Επιλέγουμε το βιβλίο του Ισίδωρου Ζουργού
"Στη σκιά της πεταλούδας"
Γιατί είναι πραγματικά καλό μυθιστόρημα
Γιατί αντέχει στο χρόνο
Γιατί οι αναγνώστες νοιώθουν την ανάγκη να εκφραστούν κολακευτικά γι αυτό και το διαδίδουν συστηματικά "από στόμα σε στόμα"
Ο Ισίδωρος Ζουργός γράφει για το βιβλίο του:
Το βιβλίο αυτό είναι ένα ιστορικό μυθιστόρημα του ευρύτερου βορειοελλαδικού χώρου μέσα από το χρονικό δύο οικογενειών που απλώνεται σε τρεις ολόκληρες γενιές. Από την Ανατολική Ρωμυλία και την Αδριανούπολη στα τέλη του 19ου αιώνα και από τα καμένα χωριά των φυλετικών ανταγωνισμών στη Μακεδονία της ίδιας εποχής, έως τη σημερινή Θεσσαλονίκη, οι πόλεμοι, η προσφυγιά, ο ιδρώτας και τα πάθη τόσων χρόνων έρχονται και στραγγίζουν στη συνάντηση ενός άντρα και μιας γυναίκας έναν τριήμερο καύσωνα του Αυγούστου κάτω από περίεργες συνθήκες. Είναι ακόμη ένα μυθιστόρημα-έπος του αγώνα της καθημερινής ζωής, καθώς και μια ελεγεία των «αποτυχημένων», του έρωτα και του χρόνου που περνά. Πιο πολύ όμως είναι το εκτενές μυθιστόρημα της Θεσσαλονίκης. Τα κτίρια, οι δρόμοι, τα στέκια, οι γωνιές της, οι εξοχές της, τα περίχωρα, το δέρμα της ολόκληρο, με το αποτύπωμα ενός ολόκληρου αιώνα. «Ήθελα να γράψω ένα βιβλίο για τους “αποτυχημένους”. Επέλεξα να το κάνω με τη μορφή ενός ιδιότυπου ιστορικού μυθιστορήματος, όπου μέσα από το κατακλυσμιαίο πέρασμα της ιστορίας σε ολόκληρο τον εικοστό αιώνα θα προσπαθούσα να αναστήσω στα μάτια του αναγνώστη το πανάρχαιο δράμα, τη συνάντηση του ανθρώπου με την προσωπική του αποτυχία και πτώση».Κι ο Χρήστος Γιανναράς σχολίασε:
Συναρπαστική πλοκή, εκπληκτική ζωντάνια αφηγηματικού λόγου, ένσαρκος στη ζωή προβληματισμός για το «πανάρχαιο δράμα, τη συνάντηση του ανθρώπου με την προσωπική του αποτυχία και πτώση». Δεν έχω χαρακτηρισμούς προσφυέστερους να αποδώσω σε αυτό το εξαίρετης μαστοριάς λογοτεχνικό έργο. Γνώμη μου είναι πως, αν με τον Tσίρκα το ελληνικό μυθιστόρημα έκανε άλμα πέρα από τον Bενέζη, τον Mυριβήλη, τον Kαραγάτση, τώρα με τον Zουργό είναι κιόλας διακριτή η απόσταση πέρα και από τον Tσίρκα. Περιμένω να δω αν θα δικαιωθεί η κρίση μου στις «από στόμα σε στόμα» αξιολογήσεις των αναγνωστών. 25/9/05 ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
3 σχόλια:
Προοσωπικά, ο Γιανναράς με προδιαθέτει αρνητικά. (τελεία)
Ο τίτλος του μυθιστορήματος μού φέρνει σε Κάλη Καρατζά. Όσο δε για το υπονοούμενο εθνικοπατριωτικό φόντο, θα κλάψω αλλά θα τ' αντέξω!
Καλά κάνει ο κόσμος και διαβάζει, βεβαίως! Ό,τι νά'ναι?
Όχι! το πρόσχημα της λογοτεχνίας και η μαγεία της ανάγνωσης μπορούν κάλλιστα να λειτουργήσουν σαν κάλυμμα προόδου.
(Προτείνω, σαν πιο άμεσα σχετιζόμενος εσύ Νίκο, να ανοίξεις το ανάλογο θέμα, εδώ θα είμαστε).
[btw (=by the way, για να μαθαίνεις κι εσύ τους κωδικούς του διαδικτύου), έχεις μια πρό(σ)κληση στο μπλογκ μου.]
Φίλε Γιώργο, αδικείς το βιβλίο. Πιθανότατα δεν είναι το "αριστούργημα" αλλά σίγουρα είναι ένα βιβλίο που ξεχώρισε ανάμεσα σε πολύ σκουπιδαριό που πλασσάρεται τα τελευταία χρόνια με ωραίο περιτύλιγμα.Είναι μια ελεγεία για τους αποτυχημένους - χωρίς να το αξίζουν - σχεδόν σ' όλους τους τομείς της ζωής (στην πολιτική, στίς κοινωνικές σχέσεις, στον έρωτα) με τα ανεκπλήρωτα πολύ γήϊνα όνειρά τους, που πολύ απέχουν από τις εθνικοαπελευθερωτικές κορώνες και τους αλυτρωτισμούς.
Αδικείς όμως και τον εαυτό σου γιατί χρησιμοποιείς ως άλλοθι την αρνητική σου προδιάθεση προς τον καθηγητή Χρήστο Γιανναρά χωρίς να μπαίνεις στην ουσία της κριτικής για το βιβλίο.
Λυπαμαι που ο καθε ασχετος αλλα και φτωχα προκατελημενος κουλτουριαρης (παραλληλος) εχει αποψη για κατι που δεν εχει διαβασει. Οι ηλιθιοι ειναι αητητοι!
Δημοσίευση σχολίου