Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ. Ένα διήγημα της Άννας Ρούσσου από το βιβλίο της "Χρυσό της Πανσελήνου"

Η Άννα Ρούσσου ήρθε στο βιβλιοπωλείο μας την Άνοιξη του 2011 για να προλογίσει το βιβλίο «ΓΙΑΡΝΤΙΜ» του συγγραφέα Χρήστου Ναούμ. Φεύγοντας μου χάρισε το βιβλίο της «Χρυσό της Πανσελήνου». Ένα μέρος από την απόλαυση της ανάγνωσης σας μεταφέρω με ένα από τα διηγήματα του βιβλίου.

Η συνάντηση

Η ισόγεια, παλιά μονοκατοικία φάνταζε κυριολεκτικά «πνιγμένη» από τα δέντρα που την περιτριγύριζαν χρόνια τώρα. Η μωβ βουκαμβίλια, στ’ αριστερά της εισόδου, σκαρφάλωνε ακάθεκτη στο σύρμα του μαντρότοιχου που είχε γκρεμίσει πια σε αρκετά σημεία του. Ένας μικρόσωμος άνδρας, ο Δημήτρης Παναγιώτου, άνοιξε με κόπο την πόρτα του σπιτιού και, αφού κούμπωσε μέχρι πάνω την ζακέτα του, έριξε μια εξεταστική ματιά τριγύρω. Η μοναδική του συντροφιά, ο γάτος του, είχε να φανεί μέρες τώρα.

Αν και ο Απρίλης μέσιασε, αυτός ακόμη μπερμπαντεύει, σκέφτηκε και χάιδεψε το μουστάκι του.

 Ύστερα γέμισε με καθαρό νερό το πήλινο δοχείο, για να’ χει να πιει το ζωντανό, αν ερχόταν ξαφνικά και έπιασε με τα ροζιασμένα χέρια του την τσουγκράνα, για να μαζέψει τα ξερά φύλλα που είχαν γεμίσει τον διάδρομο. Παρά τα ογδονταπέντε χρόνια του, η καθημερινή φροντίδα των φυτών του ήταν γι’ αυτόν ανάγκη, και μάλιστα επιτακτική. Αφού κλάδεψε τις τριανταφυλλιές και έβαλε λίπασμα στην γαρδένια, στάθηκε για λίγο να τις παρατηρεί καμαρωτός. Και έτσι, όπως μιλάει κανείς σ’ αγαπημένους φίλους για την μοναδικότητα που έχουν στην ζωή του, άρχισε και αυτός να τους κουβεντιάζει για τον ίδιο ακριβώς λόγο!

Το ότι στη γειτονιά τον αποκαλούσαν «γερο-παράξενο» και «ιδιόρρυθμο» λίγο τον ενδιέφερε. Άλλωστε, κανένας απ’ όλους αυτούς δεν είχε ενδιαφερθεί ύστερα από τον θάνατο του γιου του – εδώ και τριανταπέντε ολόκληρα χρόνια – για το πώς τα έβγαζε πέρα. Κάποιοι, βέβαια, όταν τον πετύχαιναν στον κήπο, τού έλεγαν μια «καλημέρα», αλλά μέχρι εκεί. Η μοναξιά ήταν εκείνη που του κρατούσε συντροφιά εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο. Όμως, όσο και αν προσπάθησε – εξ’ ανάγκης- να την συνηθίσει , δεν τα κατάφερε. Έτσι, αντί να καταφεύγει στον βαρετό μονόλογο με τον εαυτό του, μιλούσε στα ζώα και τα φυτά διατηρώντας μια ακλόνητη πίστη πως δεν θα τον πρόδιδαν ποτέ.

Έκοψε, προσεχτικά, ένα τριαντάφυλλο και ξαναμπήκε με βήματα αργά στο σπίτι. Ο γιος του, ο Κοσμάς, μέσα από την χαμογελαστή φωτογραφία του στην ίδια αυλή, το περίμενε καρτερικά, όπως κάθε μέρα της άνοιξης, χρόνια τώρα. Ήταν μόλις είκοσι χρονών και τόσο όμορφος, όταν έφυγε τόσο βιαστικά για τη γειτονιά των αγγέλων. Ο ίδιος δεν συγχώρεσε ποτέ τον εαυτό του για την απερισκεψία να του αγοράσει εκείνη τη μηχανή σαν δώρο για την είσοδό του στο Πολυτεχνείο. Ακόμη και η γυναίκα του τον θεώρησε αποκλειστικά υπεύθυνο για το συμβάν – μέχρι και φονιά τον είπε- τον παράτησε χωρίς κανένα ενδοιασμό, δίχως έκτοτε να ξαναγυρίσει. Εκείνος την έψαξε, της μήνυσε μέσω συγγενών να τα βρούνε, όταν όμως ένιωσε στο πετσί του το μίσος της παραιτήθηκε βουλιάζοντας στις ενοχές του.

«Μπορεί μια μάνα να πιστεύει πως για τον χαμό του παιδιού, ο πόνος του πατέρα είναι ανύπαρκτος ή μικρότερος από τον δικό της;» αναρωτήθηκε.

Ποτέ δεν το έμαθε. Έπιασε την κορνίζα με την φωτογραφία του Κοσμά και την ακούμπησε πάνω στην καρδιά του.

«Παιδί μου», μουρμούρισε καθώς αισθάνθηκε ένα σφίξιμο στο στήθος, «κουράστηκα πια να είμαι μόνος! Τι καλύτερο από το αποψινό βραδάκι που ευωδιάζει η άνοιξη , να ΄ρθω να σε βρω;»

Έγειρε το κεφάλι στο μαξιλάρι της πολυθρόνας και τα δάχτυλά του χαλάρωσαν το κράτημα της κορνίζας. Καθώς εκείνη έπεσε στο πάτωμα, το τζάμι έσπασε ελευθερώνοντας την φωτογραφία. Ο Κοσμάς, μέσα από αυτήν, εξακολουθούσε να χαμογελάει.

«Σ’ αγαπώ, πατέρα», τον άκουσε να του λέει και στόλισε με το τριαντάφυλλο την μηχανή για να πάει να τον προϋπαντήσει. 

Η Άννα Ι. Ρούσσου γεννήθηκε στην Αθήνα.

Σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και Δημοσιογραφία στο  

Εργαστήρι  Επαγγελματικής Δημοσιογραφίας.

Έχει εκδώσει την ποιητική συλλογή με τίτλο «Χειρόγραφα για χάρτινους

αγγέλους», « Εκδόσεις Φιλιππότη», 1997, η οποία απέσπασε έπαινο

στον ΙΔ΄ Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό του Φιλολογικού Συλλόγου «Ο ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ», το παραμύθι «Ταξίδι στην Οδό Ονείρου»,

 «Ατραπός», 2003  και την συλλογή διηγημάτων «Χρυσό της

Πανσελήνου», «Οδός Πανός», 2009.