Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 2013

«Η νύχτα τής σκέψης οδηγεί σε Χρυσή Αυγή».

Ο Νίκος Σιδέρης σε ομιλία του στο βιβλιοπωλείο ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΦΡΑΣΗ 
Συνέντευξη του ΝΙΚΟΥ ΣΙΔΕΡΗ (ψυχολόγος, ψυχίατρος και συγγραφέας) στον ΓΙΩΡΓΟ ΚΙΟΥΣΗ στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 2013
 
Ο γνωστός ψυχίατρος αναλύει την κρίση, εξηγεί γιατί οι ψυχές των ανθρώπων είναι σαστισμένες καθώς νιώθουν ανήμπορες να συλλάβουν τη φύση και την έκταση της καταστροφής που τους έχει βρει και αφήνονται σ' ένα πένθιμο μούδιασμα.
  
«Η ιδεολογία της Χρυσής Αυγής έχει τρεις πυλώνες: εθνικισμό, δηλαδή βαθύ ναρκισσισμό, απόλαυση της βίας και άρνηση της σκέψης. Οσο ο κυρίαρχος λόγος πολιτικών και ΜΜΕ τροφοδοτεί το διπλό δεσμό, όσο η σκέψη μπλοκάρει, «άγριες» απόπειρες υπέρβασης του αδιεξόδου είναι αναπόφευκτες. Μοιραία, λοιπόν, η νύχτα της σκέψης οδηγεί σε Χρυσή Αυγή.
 Ενώ η σκέψη, ακόμη κι εσφαλμένη, τρέφει τη δημοκρατία. Γι' αυτό υφίσταται ένα απόλυτο κριτήριο: Ο,τι βοηθά τους ανθρώπους να σκέφτονται, είναι καλό. Ο,τι εμποδίζει τους ανθρώπους να σκέφτονται, είναι κακό - με παρενέργειες τύπου Χρυσής Αυγής».

Ο Νίκος Σιδέρης, ψυχολόγος, ψυχίατρος και συγγραφέας, «αναλύει» την κρίση, εξηγεί γιατί οι ψυχές των ανθρώπων βλέπουν σαστισμένες ό,τι θεωρούσαν δεδομένο ως παρόν και ό,τι προσδοκούσαν από το μέλλον να σωριάζονται, αιτιολογεί γιατί νιώθουν ανήμπορες να συλλάβουν τη φύση, την έκταση και την εξέλιξη του κακού που τις έχει βρει.

* Ποιο είναι το ψυχολογικό στίγμα της κρίσης;
- Είναι ένα πένθιμο μούδιασμα. Οι άνθρωποι ζουν πολλαπλές απώλειες. Χάνουν υλικές απολαβές. Χάνουν φαντασιακές ευχαριστήσεις - το σύμπλεγμα διασκεδαστικής αυταπάτης που καλλιεργούσε ο καταναλωτικός ναρκισσισμός. Χάνουν την εμπιστοσύνη τους στον κόσμο, στον άλλον και σε ό,τι καλό κι αγαπητό έβλεπαν στον εαυτό τους. Η απώλεια της μεγάλης αυταπάτης γεννά ένα βίαιο πένθος. Ωστόσο, πιο αξιοπερίεργο είναι το μούδιασμα της σκέψης, του λόγου και της πράξης, που χαρακτηρίζει τη στάση των ανθρώπων, ιδιαίτερα όσων πλήττονται εξοντωτικά από την κρίση. Μούδιασμα που αντιπροσωπεύει την ψυχολογική ιδιαιτερότητα της παρούσας κρίσης.

* Τι προκαλεί το μούδιασμα;
- Ο κύριος ψυχοδιανοητικός μηχανισμός του ονομάζεται «διπλός δεσμός». Αντιστοιχεί στην εμπλοκή της σκέψης, που προκύπτει όταν οι άνθρωποι γίνονται στόχος παράδοξων μηνυμάτων που αλληλοακυρώνονται, χωρίς να επιτρέπεται να σκεφτείς σχετικά μ' αυτό το παράδοξο. Στην Ελλάδα της κρίσης, αυτή η επικοινωνιακή μηχανή παραγωγής διανοητικής εμπλοκής συνίσταται στο εξής σύμπλεγμα: Ενα πρώτο μήνυμα λέει «Αν αντισταθείς, χάθηκες» (=πτώχευση, καταστροφή...). Ενα δεύτερο μήνυμα λέει «Αν υποκύψεις, χάθηκες» (=ανεργία, φτώχεια, μιζέρια...). Κι ένα τρίτο απαγορεύει τη σκέψη, εφ' όσον «Είναι μονόδρομος» γιατί «Το είπε η τρόικα».
Νεο-ραγιαδισμός

* Μια τέτοια επικοινωνιακή καταιγίδα;
-Καλλιεργεί ψυχολογία νεο-ραγιαδισμού και καθιστά ανέφικτη τη νηφάλια, ορθολογική σκέψη. Γι' αυτό οι άνθρωποι είναι μουδιασμένοι και «τρελαμένοι». Το διπλό δεσμό συμπληρώνουν ορισμένα ψυχοσυναισθηματικά πάθη, όπου δεσπόζουν τα εξής: απόγνωση, ανήμπορη οργή, φόβος (έλλογος και άλογος), αγωνιώδης αναμονή. Ολο αυτό το σύμπλεγμα κάνει τους ανθρώπους να υποφέρουν, αλλά να μην ξέρουν να εκφράσουν πώς, να σκεφτούν και να αντιδράσουν ορθολογικά και αποτελεσματικά.
 
* Οι σφυγμομετρήσεις δείχνουν ότι, παρά τα αλλεπάλληλα μέτρα, η πολιτική στάση των ανθρώπων δεν μετακινείται. Γιατί η αντιπολίτευση δεν έλκει τους πληττομένους από την κυβερνητική πολιτική;
-Οσο η αντιπολίτευση δεν ασχολείται με την αποδόμηση του διπλού δεσμού, όσο παραβλέπει το μπλοκάρισμα των ψυχών, οι άνθρωποι θα παραμένουν μουδιασμένοι και πολιτικά καθηλωμένοι. Και τα πιο ισχυρά επιχειρήματα είναι ανήμπορα όταν συναντούν μυαλά μπλοκαρισμένα, ανίκανα να παράγουν σκέψη.

Ζητείται νηφάλια σκέψη

*Η κυβέρνηση τι πρέπει να κάνει για να αναχαιτίσει τη Χρυσή Αυγή;
-Προφανώς, η χρυσαυγοποίηση του λόγου και της πράξης δεν είναι απάντηση. Το αληθινό αντίδοτο είναι η ενεργοποίηση της ορθολογικής και νηφάλιας σκέψης, που είναι η ψυχή του δημοκρατικού λογισμού. Αρα, η κυβέρνηση καλείται να αναπροσαρμόσει τον πολιτικό της λόγο. Να σταματήσει το «Είναι μονόδρομος» (το ΔΝΤ δεν το δέχεται...) και να διατυπώσει την πολιτική της με όρους έλλογης επιλογής μεταξύ πολλών πολιτικών. Επιλογή που βασίζεται στην έγκυρη και νηφάλια σκέψη, και όχι στην αναγκαστική πορεία που επιβάλλουν οι (διαφωνούντες μεταξύ τους) ισχυροί, δηλαδή στην απαγόρευση και την απονέκρωση της σκέψης.

* Η κρίση πλήττει μεγάλους και μικρούς. Αυτή τη διάσταση αναλύει άλλωστε και το πρόσφατο βιβλίο σας «Μιλώ για την κρίση με το παιδί», στις εκδόσεις Μεταίχμιο. Τι περιμένουν λοιπόν τα παιδιά από τους μεγάλους στις συνθήκες της κρίσης;
-Περιμένουν ομπρέλα και λόγια. Δηλαδή, οι μεγάλοι να τους παρέχουν πρακτική προστασία, συναισθηματική υποστήριξη, αλλά και λόγια που δίνουν νόημα στη δοκιμασία και δείχνουν τον τρόπο υπέρβασης της αντιξοότητας.

* Υπάρχει αντίδοτο στη δοκιμασία;
-Ναι, υπάρχει. Προφανώς, αναφέρομαι στο ψυχολογικό επίπεδο της προσωπικής στάσης. Ευρύτερες διεργασίες είναι επίσης αναγκαίες, όπως μία βαθιά διανοητική και ηθική μεταρρύθμιση, μια «θεραπεία αλήθειας», ή η επιστροφή στους ανθρώπους, μακριά από τις σειρήνες του καταναλωτικού ναρκισσισμού. Ωστόσο, στο προσωπικό επίπεδο, αντίδοτο
 υπάρχει, διαθέσιμο τώρα, και για τους μεγάλους και για τα παιδιά.

* Ποια είναι τα συστατικά αυτού του αντιδότου;
-Ανθρώπινη σχέση, δηλαδή να πας κοντά στους ανθρώπους και να καλλιεργείς την αμοιβαία υποστήριξη, προσφορά και αλληλεγγύη. Ευρυγώνια ματιά. Σκέψη, σκέψη, σκέψη. Σκληρή προσπάθεια. Και αξιοπρέπεια πάνω απ' όλα.

Η σχέση γονέων - παιδιών

* Πώς μιλάμε στο παιδί γι' αυτά;
-Του μιλάμε αφού πρώτα το ακούμε και φροντίζοντας να γνωρίζουμε τον κόσμο του. Του μιλάμε στην κατάλληλη στιγμή, σε γλώσσα που κατανοεί. Και με τρόπο που μιλάει όχι μόνο στη λογική, αλλά και στη φαντασία και στο συναίσθημα του παιδιού. Αλλιώς, και το καλύτερο, αλλά «ψυχρό» επιχείρημα, θα πάει χαμένο. Γι' αυτόν το λόγο, το καλύτερο εργαλείο που διαθέτουν γονείς, παιδαγωγοί και κάθε μεγάλος προκειμένου να μιλήσει στο παιδί, είναι να του μιλά με ιστορίες.

* Η σχολική συμβίωση ενδέχεται να υποβάλει τα παιδιά σε διαδικασίες σύγκρισης - ανταγωνισμού με τους συμμαθητές τους. Πώς μπορούν οι γονείς να αντιμετωπίσουν τέτοια ενδεχόμενα;
-Ψυχραιμία, κοντά στο παιδί, μαζί με τους δασκάλους, κουβέντα ατελείωτη, χιούμορ, ιδού το γενικό πλαίσιο για κάθε θέμα που αφορά το σχολείο. Ως προς τη σύγκριση - ανταγωνισμό, οι γονείς καλούνται να διδάξουν στα παιδιά δύο μεγάλες αλήθειες: Είναι ντροπή και δείγμα κόμπλεξ να κάνεις επίδειξη χρημάτων ή πραγμάτων, όταν άλλα παιδιά στερούνται και υποφέρουν. Είναι τιμή και δείγμα ανωτερότητας να είσαι αλληλέγγυος και αλτρουιστής, να σκέφτεσαι τους άλλους και όχι μόνο τον εαυτό σου (όπως έκαναν τα παιδιά στα Δεμένικα!). Τηρώντας αυτές τις δύο αρχές ως οδηγό και μέτρο για όλα, ούτε εσύ προκαλείς σε σύγκριση και ανταγωνισμό ούτε τσιμπάς όταν κάποιος σε προκαλεί να παίξεις τέτοια ανόητα ναρκισσιστικά παιχνίδια. Τον αφήνεις να παίζει μόνος του σαν ανόητος. Game over!


Ο Νίκος Σιδέρης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1952 και σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Εγκαταστάθηκε στο Παρίσι για μεταπτυχιακές σπουδές (ειδικότητα ψυχιατρικής, ιστορία και 
νευροψυχολογία-νευρογλωσσολογία). Είναι διδάκτωρ του Τμήματος Ψυχολογίας του Παντείου
Πανεπιστημίου, διδάσκων ψυχαναλυτής της Ψυχαναλυτικής Σχολής του Στρασβούργου (Ε.P.S.)
και μέλος της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Ψυχανάλυσης (FEDEPSY). Εργάζεται στην Αθήνα 
ως ψυχίατρος, ψυχαναλυτής και οικογενειακός θεραπευτής. Έχει διδάξει, μεταξύ άλλων, στην 
Ιατρική Σχολή 
του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, στο Κολλέγιο Αθηνών, στο Deree College. 
Από το 2003 διδάσκει στη Σχολή Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ το μάθημα "Αρχιτεκτονική και 
Ψυχανάλυση" και στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών το μάθημα "Εικαστική δημιουργία και 
φαντασίωση του καλλιτέχνη: Η περίπτωση του ερωτισμού". Έχει εκδώσει μελέτες, δοκίμια 
καθώς και ποίηση και πεζογραφία. Μεταξύ άλλων έχει δημοσιεύσει τα βιβλία: 
"Η εσωτερική διγλωσσία" (1995), "Αρχιτεκτονική και Ψυχανάλυση: Φαντασίωση και κατασκευή"
(2006), "Όπως ειπώθηκαν εκεί και ακούστηκαν: Μυστικά και αλήθειες από το ντιβάνι του 
ψυχαναλυτή" (2008), "Ο Φρόυντ κρυπτο-κόκκινος; Ιστορία, θεωρία, φαντασίωση" (2009).
 
Τίτλοι στη βάση Βιβλιονέτ
(2013)Μιλώ για την κρίση με το παιδί, Μεταίχμιο
(2011)Ένα τραγούδι για τον Ορφέα, Μεταίχμιο
(2011)Ερωτικό τραγούδι, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2011)Η μπαλάντα της σκόνης, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2011)Η τέχνη του κόκκου, Μεταίχμιο
(2011)Όπως ειπώθηκαν εκεί και ακούστηκαν, Μεταίχμιο
(2011)Τα παιδιά δεν θέλουν ψυχολόγο. Γονείς θέλουν!, Μεταίχμιο
(2010)Δεν παίζεις μόνο εσύ. Υπάρχουν κι άλλοι!, Μεταίχμιο
(2010)Και όμως μιλάνε, Εκδόσεις Καστανιώτη
(2010)Ο ερωτισμός στην τέχνη, Μεταίχμιο
(2010)Τα παιδιά δεν θέλουν ψυχολόγο. Γονείς θέλουν!, Μεταίχμιο
(2009)Ο Φρόυντ κρυπτο-κόκκινος;, Opportuna
(2009)Τα παιδιά δεν θέλουν ψυχολόγο. Γονείς θέλουν!, Μεταίχμιο
(2008)Όπως ειπώθηκαν εκεί και ακούστηκαν, Μεταίχμιο
(2006)Αρχιτεκτονική και ψυχανάλυση, Futura
(2000)Τρυφερός κωπηλάτης, Εκδόσεις Καστανιώτη
(1999)Και όμως μιλάνε, Εκδόσεις Καστανιώτη
(1995)Η εσωτερική διγλωσσία, Εκδόσεις Καστανιώτη

Τρίτη 24 Σεπτεμβρίου 2013

ΜΥΘΟΣ ΚΑΙ ΑΦΗΓΗΣΗ ΣΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΚΟΣΜΟ - ΔΙΑΛΕΞΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΝΩΣΤΙΚΙΣΜΟ του Στέφανου Ροζάνη. Μια περιήγηση στο σημαντικό αυτό φιλοσοφικό ρεύμα από τις απαρχές έως την επιρροή του στη σύγχρονη αντίληψη της ζωής.



Κυκλοφόρησε το νέο μας βιβλίο 
ΜΥΘΟΣ ΚΑΙ ΑΦΗΓΗΣΗ ΣΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΚΟΣΜΟ - ΔΙΑΛΕΞΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΝΩΣΤΙΚΙΣΜΟ του Στέφανου Ροζάνη. 
Εκδόσεις : βιβλιοπωλείο ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΦΡΑΣΗ
Τιμή πώλησης 10.00 €

Μια περιήγηση στο σημαντικό αυτό φιλοσοφικό ρεύμα από τις απαρχές έως την επιρροή του στη σύγχρονη αντίληψη της ζωής.


Μετά το θάνατο του Χριστού, αναπτύχθηκε ένα ισχυρότατο φιλοσοφικό ρεύμα. Το ρεύμα αυτό έμεινε στην ιστορία της φιλοσοφίας με το όνομα Γνωστικισμός, από την Ελληνική λέξη ΓΝΩΣΙΣ. Εδώ, σε αυτό το ρεύμα, δεν θα δούμε να εμφανίζονται πρόσωπα όπως του Χριστού ή των Αποστόλων, ούτε καν του Παύλου. Δεν θα δούμε να εμφανίζεται μια τριαδική ουσία του Θεού, πολύ περισσότερο ομοούσια. Ο Γνωστικισμός αγνοεί την ύπαρξη του Χριστού ως θεού, κι όμως είναι το πρώτο και το σημαντικότερο οικοδόμημα, πάνω στο οποίο στηρίχθηκαν όλοι οι πατέρες της Εκκλησίας, άλλοτε εξορκίζοντάς το  και άλλοτε τολμώντας, που και που, να αναγνωρίσουν τον Μυστικισμό, τουλάχιστον σε μερικά θεμελιώδη στοιχεία του.

Τα τέσσερα από τα πέντε κείμενα που συνθέτουν τον ανά χείρας τόμο αποτελούν διαλέξεις που δόθηκαν στο Βιβλιοπωλείο της Λιβαδειάς «Σύγχρονη Έκφραση», εξ αφορμής συγκεκριμένων εκδόσεων βιβλίων, τα οποία έχουν συμβάλλει σημαντικά στον εμπλουτισμό της σχετικής με το θέμα τους ελληνικής βιβλιογραφίας. 


Για την παρούσα έκδοση συνέβαλλαν τα μέγιστα οι  σταθερές φίλες του βιβλιοπωλείου κυρίες Αργυρώ Γερούλια και Ελπίδα Βαρθολομάτου-Γεωργοπούλου που είχαν την επιμέλεια της απομαγνητοφώνησης και ο  Γιώργος Χ. Θεοχάρης που είδε τα τελικά δοκίμια.



Παραθέτουμε ένα μικρό απόσπασμα.

 H αρχή του φωτός συγκρούεται με την αρχή του σκότους και αυτή η πάλη ανάμεσα στο σκότος και στο φως είναι συνεχής. Είναι αυτή η πάλη η οποία δημιούργησε το επίγειο, τον κόσμο, και ο κόσμος είναι καταδικασμένος να εμπλέκεται διαρκώς μέσα σε αυτήν την πάλη.
Αυτή ουσιαστικά είναι η Διαρχία , την οποία εισάγει ο Μανιχαϊσμός. Ο Χριστιανισμός όταν δομείται ως δόγμα, παίρνει τη σκυτάλη από τον Ιουδαϊσμό: τη δημιουργία ως απόρροια του καλού. Ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο με μόνη αφετηρία την αγάπη. Κατά συνέπεια, δεν λειτουργεί καμία αρχή του κακού, το κακό δεν δημιουργεί και καμία δημιουργία δεν εκπορεύεται από το κακό.
Ο Μανιχαίος βέβαια μιλά για την τελική νίκη του φωτός εναντίον του σκότους, αλλά αυτό παραμένει λίγο ασαφές. Μετά τον Μανιχαϊσμό, εμφανίζεται το φιλοσοφικό ρεύμα του Γνωστικισμού. Μέσα στον Γνωστικισμό δεν εμφανίζονται τα πρόσωπα του δράματος, απουσιάζει κάθε διάλογος με την θειότητα του Ιησού, υπάρχει μια αντίληψη του θείου εντελώς γενικευμένη και προερχόμενη πλήρως από Νεοπλατωνικές πηγές και κυρίως από τον Πλωτίνο, και μέσω του Πλωτίνου, από τον Πλάτωνα . Στον Γνωστικισμό το δράμα αρχίζει με μιαν αναταραχή στο παν- ύψιστο: η ύπαρξη του κόσμου σημασιοδοτεί μιαν αμηχανία του θείου και είναι αναγκαία, μέσω μιας τελικής αποκατάστασης. Η σωτηρία του ανθρώπου είναι η σωτηρία της θειότητας.
Η διαφορά βρίσκεται στο κατά πόσο η τραγωδία της θειότητας, επιβάλλεται πάνω της εν τω έξω, με το σκότος να έχει την αρχική πρωτοβουλία, ή κινητοποιείται εκ των έσω, με το σκότος να είναι το προϊόν του πάθους της και όχι η αιτία. Η ήττα του θείου στην πρώτη περίπτωση ανταποκρίνεται στην θεία ενοχή και στη δεύτερη σε ένα σφάλμα, σε οίκτο για το θυματοποιημένο φως, σε πνευματική περιφρόνηση της τυφλότητας της δημιουργίας, σε μια τελική λύτρωση, ανάπλαση μέσω της φώτισης.
Τα πρόσωπα του δράματος δεν εμφανίζονται. Ο Χριστός ονομάζεται θυματοποίηση του φωτός, η σωτηρία του ανθρώπου είναι η σωτηρία της ίδιας της θειότητας, ο άνθρωπος δεν σώζεται δια του Θεού, ο άνθρωπος σώζει τον Θεό. Δημιουργούνται δίπολα μέσω των οποίων ο Χριστός θα κληθεί και θα φανερωθεί.
O Γνωστικισμός ηττάται βέβαια από τον Χριστιανισμό, αλλά παραμένει η Διαρχία.
Ο Γνωστικισμός επιβιώνει διαρκώς σε όλες τις μυστικές κοινότητες του Μεσαίωνα, οι οποίες δομούνται πάνω στον Γνωστικισμό.  Ηττάται μεν από τον Χριστιανισμό, διότι ο Χριστιανισμός ορθούται ως δόγμα, όμως παραμένει μια φιλοσοφική αντίληψη, πριν ο Χριστιανισμός εδραιωθεί και συνεχίζει και κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα και στην Αναγέννηση και στον Ρομαντικό αιώνα και τελικά επηρεάζει τη φιλοσοφία του 20ου αιώνα.

Στο παρακάτω βίντεο ένα μέρος από τις ομιλίες του κ. Ροζάνη στο βιβλιοπωλείο οι οποίες όπως είπαμε αποτελούν και το περιεχόμενο του βιβλίου.



ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ 
Ο ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΡΟΖΑΝΗΣ γεννήθηκε το 1942 στην Κάρυστο της Εύβοιας. Είναι ποιητής και δοκιμιογράφος. Έχει συνεργασθεί με το Πανεπιστήμιο της Νέας Σορβόννης και τη New Philosophy Sociery του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου. Δίδαξε επί δέκα χρόνια φιλοσοφία στο τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Διδάσκει φιλοσοφία και δραματουργία στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Ανήκει στην εκδοτική ομάδα του περιοδικού «Σημειώσεις». Βιβλία, άρθρα και ποιήματά του έχουν δημοσιευθεί στα αγγλικά, τα γαλλικά και τα ιταλικά. 

Πέμπτη 19 Σεπτεμβρίου 2013

Ανακοίνωση της Εταιρείας Συγγραφέων για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα


 
                 19 Σεπτεμβρίου 2013
Ανακοίνωση της Εταιρείας Συγγραφέων για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα       

ΩΣ ΠΟΤΕ;

Επειδή τα όρια της ανοχής για τη συντριπτική πλειοψηφία των συμπολιτών μας έχουν ξεπεραστεί προ πολλού, επειδή το κλίμα θυμίζει εποχές που δεν θα θέλαμε να ξαναζήσουμε, επειδή απουσιάζει η κρατική πρωτοβουλία για την καταπολέμηση των τρομοκρατικών χτυπημάτων ενός κακοήθους μορφώματος που θα έπρεπε να έχει ήδη τεθεί εκτός νόμου, η Εταιρεία Συγγραφέων καταδικάζει απερίφραστα το πρόσφατο τραγικό συμβάν στο Κερατσίνι, όπου ένας νέος καλλιτέχνης δολοφονήθηκε από άτομο φίλα προσκείμενο στη Χρυσή Αυγή.

Ώς πότε θα επιτρέπουμε σ’ αυτόν τον εσμό των επικίνδυνων στοιχείων να επεμβαίνουν στην κοινωνικοπολιτική ζωή του τόπου;

Καλούμε τους αρμόδιους να πάρουν αποφάσεις άμεσα.

Αύριο μπορεί να είναι πολύ αργά!
 
Κοδριγκτώνος 8, 112 57 Αθήνα Τηλέφωνο 210 823 1890 Facsimile 210 823 2543
www.dedalus.gr | E-mail
grwrisoc@otenet.gr

Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου 2013

Για να μη ξεχνούν οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι.Κίττυ Αρσένη (8/2/1935-14/9/2013)


Κίττυ Αρσένη (8/2/1935-14/9/2013)

«Όταν με πιάσανε το βράδυ, δεν με πήγαν κατευθείαν στην Ασφάλεια, με πήγαν στα νταμάρια. Μου έκαναν εικονική εκτέλεση, με χτύπησαν, μου έκαναν φάλαγγα μέσα στο αυτοκίνητο, γιατί βιαζόντουσαν να βρουν το Φιλίνη. Κατέφθασα στην Ασφάλεια ξημερώματα. Έμεινα για δύο μήνες στην απομόνωση. Η απομόνωση ήταν «μερικά υπόγεια μικρά κελιά, γεμάτα κοριούς, όπου σου ανοίγανε μια φορά την ημέρα για να πας τουαλέτα, μια άθλια τουαλέτα που πλημμύριζαν τα νερά και μπαίνανε οι βρωμιές στα κελιά. Μάλιστα ο αστυφύλακας που σε πήγαινε τουαλέτα δεν σε άφηνε να κλείσεις την πόρτα, καθόταν απ' έξω». Αυτό ήταν το πρώτο στάδιο, των ανακρίσεων και των βασανισμών. «Όταν ανεβήκαμε στην ταράτσα, στο διπλανό δωμάτιο από την τουαλέτα που χρησιμοποιούσαμε, είχαν βάλει τον Ανδρέα. Μόλις τον πιάσανε, επειδή ο Λεντάκης είχε προβλήματα με την υπηκοότητά του, φοβήθηκε ότι ίσως τον εξαφανίσουν. Γενικά υπάρχει μια τακτική της παρανομίας. Όσο είσαι έξω, δεν λες το όνομα σου, μα μόλις σε πιάσουν κάνεις γνωστή τη σύλληψή σου. Μας φώναζε λοιπόν "Είμαι ο Λεντάκης. Ειδοποιήστε ότι με πιάσανε". Την ίδια μέρα που τον έπιασαν τον ανέβασαν στην ταράτσα. Εκείνη τη φορά, εμείς ξέραμε ότι ήταν ο Ανδρέας, που ακούγαμε… Οι φωνές ακούγονταν όλη νύχτα και πολλές απ' τις κοπέλες που ήμασταν μαζί σε ένα μικρό δωμάτιο μας έπιασε υστερία, φωνάζαμε και χτυπούσαμε τους τοίχους. Τα άκουγε αυτά κι ο Μίκης, που ήταν από την απέναντι πλευρά της ταράτσας, κι έγραψε ότι χτυπούν το βράδυ
στην ταράτσα τον Ανδρέα».

Το παραπάνω κείμενο είναι της διαδικτυακής φίλης του f/b  Bubu Rantanplis

Η Κίττυ Αρσένη γεννήθηκε στο Αργοστόλι. Μετά την αποφοίτησή της από τη Δραματική Σχολή του Καρόλου Κουν έπαιξε στα περισσότερα θέατρα της Αθήνας.
Το καλοκαίρι του 1967 συνελήφθη, βασανίστηκε και καταδικάστηκε ως μέλος του Πατριωτικού Μετώπου σε πολυετή φυλάκιση από τη χούντα. Έναν χρόνο αργότερα, μετά την αμνηστία, έφυγε από την Ελλάδα και κατέθεσε ως μάρτυς στο Συμβούλιο της Ευρώπης. Μετά τη δικτατορία επέστρεψε στην Ελλάδα, όπου έπαιξε και σκηνοθέτησε σε πολλά θέατρα της πρωτεύουσας.
Υπήρξε γενική γραμματέας του Συλλόγου Ελλήνων Ηθοποιών, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής της Ελληνικής Αριστεράς και μέλος της Καλλιτεχνικής Επιτροπής του Εθνικού Θεάτρου.
Aπό τα πιο γνωστά της έργα είναι το βιβλίο «Μπουμπουλίνας 18», στο οποίο διηγείται, αυτοβιογραφικά, την περιπέτειά της στα κρατητήρια της Γενικής Ασφάλειας το 1967.

Δευτέρα 9 Σεπτεμβρίου 2013

Γράμμα της ΟΛΜΕ προς Γονείς και προς Μαθητές. "Ο χώρος της δημόσιας εκπαίδευσης δέχεται ολομέτωπη επίθεση".

Αθήνα1962. Φωτογραφία του Δημήτρη Χαρισιάδη
Φωτογραφικά Αρχεία Μουσείου Μπενάκη
ΓΡΑΜΜΑ ΤΗΣ ΟΛΜΕ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ
        
Αγαπητοί Γονείς,   
Ο φετινός Σεπτέμβρης με το άνοιγμα των σχολείων μας βρίσκει όλους, εργαζόμενους και νεολαία με σοβαρά προβλήματα επιβίωσης από τη συνέχιση της πιο βάρβαρης πολιτικής Κυβέρνησης και Τρόικα.

Ο χώρος της δημόσιας εκπαίδευσης δέχεται ολομέτωπη επίθεση.
ΚΛΕΙΝΟΥΝ ΤΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΧΟΛΕΙΑ
Ας μας απαντήσουν :
1.Μπορούν να λειτουργήσουν τα σχολεία με 16.000 λιγότερους καθηγητές;

2. Μπορούν να λειτουργήσουν τα σχολεία με 27αρια και 30αρια τμήματα, με μετακινήσεις μαθητών και κατευθύνσεων;

3. Μπορούν να λειτουργήσουν τα σχολεία χωρίς ένας μεγάλος αριθμός μαθητών των ΕΠΑΛ και ΕΠΑΣ (περίπου 15.000) να βρίσκει τον καθηγητή του και τον τομέα στον οποίο φοιτούσε και θα ήθελε να συνεχίσει να φοιτά;

4. Μπορούν να λειτουργήσουν τα σχολεία με καθηγητές που δεν ξέρουν σε ποια και πόσα σχολεία θα διδάξουν, σε ποια περιοχή της χώρας θα δουλέψουν κι αν θα έχουν δουλειά το επόμενο διάστημα;

5. Μπορούν να λειτουργήσουν τα σχολεία με λειτουργικές δαπάνες μειωμένες κατά 60%. χωρίς χρήματα για ρεύμα, νερό, θέρμανση;

6. Μπορούν να λειτουργήσουν τα σχολεία με προγράμματα που αναμορφώνονται κάθε ημέρα και περιμένουμε που θα σταματήσει η ρουλέτα; Χωρίς να υπάρχει μια μελέτη που να υποστηρίζει τη μια ή την άλλη αλλαγή;

7. Μπορούν να λειτουργήσουν τα σχολεία με προγράμματα αποσπασματικά – επιστημονικά αντικείμενα κατακερματισμένα- με πληροφορίες ατάκτως εριμμένες αντί της γνώσης σε βάθος και πλάτος των γνωστικών αντικειμένων;

8. Μπορούν να λειτουργήσουν τα σχολεία και να ανταποκριθούν οι μαθητές που προέρχονται από φτωχές οικογένειες στον εξεταστικό μαραθώνιο που ετοιμάζουν, με εξετάσεις τύπου πανελληνίων στις τρεις τάξεις του Γενικού Λυκείου και στην Α τάξη των ΕΠΑΛ και μάλιστα χωρίς καμιά υποστηρικτική διαδικασία; Με αμφισβήτηση και αυτής της δυνατότητας να πάρουν απολυτήριο;

9. Μπορούν να λειτουργήσουν σχολεία που μετατρέπουν τα οράματα και τις προσδοκίες των μαθητών για επαγγελματική εκπαίδευση, σε απλήρωτη, ανασφάλιστη εργασία μέσω της μαθητείας, για να αυξάνουν τα κέρδη τους οι εργοδότες;

10. Θα αποδεχτούμε για τα παιδιά μας τη θέση ενός μισοκαταρτισμένου εργάτη σε μια ειδικότητα που θα υπάρχει όσο εξασφαλίζει κέρδη στους εργοδότες και θα καταργείται όταν ο εργοδότης αυτός βρει αλλού, σε άλλο τόπο και κλάδο δυνατότητες για να αυξάνει τα κέρδη του;

11. Μπορούν να λειτουργήσουν και να παράγουν ποιοτικό έργο οι εκπαιδευτικοί σε σχολεία που λειτουργούν με την απειλή του ελεγκτή της δημόσιας διοίκησης, την απειλή των κακόβουλων καταγγελιών που οδηγούν σε βαριές πειθαρχικές ποινές και αργία όσους δε συμμορφώνονται με τις επιλογές τους;
Για όλους αυτούς τους λόγους και πολλούς άλλους εμείς οι εκπαιδευτικοί, μαζί με τους μαθητές και τους γονείς και όλους τους εργαζόμενους.

ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ «ΑΝΟΙΞΟΥΜΕ» ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ:
  •   στην ουσιαστική μόρφωση για όλους τους μαθητές, χωρίς εξεταστικούς και ταξικούς φραγμούς,
  •   στη σταθερή, μόνιμη αξιοπρεπή εργασία για εκπαιδευτικούς, για μαθητές – αυριανούς εργαζόμενους και για τους γονείς τους – τωρινούς εργαζόμενους κι ανέργους.

Αντιστεκόμαστε στη διάλυση του δημόσιου σχολείου. Με μαζικούς ενωτικούς αγώνες ΜΠΟΡΟΥΜΕ και θα ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ αυτή την πολιτική.

ΜΑΖΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΠΟΥ ΘΑ ΧΩΡΑΕΙ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ
Αθήνα, 9/9/2013

ΓΡΑΜΜΑ ΤΗΣ ΟΛΜΕ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ

Μαρία, Γιάννη, Πέτρο, Ελένη, Ανίσα, Βλαντισλάβ…
Αγαπητή μας μαθήτρια, αγαπητέ μας μαθητή
Έχει περάσει πια αρκετός καιρός από τότε που αυτές οι μέρες του Σεπτέμβρη ήταν για όλους μας μια γλυκιά επιστροφή στο σχολείο, με τις ανταλλαγές των καλοκαιρινών εμπειριών, με το σχεδιασμό και τις αποφάσεις για την καινούργια σχολική χρονιά, με την ανανέωση της υπόσχεσης πως θα κάνουμε ό,τι μπορούμε, για να ζήσουμε όμορφα. Έχει περάσει πια αρκετός καιρός, από τότε που οι κυβερνήσεις των μνημονίων και όσοι τις υπηρετούν, αποφάσισαν να διαλύσουν το Δημόσιο Σχολείο,  να το μετατρέψουν σε μια άχρωμη και σκληρή επιχείρηση, που θα χωράει μόνο τα παιδιά των λίγων. Κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι πρόκειται για κάτι φυσικό και λογικό. Περιμένουν από μας να «συνηθίσουμε» την καταστροφή. Όμως κι οι δυο μας ξέρουμε, ότι αυτό είναι δύσκολο να συμβεί. Γιατί δεν μπορούμε να ζήσουμε έτσι. Αλλά και γιατί σημαίνει ότι πρέπει να παραιτηθούμε- κι εμείς κι εσύ- από το να είμαστε άνθρωποι. Από έναν καλύτερο κόσμο. Από τη δύναμη της νεανικής σου ορμής και δημιουργικότητας ,από την έντονη επιθυμία ν΄ αλλάζεις τα πράγματα γύρω σου κόντρα στις συνήθειες και τον εφησυχασμό των μεγάλων.
Μετά από τούτο τον Σεπτέμβρη λοιπόν τίποτα δεν θα είναι το ίδιο. Εμείς, οι καθηγητές και οι καθηγήτριές σου, αποφασίσαμε να ξεσηκωθούμε σε έναν απεργιακό αγώνα για την υπεράσπιση του Δημόσιου Σχολείου, της ζωής της δικιάς μας και της δικιάς σου. Απέναντί μας έχουμε τα στελέχη των υπουργείων, τους καλοπληρωμένους μάνατζερ, τα δελτία ειδήσεων, που δεν έχουν σταματήσει να επαναλαμβάνουν ότι είναι ο δικός μας ο αγώνας που θα βλάψει το Σχολείο και όχι η δική τους βάρβαρη πολιτική. Αυτοί οι άνθρωποι, ζώντας χρόνια τώρα στα σαλόνια της εξουσίας, δεν είναι σε θέση να καταλάβουν τις ανάγκες σου, τις αγωνίες σου, τα όνειρά σου. Αυτοί οι άνθρωποι του συστήματος ξέρουν μόνο να κάνουν λογιστικούς λογαριασμούς, και σ’ αυτούς τους λογαριασμούς βρήκαν ότι το Δημόσιο Σχολείο περισσεύει.
Μέσα στο καλοκαίρι, συνέχισαν το καταστροφικό έργο της συγχώνευσης/κατάργησης σχολείων.  Έκλεισαν αιφνιδιαστικά και μέσα σε μια νύχτα σχολεία και κατήργησαν ειδικότητες της τεχνικής εκπαίδευσης σπρώχνοντάς σε στις «αγκαλιές» των ιδιωτικών σχολαρχών. Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση προσπαθεί να ολοκληρώσει τη μετατροπή του σχολείου σε ένα εξεταστικό κάτεργο, ένα προπονητικό κέντρο εξετάσεων, μιας και αντί να επεξεργαστεί ένα πρόγραμμα που θα στοχεύει στην ουσιαστική και πολύπλευρη γνώση και θα μειώνει την αφόρητη πίεση που ζεις, δημιουργεί έναν απάνθρωπο μηχανισμό κοσκινίσματος ανθρώπων που βασίζεται στις συνεχείς εξετάσεις από το Γυμνάσιο μέχρι και την τελευταία μέρα σου στο Λύκειο. Θέλουν να τσακίσουν τη Νιότη σου, να συνηθίσεις τον έλεγχο, ώστε αύριο να είσαι ένας υπάκουος υπάλληλος. θέλουν να σε διώξουν απ’ το Σχολείο, ώστε να γίνεις ένας «φθηνός» ανειδίκευτος εργαζόμενος, αν βρεις δουλειά. Σχεδιάζουν μια σχολική ζωή άχαρη και δυσάρεστη, με πιο πολλά παιδιά στα τμήματα και τα εργαστήρια, με λιγότερους καθηγητές να τρέχουν πελαγωμένοι –σε πολλά σχολεία ο καθένας- για να ανταπεξέλθουν. Με την ίδια περιφρόνηση για καθετί ζωντανό και όμορφο, οι ίδιοι στεγνοί άνθρωποι  μας επιβάλλουν να «αξιολογηθούμε», να μετατρέψουμε δηλαδή ό,τι αγαπάμε περισσότερο –τις σπουδές μας και την καλλιέργειά μας, τα προγράμματα και τις εργασίες που κάνουμε μαζί με σένα, όλες αυτές τις ώρες των εκδρομών, των θεατρικών, της συζήτησης, της πρόβας και της συναυλίας- σε «χαρτιά» που θα γεμίσουν το φάκελό μας, μήπως και γλιτώσουμε για λίγο την απόλυση. Μαζί μ’ αυτό έχτισαν έναν ασφυκτικό πειθαρχικό κώδικα που μας θέλει άβουλα ανθρωπάκια που θα σου «κάνουν το μάθημα» και δεν θα νοιάζονται για τίποτε παραπέρα.
Ξεκινάμε αυτή τη χρονιά λιγότεροι: με κλεισμένα σχολεία στην τεχνική και τη γενική εκπαίδευση, με πάνω από δέκα χιλιάδες συναδέλφους μας που τους έκοψαν το δρόμο για το σχολείο. Είναι μια κατάσταση που τη γνωρίζεις από πρώτο χέρι: Γιατί είναι και οι δικοί σου γονείς που υφίστανται την ίδια βίαιη επίθεση με τις περικοπές των μισθών, τις απολύσεις , τα λουκέτα των καταστημάτων και το απελπιστικό τέρας της ανεργίας. Γιατί είσαι κι εσύ που σε βλέπουμε κάθε μέρα να μετράς λιγοστά ψιλά μπροστά στο κυλικείο, να δηλητηριάζεις την επιτυχία σου στις Πανελλαδικές με το άγχος του αν θα τα βγάλεις πέρα οικονομικά, να μας ρωτάς αν έχει πια νόημα να σπουδάσεις αυτό που θέλησες ή αν υπάρχει κάποια άλλη σχολή που να σε οδηγεί σε «πιο σίγουρο μισθό» μήπως και ξεφύγεις απ’ τη μιζέρια. Γιατί είναι και τ’ αδέρφια και οι φίλοι σου, οι χθεσινοί μας μαθητές δηλαδή, που μας λένε ότι πια δεν αντέχουν εδώ και κυνηγούν την τύχη τους στο εξωτερικό, στο δρόμο της μετανάστευσης, που τον είχαν πάρει κάποτε οι παππούδες τους κι ελπίζαμε πως δεν θα τον ξαναζήσουμε αναγκαστικά.
Είναι κοινά τα προβλήματά μας. Όχι μόνο για μας και για σένα που ζούμε, δημιουργούμε, αγωνιούμε και ονειρευόμαστε στον ίδιο χώρο αλλά για ολόκληρη την κοινωνία. Μια κοινωνία που δεν έχει την πολυτέλεια να παρακολουθεί μουδιασμένη το ένα χτύπημα να ακολουθεί το άλλο. Γι’ αυτό εμείς, οι καθηγητές και οι καθηγήτριές σου, αποφασίσαμε να ξεσηκωθούμε σ’ αυτόν τον αποφασιστικό αγώνα, που θα σπάσει τη σαπίλα του «δε γίνεται τίποτα». Σ’ αυτόν τον αγώνα θέλουμε δίπλα μας όλους τους εργαζόμενους. Θέλουμε τους γονείς σου, μα χρειαζόμαστε κι εσένα. Όχι για να αναλάβεις τα καθήκοντά που είναι δικά μας. Το κόστος του αγώνα θα το σηκώσουμε εμείς στο ακέραιο, παρά τις βρωμιές που ύπουλα διαδίδονται από κάποια ΜΜΕ. Σε θέλουμε δίπλα μας γιατί, όπως και μέσα στην τάξη, είναι η δικιά σου συμμετοχή που δίνει νόημα στον αγώνα μας. Μόνο μαζί μπορούμε να σπάσουμε την κυριαρχία της μοιρολατρίας και της μιζέριας, μόνο μαζί μπορούμε να σταθούμε όρθιοι και να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε απλώς «άλλο ένα τούβλο στον τοίχο» τους, άλλο ένα γρανάζι στη μηχανή τους.
Μετά από τούτο τον Σεπτέμβρη λοιπόν τίποτε δεν θα είναι πια το ίδιο. Αυτή τη μάχη ή θα την κερδίσουν οι πολιτικές της Τρόικα και της κυβέρνησης που την υπηρετεί και θα επιβάλλουν την ερήμωση και τη δυστυχία ή θα την κερδίσουμε εμείς, ανοίγοντας το δρόμο για το σχολείο του μέλλοντος, για μια δημιουργική και ελεύθερη ζωή για όλους.  Εμείς, οι καθηγητές και οι καθηγήτριές σου, σου ζητάμε να σταθείς στο πλάι μας, να προσθέσεις την αποφασιστικότητά σου στη δική μας και να γίνεις μέρος του τεράστιου λαϊκού ποταμιού που θα γεμίσει τους δρόμους της χώρας και θα νικήσει!
Με αγάπη,
Οι αγωνιζόμενοι καθηγητές και καθηγήτριες σου! Αθήνα, 9/9/2013