Τετάρτη 29 Δεκεμβρίου 2010

"Ανεπίστροφον". Της Γιάννας Λάμπρου. Κυκλοφόρησε και στις διαδρομές του φιλοδοξεί να συναντήσει αναγνώστες με περίσσευμα κρίσης, μνήμης και ευαισθησίας.

-Πάντα ξέρεις τις εκλεκτικές σου συγγένειες είπες. Γι΄αυτό συνταξιδεύεις κι εξημερώνεις ελαχίστους, ενώ συναναστρέφεσαι πλείστους όσους. Στατιστικά παίζει πάντα το λάθος, η αστοχία, η παραπλάνηση, η εξαπάτηση. Εκεί; Λες, διάβασα λάθος μήνυμα που δεν μου απευθυνόταν, που είχε παραλήπτες την τυχαιότητα και τη χύδην ομοιομορφία και όχι την επιλογή. Έτσι, πριγκίπισσά μου, ναι, πλην Λακεδαιμονίων. «Νιώθεται» .
Όμως, δεν αφαιρεί από την σπουδαιότητα των ιδεών και των συναισθημάτων το ότι υπάρχουν παρακμιακοί τουρίστες κι ευκαιριακοί επιβήτορές τους. Αντιθέτως, αναδεικνύει την σπανιότητα των μεν και την καθημερινή ασέλγεια των δε...

Από τις σελίδες της ηλεκτρονικής εφημερίδας ΒΟΙΩΤΙΑ γράφει η Α.ΕΚ.
Μοιάζει υποκρισία να μελαγχολείς για αυτό που είναι οριστικό. Μοιάζει ματαιοπονία να γράφεις ένα μικρό σημείωμα για το ανεπίστροφο. Κι όμως η Γιάννα Λάμπρου έγραψε ένα ολόκληρο βιβλίο. Ανεπίστροφον. Με λόγο ζωηρό και ταυτόχρονα εμβριθή, αιχμηρό κάποτε, υπαινικτικό συχνά, που στήνει καθαρές εικόνες φροντίζοντας να αφήνει θολά τα περιγράμματα των καταστάσεων, καταγράφει ιστορίες διηθημένες σε χρώματα -όσα και τα κεφάλαια- που συναιρούνται στην παλέτα της μνήμης και της αίσθησης κι απαυγάζουν όλα το χρώμα που παίρνει η ψυχή όταν υποχρεώνει να την αφουγκραστείς. Μικρές ιστορίες που κατευθύνονται μέσα από διαδρομές άλλοτε χαραγμένες σε μια ευθεία, σαν τους αχανείς εκείνους δρόμους της αμερικανικής υπαίθρου, κι άλλοτε ελικοειδείς και δύσβατες, σαν την επίπονη υγρή κατάβαση στο εσώτατο έσω ενός εκάστου, για να συναντηθούν όλες στα ρείθρα της χοάνης του χρόνου για τόσο όσο κρατάει η λάμψη της αστραπής – το μόνο «λίγο» που ’ναι αρκετό να εντυπώσεις την εικόνα του κόσμου, αν δεν σε φοβίζει η αποκάλυψη.
Ιστορίες ετερόκλητες, σε ελάχιστη μετατόπιση του κατόπτρου όμως συναφείς, γιατί απ’ το ίδιο υλικό είναι φτιαγμένοι οι άνθρωποι. Και το ταξίδι ένα…

Η Γιάννα Λάμπρου γεννήθηκε στον Ελικώνα Λιβαδειάς.
Σπούδασε στη Νομική Σχολή Αθηνών.
 Μετά την άσκηση της δικηγορίας επέστρεψε  στη Λιβαδειά,
όπου ζει και εργάζεται ως δικηγόρος από το 1985.
 Είναι έγγαμη και μητέρα δύο κοριτσιών.

Αυτά για αρχή και θα επανέλθουμε.

Παρασκευή 24 Δεκεμβρίου 2010

Τα Χριστουγεννιάτικα δώρα στους φίλους μας μαζί με τις πιο θερμές ευχές για μια χρονιά με υγεία και περισσότερα χαμόγελα.



Ο Γιώργος Θεοχάρης απαγγέλλει τα δικά του κάλαντα σε μια από τις εκδηλώσεις του βιβλιοπωλείου μας. (Ιανουάριος 2006)

Κι ακόμα απολαύστε το συγκλονιστικό διήγημα του Τσέχωφ "Νύχτα Χριστουγέννων" που διαβάστηκε στην εκδήλωση του Δεκεβρίου 2009. (Μεγαλώστε τις εικόνες με διπλό κλικ)






Κυριακή 19 Δεκεμβρίου 2010

Από μνήμης


Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΜΕΛΑΝΙ η τέταρτη ποιητική συλλογή του Γιώργου Χ. Θεοχάρη. Ένα ακόμα ευχάριστο ξάφνιασμα από τον ακάματο εργάτη του λόγου και αγαπημένο μας φίλο. Επιγράφεται "Από μνήμης" και κάπου στις πρώτες σελίδες είναι αφαιρετικά επεξηγηματικός για τον τίτλο καθώς γράφει:

Από τα όρια της σιγής
φέρνω την ψίχα της ψυχής,
τη μνήμη.


Το βιβλίο του Γ. Χ. Θεοχάρη σας περιμένει στα ράφια των βιβλιοπωλείων για να κάνει ομορφότερες, νοσταλγικότερες και πιο ποιητικές τις Χριστουγεννιάτικες μέρες.

Σάββατο 11 Δεκεμβρίου 2010

Το κοινό (!!!) επέλεξε (;;;) το βραβείο αναγνωστών 2010

Η διευθύντρια του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου (ΕΚΕΒΙ) κα Κατρίν Βελισσάρη απονέμει στη φετινή νικήτρια κα Ελένη Πριοβόλου το Βραβείο Αναγνωστών 2010.

Ένα ακόμα «βραβείο αναγνωστών» που δεν πείθει, είναι αυτό που απονεμήθηκε στη συγγραφέα Ελένη Πριοβόλου  για το βιβλίο της «Όπως ήθελα να ζήσω».
Και δεν αναφέρομαι στη λογοτεχνική αξία του βιβλίου, μιας και δεν είναι αυτό το ζητούμενο του συγκεκριμένου βραβείου - παρ’ ότι οι τελευταίες πρωτιές προσπαθούν να αποδώσουν και τέτοιο άρωμα – αλλά στη διαδικασία μέχρι την απονομή.  Την οποία όχι μόνο δεν φροντίζουν να βελτιώνουν με τα χρόνια (δείτε αντίστοιχες κριτικές μας) αλλά τουναντίον φορτώνουν με περισσότερα ερωτηματικά όπως:
  • Πώς μπορεί να ψηφίστηκε πρώτο από σύνολο 6.239  ψηφοφόρων «αναγνωστών» ένα βιβλίο που βρίσκεται μόλις στη δεύτερη ανατύπωση; - 3η έκδοση γράφει το βιβλίο που παρέλαβα μετά το βραβείο - όταν πολλά συνυποψήφια έπαιζαν μεταξύ των 10.000 εως 30.000 αντιτύπων;  Ενδεικτική είναι και η δήλωση της κ. Πριοβόλου που λέει κατά την απονομή «Αυτό το βραβείο μου δίνει την ευκαιρία να γίνει ευρέως γνωστή η δουλειά μου, παρ’ όλο που δουλεύω 25 χρόνια ως συγγραφέας».
  • Με ποια κριτήρια επιλέγουν οι λέσχες ανάγνωσης τα βιβλία της «βραχείας λίστας» και επί πλέον κρίνουν κατά  50%  την έκβαση του αποτελέσματος; Της αναγνωσιμότητας; Δυσκολεύομαι να το πιστέψω για τη συντριπτική τους πλειοψηφία. Από κριτικές; Για το συγκεκριμένο βιβλίο ελάχιστα ασχολήθηκε ο τύπος όπως μαρτυρούν οι παραπομπές στη σελίδα της ΒΙΒΛΙΟΝΕΤ.
  • Με ποιο ειδικό βάρος οι  λέσχες ανάγνωσης χρεώνονται μια απόφαση που επηρεάζει μέσα από τα παιχνίδια της αναπόφευκτης δημοσιότητας τις πωλήσεις και την πολιτική των εκδοτικών οίκων και διαμορφώνουν κλίμα στην αγορά του βιβλίου στον πιο κρίσιμο μήνα του;
  • Υπάρχουν λέσχες ανάγνωσης που αρνήθηκαν να ψηφίσουν και ποιο το σκεπτικό τους;
  • Γιατί επιμένουν να παραπλανούν τους αναγνώστες με το ψευδεπίγραφο τίτλο του «βραβείου αναγνωστών» και δεν του δίνουν ένα όνομα που θα αποτυπώνει την πραγματική του διάσταση όπως βραβείο ΕΚΕΒΙ  ή «Λεσχών ανάγνωσης» και που βέβαια δε θα μας πέφτει λόγος να το κριτικάρουμε μιας και περί ορέξεως ουδείς ο λόγος;
Λαμπρόπουλος Νίκος

Ο εκδότης του βραβευμένου βιβλίου «Όπως ήθελα να ζήσω» κ. Θανάσης Καστανιώτης στην εκδήλωση για την ανακοίνωση του Βραβείου Αναγνωστών 2010 που πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 8/12/2010 στο εστιατόριο του Μουσείου της Ακρόπολης.
Παραθέτουμε το Δελτίο τύπου του ΕΚΕΒΙ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Βραβείο Αναγνωστών 2010
Το κοινό επέλεξε «Όπως ήθελα να ζήσω», της Ελένης Πριοβόλου
Το Βραβείο Αναγνωστών 2010 απονέμεται στο βιβλίο «Όπως ήθελα να ζήσω» της Ελένης Πριοβόλου (Εκδόσεις Καστανιώτη). Πρόκειται για ένα απολαυστικό μυθιστόρημα που μας μεταφέρει στην Αθήνα των τελών του 19ου αιώνα, μια εποχή έντονου πολιτικού κλίματος αλλά και παθών σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο ώστε να "φέρνει το άρωμα" της σημερινής πραγματικότητας στον αναγνώστη του. 
Ο διαγωνισμός διοργανώνεται από το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου (ΕΚΕΒΙ) για έκτη χρονιά. Είναι ένα μοναδικό βραβείο στα ελληνικά δεδομένα αφού προκύπτει αποκλειστικά από τους ίδιους τους αναγνώστες, ξεκινώντας από τα μέλη των Λεσχών Ανάγνωσης (που αποφασίζουν για τη «βραχεία λίστα») και δίνοντας τη σκυτάλη στο ευρύ κοινό το οποίο ψηφίζει με sms: ένα βραβείο που έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη των βιβλιόφιλων και επιβραβεύει τα μυθιστορήματα που «φορούν» την κόκκινη κορδέλα.
Η ανακοίνωση της φετινής νικήτριας έγινε την Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2010 σε ζωντανή σύνδεση με την καθημερινή ενημερωτική εκπομπή «Συμβαίνει τώρα» της ΝΕΤ. Παράλληλα, στις 8.00 το βράδυ της ίδιας ημέρας η δημοσιογράφος Έλενα Διάκου θα παρουσιάσει την Ελένη Πριοβόλου στην εκπομπή «Ημερολόγια καταστρώματος» του Δεύτερου Προγράμματος της ΕΡΑ.
Το ΕΚΕΒΙ θα απονείμει το βραβείο (έργο του εικαστικού Διαμαντή Αϊδίνη) σε εκδήλωση που θα οργανώσουν οι Εκδόσεις Καστανιώτη τις προσεχείς ημέρες. (Η ημερομηνία θα ανακοινωθεί σύντομα).
Με το Βραβείο Αναγνωστών έχουν τιμηθεί τα βιβλία:
-το 2009 «Ιμαρέτ», του Γιάννη Καλπούζου, -το 2008 «Όλα σου τα ‘μαθα μα ξέχασα μια λέξη» του Δημήτρη Μπουραντά, -το 2007 «Ο κύριος Επισκοπάκης» του Ανδρέα Μήτσου, -το 2006 «Αμίλητα βαθιά νερά», της Ρέας Γαλανάκη, -το 2005 «Η μέθοδος της Ορλεάνης» της Ευγενίας Φακίνου.


 Σημειώνουμε ότι με την ψήφο τους οι αναγνώστες συμμετείχαν κατά 50% στο τελικό αποτέλεσμα ενώ το υπόλοιπο 50% βγήκε από τις ψήφους που έχουν ήδη δώσει τα μέλη Λεσχών Ανάγνωσης από τις 280 που λειτουργούν σ’ όλη την Ελλάδα και την Κύπρο.

Και λίγα λόγια για το βιβλίο :
Ελλάδα, τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα. Δικομματισμός, φαυλοκρατία, πολιτευτές, τραμπούκοι, "χρυσοκάνθαροι" και τραπεζίτες καθορίζουν το πολιτικό και το οικονομικό σκηνικό. Μέσα σε αυτό το κλίμα έρχεται στην Αθήνα ο έμπορος-ταξιδευτής Ρωμαίος Αγγουλές: φύση καλλιτεχνική και αντισυμβατική, αποφασίζει να εγκατασταθεί και, αντί για χρηματιστηριακά παιχνίδια, να επενδύσει στην "ωραιότητα". Με την εκτός γάμου θυγατέρα του Ροζίτα και τον παραγιό του Σωτήρη Κονταξή φυτεύουν ροδώνα, στον οποίο ευελπιστούν να συμπεριλάβουν όλες τις γνωστές ποικιλίες ρόδων, αλλά και να δημιουργήσουν νέα είδη, φτάνοντας ως την επίτευξη του "γαλάζιου ρόδου". Ο Pοδώνας του Κεραμεικού, η περίφημη "Ρόδων Πολιτεία", γίνεται σύντομα η κολυμβήθρα των πρωτοπόρων ιδεών. Εκεί θα εμβαπτισθούν οι ανήσυχοι νέοι, θα καταφύγουν οι παλαιότεροι αντιμοναρχικοί, ενώ παράλληλα θα δοκιμαστούν τα ανθρώπινα πάθη, ο έρωτας και η αντοχή, σε μια Αθήνα αγνώριστη, που εκπλήσσει διαρκώς τον αναγνώστη, είτε με τις διαφορές της είτε με τα κρυμμένα σε αυτήν "σημεία των καιρών μας".

Ένα μυθιστόρημα εποχής για όλους εκείνους που έζησαν "όπως ήθελαν να ζήσουν", κληροδοτώντας στους επόμενους τους σπόρους της ουτοπίας.

Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου 2010

"Απόψε δεν έχουμε φίλους" το μυθιστόρημα που σηματοδοτεί τη συγγραφική ενηλικίωση της Σοφίας Νικολαΐδου.

Συνεχίστηκε την Κυριακή το βράδυ ο διαχρονικός κύκλος εκδηλώσεων   "ΜΝΗΜΕΣ ΕΜΦΥΛΙΟΥ ... ΜΝΗΜΕΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ... Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑΤΟΣ" με πρωταγωνίστρια τη Σοφία Νικολαΐδου η οποία συνομίλησε με τους πολυπληθείς φίλους του βιβλιοπωλείου μας για το εξαιρετικό μυθιστόρημά της ΑΠΟΨΕ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΦΙΛΟΥΣ. Τη συγγραφέα προλόγισε ο φίλος μας ποιητής Γιώργος Θεοχάρης την ομιλία του οποίου σας παρουσιάζουμε. 
Σοφία Νικολαΐδου: Απόψε δεν έχουμε φίλους 
Στο νέο της μυθιστόρημα η Σοφία Νικολαΐδου, μέσα από την παρουσίαση πλευρών του βίου των ηρώων της που ανήκουν σε τρεις γενιές και, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, έχουν σχέση με την Θεσσαλονίκη και το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, αναδεικνύει κάποιες παραμέτρους εθνικής αφασίας που μας χαρακτήρισαν ως λαό και προσδιόρισαν τις συμπεριφορές μας οι συνέπειες των οποίων –όχι μόνον αυτών, αλλά και αυτών- οδήγησαν στην σημερινή μας παρακμή. Τέτοιες παράμετροι, που αποτελούν το δομικό υλικό του μυθιστορήματος, είναι: ο δωσιλογισμός προς τον ξένο κατακτητή αλλά και προς τον κάτοχο της μικροεξουσίας από τον οποίο προσβλέπουμε τα οφέλη της ευνοίας του, η αναξιοκρατία, η εκμετάλλευση αλλότριου μόχθου προς όφελός μας, η απογοήτευση και η παραίτηση από την προσπάθεια, η μηδενιστική συμπεριφορά, η χαιρεκακία και η ζηλοφθονία, ο αριβισμός, ο φανατισμός, το βόλεμα, η ιστορική αμνησία, κ. ά. Το χρονικό πεδίο του μυθιστορήματος εκτείνεται από το 1934 μέχρι τον Δεκέμβρη του 2008.
Όσο κι αν η ραχοκοκαλιά της αφήγησης μας ωθεί στο να το χαρακτηρίσουμε ιστορικό μυθιστόρημα, έχω τη γνώμη πως είναι ένα μυθιστόρημα χαρακτήρων και συνειδήσεων ο μύθος του οποίου εξελίσσεται σε συγκεκριμένο ιστορικό και πολιτικό πλαίσιο.
Όπως και να ‘χει πάντως η λογοτεχνία διαλέγεται με την Ιστορία, στο μυθιστόρημα.
Αλλά ας δούμε εν τάχει τον μύθο:
Αρχές της δεκαετίας του 1980 ο μεταπτυχιακός φοιτητής Σουκιούρογλου, γόνος προσφύγων της Ιωνικής ακτής, ξεκινά τη διατριβή του με θέμα «Η Εθνική Υπόθεσις και οι Δωσίλογοι». Τη διατριβή εποπτεύει ο καθηγητής Αστερίου, ο οποίος δείχνει προοδευτικός και ανατρεπτικός, έχει αντιστασιακές περγαμηνές από την εποχή της απριλιανής δικτατορίας, πλην αποδεικνύεται καιροσκόπος. Ο Σουκιούρογλου συναντά την αντίσταση του συντηρητικού κατεστημένου στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο καθώς και την αντίδραση του εποπτεύοντος καθηγητού όταν εκείνος αντιλαμβάνεται πως ο φοιτητής του προχώρησε την έρευνα σε βάθος, πέρα από τα όρια που ο ίδιος είχε υποδείξει. Εκείνο άλλωστε που χαρακτηρίζει και διαφοροποιεί τους δύο, ως προς τη στάση τους απέναντι στην επιστήμη της Ιστορίας είναι ότι ο μεν καθηγητής προτρέπει δογματικά στη στρατευμένη ανάγνωσή της ενώ ο δεύτερος επιμένει στην διαρκή αμφισβήτηση και στην ενδελεχή έρευνα στις πηγές. Όσο κι αν ανεμίζει δεξιά κι αριστερά τις αριστερές και αντιστασιακές περγαμηνές του ο καθηγητής, είναι ο φοιτητής του που ενστερνίζεται την βασική μαρξιστική αρχή de omnibus dubitantum, να αμφιβάλλεις για όλα. Πριν απορρίψει τη διατριβή του φοιτητή του και του δυναμιτίσει την ακαδημαϊκή προοπτική, ο καθηγητής φρόντισε να υπεξαιρέσει ένα μέρος της εργασίας που επόπτευε και να το δημοσιεύσει ως δικό του. Κύριος τροφοδότης της ερευνητικής εργασίας του φοιτητή είναι ο παλαιός, κατά την δεκαετία του 1940, καθηγητής της Ιστορίας στο Αριστοτέλειο Γαβριήλ Ιωάννου Εξάγγελος, ο οποίος υπήρξε θαυμαστής του γερμανικού εθνικοσοσιαλισμού και συνεργάτης των κατακτητών, διαπλεκόμενος με λούμπεν στοιχεία του υποκόσμου και του παρακράτους, όπως ο μαυραγορίτης Σκρίμπας και ο υποχθόνιος Ατματσίδης ή «φον Ασμάς». Έχει ενεργήσει ώστε να εκτελεστεί από τους Γερμανούς ο κύριος ανταγωνιστής του στο πανεπιστήμιο προοδευτικός, ποντιακής καταγωγής, καθηγητής Νικηφορίδης. Ο Εξάγγελος αποφασίζει, πιστεύω, να μιλήσει στον μεταπτυχιακό φοιτητή επειδή κάθε άνθρωπος, όταν αντιλαμβάνεται πως πλησιάζει η ώρα του αναπότρεπτου φυσικού τέλους, θέλει να εξομολογηθεί κάπου, αλλά και επειδή, ταυτόχρονα, είναι κολακευμένος από το γεγονός ότι η υπόθεση την οποία υπηρέτησε με συνέπεια και η οποία υπαγορεύτηκε από την ιδεολογική του επιλογή θ’ αποτελέσει, επιτέλους, θέμα διδακτορικής διατριβής. Στο τέλος τέλος ο ρόλος του ήταν κεντρικός. Ο κεντρικότερος.

Άλλα πρόσωπα της μυθιστορηματικής δράσης είναι:
Η γιαγιά Νίνα, γιαγιά του Σουκιούρογλου, είναι μια λαϊκή γυναίκα η οποία έζησε στο πετσί της τα γεγονότα της ιστορίας που ο εγγονός της ερευνά.
Ο αριστερός, οργανωμένος στην ΕΠΟΝ, καλός φοιτητής Ντόκος ο οποίος χάνει την υποτροφία και εγκαταλείπει τις σπουδές του γιατί αντιστέκεται στο να προδώσει τις αρχές του. Καταλήγει αργότερα υπαλληλάκος και προσχωρεί στη δεξιά ιδεολογία.
Η Φανή, κόρη του Ντόκου, αριστερή, ευαίσθητη φοιτήτρια, παρατάει τις σπουδές και αφοσιώνεται στο τραγούδι.
Ο φίλος της ο Στράτος, συνδικαλιστής φοιτητής με την παράταξη της ΠΑΣΠ, καιροσκόπος, συναλλασσόμενος με το καθηγητικό κατεστημένο, προοδεύει στην στόχευσή του για ακαδημαϊκή καριέρα.
Ο Σοκιούρογλου θα καταλήξει καθηγητής στη Μέση Εκπαίδευση. Τον Δεκέμβρη του 2008 θα ακολουθήσει τους εξεγερμένους νέους που καταστρέφουν το Πανεπιστήμιο. Κι ενώ τα βήματά του οδηγήθηκαν, ίσως, από την ενδόμυχη πίεση δύο δεκαετιών, στο χώρο όπου τσαλαπατήθηκαν τα όνειρά του και βάδισε με μια προσδοκία χαράς για την επίθεση, όταν είδε τη φωτιά να κατακαίει τα βιβλία, τα τεκμήρια της επιστημονικής έρευνας, τα αντικείμενα της πνευματικής του αγάπης, αντιδρά και δεν μπορεί πλέον να βλέπει την καταστροφή.

Η Σοφία Νικολαΐδου με το πόνημά της αυτό πέρα από τη δημιουργία κάποιων χαρακτήρων που οι επιλογές, οι συμπεριφορές, οι πράξεις και τα πάθη τους αντικατοπτρίζουν τη σύνοψη του νεοελληνικού πολιτικού και κοινωνικού παραλογισμού στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα, θέτει και ορισμένα θεμελιώδη ερωτήματα σχετικά με την ανάγνωση της Ιστορίας:
Η προσέγγιση άραγε της Ιστορίας είναι ορθό να γίνεται συναισθηματικά υπό το κράτος των δεκάρικων από άμβωνος και εξέδρας στις εθνικές επετείους που δημιουργούν πατριωτική έξαρση, ενώ η φιλαρμονικές παιανίζουν το εμβατήριο «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει»; Το εμβατήριο αυτό που η συγγραφέας, με σοφία, προτάσσει στην αρχή των κεφαλαίων του μυθιστορήματος, χρωματίζοντάς τα έτσι με μια τίντα πικρής ειρωνείας.
Μήπως είναι ορθότερο να προσεγγίζεται η Ιστορία μέσα από την επιστημονική έρευνα μονάχα; Ή μήπως το στοιχείο της προσωπικής εμπειρίας, αντλημένο από τους μικροπρωταγωνιστές αυτόπτες, καταγεγραμμένο και επεξεργασμένο, αξιολογημένο επιστημονικά, αυτό που η Έλλη Παπαδημητρίου ονόμασε «Κοινό Λόγο» και που στο μυθιστόρημα αντιπροσωπεύει η γιαγιά Νίνα, πρέπει να μπολιάζει την επιστημονική έρευνα;
Πρέπει να είναι προσβάσιμα στην έρευνα τα αρχεία, ώστε να ελαχιστοποιηθούν οι αποσιωπήσεις, οι παρασιωπήσεις και η χειραγώγηση των πληροφοριών από τις εξουσίες όποιας μορφής;
Κι ακόμη στο βιβλίο τίθενται ερωτήματα που έχουν να κάνουν με το Πανεπιστήμιο, ως αντανάκλαση των στρεβλώσεων του πολιτικού συστήματος και ως αναπαραγωγή των παθογενειών του, αλλά και ως ενός από τους βασικούς μηχανισμούς εξουσίας και χειραγώγησης των νέων Ελλήνων. Ουσιαστικά το Πανεπιστήμιο. ως μέρος του σκηνικού χώρου στο μυθιστόρημα, αποτελεί μιαν εξεικόνιση της νεοελληνικής κοινωνίας με τα φαινόμενα της διαφθοράς, της αναξιοκρατίας, της συναλλαγής, των πελατειακών σχέσεων, κλπ να κυριαρχούν.
Και επίσης τίθεται το ζήτημα της εξέτασης των ιστορικών γεγονότων κάτω από το φως της νέας οπτικής των ιστορικών του καιρού μας, που προσδιορίζεται ως «αναθεώρηση της Ιστορίας».
Ιδιαιτέρως αυτό το τελευταίο αφορά στο ποιάς πάστας Έλληνες στελέχωσαν τα Τάγματα Ασφαλείας εκείνη την εποχή. Ήταν ακροδεξιοί, φιλοναζιστές, αποβράσματα, χαφιέδες, μαυραγορίτες, ή προσχώρησαν, σπρωγμένοι από το βάρος των ιστορικών δρώμενων γύρω, δίπλα και πάνω τους, και πολίτες που υπό άλλες συνθήκες δεν θα έκαναν αυτή την επιλογή;
Μέχρι την έκδοση του μυθιστορήματος Ορθοκωστά του Θανάση Βαλτινού, στα μέσα της δεκαετίας του 1990, διαθέταμε μονογραφίες κυρίως ή αφηγήματα αναμνήσεων που αναφέρονταν στο φαινόμενο του δωσιλογισμού ως πράξη συνείδησης και ιδεολογίας. Κάποιοι Έλληνες τάσσονται στην πλευρά του κατακτητή γιατί ταυτίζονται ιδεολογικά με τις αρχές που προβάλλει ο ναζισμός. Η Ορθοκωστά και η πρόσληψή της αποτέλεσαν ορόσημο στη διαχείριση της μνήμης του δωσιλογισμού εφεξής. Από την Ορθοκωστά και μετά ερευνάται και αποδεικνύεται εν πολλοίς η προσχώρηση στον δωσιλογισμό και στα Τάγματα Ασφαλείας μετριοπαθών κεντρώων και βενιζελικών οι οποίοι αναζητούσαν διέξοδο αυτοπροστασίας από τη δράση του ΕΛΑΣ και τις ακρότητες που συντελούνταν από εκείνη την πλευρά συμπληρωματικά ή παραπληρωματικά στις ακρότητες της άλλης πλευράς, μέσα στη δίνη του εμφυλίου σπαραγμού ο οποίος είχε, άτυπα, ξεσπάσει από το 1943, παρόντος του κατακτητή.
Όπως όμως και να ‘χει οι προσχωρήσαντες στα Τάγματα Ασφαλείας, έδρασαν μετά την Απελευθέρωση ενσυνείδητα ως παρακρατικός μηχανισμός υπό τις διαταγές της κυρίαρχης πολιτικής εξουσίας του αντικομμουνιστικού μετεμφυλιακού κράτους. Ο φον-Ασμάς του μυθιστορήματος της Νικολαΐδου π.χ. παραπέμπει σ’ εκείνον που πρωταγωνιστεί ως Γιοσμάς, με το πραγματικό του επίθετο, στη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη.
Και ας πούμε εδώ πως σχεδόν όλοι οι μυθιστορηματικοί ήρωες της Νικολαΐδου στο βιβλίο είναι πρόσωπα υπαρκτά με αλλαγμένα τα ονόματα και την επιστημονική τους ιδιότητα. Όποιος ρέκτης ενδιαφέρεται μπορεί να βρει τις αντιστοιχήσεις σε αρκετά κείμενα που γράφτηκαν –ιδιαιτέρως θα τον βοηθήσει το κείμενο της Μάρης Θεοδοσοπούλου για το μυθιστόρημα της Νικολαΐδου, στην Βιβλιοθήκη της εφημερίδας Ελευθεροτυπία.

Σήμερα, λοιπόν, διαθέτουμε ικανή βιβλιογραφία για το ζήτημα του δωσιλογισμού η οποία διαρκώς πλουτίζεται. Αναφέρω ενδεικτικά για όποιον νοιάζεται:
Το βιβλίο του Τάσου Κωστόπουλου Η αυτολογοκριμένη μνήμη. Τα Τάγματα Ασφαλείας και η μεταπολεμική εθνικοφροσύνη.
Τον συλλογικό τόμο, τον επιμελημένο από τους Ιάκωβο Μιχαηλίδη, Ηλία Νικολακόπουλο και Χάγκεν Φλάισερ Εχθρός εντός των τειχών. Όψεις του δωσιλογισμού στην Ελλάδα της Κατοχής.
Τα βιβλία του Νίκου Μαραντζίδη Γιασασίν Μιλλέτ και Οι Άλλοι Καπετάνιοι.
Το βιβλίο του Στέλιου Περράκη Τα φαντάσματα της παραλίας της Πλάκας.
Το βιβλίο του Στράτου Δορδανά Έλληνες εναντίον Ελλήνων. Ο κόσμος των Ταγμάτων Ασφαλείας στην κατοχική Θεσσαλονίκη 1941 – 1944, στο οποίο εντρύφησε η Σοφία Νικολαΐδου προκειμένου να δει το ιστορικό γεγονός εν όψει της συγγραφής του μυθιστορήματός της.
Αναμένεται ένα ακόμη βιβλίο του Δορδανά με τίτλο Η γερμανική στολή στη ναφθαλίνη. Επιβιώσεις δωσιλογισμού στη Μακεδονία (1945 – 1974).
Τέλος είναι χρήσιμο να πούμε ότι και το νέο μυθιστόρημα της Μάρως Δούκα Το δίκιο είναι ζόρικο πολύ έχει ως μία από τις αφορμές γραφής του αυτό που ονομάστηκε «πατριωτικός δωσιλογισμός» -από ευφημισμούς η γλώσσα μας, δόξα σοι ο Θεός!
Διαβάζοντας το μυθιστόρημα Απόψε δεν έχουμε φίλους συνειδητοποιούμε για μιαν ακόμη φορά πως η Ελλάδα δεν είναι αποκλειστικά κοιτίδα ηρώων και μαρτύρων αλλά από την ίδια μήτρα εκπήγασαν απάτριδες, δωσίλογοι, ξεπουλημένοι, χαφιέδες, αριβίστες παλιοτόμαρα. Συνειδητοποιούμε ότι και αυτά είναι χαρακτηριστικά της ράτσας μας.
Σοφά η Σοφία οδηγεί στο βιβλίο της τους θετικούς ήρωες σε αποτυχία. Η τύχη των θετικών ηρώων είναι μία ευθεία νύξη για την αποτυχία στην οποία οδηγείται στην Ελλάδα σχεδόν κάθε ειλικρινής και ηθική στάση ζωής. Επιβιώνουν και προκόβουν οι απατεώνες, οι συναλλασσόμενοι και οι καπάτσοι.
Η κριτική στη χώρα μας υποδέχτηκε το Απόψε δεν έχουμε φίλους ως το μυθιστόρημα που σηματοδοτεί τη συγγραφική ενηλικίωση της Σοφίας Νικολαΐδου.
Όση μεγαλοστομία κι αν κουβαλάει μια τέτοια διαπίστωση, -από την άποψη του αν κάποιος συγγραφέας που του αναγνωρίστηκε η κατάκτηση της συγγραφικής ωριμότητας σε ένα επόμενο βιβλίο του δεν πείσει, τί θα του λέμε τότε, ότι παιδιαρίζει;-, και με την άδεια των κριτικών της λογοτεχνίας, Σοφία, σε καλωσορίζουμε στον κόσμο των ενηλίκων της Συντεχνίας…

Γιώργος Χ. Θεοχάρης
Βιβλιοπωλείο Σύγχρονη Έκφραση
Λειβαδιά, Κυριακή 5 Δεκέμβρη 2010

Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010

ΑΠΟΨΕ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΦΙΛΟΥΣ ... εκδήλωση την Κυριακή το βράδυ 5/12/2010 με τη Σοφία Νικολαΐδου

Συνεχίζουμε τον εξαιρετικά επιτυχημένο διαχρονικό κύκλο εκδηλώσεων 
 "ΜΝΗΜΕΣ ΕΜΦΥΛΙΟΥ ... ΜΝΗΜΕΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ... Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑΤΟΣ".
Μετά τους Γιάννη Ατζακά, Θοδωρή Παπαθεοδώρου και Τηλέμαχο Κώτσια, παίρνει τη σκυτάλη η Θεσσαλονικιά συγγραφέας ΣΟΦΙΑ ΝΙΚΟΛΑΪΔΟΥ με το εξαιρετικό της μυθιστόρημα ΑΠΟΨΕ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΦΙΛΟΥΣ.

Το βιβλιοπωλείο ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΦΡΑΣΗ
και οι εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ
σας προσκαλούν στην παρουσίαση
του νέου μυθιστορήματος
της Σοφίας Νικολαΐδου
ΑΠΟΨΕ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΦΙΛΟΥΣ

την Κυριακή, 5 Δεκεμβρίου 2010, στις 8:00 μ.μ.,
στο βιβλιοπωλείο ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΦΡΑΣΗ
(Δημάρχου Ι. Ανδρεαδάκη 49, πρώην Πεσ. Μαχητών, Λιβαδειά).
Η Σοφία Νικολαΐδου θα μιλήσει για το βιβλίο της
και θα συζητήσει με το κοινό.

ΑΠΟΨΕ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΦΙΛΟΥΣ
Δεκέμβριος 2008: Πορείες και συνθήματα. Μια μεγάλη φωτιά σε μια μεγάλη σχολή. Και μια φράση που εκτοξεύεται με δύναμη: Απόψε δεν έχουμε φίλους. Οκτώβριος 1981-1989: Ένας ανυποψίαστος −μα αποφασισμένος− ιστορικός ερευνά το απαγορευμένο θέμα των δωσίλογων και τις γερμανοφασιστικές οργανώσεις στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Από παντού, πέφτουν να τον φάνε. 1934-1944: Ναζιστική Γερμανία, κατεχόμενη Θεσσαλονίκη. Εβραίοι, Έλληνες, Γερμανοί. Μαυραγορίτες, κατηχητικά, φυλακές και συσσίτια. Προδότες και πατριώτες. Ένα μυθιστόρημα για τρεις γενιές Ελλήνων που προσπαθούν να ζήσουν τη ζωή τους, την ώρα που η Ιστορία δείχνει τα δόντια της. Γονείς και παιδιά, φοιτητές, μαθητές, πανεπιστημιακοί δάσκαλοι, μπακάληδες και αλάνια, γιαγιάδες και υπάλληλοι, συνδικαλιστές και ουδετερόφιλοι μαθαίνουν μια και καλή πως πρώτα κοιτάς πού χύθηκε το αίμα σου και ύστερα διαλέγεις πλευρά. Ποια είναι η σωστή και ποια η λάθος απόφαση, όταν ο κόσμος γύρω καίγεται; Πώς τσακίζεται η θεωρία στην πράξη; Και ποιος μας βεβαίωσε, παρακαλώ, πως αυτή η χώρα ποτέ δεν πεθαίνει;
Κι ένα βιντεάκι που προσπαθεί να μεταδώσει λίγη από την ατμόσφαιρα του μυθιστορήματος της Σοφίας Νικολαΐδου ΑΠΟΨΕ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΦΙΛΟΥΣ

Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2010

Οι εκδηλώσεις του Χειμώνα από το βιβλιοπωλείο μας


Δείτε τις προγραμματισμένες εκδηλώσεις του βιβλιοπωλείου μας για το Χειμώνα. Είναι 5 χωρίς να αποκλείονται κάποιες εμβόλιμες. Εξ αυτών οι τρεις ανήκουν στο διαχρονικό κύκλο
"Μνήμες ιστορίας ... μνήμες εμφυλίου ... η επιστροφή του πολιτικού μυθιστορήματος".
  • Η Σοφία Νικολαίδου, Κυριακή 5/12/2010
  • η Μάρω Δούκα, Δευτέρα 17/1/2011
  • ο Δημήτρης Μπουραντάς, 31/1/2011
  • ο Κώστας Ακρίβος, 14/2/2011
  • Η Έλενα Χουζούρη, 28/2/2011   
Μ' άλλα λόγια η αφρόκρεμα της σύγχρονης πεζογραφίας μας. 
Περισσότερα στο video.

Δευτέρα 22 Νοεμβρίου 2010

Η εκδήλωσή μας για το "στρατηγικό βάθος" με τη ματιά της ηλεκτρονικής εφημερίδας ΒΟΙΩΤΙΑ


Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύθηκε στις 22/11/2010 στην ηλεκτρονική εφημερίδα ΒΟΙΩΤΙΑ. 

Για μια ακόμη φορά η αίθουσα του βιβλιοπωλείου Σύγχρονη Εκφραση στη Λιβαδειά αποδείχθηκε πολύ μικρή για να στεγάσει όλους εκείνους που ήθελαν να παρακολουθήσουν την πολύ ενδιαφέρουσα εκδήλωση για την παρουσίαση του βιβλίου "Στρατηγικό βάθος" του Αχμέτ Νταβούτογλου. Το πλήθος των Λιβαδειτών που προσήλθε για να ακούσει τον κ. Γιανναρά και τους άλλους εκλεκτούς επιστήμονες ήταν τεράστιο και αρκετοί δεν κατόρθωσαν να παρακολουθήσουν την εκδήλωση λόγω πολυκοσμίας.

Η παρουσία του καθηγητού κ. Χρήστου Γιανναρά είναι γεγονός ότι λειτούργησε για μια ακόμη φορά ως μαγνήτης για το βιβλιόφιλο κοινό της Λιβαδειάς. Ομως ήταν εξίσου εμφανές και το διαρκώς αυξανόμενο ενδιαφέρον του κοινού για τα θέματα της εξωτερικής πολιτικής, τα οποία ως "ανήκοντα στην καρδιά της εξουσίας" μένουν συνήθως εκτός βεληνεκούς της τηλεοπτικής μας δημοκρατίας.
Ο κ. Χρήστος Γιανναράς συντόνισε με την ειδική εκείνη δική του ευγένεια την παρουσίαση των απόψεων για την νέα τουρκική εξωτερική πολιτική του Αχμέτ Νταβούτογλου, του υπουργού Εξωτερικών της Τουρκίας δηλαδή.

Για το βιβλίο μίλησαν οι διεθνολόγοι-πολιτικοί επιστήμονες Γιώργος Αντωνιάδης και Δημήτρης Φάρος και ο διαχειριστής της ιστοσελίδας Φοιτητικό Αντίφωνο κ. Σωτήρης Μητραλέξης. Δεν θα γράψω τις εισηγήσεις τους καθώς μπορείτε να τις παρακολουθήσετε ολόκληρες παρακάτω. 
Ακολούθησε συζήτηση με πολλές ερωτήσεις, διαφορετικές προσεγγίσεις και ειλικρινείς απορίες από το κοινό που έδειξε καταρτισμένο αλλά και ανήσυχο για τις εξελίξεις στην Ελλάδα και στη Νοτιανατολική Ευρώπη.
Το "Στρατηγικό Βάθος" αποτελεί ένα πλήρες σχέδιο για την ολόπλευρη ανασυγκρότηση της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής. Ο Αχμέτ Νταβούτογλου, καθηγητής πανεπιστημίου και υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας, επιχειρεί να υπερβεί τον κεμαλισμό και τις διάφορες νεο-κεμαλικές εκφάνσεις της τουρκικής διπλωματικής σχολής προκρίνοντας ως κύμα ανόδου της κρατικής ισχύος τον νεο-οθωμανισμό. Η επιστροφή στις θετικές πλευρές της οθωμανικής αυτοκρατορίας με στόχο την εδαφική, οικονομική και πολιτιστική επέκταση σε περιοχές που άλλοτε αυτή ήλεγχε δεν φαίνεται κακή ιδέα ειδικότερα όταν όπως στην περίπτωση Νταβούτογλου συνδυάζεται έξυπνα με μια -έστω- εργαλειακή θεώρηση της ισλαμικής θρησκείας ως ενοποιητικού παράγοντα στο εσωτερικό και ως "κλειδιού-πασπαρτού" στο εξωτερικό με τις στρατηγικές ή όχι μουσουλμανικές μειονότητες.
Εχουν πολλοί γράψει, κρίνει και επί το πλείστον επαινέσει το Στρατηγικό Βάθος στην Ελλάδα καθώς περιγράφει εναργώς μια στρατηγική, υψηλή και υψηλόφρονα, που φιλοδοξεί να καταστήσει την Τουρκία "κάτι περισσότερο από περιφερειακή δύναμη". 

Ο τρόπος που είναι γραμμένο το βιβλίο βέβαια ιδιάζει σε μανιφέστο και όχι σε επιστημονικό σύγγραμμα. Το γεγονός ασφαλώς δεν διέλαθε την προσοχή των Ελλήνων μελετητών. Πολύ περισσότερο του ίδιου του Νταβούτογλου ο οποίος και οξυδερκής διεθνολόγος είναι και εξαιρετικός χειριστής της γλώσσας. Ομως η οραματική γραφή, το προφητικό ύφος εξυπηρετεί συγκεκριμένους στόχους: φοβίζει τους αντιπάλους, δημιουργεί σύγχυση στους αναλυτές, προλαμβάνει κινδύνους λάθους στην πρόβλεψη γεγονότων ή πολιτικών, παράλληλα δε καθίσταται περισσότερο εύληπτο στο πλατύ κοινό της γείτονος.
Απουσιάζει η καθαρή εικόνα του "εχθρού" που είναι βασική για τέτοιου είδους πονήματα, αν και πίσω από τις λέξεις αχνοφαίνεται ένας συστημικός αντιαμερικανισμός -μέτρο μεγαλομανίας ή υψηλής στοχοθεσίας; .
Γενικά δεν είναι τόσο ανησυχητικό το "Στρατηγικό Βάθος". Στην πραγματικότητα η ελλαδική ανεπάρκεια μεγαλοποιεί κι εδώ τις διαστάσεις του ενδιαφέροντος οπωσδήποτε εγχειρήματος του Αχμέτ Νταβούτογλου να επαναπροσδιορίσει, να επανακαθορίσει την τουρκική εξωτερική πολιτική πέραν και πάνω από τον Κεμάλ, γεγονός αναμενόμενο μετά από 90 χρόνια πλήρους κυριαρχίας του κεμαλισμού. Αναμενόμενη επίσης και η στροφή στο οθωμανικό αυτοκρατορικό παρελθόν καλό ή κακό, το οποίο είναι άλλωστε και το μόνο που διαθέτει η πληθυσμιακά, οικονομικά και στρατιωτικά διαρκώς ισχυροποιούμενη και φιλόδοξη αλλά βαθιά κατακερματισμένη και με προβλήματα συνοχής Τουρκία. Η πολιτική πλατφόρμα που προτείνει ο Νταβούτογλου έχει αποδώσει ορισμένα αποτελέσματα, έχει αστοχήσει σε άλλα. Στο κύριο μέρος μένει να κριθεί και φυσικά η επιτυχία της θα εξαρτηθεί από τα κενά, από τα παράθυρα ευκαιρίας, που θα αφήσουν οι άλλοι δρώντες στην περιοχή -μεταξύ αυτών και η Ελλάδα.
Στη συζήτηση διατυπώθηκε από πολλούς η αίτηση για ένα Ελληνα Νταβούτογλου ή για να το θέσουμε με τον συνήθη τρόπο το ερώτημα γιατί η Ελλάδα δεν εκπονεί εθνική στρατηγική και συνεχώς βρίσκεται πίσω από την τουρκική εξωτερική πολιτική.
Η απάντηση είναι σκληρή. Ομως από τη στιγμή που η Ελλάδα αποδέχθηκε ότι δεν διεκδικεί τίποτε, ότι απλώς προασπίζει τα κεκτημένα δεν είναι δυνατόν να έχει εθνική στρατηγική: η εξωτερική της πολιτική δεν μπορεί παρά να εξαντλείται σε διαχείριση -αξιοπρεπή ή δυναμική ή αποτρεπτική ή ενδοτική κ.λπ. αλλά πάντως διαχείριση. Η εθνική στρατηγική προϋποθέτει στόχους και φιλοδοξίες που δεν υπάρχουν ούτε ως όραμα ούτε -πολύ λιγότερο- ως δυνατότητα στις ελληνικές ελίτ.
Από την άποψη αυτή είναι χρήσιμη η συζητήση για το "Στρατηγικό Βάθος" όμως είναι κάπως παράλογος ο φόβος γύρω από τη σαφή τοποθέτηση του Νταβούτογλου για την εξωτερική πολιτική της Τουρκίας. Κι αν πρόκειται να βρεθούμε μπροστά σε εθνικές υποχωρήσεις ή και ήττες αυτό δεν πρόκειται συμβεί επειδή ο Αχμέτ Νταβούτογλου έθεσε με ωμό και απολύτως ορθό -γεωπολιτικά και από την πλευρά του- τρόπο την στρατηγική με βάση την οποία η Τουρκία θα επιχειρήσει να κυριαρχήσει στην Ανατολική Μεσόγειο. Αλλά από τις δικές μας κοντόφθαλμες ηγεσίες και τις ηττοπαθείς ελίτ που κυβερνούν πολλά χρόνια τον τόπο...
Μετά την εκδήλωση ακολούθησε δείπνο σε ταβέρνα της πόλης (φωτό) όπου τα παραδοσιακά ρουμελιώτικα εδέσματα συνδυάστηκαν με μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συνέχεια της συζήτησης, διανθισμένη ασφαλώς και με μερικά πικάντικα παρασκήνια... Ο κ. Χρήστος Γιανναράς απεδείχθη εξαιρετικός συνδαιτυμών, πολυμαθέστατος, αλλά και υπομονετικός και αναλυτικός, ευπροσήγορος και ευγενής. Να σημειώσω επίσης ότι την προηγούμενη Τρίτη ο κ. Σωτήρης Μητραλέξης, φιλόλογος και διαχειριστής της ιστοσελίδας Φοιτητικό Αντίφωνο, παρουσιάστηκε στον Ε.Σ. Η viotia του εύχεται καλή θητεία...
Δείτε όλη τη συζήτηση και μερικές φωτογραφίες από την εκδήλωση τις οποίες είχε την καλοσύνη να μας αποστείλει ο κ. Νίκος Λαμπρόπουλος, η ψυχή της Σύχγρονης Εκφρασης και των εκδηλώσεων που επί 20 χρόνια γεμίζουν τα χειμωνιάτικα βράδια της Λιβαδειάς... Δείτε επίσης κι εδώ.

Σάββατο 20 Νοεμβρίου 2010

Έκτορα ... καλό ταξίδι ...

Η χειρόγραφη αφιέρωση του Έκτορα.
Φυλακτό ανεκτίμητο ...
Πριν 19 ακριβώς χρόνια, Νοέμβρης του 1991, ο ποιητής Έκτωρ Κακναβάτος εγκαινίασε τις διαλέξεις στο βιβλιοπωλείο μας με ένα απίστευτα τολμηρό για την εποχή, για επαρχιακή πόλη και για πρώτη εκδήλωση θέμα, παρουσιάζοντας "τον Μεγάλο Ανατολικό" του Εμπειρίκου.
Μεγάλη τιμή για μας, χάρη και στην αποφασιστική συμβολή του εκδότη Γιώργου Δαρδανού ο οποίος στήριξε με όλες του τις δυνάμεις το πρωτοποριακό εγχείρημά μας.
Πριν 19 ακριβώς χρόνια τέτοιες μέρες στο βιβλιοπωλείο μας πολλοί άνθρωποι πήραν το λόγο και ομολόγησαν πως μίλησαν για πρώτη φορά δημόσια για πράγματα, που μέχρι τότε συζητούσαν στα κρυφά.
Έκτορα καλό ταξίδι ...

Ο Έκτωρ Κακναβάτος μιλά στο βιβλιοπωλείο μας το Νοέμβρη του 1991

* O ποιητής και αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης Έκτωρ Κακναβάτος, έφυγε πριν λίγες μέρες σε ηλικία 90 ετών. Ο Έκτωρ Κακναβάτος, λογοτεχνικό ψευδώνυμο του Γιώργου Κοντογιώργη, γεννήθηκε το 1920 στον Πειραιά.
Βιογραφικά και βιβλιογραφικά στοιχεία από τη ΒΙΒΛΙΟΝΕΤ:

Ο υπερρεαλιστής ποιητής της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς Έκτωρ Κακναβάτος (λογοτεχνικό ψευδώνυμο του Γιώργου Κοντογιώργη), γεννήθηκε στον Πειραιά το Σεπτέμβριο του 1920 όπου και ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του. Σπούδασε μαθηματικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Εμφανίστηκε στα γράμματα το 1943 εκδίδοντας την ποιητική συλλογή "Φούγκα". Στα χρόνια που μεσολάβησαν έως το δεύτερο έργο του ("Διασπορά", 1961) βίωσε την εμπειρία της εποχής: συμμετείχε στην Εθνική Αντίσταση ως μέλος του ΕΑΜ, φυλακίστηκε και εξορίστηκε στα χρόνια του Εμφυλίου. Μετά την Απελευθέρωση, το 1947, εξορίστηκε στην Ικαρία και το φθινόπωρο του ίδιου χρόνου μετάχθηκε στη Μακρόνησο. Απολύθηκε το 1949, με την ήττα του Δημοκρατικού Στρατού. Από το 1958 έως το 1962 εργάζεται στη Σύρο όπου φτιάχνει δικό του φροντιστήριο. Σε φροντιστήρια υποψηφίων για τα ΑΕΙ δίδαξε επίσης στην Αθήνα τη δεκαετία από το 1963 έως το 1973. Το 1973 διδάσκει στη Σχολή Μωραΐτη. Το 1979 διορίζεται για πρώτη φορά στο Δημόσιο, από το οποίο ήταν αποκλεισμένος λόγω πολιτικών φρονημάτων. Συνταξιοδοτήθηκε το 1986. Τα ποιήματα του Έκτορα Κακναβάτου συνδυάζουν με ιδιοφυή τρόπο τον υπερρεαλισμό με την πολιτική ποίηση, με έντονες επιρροές από τα μαθηματικά και τις θεωρίες του χάους. Το ποιητικό έργο του υπήρξε συνεχές και αμετακίνητο στις προθέσεις του. Εξέδωσε τις συλλογές:
"Φούγκα" (1943),
"Διασπορά" (1961),
"Η κλίμακα του λίθου" (1977),
"Τετραψήφιο" (1971),
"Τετραψήφιο με την έβδομη χορδή" (1972),
"Διήγηση" (1974),
"Οδός Λαιστρυγόνων" (1978),
"Τα μαχαίρια της Κίρκης" (1981),
"Ανάστιξη του θρύλου για τα νεφρά της πολιτείας" (1981),
"In Perpetuum" (1983)
"Κιβώτιο ταχυτήτων" (1987), οι οποίες συγκεντρώθηκαν σε δύο τόμους, το 1990, από τις εκδόσεις 'Αγρα
("Ποιήματα 1943-1974" και "Ποιήματα 1978-1987"),
και επανεκδόθηκαν σε ενιαίο τόμο τον Ιούλιο του 2010,
"Οιακισμοί του Μενεσθέα Καστελάνου του Μυστρός" (1995),
"Χαοτικά Ι" (1997), 
"Ακαρεί" (2001),
"Υψικαμινίζουσες νεοπλασίες" (2001) και
"Στα πρόσω ιαχής" (2005), και τον τόμο δοκιμίων
"Βραχέα και μακρά: Για την ποίηση: γλώσσα και λόγος" (2005). 

Έφυγε από τη ζωή "πλήρης ημερών" στις 8 Νοεμβρίου του 2010, σε ηλικία 90 ετών.

Τρίτη 16 Νοεμβρίου 2010

Εντυπωσιακή η συμμετοχή και η συζήτηση για το "Στρατηγικό βάθος" του Νταβούτογλου


Πέρα από κάθε προηγούμενο και πρόβλεψη, το πλήθος  των φίλων τη Δευτέρα το βράδυ 15/11/2010 στο βιβλιοπωλείο μας, δημιούργησε μια ανεπανάληπτη εικόνα  ενώ δεκάδες άλλοι φίλοι αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν αδυνατώντας να εισέλθουν.

Ήταν μια επιβράβευση και μια ουσιαστική ψήφος εμπιστοσύνης πιστεύουμε, για τη δουλειά που κάνουμε επί 19 ολόκληρα χρόνια κάθε δεκαπέντε  μέρες και εκφράστηκε μια μέρα ακριβώς μετά τη θριαμβευτική επικράτηση της αποχής, του λευκού και του άκυρου στις εκλογές.
Είναι και μια απόδειξη ότι η κοινωνία  όχι απλά δεν αδιαφορεί αλλά βρίσκεται πολύ πιο μπροστά και προσδοκά κάτι διαφορετικό από τις κοντόφθαλμες κομματικές ηγεσίες του τόπου.


Τρεις νέοι επιστήμονες, οι διεθνολόγοι – πολιτικοί επιστήμονες ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗΣ & ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΑΡΟΣ και ο διαχειριστής της ιστοσελίδας ΦΟΙΤΗΤΙΚΟ ΑΝΤΙΦΩΝΟ ΣΩΤΗΡΗΣ ΜΗΤΡΑΛΕΞΗΣ με το συντονισμό και τις παρεμβάσεις του ΧΡΗΣΤΟΥ ΓΙΑΝΝΑΡΑ  παρουσίασαν τις θέσεις του Υπ. Εξ. της Τουρκίας, τις σχολίασαν και ακολούθησε η καθιερωμένη συζήτηση με το κοινό μας.
Παραθέτουμε ένα μικρό απόσπασμα από την ομιλία του Σωτήρη Μητραλέξη.
Τὸ «στρατηγικὸ βάθος» ἐξεδόθη στὴν Τουρκία τὸ 2001 καὶ ἔκτοτε ἔχει ἐπανεκδοθεῖ  σὲ πολλὲς δεκάδες χιλιάδες ἀντιτύπων: σήμερα ἔχει ξεπεράσει τὴν 50ὴ ἐπανέκδοση. Παρ’ ὅλα ταῦτα, τὸ σχετικὸ ἐνδιαφέρον στὴν Ἑλλάδα προέκυψε μόλις τὸ 2009, ὅταν ὁ Ἀχμὲτ Νταβούτογλου διορίστηκε ὑπουργὸς ἐξωτερικῶν τῆς γείτονος (ἐδῶ πρέπει νὰ σημειωθεῖ ὅτι θὰ ἀσχοληθοῦμε μὲ τὶς παρεμβάσεις στὸν ἑλλαδικὸ δημόσιο λόγο ποὺ ἔτυχαν μιᾶς εὐρύτερης κυκλοφορίας/ἐπιρροῆς, δηλαδὴ μὲ τὶς κυρίως παρεμβάσεις, ὄχι βεβαίως μὲ ὁτιδήποτε ἔχει γραφτεῖ γιὰ τὸ ζήτημα). Ἐπίσης, πρέπει νὰ σημειωθεῖ ὅτι ναὶ μὲν ὁ Νταβούτογλου διορίστηκε ΥΠ.ΕΞ. μόλις τὸ 2009, ἀλλὰ μέχρι τότε ἦταν σύμβουλος (ἢ ἀκόμα καὶ μέντορας) τοῦ πρωθυπουργοῦ ἀπὸ τὸ 2003 Ρετζὲπ Ταγὶπ Ἐρντογάν, καὶ ὡς ἐκ τούτου τὸ βιβλίο του λειτουργοῦσε σταδιακὰ ἤδη ὡς μανιφέστο τῆς νέας τουρκικῆς διπλωματίας καὶ στρατηγικῆς. Συνεπῶς, τὸ ὅτι στὴν Ἑλλάδα ἀσχοληθήκαμε μὲ τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸ πόνημα μόλις τὸ 2009 δείχνει μιὰ δυσοίωνη βραδύτητα στὰ ἀντανακλαστικά μας.
            Τὸ εὐρύτερο ἀναγνωστικὸ κοινὸ ἔμαθε γιὰ τὸ βιβλίο ἀπὸ τρία ἄρθρα τοῦ Sir Βασιλείου Μαρκεζίνη τὸ καλοκαίρι τοῦ 2009 στὴν ἐφημερίδα «Ἔθνος»: «ἡ Ἑλλάδα καὶ τὸ φαινόμενο Ἀχμὲτ Nταβούτογλου», «ἐπιθετικὴ διπλωματία καὶ σὲ πολλὰ μέτωπα» καὶ τὸ ἐπώδυνα συγκριτικὸ «πολιτικὴ αὐτοπροβολῆς καὶ πολιτικὴ βάθους». Τὰ κείμενα αὐτὰ εἶναι μέχρι σήμερα ἀπὸ τὰ πολὺ λίγα ἄρθρα ποὺ παρουσιάζουν νηφάλια τὸ ζήτημα στὸ ἑλληνικὸ κοινό, μὲ τὴν ἐνημέρωση νὰ προηγεῖται τῆς θέσης τοῦ ἀρθρογράφου. Ὁ κ. Μαρκεζίνης καθιστᾶ ξανὰ σαφὲς τὸ ὅτι δὲν ἔχει νόημα νὰ συζητᾶμε γιὰ τὸ θέμα χωρὶς τὴν συνεχῆ ὑπόμνηση τῆς ἔνθεν κακεῖθεν κατάστασης· γράφει: «καταρχάς, οἱ γνώσεις τοῦ κ. Νταβούτογλου εἶναι δικές του: δὲν προέρχονται ἀπὸ τοὺς (ἑκάστοτε) συμβούλους του. Τὸ στοιχεῖο αὐτὸ τὸν διαφοροποιεῖ αὐτομάτως ἀπὸ τοὺς περισσότερους ὑπουργοὺς Ἐξωτερικῶν [σ.σ. τῆς Ἑλλάδας], οἱ ὁποῖοι ἐξαρτῶνται ἀπὸ τὶς ἐνημερώσεις τῶν συμβούλων τους -ἐνημερώσεις ποὺ ἀλλάζουν ὅταν ἀλλάζουν οἱ συμβουλοι  προσαρμόζονται ὥστε νὰ εὐχαριστοῦν τὸν ὑπουργό». Καὶ γιὰ νὰ μὴν ἔχουμε αὐταπάτες, κλείνει τὸ δεύτερο ἄρθρο του σημειώνοντας: «φοβοῦμαι πὼς  χώρα μου δὲν ἔχει νὰ ἐπιδείξει ἀνάλογα ἐπιτεύγματα. Καὶ  δήλωση αὐτὴ δὲν ἀνήκει σὲ ἕναν λαϊκιστή: ἐκφράζει τὴν ἄποψη ἑνὸς ἀνεξάρτητου μελετητῆ,  ὁποῖος διαβάζει, ἀναλύει καὶ ἀναστοχάζεται τὶς ἰδέες, τὰ γεγονότα, τὰ κείμενα. Καθόλου δὲν τὸν εὐχαριστεῖ νὰ διατυπώνει τέτοια συμπεράσματα, ἀλλὰ  πραγματικότητα τὸν κάνει νὰ ζηλεύει - καὶ νὰ πιστεύει ὅτι οἱ ἀναγνῶστες του θὰ ἔπρεπε ἤδη νὰ ἔχουν ἀρχίσει νὰ θυμώνουν!».
Κοντεύουν μεσάνυχτα και τα πηγαδάκια καλά κρατούν έξω από το βιβλιοπωλείο

Και τώρα η αποζημίωσή μας για όσους φίλους δεν χωρέσατε στο βιβλιοπωλείο, για όσους είστε μακριά, και για όσους για διάφορους άλλους λόγους δεν μπορέσατε να παρευρεθείτε.
Στα 4 βίντεο που ακολουθούν ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΜΑΣ.



15112010 203856 from Foit Antifono on Vimeo.


15112010 205644 from Foit Antifono on Vimeo.


15112010 211730 from Foit Antifono on Vimeo.


15112010 222528 from Foit Antifono on Vimeo.

Πέμπτη 11 Νοεμβρίου 2010

Το ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟ ΒΑΘΟΣ του Νταβούτογλου παρουσιάζουμε τη Δευτέρα 15 Νοεμβρίου με τη συμμετοχή του Χρήστου Γιανναρά και 3 διεθνολόγων





Το βιβλίο του Τούρκου Υπ. Εξ.
Αχμέτ Νταβούτογλου
«το στρατηγικό βάθος»
αποτελεί μια συναρπαστική
και αποκαλυπτική ανάλυση 
της γεωστρατηγικής σπουδαιότητας
του Αιγαίου και της Κύπρου.




Οι διεθνολόγοι – πολιτικοί επιστήμονες
ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗΣ & ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΑΡΟΣ
και ο διαχειριστής της ιστοσελίδας ΦΟΙΤΗΤΙΚΟ ΑΝΤΙΦΩΝΟ ΣΩΤΗΡΗΣ ΜΗΤΡΑΛΕΞΗΣ
θα παρουσιάσουν το βιβλίο, και με τη συμμετοχή του
ΧΡΗΣΤΟΥ ΓΙΑΝΝΑΡΑ
θα συζητήσουν το θέμα :
Η ΤΟΜΗ ΝΤΑΒΟΥΤΟΓΛΟΥ
πρόταση για ένα μετακεμαλικό κράτος ή
για μια νεοθωμανική αυτοκρατορία;


τη  Δευτέρα 15 Νοεμβρίου 2010, ώρα  8.00 μ.μ.
στο βιβλιοπωλείο ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΦΡΑΣΗ, Δημάρχου Ι. Ανδρεαδάκη 49,
(πρώην Πεσ. Μαχητών), Λιβαδειά

Περισσότερες πληροφορίες με κλικ στην ανάρτηση
http://sigxroniekfrasi.blogspot.com/2010/06/blog-post_27.html