το 1995 έχει υπογράψει τους στίχους 67 τραγουδιών μεταξύ των οποίων τα: "Ό,τι αγαπώ είναι δικό σου" που ερμήνευσε η Γλυκερία, "Δέκα μάγισσες" με τον Γιάννη Σαββιδάκη, "Τι μου 'χει λείψει" με την Ελένη Πέτα, "Γιατί πολύ σ' αγάπησα" με τον Ορφέα Περίδη κ.ά. καθώς και 18 στίχους για το παιδικό θεατρικό "Τρυφεράκανθος". Στα μέσα Νοεμβρίου 2008 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις "Μεταίχμιο" το ιστορικό μυθιστόρημά του με τίτλο "Ιμαρέτ" και υπότιτλο "Στη σκιά του ρολογιού", που κέρδισε το Βραβείο Αναγνωστών του ΕΚΕΒΙ το 2009. Το "Ιμαρέτ" μεταφράζεται στα τουρκικά και στα ιταλικά, ενώ κυκλοφορεί και σε audio book. Το Μάιο του 2011 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις "Μεταίχμιο" το ιστορικό μυθιστόρημά του με τίτλο "Άγιοι και δαίμονες" και υπότιτλο "Εις ταν Πόλιν".
 
 Κριτική του βιβλίου  από την Τέσυ Μπάιλα 
 
Το βιβλίο είναι χωρισμένο σε δύο μέρη, δύο χρονικά: το μικρό χρονικό που εκτυλίσσεται το 1569, την εποχή της ενετοκρατίας στην Κύπρο και παρακολουθεί τη ζωή του Γερόλεμου, μιας μορφής εμβληματικής που στο τέλος του μικρού αυτού χρονικού θα μοιράσει στους τέσσερις απογόνους του ένα κομμάτι από την ουρανόπετρα για φυλαχτό, γεγονός που θα σημαδέψει την εξέλιξη ολόκληρου του βιβλίου. 
Ο αναγνώστης παρακολουθεί τις περιπέτειες του Γερόλεμου και ο Γιάννης Καλπούζος βρίσκει την ευκαιρία   να συνυφάνει την Ιστορική μαρτυρία μέσα στη μυθοπλασία και να καθοδηγήσει τον αναγνώστη στην παρακολούθηση πλήθους γεγονότων από την εποχή της εισβολής των Οθωμανών το 1570 έως το 1572. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι ο Καλπούζος χρησιμοποιεί την επιστήμη της κοινωνικής ανθρωπολογίας στο έργο του και ανασυνθέτει την κοινωνία της εποχής μέσα από συνήθειες, κουβέντες, ήθη και έθιμα, τα οποία αναπαριστώνται με εξαιρετική ακρίβεια, δίνοντας στον αναγνώστη την ευκαιρία να νιώσει μέρος του σκηνικού αυτού, να συμμετάσχει δίπλα στους ήρωες, να αφουγκραστεί τις ανησυχίες τους και να βιώσει τον πόνο τους. Το φεουδαρχικό σύστημα, η στάση της ορθόδοξης εκκλησίας αλλά και οι ενετικές μέθοδοι προκειμένου να αποφευχθεί η οθωμανική κατοχή του νησιού περιγράφονται ενδελεχώς και κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη.
Το Μεγάλο χρονικό μας εισάγει στην εποχή της αγγλοκρατίας. Βρισκόμαστε στα 1892 και αυτή τη φορά ο πρωταγωνιστικός χαρακτήρας είναι ο Αδάμος. Μέσα από περιγραφές της καθημερινής ζωής παρακολουθούμε μια κοινωνία να μάχεται για την επιβίωση καθώς οι Άγγλοι είναι μια κυριολεκτική μάστιγα στο νησί. Η σύγκριση ανάμεσα στην περίοδο της ενετοκρατίας και αυτή της αγγλοκρατίας είναι μοιραία και αναπόφευκτη για τον αναγνώστη. Η Κύπρος έχει ήδη από το 1898 το νησί έχει δοθεί στους Άγγλους κι αυτοί είχαν εφαρμόσει την τεχνική του διαίρει και βασίλευε ώστε να μπορούν αν ελέγχουν την κατάσταση. Ο αναγνώστης περπατά μαζί με τον Αδάμο ανάμεσα σε πλινθόκτιστα σπίτια και αρχοντικά, βλέπει πορνεία και καφενέδες, εργάτες και πεινασμένα παιδιά, συμμορίες και καβγάδες. Παρακολουθεί χοροεσπερίδες, λαμπαδηδρομίες, αποκριάτικες συνήθειες, καβγάδες σε κακόφημα στέκια, τοκογλύφους και παλικαράδες της εποχής, αγρότες και ποιητάρηδες, πόρνες να περιμένουν τυλιγμένες το σάλι τους ή να αναζητούν πελάτες, φοροεισπράκτορες και πονεμένους ανθρώπους που δεν μπορούν να επιβιώσουν παρά μόνο με ελάχιστα. Συλλαλητήρια για την κατάργηση του φόρου υποτέλειας και ακούει μαντινάδες. Οι σχέσεις των ανθρώπων δοκιμάζονται. Φιλίες που αντέχουν στο χρόνο, σχέσεις ανθρώπινες και αδελφικές, σχέσεις ερωτικές μια και ο έρωτας ως δύναμη κραταιά κυριαρχεί στο κείμενο. Μέσα από τον Αδάμο και την ιστορία του συνυφαίνονται οι ιστορίες δώδεκα γενεών με συνδετικό ιστό το εύρημα της ουρανόπετρας που όταν ενωθεί αποκαλύπτονται όλα. 
Η κοινωνία δοκιμάζεται αλλά ταυτόχρονα αλλάζει. Ασύλληπτες οι καινοτομίες για την εποχή αυτή. Ο κινηματογράφος εισβάλλει και προκαλεί την έκπληξη και το δέος. Εμφανίζονται τα πρώτα αυτοκίνητα, τα πρώτα λεωφορεία, οι λάμπες λουξ και το ηλεκτρικό φως μπαίνει σιγά σιγά στη ζωή όλων. Κι όμως τα φαινόμενα παραμένουν τα ίδια. Δολοπλοκίες και πάθη, μίση και περιπέτειες, 8000 μαυροπινακωμένοι, άνθρωποι και οικογένειες κοινωνικά περιθωριοποιημένες και διαμάχες για την ανάδειξη αρχιεπισκόπου. Η πολιτική και η διπλωματία που καθόρισαν τις καταστάσεις της εποχής είναι φυσικό να περνούν μέσα από τις σελίδες του βιβλίου. Μορφές ιστορικές όπως ο Τσώρτσιλ, αλλά και οι πρώτοι σύγχρονοι ολυμπιακοί αγώνες και ο πόλεμος του 1897 με τους εθελοντές Κύπριους. Και η μυθιστορηματική αφήγηση περνάει από την Κύπρο στην Αθήνα, στο Μπιζάνι, την Άρτα και τη Φιλιππιάδα αλλά και το Βόλο, τα Φάρσαλα, τα Γιάννενα και τον Πειραιά.
Σημαντική είναι η γλωσσική εκφορά του κειμένου. Ο συγγραφέας διαλέγει να γράψει το βιβλίο με τη γλώσσα, όπως μιλιόταν το 1900, μια γλώσσα που διατηρεί ακόμη την ίδια φρεσκάδα και ζωτικότητα και η κυπριακή διάλεκτος των ηρώων του ζωντανεύει στο κείμενο ήχους διαφορετικούς από τη σημερινή ελληνική όπως τη γνωρίζουμε καταφέρνοντας να περάσει στον αναγνώστη το κλίμα της εποχής. 
Ο Καλπούζος όμως γράφει αυτό το βιβλίο με σκοπό την αναζήτηση απαντήσεων σε ένα σωρό ερωτήματα. Έτσι πέρα από την ιστορική πραγματικότητα με την οποία καταπιάνεται, ιδέες όπως φιλοπατρία, δίκαιο, αξιοπρέπεια, αλαζονεία, σχέση με τους προγόνους, πατριωτισμός και πατριδοκαπηλεία, αυτογνωσία, εξουσία, εσωτερική καλλιέργεια και αδελφοσύνη, χάραξη προσωπικής πορείας μέσα στο χρόνο και κοινωνική περιθωριοποίηση και δικαιοσύνη είναι μόνο μερικές από αυτές που με δεξιοτεχνία χρησιμοποιεί ο συγγραφέας για να δείξει τελικά αυτό που ο ίδιος επισημαίνει: "Όπου πατώ είναι δικός μου δρόμος" που είναι και η κεντρική ιδέα του βιβλίου. 
Ο Καλπούζος εκμεταλλεύεται μια ακόμη ιδιότητά του όμως, την ποιητική. Έτσι οι περιγραφές του έχουν τη διαύγεια του λυρισμού. Γίνονται φωτογραφικές απεικονίσεις και σηματοδοτούν την προσωπική του έκφραση, είτε πρόκειται για ένα τοπίο, είτε για μια δεδομένη χρονική στιγμή, είτε ένα κοινωνικοπολιτικό και ιστορικό γεγονός. Είτε απλώς μέσα από την περιγραφή των ηρώων και των μυστικών τους. Για άλλη μια φορά ο Καλπούζος πετυχαίνει να γράψει ένα βιβλίο-οδοιπορικό στην αυτογνωσία, την ψυχική ισορροπία και την πνευματική καλλιέργεια.  Με τους κανόνες του κλασικού έργου και τη νοοτροπία του κλασικού συγγραφέα. Η Ιστορία, η κοινωνική ανθρωπολογία, η πολιτική, η διπλωματία, η αφηγηματική δοκιμή της γλώσσας γίνονται απλώς τα απαραίτητα εργαλεία του και ο καμβάς πάνω στον οποίο φιλοτεχνεί τις ιδέες του.  

Κυριακή 26 Μαΐου 2013

Ο Μάης των απωλειών: Πέντε χρόνια χωρίς τον Άγγελο Ελεφάντη και τέσσερα χρόνια δίχως τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη


Ο Άγγελος Ελεφάντης (1936 - 29 Μαΐου 2008) ήταν διανοούμενος της ελληνικής Αριστεράς, δημοσιογράφος και συγγραφέας, γνωστός ως εκδότης και διευθυντής του περιοδικού «Ο πολίτης». Υπήρξε από τους ιδρυτές της εφημερίδας «Η Εποχή», τακτικός συντάκτης της εφημερίδας «Η Αυγή» και δημοσίευσε βιβλία, άρθρα και δοκίμια για πολιτικά, ιστορικά και προσωπικά θέματα.

Του άρεσε του Άγγελου αυτό που γίνεται στο βιβλιοπωλείο μας.
Κι είχε έρθει ως ομιλητής αλλά το πιο τιμητικό και ως ακροατής σε εκδηλώσεις μας. Δε θα ξεχάσουμε μετά τις ομιλίες - στις καθιερωμένες επισκέψεις σε ταβερνάκια της Λιβαδειάς όπου αναλύονται όλα όσα έγιναν, και λέγονται, και κάποια που για διάφορους λόγους δεν ειπώθηκαν - τις προτάσεις που μας έκανε για κατοπινούς ομιλητές και πόσες φορές ανοιγόκλεισε το σημειωματάριό του να μας δώσει τηλέφωνα τονίζοντας να κάνουμε χρήση του ονόματός του.
Άγγελε ακόμα δεν ήρθαν όλοι αυτοί που μας πρότεινες. Θα τους φέρουμε όμως. Και θα 'σαι περισσότερο παρών από κάθε άλλη φορά ως τώρα.


Παραθέτουμε όπως καταχωρήθηκε στην ΑΥΓΗ στις 30-5-2008 τον αποχαιρετισμό στον Άγγελο από τον ιστορικό Σπύρο Ι. Ασδραχά, στενό του φίλο και πρόεδρο των Αρχείων Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας (ΑΣΚΙ).
του Σπύρου Ι. Ασδραχά 
Θα 'ρθει μια μέρα, Άγγελε, όπου νέοι άνθρωποι, εμπνευσμένοιαπό τη βιωτή και τον στοχασμό σου, θα μελετήσουν τη μακρά πνευματική και πολιτική σου διαδρομή, και μαζί μ' αυτή τις τύχες του τόπου που μας γέννησε, τύχες από το 1940, ως τις ώρες που τώρα ζούμε~ από το 1940, γιατί από τότε αρχίζουν οι δικές σου εμπειρίες, πριν από τη χρονολογία αυτή, γιατί οι χρονικές αναφορές του έργου σου, με πρώιμο την Επαγγελία της αδύνατης επανάστασης, εκτείνονται σε ένα μακρινότερο, αλλά και ιδρυτικό πριν. Θα 'ρθει καιρός για όλα τούτα, Άγγελε, γιατί μαρτύρησες και πάλεψες για μεγάλα και σπουδαία, όπως και συ είχες πει για άλλους με ευθυκρισία και αγάπη. Τώρα είναι η στιγμή της στοχαστικής συντριβής. Όχι για δίκαιους επαίνους ούτε για βιογραφικές υπενθυμίσεις, ούτε ακόμη για δυσβάσταχτους συγκινησιακούς κραδασμούς: το έλλογο πάθος του Άγγελου Ελεφάντη μάς καλεί σε άλλο πένθος, βουβό και σώψυχο. Έτσι, δε θα πω τίποτε για την ευρύχωρη πνευματική του πρσωπικότητα, για τη δημιουργική και αποδεκτική του γραφή, για τον πολιτικό και πάντα επίκαιρο και μαχητικό πολιτικό του λόγο, για τη μαρξική του απελευθερωμένη παιδεία, για τη βαθειά ανατρεπτική του εμμονή για την υπέρβαση κάθε εθιμοφροσύνης, που, η τελευταία, μπορεί να απαλύνει τη σκληρή ζωή, υπέρβαση σύμπλεη της αυτοθυσίας, αλλά και μιας ενδόμυχης, όχι πάντα ρητής απαξίωσης~ γιατί στον Άγγελο δεν έσβηνε η μνήμη των αφορμών που τον έφεραν να συναντηθεί με πλήθος ανθρώπων με κοινές ρίζες~ δε θα πω ακόμη τίποτε για τη σοφή του κατάφαση στις χαρές της ζωής, για τη βιωματική του κατάφαση απέναντι στη φύση και στον έλλογο εξοικισμό της, χαρές και καταφάσεις που γι' αυτόν ήταν πολιτισμικές αξίες. Όλα τούτα αναδεύουν στις ψυχές μας, δεν είναι της στιγμής, η εξιστόρησή τους. Θα ήθελα, ωστόσο, να θυμίσω κάποιους από τους σταθερούς χαρακτήρες της προσωπικότητάς του. Χωρίς καμιάν υπερβολή, είναι ένας χθόνιος άνθρωπος, κι αυτό όχι μόνο γιατί η επισταμένη ανθρωπολογική και ιστορική του παιδεία τού είχαν διδάξει το πανάρχαιο δράμα, της σχέσης του ανθρώπου με τη φύση, αλλά γιατί μετάλλαξε τα γενέθλια βουνά του σε διαρκή συγκίνηση και συμμετοχική γνώση, που τον συνόδευαν σε όλη του ζωή, από την πατρογονική του λογγιά ώς τον Αρδηττό, για να χυθούν στη θάλασσα του Αιγαίου, που έγιναν νησιά. Μας άφησε το παραμύθι του παππού του και, μαζί του, ένα μάθημα ανθρωπογεωγραφίας και κοινωνικής ιστορίας των βουνίσιων τόπων και των ανθρώπων τους, ξανοιγμένων πια στην απωσιά του μεγάλου κόσμου: είναι οι άνθρωποι της Αντίστασης, του Εμφυλίου, του Μαρτυρίου, των οποίων φρόντισε από κοντά να διασώσει τη μνήμη, όπως οι ίδιοι την κατέγραψαν: χθόνιο πρόσωπο, συνείδηση ιστορική. Αυτή η τελευταία γίνεται πολιτική πράξη και την εδραιώνει: αν στα πολιτικά και ιστορικά του κείμενα ξεκινά από σταθερές νοητικές αρχές, από δεδομένη γενική αντίληψη του κόσμου, τη δημιουργικά μαρξική, ποτέ του δεν εικονογραφεί με τον πολιτικό και ιστορικό του λόγο, θεωρητικές προκείμενες: η ιστορική του συνείδηση γίνεται πολιτική κριτική συνείδηση που, αν συστοιχούσε με την απλοχωριά της ανανεωτικής Αριστεράς, δεν βολευόταν πάντα στις κατά καιρούς εκφάνσεις τους. Αυτή του την ένταξη στην αριστερή ευρύτητα εξέφραζε ωραία, και κάτι παραπάνω από συμβολικά η εμμονή του να πολιτεύεται στα πατρώα χώματα, τιμώντας χωρίς αντάλλαγμα τη Σπάρτη που του έλαχε και την αγωνιστική του εμμονή. Μιλούσε, επίσης, και έγραφε για τον πόλεμο, μάλιστα για τον Δεύτερο Παγκόσμιο, για να πει ότι σ' αυτόν οφείλεται η μέστωση και η κυριαρχική ανάδειξη νέων ιστορικών υποκειμένων, όπως το εξέφραζε η κομμουνιστική ιδεολογία και όπως κι αυτά την εκφράζανε. Βεβαίως, είχε προηγηθεί η ρήξη του με το σοβιετικό εξουσιαστικό σύστημα, ρήξη που δεν είναι άμοιρη μιας άλλης, εκείνης με τον παπανδρεϊκό σοσιαλισμό: όλα αυτά με πολύ πάθος, με θεμελιακές εμμονές, όχι όμως χωρίς στοχαστικές προσαρμογές. Στόχος τους, η συγκρότηση μιας νέας, αλλά έλλογης, κοινωνικής Αριστεράς με ισχυρό πολιτισμικό, δικαιικό και ηθικό βάθρο. Απομένουν πολλά να γίνουν ως προς αυτή την κατεύθυνση και η απουσία του Άγγελου Ελεφάντη δεν θα 'ναι χωρίς ιδιαίτερο βάρος. Άφησε όμως για όσους έχουν τη ζωή μπροστά τους, μια πλούσια κληρονομιά, τα βιβλία του, την αρθρογραφία του, τον κατ' εξοχήν μάρτυρα της αριστερής προβληματικής, τον Πολίτη, τα άρθρα του στην Αυγή και στην Εποχή, τις τόσες προφορικές του καταθέσεις, συντακτικά στοιχεία μιας αναμενόμενης ανασύνθεσης, στην οποία πίστεψε και στην οποία αφιέρωσε με αυταπάρνηση τη ζωή του.
Έσσεται ήμαρ, Άγγελε, για σε και τους ορίζοντές σου.
Τα βιβλία του Άγγελου Ελεφάντη
* Η επαγγελία της αδύνατης επανάστασης. ΚΚΕ και αστισμός στο Μεσοπόλεμο (1976)
* Ο ανεύρετος σοσιαλισμός (1982)
* Στον αστερισμό του λαϊκισμού (1991)
* Διά γυμνού οφθαλμού (1998)
* Μinima memoralia. H ιστορία του παππού μου (2001) Μας πήραν την Αθήνα… *Ξαναδιαβάζοντας μερικά σημεία της ιστορίας 1940-1950 (2002


Η συμβολή του Άγγελου Ελεφάντη στον τομέα των ιδεών, της πολιτικής και της πολιτικής
 σκέψης υπήρξε καίρια και εκδηλώθηκε με ποικίλους τρόπους: ως εκδότη και διευθυντή του «Πολίτη», ως βασικού αρθρογράφου της «Εποχής» και της «Αυγής», ως εμπνευστή και εμψυχωτή πολλών πρωτοβουλιών και ανθρώπων, ως ενεργού και δραστήριου αριστερού. Το συγγραφικό έργο του είναι ογκώδες, καθώς εκτός από τα άρθρα, τα δοκίμια και τις μελέτες που συνέγραψε, επιμελήθηκε, μετέφρασε και εξέδωσε πλήθος σημαντικών έργων.
Για όλους όσοι αντιλαμβάνονται την αριστερά ως αδιαπραγμάτευτη στάση ζωής, τον μαρξισμό ως διαρκής, επίπονη και κριτική διανοητική εργασία και την πολιτική ως μια σοβαρή και σύνθετη υπόθεση, ο Ελεφάντης αποτελούσε σταθερό σημείο αναφοράς και έμπνευσης. Η έμφαση στην αξία της συλλογικότητας, στην επιστημονική προσέγγιση της ιστορίας και της κοινωνίας και στην ένταξη της καθημερινής πολιτικής πρακτικής στο ευρύτερο ιστορικό πλαίσιο αποτελούν πολύτιμη παρακαταθήκη του Ελεφάντη σε όλους μας. 

Η ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΦΡΑΣΗ προσφέρει σε σας, απόσπασμα από ένα μοναδικό ντοκουμέντο, ( δυστυχώς με κακή ηχογράφηση ) από την τοποθέτηση που έκανε ο Άγγελος στο βιβλιοπωλείο μας στις 3-11-2002 σχετικά με την Αριστερά, την Τρομοκρατία και τα Μ.Μ.Ε.
  



Και δύο κείμενα για τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη που είχα ανεβάσει παλιότερα

Ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης (19 Αυγούστου 1941 - 26 Μαΐου 2009) ήταν Έλληνας οικονομολόγος, καθηγητής Πανεπιστημίου, πολιτικός της Αριστεράς και βουλευτής.

Μιχάλη τώρα που έφυγες δε γίναμε φτωχότεροι. Ορφανέψαμε.

Ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης μίλησε την 1-12-1994
στο βιβλιοπωλείο μας με θέμα
"Ιδιωτικός πλούτος και δημόσια φτώχεια στη σύγχρονη Ελλάδα"
.Η απώλεια του Μιχάλη Παπαγιαννάκη- στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία – είναι απ’ αυτές που δε μπορεί να ξεπεραστεί με τις συνήθεις εκφράσεις και λόγια παρηγορίας που αποδίδουν τιμή και προσπαθούν να αξιοποιήσουν δημιουργικά το αίσθημα θλίψης. Με το θάνατο του Μιχάλη Παπαγιαννάκη δε γίναμε απλά φτωχότεροι αλλά στην κυριολεξία ορφανέψαμε.
Ο Μ. Π. ήταν μια σπάνια, μοναδική τολμώ να πω προσωπικότητα που με την αγωνιστική παρουσία και τη δημοκρατική του κουλτούρα κοσμούσε όχι μόνο το χώρο της ανανεωτικής αριστεράς αλλά της πολιτικής γενικότερα. Το ήθος, η συνέπεια, η ευθύτητα του χαρακτήρα του σε συνδυασμό με την πλούσια σε γνώσεις και εμπειρίες πολιτική του σκέψη που συνεχώς ανανεωνόταν άφησε ανεξίτηλα σημάδια στο δύσβατο δρόμο της κατανόησης των προβλημάτων και της συμπόρευσης της Ελληνικής με τη σύγχρονη Ευρωπαϊκή Αριστερά και τις δυνάμεις της οικολογίας.
Ο Μ. Π. απορρίπτοντας τη λογική του ασπρόμαυρου στην εσωκομματική ιδεολογική διαπάλη και προβάλλοντας τη σύνθεση και την πολυχρωμία των απόψεων, ενώ ταυτόχρονα αναγνώριζε και σεβόταν περισσότερο απ’ όλους την πλειοψηφούσα άποψη, διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο για τη δημιουργία και καταστατική κατοχύρωση των τάσεων – ένα σχήμα προχωρημένο κάποιες δεκαετίες της ελληνικής πραγματικότητας γι αυτό και ακατανόητο από τους περισσότερους.
Ο Μ.Π. δε κρύφτηκε ποτέ πίσω από σκοπιμότητες και η «αιρετική του» φωνή πάντα με τον ενθουσιασμό του μπροστάρη και την επεξεργασία του οξυδερκούς πολιτικού, ήταν το βάλσαμο στα ξύλινα λόγια των κομματικών συνεδρίων αλλά και η κολυμπήθρα της εξιλέωσης για όλους εμάς που με το καθολικό χειροκρότημα και την αποθέωση στο τέλος των ομιλιών του λες και ζητούσαμε συγγνώμη που δε βλέπαμε τόσο μπροστά όπως εκείνος , που προτιμούσαμε λύσεις πιο συντηρητικές θεωρώντας τες - τρομάρα μας – περισσότερο βιώσιμες.
Μιχάλη, έφυγες τη πιο δύσκολη περίοδο. Σε μια εποχή που τα λόγια του ποιητή Μιχάλη Κατσαρού αποκτούν όλο και πιο επίκαιρη σημασία

Μην αμελήσετε.
Πάρτε μαζί σας νερό.
Το μέλλον μας θα έχει πολύ ξηρασία.

Μιχάλη Παπαγιαννάκη, όλοι εμείς που σε γνωρίσαμε, σ’ αυτό το άγριο μέλλον που έρχεται θα σε θυμόμαστε, και τα οράματά σου, ίσως γίνουν κοινά οράματα μιας Ευρωπαϊκής πλειοψηφίας κι ενός πανευρωπαϊκού πολιτικού πολιτισμού. Με τον τρόπο μας θα παλέψουμε γι αυτό.

Μιχάλη ευγνωμονώ την τύχη που συναντηθήκαμε.
Ώρα σου καλή.
Νίκος Λαμπρόπουλος

Ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης είχε γεννηθεί στην Καλαμάτα, στις 19 Αυγούστου 1941. Σπούδασε νομικά, οικονομικές και πολιτικές επιστήμες σε Αθήνα, Μονπελιέ και Παρίσι. Εργάστηκε ως καθηγητής και ερευνητής στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού 2, στο Ινστιτούτο Διοίκησης Επιχειρήσεων του Ορσέ και στο Μεσογειακό Αγρονομικό Ινστιτούτο του Μονπελιέ.
Υπήρξε επιστημονικός συνεργάτης στο Πάντειο και έχει συνεργαστεί και αρθρογραφήσει στο Βήμα, τον Οικονομικό Ταχυδρόμο, το Αντί, την Αυγή και τον Πολίτη.
Ως το 1963 ήταν μέλος της ΕΔΑ. Κατά τη στρατιωτική χούντα (1967-1973) εντάχτηκε στη Δημοκρατική Aμυνα. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της ΕΑΡ, καθώς επίσης και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και της Εθνικής Γραμματείας της.
Εντάχθηκε στον Συνασπισμό, έγινε μέλος της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής του, καθώς και της Πολιτικής Γραμματείας του.
Εξελέγη ευρωβουλευτής του ΣΥΝ στις ευρωεκλογές του 1989, του 1994 και του 1999. Στις εκλογές του 2007 εξελέγη βουλευτής στη Β' Αθηνών, τρίτος σε σταυρούς μέσα στο κόμμα του.


Με τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη στο βιβλιοπωλείο
ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΦΡΑΣΗ (Λιβαδειά 1994)
Αγανακτώ όταν βλέπω την αγωνιώδη προσπάθεια πρώην συντρόφων του, να εντάξουν τον Μιχάλη σε κομματικούς σχηματισμούς που δεν υπήρχαν όσο αυτός βρισκόταν στη ζωή.
Αγανακτώ και με όσους κάνουν υποθέσεις και τοποθετούν πιθανολογώντας αγωνιστές αλλοτινών εποχών σε οργανώσεις του παρόντος.
Αγανακτώ γιατί όλοι αυτοί αντί με τη στάση τους να δείχνουν πως εμπνέονται από τα οράματα, τους αγώνες , τις θυσίες ή ότι άλλο χαρακτήριζε εν ζωή τις ηγετικές αυτές φυσιογνωμίες, αυθαίρετα τους εντάσσουν στο κάδρο του μικρόκοσμου που βιώνουν εξυπηρετώντας ποταπές κομματικές σκοπιμότητες δίχως να καταλαβαίνουν ή ακόμα χειρότερα χωρίς να νοιάζονται αν αυτή η ενέργεια προσβάλλει τα πρόσωπα που υποτίθεται ότι τιμούν.
Κι όσοι είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε, έστω και λίγο, από κοντά τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη ή όσοι εμπεδώσαμε τους λόγους του στα συνέδρια του ΣΥΝ δεν μπορούμε να ξεχάσουμε την εμμονή του να κλείνει τις πιο θυελώδεις ομιλίες του με την υπενθύμιση ότι αν συμβεί κάτι διασπαστικό "αυτός θα είναι ο τελευταίος που θα κλείσει την πόρτα".
Ο Μιχάλης έφυγε σαν σήμερα πριν 4 χρόνια. 

Με τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη στο βιβλιοπωλείο ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΦΡΑΣΗ (Λιβαδειά 1994)

Τρίτη 21 Μαΐου 2013

Εκδήλωση γνωριμίας και απονομής βραβείων στους νικητές του 2ου Ποιητικού διαγωνισμού ΕΛΙΚΩΝ το Σάββατο 25 Μαΐου στο βιβλιοπωλείο Σύγχρονη Έκφραση



Εκδήλωση γνωριμίας και απονομής βραβείων  
στους νικητές του 2ου ποιητικού διαγωνισμού ΕΛΙΚΩΝ
στο βιβλιοπωλείο ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΦΡΑΣΗ
το Σάββατο 25 Μαΐου στις 8.00 μμ

Το πρόγραμμα έχει ως εξής.

1. Απονομή Επαίνων του 2ου Ποιητικού Διαγωνισμού ΕΛΙΚΩΝ

2. Ομιλία του Δημήτρη Λάμπρου, δημοσιογράφου/εκδότη περιοδικού ΒΟΙΩΤΙΑ, με θέμα: "Γιατί μιλάμε και γράφουμε Ελληνικά"

3. Απονομή Βραβείων του 2ου Ποιητικού Διαγωνισμού ΕΛΙΚΩΝ

4. Απαγγελία των ποιημάτων που βραβεύτηκαν

 Την εκδήλωση θα πλαισιώσει μουσικά ο Δημήτρης Ματσώτας

  • Το 1ο Βραβείο του 2ου Ποιητικού Διαγωνισμού ΕΛΙΚΩΝ απονέμεται στην κ. Ελένη Αλεξίου συμμετοχή με το ψευδώνυμο Αντίκλεια για το ποίημα "Το Πέτρινο Σπίτι" με συνολική βαθμολογία 69 βαθμών. 
  • Το 2ο Βραβείο του 2ου Ποιητικού Διαγωνισμού ΕΛΙΚΩΝ απονέμεται στην κ. Μαίρη Μαυρωνά συμμετοχή με το ψευδώνυμο Ηδύλη για το ποίημα "Νεφέλωμα από Λήθη" με συνολική βαθμολογία 68 βαθμών.
  • Το 3ο Βραβείο του 2ου Ποιητικού Διαγωνισμού ΕΛΙΚΩΝ απονέμεται στον κ. Ηλία Κατσάνο συμμετοχή με το ψευδώνυμο Ερωτόκριτος για το ποίημα "Δεν Ηξερα" με συνολική βαθμολογία 59 βαθμών. 
Οι Επαινοι
  • Ο Α' Επαινος του 2ου Ποιητικού Διαγωνισμού ΕΛΙΚΩΝ απονέμεται στον κ. Δημήτρη Α. Δημητριάδη συμμετοχή με το ψευδώνυμο Ευάγγελος Αγγελίδης για το ποίημα "Εσύ Τι Λες Βλαδίμηρε Μαγιακόφσκι" με συνολική βαθμολογία 58 βαθμών.  
  • Ο Β' Επαινος του 2ου Ποιητικού Διαγωνισμού ΕΛΙΚΩΝ απονέμεται στην κ.Έλλη Κόλλια συμμετοχή με το ψευδώνυμο Καλυψώ για το ποίημα "Ζωή Ελκόμενη" με συνολική βαθμολογία 57 βαθμών. 
  • Ο Γ' Επαινος του 2ου Ποιητικού Διαγωνισμού ΕΛΙΚΩΝ απονέμεται στην κ. Ντέπη Φαρκάτση συμμετοχή με το ψευδώνυμο Σύλβια για το ποίημα"Ανοίγοντας τα Μάτια" με συνολική βαθμολογία 56 βαθμών. 
 
Η ποιότητα των συμμετοχών στον 2ο Ποιητικό Διαγωνισμό ΕΛΙΚΩΝ ανήλθε σε υψηλά επίπεδα.
Το νικητήριο ποίημα

ΤΟ ΠΕΤΡΙΝΟ ΣΠΙΤΙ

Μεγάλωσα χωρίς πατέρα
-κι εκείνος χωρίς γιο-.
Ετσι δεν έμαθα να ξυρίζομαι
και να παίζω πόλεμο.

Η μητέρα δεν ήταν άνθρωπος
ήταν η κούκλα που δεν πρέπει να παίζουνε τ' αγόρια.
Μου αγόραζε όπλα και στρατιωτάκια.
Τα έθαβα, τα ξέθαβα
έπαιζα "κηδεία".

Μεγάλωσα με ιστορίες για Κύκλωπες και Δούρειους Ιππους.
Οι φίλοι μού έλεγαν πως μόνο ο κακός ο λύκος είναι αληθινός.

Μια μέρα η γιαγιά μου έβγαλε απ' την κοιλιά του
τις πέτρες της απουσίας.
Χτίσαμε μ' αυτές ένα σπίτι -έμπαινε μέσα και φώναζε
"γιε μου, γιε μου" -χωρίς βεράντες
-όλοι φοβόμασταν ότι θα έπεφτε μια μέρα από το μπαλκόνι.
Εκείνη προτίμησε κάτι πιο θεαματικό.
Πνίγηκε μόνη τη νύχτα.

 
ΕΛΕΝΗ ΑΛΕΞΙΟΥ (Αντίκλεια)

Παρασκευή 17 Μαΐου 2013

Ένας Μάης που μας έμαθε να είμαστε ρεαλιστές ζητώντας το αδύνατο.


ο ΜΑΗΣ του '68


«Ούτε ύμνοι ούτε θρήνοι. Λέμε απλώς: “Την αγαπήσαμε πολύ την επανάσταση!”».

Και την ιστορία των τοίχων του Παρισιού.

  •   Απαγορεύεται το απαγορεύεται.

  •  Η Φαντασία στην Εξουσία

  •   Να 'στε ρεαλιστές, ζητήστε το αδύνατο.

  • Η ανία είναι αντεπαναστατική.

  • Δεν θα αξιώσουμε τίποτα, δεν θα ζητήσουμε τίποτα.
         Θα πάρουμε, θα καταλάβουμε.

  • Το αφεντικό έχει ανάγκη εσένα, δεν τον έχεις εσύ ανάγκη.

  •  Εργαζόμενε: Είσαι 25 χρονών αλλά το συνδικάτο σου είναι του προηγούμενου αιώνα.

  • Αγοράζουν την ευτυχία σου... Κλέψ' την.

  • Ήρθα. Είδα. Πίστεψα.

  • Η ποίηση βρίσκεται στους δρόμους.

  • Εμπρός του Πανεπιστημίου οι κολασμένοι.

  • Σ' αγαπώ! Ω, πέστο με πέτρες!
  • Ούτε Θεός ούτε αφέντης!

Τετάρτη 8 Μαΐου 2013

Το ελληνικό βιβλίο στην κρίση. Σκέψεις για το παρελθόν, παρατηρήσεις για το παρόν, ιδέες για το μέλλον


Σκέψεις για το παρελθόν, παρατηρήσεις για το παρόν, ιδέες για το μέλλον
 
Διημερίδα διοργανώνουν “Οι Εκδόσεις των Συναδέλφων” για το ελληνικό βιβλίο θεωρώντας ότι στις συνθήκες της παρούσας οικονομικής κρίσης ο ευαίσθητος χώρος του βιβλίου δοκιμάζεται ιδιαίτερα και ότι απαιτείται συνολική και συγκροτημένη προσέγγιση των προβλημάτων του.
Οι εργασίες της διημερίδας θα πραγματοποιηθούν στις 10 και στις 11 Μαίου στο Αμφιθέατρο «Ιω. Δρακόπουλος», Προπύλαια Πανεπιστημίου Αθηνών με τη συμμετοχή και του βιβλιοπωλείου μας
Την πρώτη ημέρα της διημερίδας, την Παρασκευή, 10/5, πανεπιστημιακοί καθηγητές και ερευνητές θα παρουσιάσουν πτυχές από την ιστορία των εκδόσεων και της τυπογραφίας της νεώτερης και σύγχρονης Ελλάδας. 
Σκοπός μας είναι η συμβολή στη διερεύνηση του εν πολλοίς ανεξερεύνητου αυτού χώρου και της ανάδειξης της ιδιομορφίας του βιβλίου ως πολιτισμικό, μορφωτικό και οικονομικό αγαθό.
Κατά τη δεύτερη ημέρα των εργασιών, το Σάββατο, 11/5, το βήμα θα δοθεί στους ανθρώπους του βιβλίου που συμμετέχουν στην αλυσίδα παραγωγής του, ώστε να παρουσιάσουν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν και τις λύσεις που προκρίνονται. Συγγραφείς, εκδότες, επιμελητές, μεταφραστές, βιβλιοπώλες και οι εργαζόμενοι βιβλίου-χάρτου θα αναλύσουν τις απειλές και προκλήσεις που αντιμετωπίζει ο κλάδος σήμερα, μετά από τρία χρόνια οικονομικής ύφεσης και κρίσης. Θα τεθούν τα ζητήματα των νέων συνθηκών της παραγωγής και της πρόσβασης στο βιβλίο όπως η ψηφιακή τεχνολογία, το μέλλον των βιβλιοθηκών στη χώρα μας (της Εθνικής Βιβλιοθήκης καθώς και των δημόσιων και δημοτικών). Τέλος, θα αναδειχθούν οι προοπτικές που θέλουμε να συνδιαμορφώσουμε για την επιβίωση και το μέλλον του ελληνικού βιβλίου.
Συμμετέχουν: Λουκάς Αξελός, Τόνια Αράχωβα, Χρήστος Αστερίου, Νικόλας Βουλέλης, Έφη Γιαννοπούλου, Γιώργος Γλωσσιώτης, Βασίλης Γραμμέλης, Νίκος Δαββέτας, Δημήτρης Δημόπουλος, Αθηνά Ζηζοπούλου, Κρίτων Ηλιόπουλος, Άννα Καρακατσούλη, Βαγγέλης Καραμανωλάκης, Χριστίνα Κυριακοπούλου, Νίκος Λαμπρόπουλος, Νίκος Μέλιος, Χριστίνα Μπάνου, Νίκος Ξυδάκης, Δημήτρης Παυλόπουλος, Μανώλης Πιμπλής, Παναγιώτης Σουλτάνης, Θωμάς Τσαλαπάτης, Βάσιας Τσοκόπουλος, εργαζόμενοι επιμελητές-μεταφραστές και βιβλιοϋπάλληλοι.
Η διημερίδα θα λάβει χώρα στο Αμφιθέατρο «Ιω. Δρακόπουλος» στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου Αθηνών (Πανεπιστημίου 30), την Παρασκευή, 10 Μαΐου, 18:00-21:00 και το Σάββατο, 11 Μαΐου, 9:30-14:30 και 18:00-21:00.
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ
Παρασκευή, 10/5, 18:00-21:00
18:00 Χαιρετισμός από τις Εκδόσεις των Συναδέλφων
Από την ιστορία του ελληνικού βιβλίου και της τυπογραφίας (19ος-20ος αι.)
Προεδρία: Νίκος Μέλλιος
18:20 Λουκάς Αξελός (εκδότης – εκδόσεις Στοχαστής), «Οι περιπέτειες του βιβλίου και των ιδεών στην κρίσιμη εικοσαετία 1960-1980»
18:40 Αθηνά Ζηζοπούλου (ιστορικός), «Η συγκρότηση του Συνδικάτου Εργατών Τύπου Αθηνών, 1900-1940»
19:00 Άννα Καρακατσούλη (ιστορικός, επίκουρη καθηγήτρια στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ), «Όταν τα βιβλία πουλιούνταν… αλλά δεν αγοράζονταν: Η κρίση του βιβλίου τη δεκαετία του 1930»
19:20 Χριστίνα Μπάνου (επίκουρη καθηγήτρια στο τμήμα Αρχειονομίας –Βιβλιοθηκονομίας του Ιονίου Πανεπιστημίου), «Παλαιές αξίες και νέοι όροι: οι αλλαγές στην εκδοτική αλυσίδα και οι προκλήσεις για την ελληνική εκδοτική βιομηχανία»
19:40 Δημήτρης Παυλόπουλος (ιστορικός, επίκουρος καθηγητής στο τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του ΕΚΠΑ), «Πρωτότυπο εναντίον φαντάσματος: Εικονογράφος παλαιάς κοπής στον καιρό της κρίσης»
20:00 Βάσιας Τσοκόπουλος (ιστορικός), «Η κρίση του βιβλίου πριν τον πόλεμο και σήμερα: παραλληλίες και διαφορές»
20:20-21:00 Συζήτηση

Σάββατο, 11/5, 9:30-13:30
Οι άνθρωποι του βιβλίου σε συνθήκες κρίσης
Προεδρία: Βαγγέλης Καραμανωλάκης
09:30 Χρήστος Αστερίου (συγγραφέας), «Ο νέος συγγραφέας στην ελληνική εκδοτική στέπα»
09:50 Θωμάς Τσαλαπάτης (αρθρογράφος, ποιητής), «Η πύκνωση της ιστορίας και η συμπύκνωση της γλώσσας: Θεματικές, μοτίβα και γλώσσα της νεότερης ποιητικής γενιάς στην Ελλάδα της κρίσης»
10:10 Κρίτων Ηλιόπουλος (μεταφραστής), «Οι Μεταφράσεις και η Πατριδογνωσία»
10:30 Παναγιώτης Σουλτάνης (επιμελητής), «Ο επιμελητής του μεταφρασμένου κειμένου: Η σύνθετη αποστολή του αφανούς τελωνοφύλακα»
10:50 Μιχάλης Λαλιώτης (συνδικαλιστής στον κλάδο των μεταφραστών-επιμελητών), «Μεταφραστές Επιμελητές Διορθωτές στο χώρο του βιβλίου: Χτες και σήμερα»
11:10-11:30 Διάλειμμα
11:30 Βασίλης Γραμέλης (εκδότης, εκδόσεις ΚΨΜ και Στρατής), «Η παραγωγή, το κόστος και η αγορά του βιβλίου στη χώρα μας σε καιρούς κρίσης»

11:50 Νίκος Λαμπρόπουλος (βιβλιοπώλης, βιβλιοπωλείο Σύγχρονη Έκφραση Λιβαδειά), «Κρίση: Αλάτι πάνω στις πληγές της βιβλιοαγοράς»
12:10 Δημήτρης Δημόπουλος (εκδότης-βιβλιοπώλης, Εναλλακτικό Βιβλιοπωλείο – Εκδόσεις Κουκκίδα), «Προβλήματα του βιβλιοπωλείου σήμερα»
12:30 Νίκος Αντωνίου (συνδικαλιστής στον κλάδο των βιβλιοϋπαλλήλων), «Οι εργασιακές σχέσεις στον χώρο του βιβλίου στα χρόνια του μνημονίου»
12:50-13:30 Συζήτηση

Σάββατο, 11/5, 17:30-21:00
Σύγχρονες προκλήσεις
Προεδρία: Άννα Καρακατσούλη
17:30 Τόνια Αράχωβα (Αναπληρώτρια Γενική Διευθύντρια της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Ελλάδος), «Εθνική Βιβλιοθήκη: ένας εθνικός οργανισμός σε εξέλιξη»
17:50 Χριστίνα Κυριακοπούλου (βιβλιοθηκονόμος, κοινωνιολόγος), «Οι δημοτικές/δημόσιες βιβλιοθήκες σήμερα: τι και γιατί»
18:10 Γιώργος Γλωσσιώτης (βιβλιοθηκονόμος), «Ψηφιακό βιβλίο: συνέχεια ή τομή;»
18:30 Έφη Γιαννοπούλου (μεταφράστρια), «Το βιβλίο στην καρδιά της κρίσης: χαρτογράφηση του παρόντος και αναζήτηση μελλοντικής προοπτικής»
18:50-19:15 Διάλειμμα
19:15 Στρογγυλή τράπεζα: Προοπτικές και ζητούμενα
Προεδρία: Μανώλης Πιμπλής
Συμμετέχουν: Νίκος Ξυδάκης (δημοσιογράφος, τεχνοκριτικός), Νίκος Δαββέτας (συγγραφέας, κριτικός), Νικόλας Βουλέλης (δημοσιογράφος, μεταφραστής) και Οι Εκδόσεις των Συναδέλφων
20:15-21:00 Συζήτηση