Υποδεχθείτε μαζί μας την παγκόσμια ημέρα ποίησης το Σαββατόβραδο στο βιβλιοπωλείο ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΦΡΑΣΗ με τους στίχους του ποιητή ΤΑΣΟΥ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗ

«ΟΤΑΝ Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΥΝΑΝΤΑ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ»

«Ω ελπίδες της νιότης μας μείνατε στη μέση τον δρόμου.

Εμείς συνεχίσαμε και να που φτάσαμε απόψε εδώ, σ’αυτόν τον άγνωστο τόπο,

χωρίς αποσκευές, μα μ'  ένα τόσο ωραίο φεγγάρι….»

Υποδεχόμαστε την παγκόσμια ημέρα της ποίησης με αφιέρωμα στο μεγάλο μας ποιητή

ΤΑΣΟ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗ

Μελοποιημένη ποίηση

Θεοχάρη Πέπη (τραγούδι), Μπότση Κατερίνα (πιάνο),Πανουργιά Μαρία (κιθάρα)

Ομιλία για τον Τάσο Λειβαδίτη

Καναβούρης Κώστας (ποιητής)

Απαγγέλλουν

Αγραφιώτης Γιώργος, Θεοχάρης Γιώργος, Κατσικογιάννη Βάσω

Συνδιοργάνωση

ΤΡΟΦΩΝΙΟ ΩΔΕΙΟ - Bιβλιοπωλείο ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΦΡΑΣΗ

Το Σάββατο 20 Μαρτίου 2010, ώρα 8.00 μ.μ

στο Χώρο του Βιβλιοπωλείου,

Δημάρχου Ι. Ανδρεαδάκη 49,(πρώην Πεσόντων Μαχητών)

τηλ. 2261023136

ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑ

Στίχοι: Τάσος Λειβαδίτης Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης Τραγούδι:Γρηγόρης Μπιθικώτσης

Σαββατόβραδο 

Στίχοι: Τάσος Λειβαδίτης Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης Πρώτη εκτέλεση: Στέλιος Καζαντζίδη

Την πόρτα ανοίγω

Στίχοι: Τάσος Λειβαδίτης Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης

Φυσάει

Στίχοι: Τάσος Λειβαδίτης Μουσική: Γιώργος Τσαγκάρης Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Ενέδρα 

με την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη

Δρόμοι που χάθηκα

Μουσική - Μίκης Θεοδωράκης, Ποίηση - Τάσος Λειβαδίτης, Ερμηνεία - Άλκηστις Πρωτοψάλτη 

Έχω μια αγάπη

Στίχοι: Τάσος Λειβαδίτης Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης, Πρώτη εκτέλεση: Στέλιος Καζαντζίδης

Τάσος Λειβαδίτης, Ρεμπούτσικα , Καραμπέτη

Οι Δαρβινικές απόψεις 151 χρόνια μετά τη δημοσίευση της "καταγωγής των ειδών"

Εντυπωσίασε η Δρ. Βιολογίας Λαοκρατία Λάκκα τους ακροατές που γέμισαν ασφυκτικά το βιβλιοπωλείο ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΦΡΑΣΗ στην ομιλία της τη Δευτέρα 8-3-2010 παρουσιάζοντας μέσα από μία διαφορετική οπτική τις δαρβινικές απόψεις για την εξέλιξη των οργανισμών. Παραθέτουμε μια ευρεία περίληψη της ομιλίας της. 

Οι έννοιες, οι μηχανισμοί, οι διαδικασίες της εξέλιξης …. εξελίσσονται.

Δρ. Λαοκρατία Λάκκα 

 

Το επεξηγηματικό σχήμα της εξέλιξης που διατύπωσε  ο Δαρβίνος  στα 1859 στο βιβλίο του «Καταγωγή των ειδών», αποτελεί ένα αρκετά πολύπλοκο σύνολο θεωριών και αλληλοεξαρτώμενων μοντέλων και εννοιών στον μηχανισμό των οποίων συμμετέχουν πολλές διαδικασίες, έναν μηχανισμό του οποίου οι υπο-θεωρίες και οι έννοιες  εξελίσσονται συνεχώς. Θεμέλιο αυτών των θεωριών είναι η βιολογική ποικιλομορφία, στην οποία η δράση του περιβάλλοντος περιορίζεται σε ένα είδος εσχάρας επιλογής και όχι σε ένα όχημα πληροφοριών. Το δαρβινικό μοντέλο είναι επιλεκτικό, πληθυσμιακό και αποτελεί ένα είδος αυστηρού αποκλεισμού κάθε τελεολογίας. Η  δαρβινική εξελικτική σκέψη ήρθε να αντικαταστήσει την θεολογική αντίληψη για μία αμετάβλητη τάξη στον δημιουργημένο με κάποιο σκοπιμότητα και από κάποια υπερφυσική θεότητα κόσμο. Το σχήμα του Δαρβίνου οριοθέτησε την ανάδυση ενός νέου επιστημονικού κλάδου στον 19^ο αιώνα, του κλάδου της βιολογίας, ο οποίος στον 20^ο αιώνα εξελίχθηκε στον αναγωγιστικό κλάδο της μοριακής βιολογίας με την ονομασία «Νεοδαρβινική συνθετική θεωρία».

Η θεωρία της εξέλιξης που δημοσιεύεται στην «Καταγωγή των ειδών» το 1859 και στην «Καταγωγή του ανθρώπου» δέκα χρόνια αργότερα, είναι προϊόν τεσσάρων  επαναστατικών ιδεών:

· Η πρώτη, αφορά την ιδέα ενός κόσμου στον οποίο κανόνας της φύσης είναι η μεταβλητότητα. Ο κανόνας αυτός ισχύει τόσο για τον ανόργανο όσο και για τον έμβιο κόσμο. Ο Δαρβίνος όμως με επιχειρήματα επιβεβαιώνει ότι όλοι οι οργανισμοί του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος προέρχονται μετά από τροποποιήσεις από έναν κοινό πρόγονο.

· Η δεύτερη, αφορά την ιδέα για τον μηχανισμό της φυσικής επιλογής ως το αίτιο των τροποποιήσεων των οργανισμών. Ο μηχανισμός της μεταβολής που προτείνει ο Δαρβίνος, αντικαθιστά την αριστοτελική έννοια της σκοπιμότητας που κρύβεται πίσω από κάθε συμβάν. Το αίτιο του μηχανισμού που προτείνει συνιστά μία διαδικασία που διακρίνεται σε δύο στάδια: στο πρώτο στάδιο που αφορά την αναπαραγωγή των οργανισμών όπως γράφει: «γεννιούνται περισσότερα άτομα από εκείνα που μπορούν να επιζήσουν…υπάρχει κάποιος αγώνας για την ύπαρξη….όπου εφαρμόζεται η θεωρία του Μάλθους σε πολλαπλάσια ένταση στο ζωϊκό και φυτικό βασίλειο». Το δεύτερο στάδιο αφορά την διαφορική επιβίωση των οργανισμών, δηλαδή την επιλογή από το περιβάλλον των παραλλαγών που φέρνουν κάποιο εξελικτικό πλεονέκτημα: «Ονόμασα την διατήρηση αυτή των ευνοϊκών παραλλαγών και την καταστροφή των βλαβερών Φυσική επιλογή του καλύτερα προσαρμοσμένου».  (Η καταγωγή των ειδών, σελ. 83)..

· Η τρίτη επαναστατική ιδέα του Δαρβίνου, η οποία προκάλεσε και ένα είδος μεγάλου σκανδάλου ακόμη και για τους οπαδούς του, είναι η ιδέα ότι θεώρησε την τυχαιότητα ως έναν μηχανισμό για την μεταβολή των οργανισμών, ως μία αντικειμενική πραγματικότητα: η εξέλιξη, σύμφωνα με τις απόψεις του, οφείλεται στις τυχαίες μεταβολές που δεν υπακούουν σε κανένα προκαθορισμένο πρόγραμμα. Η ζωή δεν έχει απώτερο σκοπό, ούτε προκαθορισμένο σχέδιο. «Η φυσική επιλογή δεν οδηγεί αναγκαστικά στην τελειότητα» όπως γράφει . Τόσο η θρησκεία όσο και οι επιστήμες του 19^ο αιώνα εχθρεύονται την έννοια του τυχαίου. Ο θεός, ισχυρίζεται η πρώτη, εξασφαλίζει τα πάντα και εγγυάται ότι όλα είναι καθορισμένα σε όλες τις λεπτομέρειες τους. Το τυχαίο, ισχυρίζονται οι δεύτεροι, είναι αποτέλεσμα της άγνοιας μας. Χρειαζόταν οι ιδέες της πιθανοκρατίας του 20^ου αιώνα και των μαθηματικών μοντέλων της στατιστικής για να γίνει αποδεκτή και αυτή η ιδέα.

· Η τέταρτη επαναστατική ιδέα αφορά την άποψη ότι και ο άνθρωπος κατατάσσεται στον κόσμο των έμβιων όντων, άρα, συνεπώς έχει και αυτός κοινή καταγωγή με τους άλλους οργανισμούς. Γράφει λοιπόν στο βιβλίο του «Η καταγωγή του ανθρώπου»: « μπορούμε, έτσι, να καταλάβουμε πως γίνεται ο άνθρωπος και όλα τα άλλα σπονδυλωτά να έχουν φτιαχτεί στο ίδιο γενικό μοντέλο, γιατί περνούν τις ίδιες πρώτες φάσεις ανάπτυξης και γιατί διατηρούν κοινά υποτυπώδη χαρακτηριστικά. …. Το συμπέρασμα ενισχύεται αφάνταστα…Μόνο οι φυσικές μας προκαταλήψεις και αυτή η ματαιοδοξία πούκανε τους προγόνους μας να δηλώσουν ότι κατάγονται από ημίθεους μας εμποδίζουν να αποδεχτούμε ένα τέτοιο συμπέρασμα. Μα δεν είναι μακριά ο καιρός που θα μας προκαλεί κατάπληξη πως φυσιοδίφες που γνώριζαν την συγκριτική διάπλαση και ανάπτυξη του ανθρώπου και των άλλων θηλαστικών μπόρεσαν τόσο καιρό να πιστεύουν πως το καθένα δημιουργήθηκε ξεχωριστά».

Στις μέρες μας, τα νέα δεδομένα της συγκριτικής γονιδιωματικής και πρωτεωμικής έχουν δημιουργήσει ένα  νέο πλαίσιο σκέψης για την ερνημευτική δύναμη του δαρβινισμού και για την ανάδυση μιας νέας ενοποιητικής θεωρίας της εξέλιξης που θα διατηρεί τις βάσεις του  δαρβινισμού αλλά θα εμπεριέχει εκτός της γενετικής, την επιγενετική και την συμβολική επικοινωνία των πληροφοριών. Η ιχνηλάτιση της εξελικτικής πορείας των οργανισμών βασίζεται στα σύγχρονα μοριακά δεδομένα που αποτελούν μία πλούσια πηγή πληροφόρησης του παρελθόντος. Στο δαρβινικό ερμηνευτικό σχήμα ενσωματώνονται πολλές ιδέες από το καθοδηγητικό, διδακτικό  λαμαρκικό σχήμα.

Η αποσύνθεση του πολιτικού συστήματος

• Του ΓΙΩΡΓΟΥ Ν. ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ*

Η αποσύνθεση του πολιτικού συστήματος

Κάθε μέρα αποδεικνύεται και πιο πολύ ότι το υπάρχον πολιτικό σύστημα εν Ελλάδι είναι ανίκανο να αποτρέψει την καταστροφή, είναι ανίκανο να οδηγήσει τη χώρα σε δημιουργικούς δρόμους, διότι είναι ακατάλληλο, διαφθαρμένο και χρεοκοπημένο.
Ποτέ δεν μαθήτευσε σε ουσιώδη ζητήματα του κοινωνικού, οικονομικού και πολιτικού βίου, παρά μόνο στην προχειρότητα και στη δημαγωγία, στο ρουσφέτι και την πελατειακή αγυρτεία, στο λάδωμα και την απάτη, στον λαϊκισμό και τον τοπικισμό, στον εθνικισμό και τον θρησκευτισμό. Αυτά όμως δεν στοιχειοθετούν γνώση, πρόγραμμα, θεσμική οργάνωση και προοπτική για το μέλλον, αλλά αποσύνθεση, που έχει ξεκινήσει εδώ και δεκαετίες. Η αποτυχία είναι εξασφαλισμένη και με τους μαθητευόμενους μάγους της νέας κυβέρνησης.
Η αναλγησία και ο κυνισμός του πολιτικού κόσμου δηλώνεται εμφανώς και στην άρνηση των υπουργών και βουλευτών για ουσιαστική περικοπή των σκανδαλωδών προνομίων και μισθών τους. Η αστεία μείωση των αποδοχών τους και η διατήρηση της αυτοτελούς φορολόγησης για τους ίδιους, τη στιγμή που την επιβάλλουν σε άλλες ομάδες και περικόπτουν δραστικά τους πενιχρούς μισθούς των κατωτέρων στρωμάτων, είναι υποκρισία και πρόκληση.
Η παρακμή του πολιτικού κόσμου δηλώνεται και στο γεγονός ότι κάνει σαν να μην καταλαβαίνει τους ενόχους και τους υπαιτίους της κατάρρευσης, δεν εκδηλώνει ουσιαστική διάθεση για διερεύνηση και τιμωρία των υπευθύνων. Έκδηλο ακραίο σύμπτωμα, η αποθέωση του Κ. Καραμανλή, ενός εκ των κυρίων υπευθύνων της χρεοκοπίας, από τα στελέχη της Ν.Δ. στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας (Φεβρουάριος 2010). Ούτε καν αποδοκιμασία. Για την κατάρρευση και την καταστροφή δεν υπάρχει αίτιος και ένοχος, δεν θα τιμωρηθεί κανείς -λες και όλα έγιναν από μόνα τους, από τη φύση ή έπεσαν από τον ουρανό. Στη χώρα υπάρχει δικαστική εξουσία, δεν υπάρχει όμως Δικαιοσύνη.
Το οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδας είναι πολιτικό, οφείλεται στους διεφθαρμένους και άχρηστους πολιτικούς, καθώς και στο θεσμικό πλαίσιο που τους αναδεικνύει. Συνεπώς, το νεοελληνικό πολιτικό σύστημα είναι ανίκανο να αποτρέψει την καταστροφή, διότι είναι αυτό το ίδιο που οδήγησε σ αυτήν. Εάν αυτό το αποτυχημένο σύστημα δεν καταργηθεί, δεν θα υπάρξει προοπτική για τη χώρα. Η γενικευμένη ανομία και αδικία πρέπει να εκλείψει• και για να εκλείψει πρέπει κατ' αρχήν να υπάρξει τιμωρία των υπευθύνων. Οι ένοχοι έχουν όνομα, είναι συγκεκριμένοι: είναι οι κυβερνήσεις των δύο μεγάλων κομμάτων των τελευταίων δεκαετιών, οι βουλευτές τους, οι διευθυντές των δημοσίων οργανισμών, ο διοικητικός μηχανισμός των πολυάριθμων κρατικοδίαιτων κομματικών στελεχών που λυμαίνονταν τον δημόσιο πλούτο.
Η τιμωρία των ενόχων δεν θα γίνει, βεβαίως, από την πολιτική εξουσία, από τα κόμματα, τη Βουλή και τη δικαστική εξουσία, διότι όλοι αυτοί είναι διαπλεκόμενοι, συνένοχοι. Η τιμωρία και η εξυγίανση θα πρέπει να προέλθει από την απαίτηση των ανθρώπων, από τα κάτω. Για να αποφευχθεί η καταστροφή χρειάζεται κάθαρση, αναδιάρθρωση των θεσμών και ουσιαστικός έλεγχος. Η εξουσία που δεν συναντά έλεγχο και αντίσταση είναι αχαλίνωτη και καταστροφική.
«Εν γαρ ταύτη τη πόλει ... ουδείς έστιν ανυπεύθυνος των ... προς τα κοινά προσεληλυθότων», ήταν η αρχή της αθηναϊκής δημοκρατίας. Δηλαδή: «Σε αυτήν την πόλιν ουδείς από αυτούς που ασκούν εξουσία είναι ανυπεύθυνος». Όλοι οι αξιωματούχοι στο τέλος της θητείας τους έδιναν «ευθύνας», έδιναν λόγο και λογαριασμό για τις πράξεις τους («λόγον διδόναι»). Αν δεν είχαν εκπληρώσει τις υποχρεώσεις τους, ενάγονταν στο δικαστήριο και υφίσταντο κυρώσεις: ατιμία, χρηματικό πρόστιμο, δήμευση περιουσίας, ακόμη και θάνατο.
Αντιθέτως, σε τούτη τη χώρα ουδείς είναι υπεύθυνος, όλοι είναι ανυπεύθυνοι. Αυτό σημαίνει αποσύνθεση, δηλαδή αυτοί οι οποίοι θα έπρεπε να κάθονται στο εδώλιο του κατηγορουμένου κάθονται δυστυχώς στους υπουργικούς θώκους, στα έδρανα της Βουλής ή απολαμβάνουν τα προνόμια που αποκόμισαν από τα αξιώματά τους εις βάρος του γενικού συμφέροντος. Με άλλα λόγια, η χώρα, βυθισμένη στην ανομία και την αδικία, βαδίζει ολοταχώς στη φθορά και την καταστροφή.

*Ο Γιώργος Ν. Οικονόμου, Δρ. Φιλοσοφίας, έχει σπουδάσει Μαθηματικά, Μουσική και Φιλοσοφία. Συμμετείχε ενεργώς στο αντιδικτατορικό κίνημα. Παρακολούθησε στο Παρίσι τα μεταπτυχιακά σεμινάρια των Κ. Καστοριάδη, A. Tourain, P. Bourdieu, P. Vidal-Naquet, J. Derrida, J. Bouveresse. Έχει Master φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου της Σορβόννης και είναι Διδάκτωρ φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Κρήτης. Έχει δημοσιεύσεις σε περιοδικά και εφημερίδες, ανακοινώσεις σε συνέδρια και ημερίδες.
Έχει εκδώσει τα βιβλία
(2008) Η αριστοτελική Πολιτεία, Παπαζήσης
(2007) Η άμεση δημοκρατία και η κριτική του Αριστοτέλη, Παπαζήσης
(2007) Ψυχή, λόγος, πόλις, Ύψιλον
(2009) Από την κρίση του κοινοβουλευτισμού στη Δημοκρατία, Παπαζήσης
Στο βιβλιοπωλείο μας έχει μιλήσει το Μάρτιο του 2009 με θέμα :
"Η άμεση δημοκρατία και η κριτική του Αριστοτέλη"
και στις 2-11-09 με θέμα
«Σοφιστές οι συκοφαντημένοι στοχαστές»

Το παραπάνω κείμενο που μας έστειλε ο φίλος Γιώργος Οικονόμου δημοσιεύτηκε και στην εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 5-3-2010

Η δαρβινική εξέλιξη κάτω από το φως των νέων δεδομένων της βιολογίας είναι το θέμα της εκδήλωσης τη Δευτέρα 8 Μαρτίου ώρα 8.30 μ.μ.

Η αποκρυπτογράφηση του ανθρώπινου γονιδιώματος και των γονιδιωμάτων πολλών άλλων οργανισμών μας έδωσε την δυνατότητα να αποκτήσουμε περισσότερες γνώσεις για το παρελθόν των οργανισμών και να δούμε μέσα από μία διαφορετική οπτική τις δαρβινικές απόψεις για την εξέλιξη των οργανισμών. Νέα παράθυρα ανοίγονται όσον αφορά την ανακάλυψη της κοινής προγονικής μορφής όλων των οργανισμών.

201 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΔΑΡΒΙΝΟΥ

ΚΑΙ 151 ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΕΙΔΩΝ

Το βιβλιοπωλείο ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΦΡΑΣΗ

σας προσκαλεί σε εκδήλωση με θέμα:

Η ΔΑΡΒΙΝΙΚΗ ΕΞΕΛΙΞΗ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΦΩΣ ΤΩΝ ΝΕΩΝ

ΔΕΔΟΜΕΝΩΝ ΤΗΣ ΒΙΟΛΟΓΙΑΣ

Θα μιλήσει η δρ. Βιολογίας, σχολική σύμβουλος Α’ Αθήνας

ΛΑΟΚΡΑΤΙΑ ΛΑΚΚΑ

τη Δευτέρα 8 Μαρτίου 2010, στις 8:30 μ.μ.

στο βιβλιοπωλείο ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΦΡΑΣΗ

(Δημάρχου Ι. Ανδρεαδάκη 49, πρώην Πεσ. Μαχητών, Λιβαδειά).

Θα ακολουθήσει συζήτηση με το κοινό.

Η ΙΔΙΟΦΥΙΑ ΤΟΥ ΔΑΡΒΙΝΟΥ. Μια προθέρμανση πριν την εκδήλωση της Δευτέρας

και άλλες τέσσερις συνέχειες με κλικ στον κάθε σύνδεσμο.
http://www.youtube.com/watch?v=WQeklhC5Mbw

http://www.youtube.com/watch?v=XlZgXyG1Ge8

http://www.youtube.com/watch?v=6QCi8iW5t_M

http://www.youtube.com/watch?v=wtBJe0a0LtE

Ο δαρβινισμός δεν είναι μια επιστημονική υπόθεση. Είναι μια επιστημονική θεωρία.

Διακόσια χρόνια από τη γέννηση του Δαρβίνου και εκατόν πενήντα από την «Καταγωγή των Ειδών»

Του ΕΥΤΥΧΗ ΜΠΙΤΣΑΚΗ*

Διακόσια χρόνια από τη γέννηση του Δαρβίνου και εκατόν πενήντα από την «Καταγωγή των Ειδών», ο δαρβινισμός δεν είναι μια επιστημονική υπόθεση. Είναι μια επιστημονική θεωρία, η οποία έχει επαληθευθεί από τη μελέτη των μορφών ζωής, από την ιστορία τους και από τη γνώση των εσωτερικών διεργασιών της ζωής, της κληρονομικότητας, της εξέλιξης.

Παρά ταύτα η θεωρία της εξέλιξης αντιμετωπίστηκε και αντιμετωπίζεται με εχθρότητα. Αλλού απαγορεύεται η διδασκαλία της και αλλού διδάσκεται αναγκαστικά, μαζί με την Γραφή. Σε εμάς η άποψη της θρησκείας και η άποψη της επιστήμης για τη ζωή διδάσκονται «ελεύθερα» και παράλληλα δημιουργώντας μια κατάσταση σχιζοφρένειας και ηθικού σχετικισμού. Γιατί, λοιπόν, αυτή η διαιωνιζόμενη εχθρότητα;

-Είναι γνωστό ότι οι σχέσεις επιστημών και θρησκείας μεταβλήθηκαν στην πορεία της Ιστορίας. Από την πυρά, η επιστήμη ανέβηκε στον άμβωνα. Αλλά ο δαρβινισμός συνεχίζει να συγκεντρώνει τα πυρά, αν όχι τις βλασφημίες του άμβωνα. Γιατί;

Ο Κοπέρνικος, ο τρελός, κατά τον Λούθηρο, που θέλησε να ανατρέψει την τέχνη της αστρονομίας, απέδειξε το αβάσιμο του γεωκεντρισμού. Την ίδια στιγμή υπομόνευσε τον ανθρωποκεντρισμό, δηλαδή την βασική παραδοχή της χριστιανικής κοσμοαντίληψης, κατά την οποία ο άνθρωπος είναι το κέντρο και ο σκοπός της Δημιουργίας. Το «σύμπαν» του Κοπέρνικου και του Κέπλερ ήταν «κλειστό». Αλλά το «σύμπαν» της νευτώνειας κοσμολογίας είναι δυνάμει ανοικτό, καθώς η ύλη είναι κατασπαρμένη στον ανοικτό, άπειρο ευκλείδειο χώρο. Η Εκκλησία υιοθέτησε το νευτώνειο πρότυπο, για δύο λόγους: Κατά τον ευσεβή Νεύτωνα, αντίθετα με τον Δημόκριτο, η ύλη, τα «άτομα», δημιουργήθηκαν από τον Θεό. Συνολικότερα το μηχανιστικό πρότυπο του Νεύτωνα ήταν συμβατό είτε με το μηχανιστικό υλισμό (Λαπλάς), είτε με τη μηχανιστική μεταφυσική της Εκκλησίας.

-Σε τι συνίσταται, αντίθετα, το σκάνδαλο του Δαρβίνου και του δαρβινισμού; Κατά τις Γραφές, τα είδη είναι σταθερά, τέτοια που τα δημιούργησε ο Θεός, κατά την απαρχή της Δημιουργίας. Αλλά η ανάπτυξη των επιστημών της ζωής υπονόμευε βαθμιαία το δόγμα του αναλλοίωτου. Ο Λιναίος (1707-1778) υποστήριζε τη σταθερότητα των ειδών. Ο Κιβιέ (1769-1832), μπροστά στα νεότερα δεδομένα, διατύπωσε τη θεωρία των διαδοχικών καταστροφών. Όμως ο Μπιφόν (1707-1788) μιλούσε ήδη, δειλά έστω, για εξέλιξη και ο Λαμάρκ (1744-1829) πρώτος διατύπωσε μια υπόθεση για την εξέλιξη των μορφών της ζωής.

Αλλά ο Δαρβίνος ήταν αυτός που διατύπωσε μια θεωρία της εξέλιξης, με βάση τη φυσική επιλογή, δηλαδή την επιβίωση των ατόμων ενός πληθυσμού που είναι περισσότερο προσαρμοσμένα στις συνθήκες του περιβάλλοντος. Ο άνθρωπος δεν αποτελεί εξαίρεση. Είναι και αυτός προϊόν της μακράς πορείας της φυλογένεσης η οποία οδήγησε στα ανώτερα θηλαστικά, στα ανθρωποειδή και τελικά στον νοήμονα άνθρωπο.

-Το σκάνδαλο είναι προφανές και η αντίδραση εξηγήσιμη: Ο άνθρωπος βιολογικό-φυσικό ον; Όχι σκοπός της δημιουργίας; Και η αθάνατη, άυλη ψυχή, δωρεά του δημιουργού, κατά τις Γραφές, τον Καρτέσιο και όλη τη χριστιανική ανθρωπολογία; Για άλλη μια φορά ο Θεός εξοστρακίστηκε από τον Κόσμο. Αυτά στην εποχή του Δαρβίνου. Και σήμερα; Σήμερα, όπως ισχυρίστηκα, η θεωρία του Δαρβίνου συγκεκριμενοποιημένη και εμπλουτισμένη από τα δεδομένα της παλαιοντολογίας, της βιοχημείας, της μοριακής βιολογίας και της γενετικής, αποτελεί επιστημονική θεωρία, τη μόνη η οποία μπορεί να εξηγήσει το γεγονός της εξέλιξης.

-Αλλά πριν εξελιχθεί, η ζωή έπρεπε να υπάρξει. Λοιπόν; Λοιπόν σήμερα γνωρίζουμε ότι οι πρώτες οργανικές ουσίες δημιουργήθηκαν στις συνθήκες των αρχέγονων θαλασσών και ωκεανών. Η αρχέγονη «σούπα» των οργανικών ουσιών αποτέλεσε την πρώτη ύλη για την εμφάνιση της ζωής. Τα «συσσωματώματα» του Οπάριν πιθανόν αποτέλεσαν έναν ενδιάμεσο κρίκο από την αρχική κολοειδή σούπα, προς τα προκαρυωτικά και κατόπιν τα ευκαρυωτικά κύτταρα. Ως προς αυτό υπάρχουν κενά, υπάρχουν υποθέσεις και θεωρίες αλλά συνολικά, κατά τον Φρ. Ζακόμπ (βραβείο Νόμπελ), δεν υπάρχει μεταφυσική οντότητα η οποία κρύβεται πίσω από το φαινόμενο της ζωής.

-Σήμερα, αντίθετα με την εποχή του Δαρβίνου, είναι γνωστές οι χημικές διεργασίες και οι μηχανισμοί της κληρονομικότητας των έμβιων.

Η αλληλεπίδραση του είδους με το περιβάλλον συνεπάγεται τη διαφοροποίηση των ατόμων μέσω των μεταλλάξεων και την εξέλιξη μέσω της φυσικής επιλογής. Λέγεται ότι οι μεταλλάξεις είναι συνέπεια του καθαρού τυχαίου. Αλλά το τυχαίο υπόκειται σε καθορισμένη νομοτέλεια (νόμοι του τυχαίου). Μέσα από τα δεδομένα των σημερινών επιστημών της ζωής, αναδύεται και θεμελιώνεται ως επιστημονική αλήθεια, όχι μόνο το γεγονός της εξέλιξης, αλλά και η ενότητα του ζωικού βασιλείου.

*Η ενότητα του ανθρώπου με το ζωικό βασίλειο, όπως υποστηρίχθηκε από το φιλοσοφικό ρεύμα που αρχίζει από τον Αναξίμανδρο και φτάνει στον Μαρξ, αποτελεί σήμερα κεκτημένο της επιστήμης. Ειδικά για τον άνθρωπο; Η δομή του σώματος, οι βιοχημικές διεργασίες, το κληρονομικό υλικό, η δομή και η λειτουργία του εγκεφάλου, διαφέρουν ποσοτικά από άλλα, «κατώτερα» είδη, αλλά έχουν κοινή βάση.

-Σήμερα μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι δεν υπάρχει τομή,οντολογικό άλμα, ανάμεσα στον άνθρωπο και στα υπόλοιπα ζωικά είδη. Δεν καταγόμαστε από τους πιθήκους. Αλλά το γονιδίωμα του ανθρώπου ταυτίζεται σχεδόν με το γονιδίωμα του χιμπαντζή, με τον οποίον έχουμε και ένα κοινό χρωμόσωμα.

Και ο εγκέφαλος, και η νόηση; Και τα ζώα έχουν και αισθήματα και μία υποτυπώδη νοημοσύνη. Αλλά ο άνθρωπος είναι το μόνο «ζώο» που σκέφετεται με έννοιες. Θαύμα; Σήμερα ξέρουμε ότι «το σκεπτόμενο σώμα» (Σπινόζα) ο εγκέφαλος και ειδικά ο νεοφλοιός, κύρια έδρα της νόησης, είναι προϋπόθεση και ταυτόχρονα προϊόν της κοινωνικής ζωής. Και η ψυχή;

Ο δυϊσμός ψυχής και σώματος, τάφου της ψυχής; Σήμερα μπορούμε να ορίσουμε την «ψυχή» ως το σύνολο των εσωτερικευμένων σχέσεων του ανθρώπου με τον κόσμο και των δυνατοτήτων αυτών των σχέσεων.
-Ο άνθρωπος μέλος του ζωικού βασιλείου; Οι αναγωγιστές θα τον υποβιβάσουν σε μηχανή επιβίωσης, σε αυτόματο προγραμματισμένο με μια τυφλή αναγκαιότητα.
Οι αναγωγιστές καταλήγουν σε έναν απλοϊκό χυδαίο υλισμό. Ιδεαλιστές και πιστοί, αντίθετα, θεωρούν την άποψη της θεωρίας της εξέλιξης ως εξευτελισμό του ανθρώπου.

Και η ηθική; «Αν δεν υπάρχει θεός, όλα επιτρέπονται»! Λάθος! Ακόμα και ο ευσεβής Καντ αναγνώριζε ότι ένας άθεος μπορεί να είναι εξίσου ηθικός με έναν πιστό. Η ιστορία επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές.

-Κατά τον χριστιανισμό, ο άνθρωπος είναι ένα ον εξαρτημένο από τον Θεό. Αντίθετα, όμως, μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι η αυτονομία του ανθρώπου θεμελιώνει την αξιοπρέπεια και την ελευθερία του. Σήμερα μπορούμε, αρχίζοντας από τον Δαρβίνο και τον Μαρξ, να συγκροτήσουμε μια ενδοκοσμική ηθική, με κέντρο και υπέρτατη αξία τον άνθρωπο.

Και ο θάνατος; Η αθανασία της ψυχής είναι παρηγορία και αυταπάτη. Αλλά η απόρριψη του απατηλού φωτός, της υπέρβασης, συνιστά άλλο ένα κεφαλαιώδες θεμέλιο της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

* Ο ΕΥΤΥΧΗΣ ΜΠΙΤΣΑΚΗΣ είναι καθηγητής Πανεπιστημίου και σταθερός φίλος του βιβλιοπωλείου ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΦΡΑΣΗ της Λιβαδειάς στο οποίο έχει δώσει αρκετές διαλέξεις.

 

Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύτηκε στην ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ στις 15/02/2009

Εργασιακές συγκρούσεις με παρεμβάσεις τρίτων στον εκδοτικό χώρο

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ : Ένα από τα δυναμικότερα σωματεία εργαζομένων αυτό του “Συλλόγου Υπαλλήλων βιβλίου – χάρτου Αττικής” με αφορμή  την απόλυση ενός εργαζομένου από τον  εκδοτικό οίκο ΑΓΡΑ και σε σύμπραξη με τους υπόλοιπους εργαζομένους του εκδοτικού οίκου ζητά με κινητοποιήσεις και δελτία τύπου την ανάκληση της απόλυσης την οποία χαρακτηρίζουν αδικαιολόγητη και εκδικητική από πλευράς εργοδοσίας. Θυμίζουμε ότι με εξ ίσου δυναμικό τρόπο το σωματείο είχε αντιδράσει πρόσφατα σε μια άλλη απόλυση απο τις εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ. Ως εδώ, γνωστές οι πρακτικές των δύο πλευρών, συντηρούσαν απλά την ειδησιογραφία  αλλά τις τελευταίες μέρες μια παρέμβαση τρίτων υπέρ των εκδόσεων ΑΓΡΑ και η οργίλη ανταπάντηση των εργαζομένων μας αναγκάζει να δώσουμε ιδιαίτερο βάρος στην εξέλιξη της υπόθεσης που μάλλον θα έχει συνέχεια αυξημένου ενδιαφέροντος.

Σας παρουσιάζουμε τα γεγονότα όπως μας έφτασαν με mail - μετά την πρώτη αντίδραση των εργαζομένων με στάσεις εργασίας και ανακοινώσεις τύπου - ξεκινώντας με την αντεπίθεση των εκδόσεων ΑΓΡΑ.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΚΔΟΣΕΩΝ ΑΓΡΑ

 12 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2010
Τις τελευταίες μέρες εκδηλώνεται μια βάναυση και πρωτοφανής εκστρατεία δυσφήμισης και απαξίωσης των Εκδόσεων Άγρα και του εκδότη τους προσωπικά με αφορμή  την απόλυση ενός εργαζομένου από τον  εκδοτικό οίκο που κατά την άποψη της ΑΓΡΑΣ ήταν απόλυτα δικαιολογημένη και νόμιμη. Στις  Εκδόσεις Άγρα αποδίδεται ότι ενήργησαν με εκδικητικότητα κατά του εργαζόμενου και ότι «διώκουν»  τον συνδικαλισμό. Η αλήθεια, όμως είναι αντίθετη και σχεδόν αυταπόδεικτη από τη μακροχρόνια ιστορία του εκδοτικού οίκου:

Οι Εκδόσεις Άγρα στα 30 χρόνια που υπάρχουν δεν είχαν ποτέ εργασιακές διαμάχες και έλυναν εσωτερικά, με φιλικές διαδικασίες και συνεννοήσεις όλα τα θέματα που παρουσιάζονταν σχετικά με την εργασία.
Οι Εκδόσεις Άγρα επί 30 χρόνια σεβάστηκαν και σέβονται τα συνδικαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων. Είναι σχεδόν το μοναδικό εκδοτικό σχήμα που τα τελευταία χρόνια έκλεινε πάντοτε και παντελώς στις όποιες απεργίες. Οι Εκδόσεις Άγρα δεν αρνήθηκαν ποτέ την πρόσληψη συνδικαλιστών, δίνοντας πάντα μεγαλύτερη βαρύτητα στην ανθρώπινη ποιότητα των εργαζομένων, και το απέδειξαν στην πράξη.
Οι Εκδόσεις Άγρα υπήρξαν πάντοτε άψογες στην έγκαιρη μισθοδοσία και στις όποιες οικονομικές υποχρεώσεις τους από έκτακτες εργασίες και επιδόματα των εργαζομένων.
Οι μισθοί στις Εκδόσεις Άγρα είναι ψηλότεροι σε σχέση με τις αμοιβές της βιβλιαγοράς.
Οι Εκδόσεις Άγρα προσελάμβαναν πάντα, μέχρι σήμερα, τους εκάστοτε υπαλλήλους τους αμέσως με σύμβαση αορίστου χρόνου και όχι με δοκιμαστικές συμβάσεις ορισμένου χρόνου.
Το κλίμα συνεργασίας στις Εκδόσεις Άγρα ήταν και είναι πάντα φιλικό και οι εργασιακές σχέσεις αγαθές.
Οι Εκδόσεις Άγρα κατέχουν μια ιδιαίτερη θέση στην εκδοτική παραγωγή της Ελλάδας με τις επιλογές των συγγραφέων και των τίτλων τους και την ποιότητα της δουλειάς τους. Δίνουν καθημερινή μάχη απέναντι σε ένα όλο και πιο καταναλωτικό φαινόμενο στο χώρο του βιβλίου, υποστηρίζοντας κείμενα και συγγραφείς ασχέτως, συχνά, από το εμπορικό τους αντίκρυσμα, πράγμα που αποτελεί πολιτιστική αλλά και πολιτική πρόταση και παρέμβαση στην ελληνική πραγματικότητα. Οι ισοπεδωτικές δυσφημιστικές επιθέσεις, που φτάνουν μέχρι την εκτόξευση απειλών κατά του εκδοτικού οίκου,  δεν προωθούν ούτε τα εργασιακά δικαιώματα ούτε τον πολιτικό ή οποιονδήποτε άλλο διάλογο.

ΚΕΙΜΕΝΟ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗΣ ΤΩΝ ΕΚΔΟΣΕΩΝ ΑΓΡΑ

17/2/2010

Εμείς που υπογράφουμε αυτό το κείμενο έχουμε επί χρόνια συνεργασία με τον Σταύρο Πετσόπουλο και τις Εκδόσεις Άγρα και γνωρίζουμε όχι μόνο τη σπουδαία συμμετοχή τους στα γράμματα αλλά και τις εργασιακές συνθήκες απόλυτου σεβασμού του προσώπου των εργαζομένων και των εργασιακών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων τους που από την ίδρυση του εκδοτικού οίκου επικρατούν σ’ αυτόν.
Τις τελευταίες μέρες με οργή και θλίψη διαπιστώνουμε ότι με αφορμή την απόλυση εργαζομένου από τον εκδοτικό οίκο, υπό συνθήκες που ασφαλώς θα κριθούν από τα δικαστήρια, ο εκδοτικός οίκος επιχειρείται να εμφανιστεί ως διώκτης των συνδικαλιστικών ελευθεριών που εκφοβίζει και απολύει εργαζόμενους.
Τίποτα δεν είναι αναληθέστερο από τους παραπάνω ισχυρισμούς και γι’ αυτό αισθανόμαστε την ανάγκη να προβούμε σε δημόσια δήλωση για να προστατέψουμε τις Εκδόσεις Άγρα από τη συκοφάντηση και το διασυρμό. 

Δ.Ν. ΜΑΡΩΝΙΤΗΣ, συγγραφέας, ομοτιμος καθηγητής ΑΠΘ
ΓΙΩΡΓΗΣ ΓΙΑΤΡΟΜΑΝΩΛΑΚΗΣ, συγγραφέας, καθηγ. Πανεπιστημίου Αθηνών
ΜΑΡΙΝΑ ΚΑΡΑΓΑΤΣΗ, συγγραφέας
ΕΛΓΚΑ ΚΑΒΒΑΔΙΑ
ΛΕΩΝΙΔΑΣ Α. ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ, ιστορικός
ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ, συγγραφέας, δημοσιογράφος, επιμελ. κειμένων
ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΚΑΨΑΛΗΣ, συγγραφέας, διευθυντής ΜΙΕΤ
ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΤΕΡΖΟΠΟΥΛΟΣ, σκηνοθέτης
ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΕΛΤΣΟΣ, συγγραφέας, καθηγητής Παντείου
ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΑΤΖΗΜΙΧΑΛΗΣ, ζωγράφος
ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΣΑΡΡΗΣ, γιατρός, ζωγράφος
ΑΛΕΚΟΣ ΒΛ. ΛΕΒΙΔΗΣ, ζωγράφος
ΑΛΕΞΗΣ ΚΥΡΙΤΣΟΠΟΥΛΟΣ, ζωγράφος
ΑΝΔΡΕΑΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗΣ, συγγραφέας, μεταφραστής, σκηνοθέτης
ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΕΡΒΑΣ, ψυχίατρος, συγγραφέας, μεταφραστής
ΣΤΕΡΓΙΟΣ ΔΕΛΙΑΛΗΣ, γραφίστας, ιδρυτής Μουσείου Design
ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΚΟΡΟΜΗΛΑ, συγγραφέας, ιστορικός
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΑΓΑΠΗΤΟΣ, συγγραφέας, βυζαντινολόγος, καθηγ. Πανεπιστημίου Κύπρου
ΑΝΤΑΙΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΙΔΗΣ, μεταφραστής, επιμελητης εκδόσεων, δημοσιογράφος
ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΒΩΚΟΣ, καθηγητής ΑΠΘ
ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΛΦΟΠΟΥΛΟΣ, συγγραφέας, δημοσιογράφος
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΤΑΤΑΣ, συγγραφέας, καθηγητής Πανεπιστημίου Θεσσαλίας
ΝΙΚΟΣ ΞΥΔΑΚΗΣ, συνθέτης
ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΜΠΑΚΙΡΤΖΗΣ, βυζαντινολόγος
ΔΗΜΗΤΡΑ ΜΠΑΚΙΡΤΖΗ, βυζαντινολόγος
ΠΑΡΙΣ ΠΕΤΡΙΔΗΣ, φωτογράφος
ΤΑΚΗΣ ΣΠΕΤΣΙΩΤΗΣ, συγγραφέας, σκηνοθέτης
ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΡΥΣΑΝΘΟΠΟΥΛΟΣ, συγγραφέας, καθηγητής ΑΠΘ
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΛΟΚΥΡΗΣ, συγγραφέας
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΡΟΠΟΥΛΗΣ, ποιητής

ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΤΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ

Κείμενο των εργαζομένων-απεργών της «Άγρας» 

σχετικά με την απόλυση του συναδέλφου Ντίνου Παλαιστίδη

Εμείς οι εργαζόμενοι στις εκδόσεις «ΑΓΡΑ», νοιώθουμε την ανάγκη να τοποθετηθούμε δημόσια, σχετικά με την απόλυση του συναδέλφου Ντίνου Παλαιστίδη. Επειδή ακούγονται διάφορα και κάποιοι προτρέχουν να μιλήσουν για μας χωρίς εμάς, θέλουμε να τονίσουμε  πως οι πλέον αρμόδιοι να μιλήσουν για τις εργασιακές μας σχέσεις είμαστε εμείς! Θέλουμε λοιπόν να πούμε ότι, οι  συνθήκες εργασίας στην «Άγρα» σαφώς και δεν μοιάζουν με συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα όπως δυστυχώς συμβαίνει  σε πολλές επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα, αλλά ούτε και βρισκόμαστε σε κάποιο εργασιακό παράδεισο, χωρίς προβλήματα! Υπάρχουν προβλήματα, που λόγω  της  έλλειψης διάθεσης για διάλογο και λύση τους εκ μέρους της εργοδοσίας, οδήγησε στο σημερινό αδιέξοδο.
Η απόλυση του συναδέλφου Ντίνου Παλαιστίδη μας αιφνιδίασε όλους. Είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε επακριβώς  το μεγάλο εργασιακό φόρτο που αναλάβαμε όλοι μας (και  ο συνάδελφος Ντίνος) τα τελευταία χρόνια. Ένας εργασιακός φόρτος που προέκυψε εξαιτίας της μεγέθυνσης της «Άγρας»  στην οποία είχαμε συμβολή όλοι μας! Η πίεση λοιπόν που ασκείται εξαιτίας του μεγάλου φόρτου δουλειάς, οδήγησε το συνάδελφο τα τελευταία δύο χρόνια, στο να ζητήσει επανειλημμένα συνάντηση με τον εργοδότη με στόχο την αποσαφήνιση-επαναδιατύπωση των καθηκόντων του, πράγμα που δεν έγινε. Αντίθετα, μετά τη συνάντηση  με την επιθεώρηση εργασίας, η απάντηση της εργοδοσίας ήταν η απόλυσή του. Είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε και για αυτό το λέμε δημόσια, πως ο συνάδελφος μέχρι και την στιγμή της απόλυσής του, εκτελούσε με συνέπεια όλα τα καθήκοντα που του είχαν ανατεθεί. Πιστεύουμε ότι, μια εργασιακή διαφορά δεν μπορεί να αντιμετωπίζετε με αυτό τον τρόπο.
Ζητάμε έστω και την ύστατη ώρα, και αφού έχουν από τη μεριά μας προηγηθεί προσπάθειες ενός μήνα, την ανάκληση της απόλυσης του συναδέλφου Ντίνου Παλαιστίδη, την επιστροφή του στην πρότερη εργασιακή κατάσταση και την δρομολόγηση οριστικής λύσης μέσω του διαλόγου και της έντιμης συνεννόησης! Αυτή είναι και η μόνη λύση για να προστατευθεί το ύφος, το ήθος των εκδόσεων «Άγρα»!! Ο αγώνας συνεχίζεται!

            Αθήνα, 19.02.10  Οι εργαζόμενοι-απεργοί

ΟΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΑΓΡΑ» ΚΑΙ Ο κ. ΠΕΤΣΟΠΟΥΛΟΣ ΒΡΗΚΑΝ «ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΥΣ» ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΥΣ ΝΑ ΤΟΥΣ ΣΤΗΡΙΞΟΥΝ.

ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΤΑ ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΘΑ ΒΡΟΥΝ ΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΤΟΥΣ;

 Σαράντα διανοούμενοι (συγγραφείς των εκδόσεων ΑΓΡΑ) ένιωσαν την ανάγκη να παρέμβουν στη μάχη που δίνει ο Σύλλογος για την επαναπρόσληψη του συναδέλφου Ντίνου Παλαιστίδη τασσόμενοι στο πλευρό του εργοδότη.
- «Αισθανόμαστε την ανάγκη να προβούμε σε δημόσια δήλωση για να προστατέψουμε τις εκδόσεις Άγρα από τη συκοφάντηση και το διασυρμό», μας λένε.
Ο αγώνας για την επαναπρόσληψη ενός συναδέλφου είναι συκοφάντηση και διασυρμός; ρωτάμε εμείς. Φαίνεται πως  είναι πολύ δύσκολο για μερικούς να εκτιμήσουν τον αγώνα των ανθρώπων, όταν δεν τους χωρίζουν από αυτόν χιλιάδες χρόνια ή χιλιάδες χιλιόμετρα.-
«Το νόμιμο ή μη της απόλυσης θα το κρίνουν τα δικαστήρια», λένε.
Θα περιμέναμε οι άνθρωποι των γραμμάτων να μην είναι απλώς με το νόμιμο αλλά και με το δίκαιο και με το ηθικό. Ή αυτά ταυτίζονται γι΄ αυτούς; Τα δικαστήρια είναι λοιπόν αυτά που, σύμφωνα με τους «προοδευτικούς» μας συγγραφείς, κρίνουν το δίκαιο και το άδικο;
Ίσως αυτά στη δύσκολη εποχή που περνάμε είναι ψιλά γράμματα («δεν είναι καιρός για Αντιγόνες και για αμφισβήτηση του Νόμου και του Βασιλιά, μόνο Ισμήνες χωράνε στην εποχή μας»), τότε τους ρωτάμε, πόσο νόμιμη μπορεί να είναι μια απόλυση τρεις μέρες μετά την Επιθεώρηση Εργασίας με την αιτιολογία της «αντισυμβατικής συμπεριφοράς» του εργαζόμενου;
- Δηλώνουν πως «γνωρίζουμε τη σπουδαία συμμετοχή των εκδόσεων Άγρα στα γράμματα». Γνωρίζουμε αρκετούς εκδοτικούς οίκους και αρκετούς συγγραφείς που έχουν συμβολή στα γράμματα.

Και αυτό τι σημαίνει; Όποιος βγάζει ποιοτικά βιβλία είναι υπεράνω των εργατικών δικαιωμάτων ή είναι υπεράνω υποψίας ότι τα παραβιάζει;Μέσα στους εκδοτικούς οίκους δεν υπάρχει μόνο ο εργοδότης. Υπάρχουν και αυτοί που κουβαλάνε, αυτοί που μεταφέρουν, αυτοί που δειγματίζουν, αυτοί που…, δηλαδή υπάρχουν και οι εργαζόμενοι. Έχουν και αυτοί λοιπόν συμβολή στα γράμματα. 
- Δηλώνουν πως γνωρίζουν «τις εργασιακές συνθήκες απόλυτου σεβασμού  του προσώπου των εργαζομένων και των εργασιακών και των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων τους».
Αποτελεί σεβασμό στο πρόσωπο του εργαζόμενου η απόλυσή του, όταν αυτός διεκδίκησε τα δικαιώματά του; Είναι σεβασμός, η παρελκυστική πολιτική του εργοδότη και η… «ειλικρινή» δήλωσή του στους υπόλοιπους εργαζόμενους, που απαιτούν την επαναπρόσληψη του συναδέλφου, πως δήθεν σκέφτονταν το ζήτημα, ενώ την ίδια στιγμή ζητά αναβολές από τις συναντήσεις σε Υπουργείο και Επιθεώρηση Εργασίας, αρνείται να μιλήσει με το σωματείο και μαζεύει υπογραφές στήριξης από διανοούμενους;

ΑΥΤΟΙ ΜΙΛΗΣΑΝ ΚΑΙ ΔΙΑΛΕΞΑΝ ΠΛΕΥΡΑ 

Απευθύνονται στην κοινωνία και λένε πως οι δικές μας εργασιακές συνθήκες είναι καλές και πως τα εργατικά δικαιώματα γίνονται σεβαστά. Αυτοί «εκτίθενται» για τον όμορφο αγώνα της στήριξης του κ. Πετσόπουλου και των εκδόσεών του. ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΕΙΝΑΙ: Εμείς οι εργαζόμενοι τι θα κάνουμε; Θα αφήσουμε αυτούς να υποκαθιστούν τη φωνή μας, να προβάλλουν τις ανάγκες μας, να κρίνουν το δίκαιο ή το άδικο των αγώνων μας; Ή θα υψώσουμε τη δική μας φωνή, στηρίζοντας ο ένας τον άλλον, δείχνοντας στέρεα και αταλάντευτη αλληλεγγύη, δηλώνοντας στην πράξη πως δεν θα ανεχτούμε καμιά παραβίαση των εργατικών μας δικαιωμάτων;

Γιατί όλοι – και τα ηχηρά ονόματα των διανοούμενων που θέλησαν σε αυτή την κρίσιμη περίοδο όπου όλα σαρώνονται από το κεφάλαιο και την εργοδοσία να στηρίξουν έναν εργοδότη που απολύει– πρέπει να μάθουν πως τις συνθήκες εργασίας που βιώνουμε και τις δικές μας οδύσσειες, ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΙΣ ΠΟΥΜΕ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΕΜΕΙΣ.

Τα «προοδευτικά» ένσημα του παρελθόντος, όση βαρύτητα κι αν έχουν, δεν μπορούν να κρίνουν τους συλλογικούς αγώνες. Όσοι από τον εαυτό τους και από την ως τώρα διαδρομή τους απαίτησαν μόνο να φτάσουν ως τη στήριξη ενός εργοδότη απέναντι σε έναν εργαζόμενο, ας αναλογιστούν οι ίδιοι τις συνέπειες των πράξεών τους. Εμείς το ξέραμε από παλιά, όπλο των εργοδοτών είναι οι απολύσεις και η τρομοκρατία, εσχάτως και οι διανοούμενοι. Τα δικά μας όπλα ήταν και παραμένουν ο αγώνας, η αλληλεγγύη, η αξιοπρέπεια.

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΒΙΒΛΙΟΥ - ΧΑΡΤΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ

Kατοχή - Δεκεμβριανά 1941-1945 του Σόλωνα Γρηγοριάδη κυκλοφορεί και πάλι σε νέα έκδοση

Σόλων Νεοκ. Γρηγοριάδης 

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ 

εκδ. POLARIS

Τόμος Α’: Kατοχή-Δεκεμβριανά 1941-1945

Εισαγωγή: Γιώργος Μαργαρίτης

Επανακυκλοφόρησε ο πρώτος από τους τρεις τόμους από την Ιστορία της Σύγχρονης Ελλάδας (1941-1974) του Σόλωνα Νεόκοσμου Γρηγοριάδη - και έπονται και οι επόμενοι - ένα έργο που διατηρεί άφθαρτα το σφρίγος, τη φρεσκάδα, την τολμηρότητα αλλά και τη μοναδικότητά του, παρά τα χρόνια που πέρασαν από την πρώτη του έκδοση.
Πρωτοπόρος για την εποχή του, ακάματος, με τριβή δεκαετιών στην πράξη της μάχιμης ιστοριογραφίας, ο συγγραφέας αναμετράται με έναν πελώριο όγκο ιστορικών στοιχείων, αντλημένων από τον Τύπο της εποχής και από μία ευρεία βιβλιογραφία, από αρχεία κάθε είδους, ελληνικά και ξένα, και από πληροφορίες «ιστορικών υποκειμένων», καταγράφοντας τα πάντα με αξιοζήλευτη διαύγεια αλλά και ένταση, για να χαρίσει στο κείμενό του και στους πολυπληθείς αναγνώστες του ένα απολαυστικό ανάγνωσμα, που –παρά τον όγκο, την πολυμορφία και την ποικιλότητα των στοιχείων που παραθέτει– είναι ευανάγνωστο και αγωνιώδες σαν μυθιστόρημα.
Η Ιστορία του Γρηγοριάδη χωρίζεται σε τρεις διακριτές αλλά αλληλεξαρτώμενες περιόδους:
Ο πρώτος τόμος, Κατοχή-Δεκεμβριανά (1941-1945), ξεκινά την αφήγησή του από τη στιγμή που οι Γερμανοί μπαίνουν στην Αθήνα και υψώνουν τη σβάστικα στην Ακρόπολη: την 27η Απριλίου 1941. Το μέτωπο έχει καταρρεύσει, και όλα δείχνουν πως μια δραματική φάση ξεκινά για την Ελλάδα. Όμως τα πράγματα θα είναι πολύ χειρότερα και από την πιο οργιώδη σκληρή φαντασία… Ο συγγραφέας θα ξετυλίξει μπροστά μας όλο το άγος και όλη τη φρίκη της Κατοχής, αναπαριστώντας τα με την επισημότητα, την τεκμηρίωση και τη συγκίνηση που τους αρμόζει.

Στη συνέχεια –ακολουθώντας και αναδιφώντας στους παλμούς της σύγχρονης, τραγικής και ηρωικής ιστορίας της χώρας, αλλά με καμία διάθεση συναισθηματισμού και ηρωοποίησης– θα εξετάσει λεπτομερειακά και κριτικά όλο το εύρος της Αντίστασης, από τα σπάργανά της έως και την πλήρη και ρωμαλέα οργάνωσή της απ’ άκρη σ’ άκρη της Ελλάδας: στις πόλεις, στην επαρχία, στο βουνό, έως και στη Μέση Ανατολή: όπου υπήρχαν αδούλωτοι άνθρωποι. Με ένα πελώριο πλήθος μαρτυριών, ντοκουμέντων, στοιχείων και επίσημων εγγράφων, θα αναπλάσει όλη εκείνη την ταραχώδη, πικρή αλλά και ηρωική περίοδο, που γέννησε μέσα από τον Θάνατο, την Πείνα και την Ανάταση τη χώρα όπου έμελλαν να παιχτούν πολλά, πάμπολλα δράματα ακόμη, μέχρι να φτάσουμε στην περίοδο της Μεταπολίτευσης.
Ο πρώτος αυτός τόμος, αφού εξαντλήσει με πάσα λεπτομέρεια κάθε έκφανση του μεγάλου αγώνα (που συχνά υπήρξε δραματικά εμφυλιοπολεμικός), σταματά με την Απελευθέρωση, τα Δεκεμβριανά και τη Συμφωνία της Βάρκιζας: την καταλληλότερη, δηλαδή, εισαγωγή του αναγνώστη στον επόμενο τόμο, που ερευνά –με την ίδια σχολαστικότητα και με όσο περισσότερη ενάργεια μπορεί να αντληθεί– τον εμφύλιο σπαραγμό και όλη την ιστορική διαδρομή της Ελλάδας έως την 21η Απριλίου του 1967 – την περίοδο της Δικτατορίας θα διηγηθεί ο τρίτος και τελευταίος τόμος αυτού του μεγάλου, αναντικατάστατου και χρησιμότατου για την αυτογνωσία μας έργου.

776 σελ. με 120 φωτογραφίες 39,00€

Στην Άμφισσα με το στοιχειό της Χάρμαινας το Σάββατο πριν την καθαρά Δευτέρα

Όπως κάθε χρόνο τέτοια μέρα, το Σάββατο πριν την καθαρά  Δευτέρα, στην Άμφισσα θα αναβιώσει το λαϊκό καρναβαλικό δρώμενο του Στοιχειού της Χάρμαινας. (Ο μύθος) 
Κατά τις 8.30 το βράδυ από τη συνοικία των Ταμπάκικων (τόπο δουλειάς και διαμονής των βυρσοδεψών ) κατεβαίνουν εκατοντάδες ξωτικά, νεράιδες κι αράπηδες. Κρατώντας αναμμένες δάδες, πειράζουν και κάνουν σκανταλιές μαζί με εκκωφαντικούς θορύβους από αυτοσχέδια ταμπούρλα.

Μυστηριώδεις ήχοι, φωνές και σκουξίματα δημιουργούν πανδαιμόνιο και υποβλητική ατμόσφαιρα.

Οι κουδουνάδες ντυμένοι με δέρματα ξορκίζουν τα φαντάσματα κραδαίνοντας τα κουδούνια τους.

Και τέλος το Στοιχειό της Χάρμαινας που αγαπάει τους Ταμπάκηδες κερδίζει τους αντιπάλους του και καίγεται στην πυρά για χάρη τους…

Ένα ελληνικότατο έθιμο που έρχεται από τα βάθη του χρόνου.

Οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν από τις εκδηλώσεις του 2009

Περισσότερα στην περσινή ανάρτηση με κλικ ΕΔΩ

Ο μεγάλος Έλληνας στοχαστής ΚΩΣΤΑΣ ΑΞΕΛΟΣ έφυγε αφήνοντας ανεκτίμητη κληρονομιά 24 βιβλία στην ανθρωπότητα

Την τελευταία του πνοή άφησε ο μεγάλος Έλληνας στοχαστής Κώστας Αξελός σήμερα τα ξημερώματα στο Παρίσι. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1924 από αστική οικογένεια, διδάχτηκε από παιδί γαλλικά και γερμανικά, ενώ η εφηβεία του διάβασε τα κείμενα των Ηράκλειτου, Πλάτωνα, Αριστοτέλη, Εμπεδοκλή, Μαρξ, Νίτσε, Ντοστογιέφσκι, και ποιητών όπως ο Ρεμπώ, ο Ρίλκε, ο Χέλντερλιν και άλλοι.Στα δεκαεπτάμιση χρόνια του εντάχθηκε στην κομμουνιστική νεολαία και, παρά τις διαφωνίες του, πήρε ενεργό μέρος στην Αντίσταση υποστηρίζοντας ότι «ο πραγματικός κομμουνιστής πρέπει να κρατάει στο ένα χέρι το όπλο και στο άλλο τα βιβλία του Ρίλκε». Το 1944, στα Δεκεμβριανά, έζησε εικονική εκτέλεση στα κρατητήρια της Ασφάλειας, φυλακίστηκε σε στρατόπεδο και τελικά απέδρασε. Tο 1946 εγκατέλειψε τις γραμμές του KKE.Τέλη του 1945, με τη βοήθεια του Οκτάβιου Μερλιέ - διευθυντή τότε του Γαλλικού Ινστιτούτου στην Αθήνα - επιβιβαζόταν στο θρυλικό πλέον πλοίο «Ματαρόα» μαζί με τον Κ. Καστοριάδη, τον Κ. Παπαϊωάννου, τον Κ. Βυζάντιο, την Μ. Κρανάκη, τον Κ. Κουλεντιανό, τον Ν. Σβορώνο και άλλους με προορισμό το Παρίσι. Λίγο διάστημα μετά την αναχώρησή του, καταδικαζόταν ερήμην σε θάνατο.Σπούδασε φιλοσοφία στη Σορβόννη όπου και δίδαξε (1962-1973). Αρχισυντάκτης του πρωτοποριακού τότε περιοδικού Arguments (Επιχειρήματα) από το 1956-1962, ίδρυσε και διηύθυνε την ομώνυμη φιλοσοφική σειρά στις «Εditions de Minuit» στην οποία εκδόθηκαν επίσης και τα περισσότερα από τα βιβλία του.

Πασίγνωστη η διένεξή του με τον Σαρτρ τον οποίο εγκαλούσε για μη πρωτότυπη σκέψη και έκθεση παλαιότερων φιλοσοφικών ιδεών. Ο Σαρτρ με τη σειρά του τον κατηγορούσε επειδή είχε εγκαταλείψει τον κομμουνισμό. Έχει εκδώσει είκοσι τέσσερα βιβλία και πλήθος κειμένων (γαλλικά, ελληνικά και γερμανικά) που μεταφράστηκαν σε δεκαέξι γλώσσες. Τον Μάρτιο του 2009 αναγορεύτηκε διδάκτωρ φιλοσοφίας από το Αριστοτέλειο πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και αυτή ήταν η τελευταία του επίσκεψη στην Ελλάδα.Τον Απρίλιο του 2009 κυκλοφόρησε στη Γαλλία από τις εκδόσεις «Les Belles Lettres» το καινούργιο βιβλίο του, με τίτλο «Αυτό που επέρχεται» και πρόσφατα από τις εκδόσεις «Νεφέλη» το έργο «Το άνοιγμα στο επερχόμενο και το αίνιγμα της Τέχνης».

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Από συνέντευξή του στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 14-4-09 παραθέτουμε ορισμένα αποσπάσματα:
Γιατί οι νέοι πάντα διάβαζαν Μαρξ και Νίτσε συγχρόνως;

Διότι και οι δύο κάνουν ανελέητη κριτική του παρόντος. Ο Μαρξ καταδικάζει όλη την αποξένωση του ανθρώπου από τον εαυτό του μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα. Ο Νίτσε βλέπει στο σύστημα όπου ζούμε έναν απέραντο μηδενισμό. Ομως και οι δύο θέλουν να κάνουν ένα βήμα σωτηριολογικό. Ο Μαρξ στον απόλυτο κομμουνισμό και ο Νίτσε στον υπεράνθρωπο. Ως τα τώρα δεν ξέρω κανέναν φιλόσοφο που να μη θέλησε να δώσει σωτηριολογικό άνοιγμα.
Τι είναι για σας το θηλυκό;
Το ήμισυ του κόσμου. Κάτι πάρα πολύ κυρίαρχο, όχι σε επίπεδο διάκρισης φύλων, άντρας - γυναίκα. Είναι σαν δύο δυνάμεις στον κόσμο. Η σχέση με το θηλυκό είναι ένα από τα σημεία συνάντησης, των ανθρώπων μεταξύ τους και με τον κόσμο, και μαζί απομάκρυνσης. Δεν μπορεί ποτέ να πραγματοποιηθεί η απόλυτη συνάντηση αρσενικού και θηλυκού.
Ο θάνατος;
Διατρέχει όλη τη ζωή, είναι το οριστικό τέλος της και διατηρεί τα ίχνη της ζωής του θανόντος, που κι αυτά θα εξαφανιστούν κάποτε.
Τον φοβάστε;
Δεν υπάρχει για μένα ο φόβος του θανάτου, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θέλω να πεθάνω αύριο. Ο θάνατος είναι ο καλύτερος φίλος και ο χειρότερος εχθρός, γιατί βάζει ένα τέρμα στην περιπέτεια που λέγεται ζωή. Αλλά είναι αυτός που δίνει νόημα σε κάθε πράγμα.
Οι περισσότεροι φοβούνται.
Ο άνθρωπος φοβάται τη ζωή περισσότερο από το θάνατο. Τη ζωή που οδηγεί προς το τέλος νομίζω ότι φοβούνται οι άνθρωποι.
Μεγαλύτερος φόβος σας;
Το στέγνωμα της ψυχής και της σκέψης.
Πώς θα νικηθεί ο φόβος;
Με τη συμφιλίωση μαζί του.
Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη με κλικ εδώ
Και τα βιβλία του Κώστα Αξελού από τη βάση της ΒΙΒΛΙΟΝΕΤ

(2009) Το άνοιγμα στο επερχόμενο και Το αίνιγμα της τέχνης, Νεφέλη
(2008) Συζητήσεις με φιλοσόφους, Μελάνι
(2007) Μαρτυρίες φοιτητικών χρόνων, Futura
(2005) Αινιγματικές απαντήσεις, Βιβλιοπωλείον της Εστίας
(2003) Αυτή η διερώτηση, Βιβλιοπωλείον της Εστίας
(2002) Η εποχή και το ύπατο διακύβευμα, Νεφέλη
(2000) Ο Μαρξ στοχαστής της τεχνικής, Καστανιώτη
(1998) Αυτοβιογραφικές σημειώσεις, Νεφέλη
(1998) Μεταμορφώσεις, Βιβλιοπωλείον της Εστίας
(1997) Γράμματα σ' ένα νέο στοχαστή, Εξάντας
(1996) Προς την πλανητική σκέψη, Βιβλιοπωλείον της Εστίας
(1993) Γιατί σκεφτόμαστε; Τι να πράξουμε;, Νεφέλη
(1992) Από το εργαστήρι της σκέψης, Βιβλιοπωλείον της Εστίας
(1992) Για μια προβληματική ηθική, Βιβλιοπωλείον της Εστίας
(1989) Ανοιχτή συστηματική, Βιβλιοπωλείον της Εστίας
(1976) Ο Ηράκλειτος και η φιλοσοφία, Εξάντας

Η ιστορία του Παρισιού όπως δεν θα διαβάσουμε στην επίσημη ιστορία

ΠΑΡΙΣΙ Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

ANDREW HUSSEY

Εκδόσεις ΠΑΠΥΡΟΣ

Ο Άντριου Χάσεϊ πρωτοπήγε στο Παρίσι στα τέλη της δεκαετίας του 1970, παρακινημένος από την επανάσταση του πανκ και διψασμένος για αναρχία και περιπέτεια. Η πρώτη γεύση από το Παρίσι ήταν η εμπειρία που είχε παίζοντας μουσική στο μετρό. Γοητευμένος από την πόλη της διαρκούς επανάστασης και της ακατάπαυστης αναδημιουργίας έγραψε μια «μυστική ιστορία» που αφηγείται την ιστορία του Παρισιού από τη δημιουργία του μέχρι σήμερα αναδεικνύοντας όμως την πλευρά των ανατρεπτικών στοιχείων της πόλης – εξεγερμένους, ταραχοποιούς, μετανάστες, σεξουαλικά περιθωριοποιημένους– που η αφήγηση των εμπειριών τους αντιτάσσεται στην επίσημη ιστορία.

ΚΡΙΤΙΚΕΣ

« Αγγίζει τις ερωτογενείς ζώνες του Παρισιού».

The Guardian

«Ένας ευχάριστος οδηγός για τις αναρίθμητες προκλήσεις της πόλης».

The Independent

«Ένα ανατρεπτικό ανάγνωσμα».

Big Issue

«Μια ολοζώντανη, συχνά σκοτεινή, αλλά πάντα ευχάριστη απεικόνιση μιας πόλης που αλλάζει διαρκώς».

BBC History

«Κατατοπιστικό και διασκεδαστικό με συναρπαστικές ιστορίες σε κάθε σελίδα».

Peter Ackroyd, The Times

Ο Αχμές και αυτό που οι μετέπειτα γενιές αποκάλεσαν άπειρο ...

Αχμές,

ο γιος του φεγγαριού:
Tεύκρος Μιχαηλίδης

ΕΚΔΟΣΕΙΣ : ΠΟΛΙΣ

Ένας πάπυρος θαμμένος σ’ έναν τάφο στο Λούξορ,τις αρχαίες Θήβες.Ογδόντα τέσσερα λυμένα προβλήματα,ένα όνομα,μία ημερομηνία: το πρώτο ενυπόγραφο μαθηματικό κείμενο στην ιστορία της ανθρωπότητας. Ένας πάπυρος που συνοψίζει τις μαθηματικές γνώσεις των ανθρώπων που έχτισαν τις πυραμίδες και,κατά τον Ηρόδοτο,επινόησαν τη γεωμετρία. Συγγραφέας του ο Αχμές,που θα γίνει οδηγός μας σε μια περιήγηση στη χώρα των Φαραώ. Θα μας οδηγήσει στην Άβαρι,το κοσμοπολίτικο σταυροδρόμι ανάμεσα σε Ασία και Αφρική. Θα μας σεργιανίσει στη  Μέμφιδα,ονομαστή για τους ναούς της αλλά και για τα κακόφημα καπηλειά της. Θα μας ξεναγήσει στο κατάφυτο από παπύρους Δέλτα του Νείλου, θα μας κεράσει μαύρη μπίρα από τη χώρα του Κους και γλυκόπιοτο σεντέχ,κρασί από ρόδι. Παρέα του, μασουλώντας μελωμένα σύκα και χουρμάδες,θ’ ακούσουμε  τους μύθους και τα παραμύθια της Αιγύπτου,όπως τα αφηγούνταν οι κατασκευαστές των πυραμίδων τις ώρες της ανάπαυσης. Μέσα απ’ τη ζωή του θα βιώσουμε κι εμείς την πολυτάραχη Δεύτερη Ενδιάμεση Περίοδο,τις διαμάχες,τις ίντριγκες και τους πολέμους ανάμεσα στους ηγεμόνες των δύο βασιλείων,της Άνω και της Κάτω Αιγύπτου. Μα πάνω απ’ όλα θα συμμεριστούμε την απορία του,θα νιώσουμε τον παλμό της αγωνίας του να γνωρίσει το άπιαστο,το απρόσιτο,αυτό που οι μετέπειτα γενιές αποκάλεσαν άπειρο...

O Τεύκρος Μιχαηλίδης γεννήθηκε το 1954 στην Αθήνα.

Είναι διδάκτωρ των μαθηματικών του Πανεπιστημίου Pierre et Marie Curie (Paris VI).Από το 1981,διδάσκει μαθηματικά στη Μέση Εκπαίδευση.Στις εργασίεςτου περιλαμβάνονται εκπαιδευτικά βιβλία μαθηματικών και πληροφορικής,άρθρα σχετικά με τη διδακτική των μαθηματικών,την εισαγωγή των υπολογιστών στην εκπαίδευση,την ιστορία των θετικών επιστημών,καθώς και εκλαϊκευτικά κείμενα σχετικά με τα μαθηματικά.Έχει μεταφράσει,από τα γαλλικά και τα αγγλικά,είκοσι δύο βιβλία με θέμα τα μαθηματικά,τις θετικές επιστήμες και την ιστορία τους.Υπήρξε κατά καιρούς συνεργάτης των εφημερίδων Τα Νέα, Ελεύθερος Τύπος,Ελευθεροτυπίακαι Καθημερινή.

Είναι ιδρυτικό μέλος της ομάδας Θαλής+Φίλοι,που δραστηριοποιείται για τη γεφύρωση του χάσματος ανάμεσα στα μαθηματικά και τον πολιτισμό.

Το 2006 η γαλλική κυβέρνηση του απένειμε τον τίτλο του Chevalier dans l’Ordre des Palmes Académiques, για «υπηρεσίες προς την εκπαίδευση και τον πολιτισμό».

Από τις εκδόσεις Πόλις κυκλοφορούν τα βιβλία του: Μαθηματικά επίκαιρα – Συνειρμοί διαβάζοντας την εφημερίδα(δοκίμια που συνδέουν τα μαθηματικά με την επικαιρότητα) και Πυθαγόρεια εγκλήματα(αστυνομικό-ιστορικό μυθιστόρημα με φόντο τα μαθηματικά). Τα Πυθαγόρεια εγκλήματα κυκλοφορούν ακόμη στα αγγλικά,τα ιταλικά,τα ισπανικά,και μεταφράζονται στα γαλλικά,τα κορεάτικα και τα κινέζικα.

Στη φωτογραφία ο Τεύκρος Μιχαηλίδης μιλά το 2005 στο βιβλιοπωλείο μας με θέμα " Μαθηματική λογοτεχνία"