Ήρθε η ώρα για την παρουσίαση του βιβλίου μας
ΔΙΣΤΟΜΟ 10 ΙΟΥΝΙΟΥ 1944, ΤΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ .
Τη Δευτέρα 25 Οκτωβρίου στις 8.00 μ.μ.
στο βιβλιοπωλείο μας στη Λιβαδειά
- Ο Γ. Χ. Θεοχάρης που έκανε την ανθολόγηση και την επιμέλεια θα μιλήσει για τη δομή του βιβλίου .
- Ο ιστορικός Μιχάλης Λυμπεράτος θα συζητήσει μαζί μας το θέμα : ΔΙΣΤΟΜΟ τα ιστορικά αίτια μιας σφαγής με μια ομιλία που θα προκαλέσει αίσθηση καθώς συνδέει τα γεγονότα με τη γενοκότερη πολιτική των Γερμανών στην Ευρώπη.
- Θα προβληθεί το πλούσιο και συγκλονιστικό φωτογραφικό υλικό που περιέχεται στο βιβλίο.
Δυο μήνες μετά τη σφαγή της μητέρας της από τους Γερμανούς, στο Δίστομο, στις 10 Ιουνίου του 1944, οι δύο φωτορεπόρτερ του LIFE (ο πασίγνωστος Dmitri Κessel ο ένας) τη συνάντησαν τη στιγμή που είχε τελειώσει το πλύσιμο των ρούχων στη σκάφη και κατευθυνόταν στο μέρος της αυλής του σπιτιού της που ήταν θαμμένα τα δικά της θύματα εκείνου του τραγικού Σαββάτου.
Τα μανίκια του φορέματος ήταν σηκωμένα, η μύτη της κόκκινη και τα δάκρυα κυλούσαν πάνω στο δεξί μάγουλο.
Τη σκούντησαν στην πλάτη και τη στιγμή που γύρισε σε αυτούς πρόλαβαν να απαθανατίσουν με μοναδικό τρόπο την πονεμένη έκφραση και τις αλμυρές σταγόνες να πέφτουν πάνω στα πεταχτά ζυγωματικά της.
Στις 29 Νοεμβρίου του ίδιου χρόνου η φωτογραφία δημοσιεύθηκε στο αμερικανικό περιοδικό. Εκείνη το έμαθε με δυο χρόνια καθυστέρηση, όταν ο άγνωστος γι’ αυτήν κ. Κων. Κούγιας, Έλληνας ομογενής που έμενε μόνιμα στην Ουάσινγκτον, της έστειλε μια κάρτα για τα Χριστούγεννα με τη οποία την πληροφορούσε:
«Αυτή, ταύτη η φωτογραφία σου δημοσιεύθη εις το περιοδικόν “Ζωή” την 29ην Νοεμβρίου 1944, όπου την ξαναφωτογραφίσαμε και σου αποστέλλομεν αντίτυπον».
Εκείνη η κάρτα στάθηκε αφορμή για να αναπτυχθεί μια μακρόχρονη αλληλογραφία. Η κ. Μαρία Παντίσκα ήταν τότε 18 ετών.
... Μόνο στο νεκροταφείο. Πρωί, απόγεμα, καθημερινά, μ’ οποιοδήποτε καιρό, για ν’ ανάψω τα καντήλια στον κοινό τάφο των γονιών μου και των αδελφών μου. Μου είχανε πει πως τους θάψανε όλους μαζί τυλιγμένους σ’ ένα κρεμέζο σεντόνι που βρέθηκε πρόχειρο. Ξεκινούσα κάθε μέρα την ίδια ώρα, μ’ ένα μπουκαλάκι λάδι στο χέρι, λουμίνια, (μαζεμένα και ξεραμένα το καλοκαίρι) κι ένα κουτί σπίρτα. Ντυμένη μες στα μαύρα, ως και μαύρες χοντρές κάλτσες, συναντούσα στο δρόμο γυναίκες, ντυμένες κατάμαυρα κι αυτές σαν μοίρες, κρατώντας τα ίδια πράματα στο χέρι. Γινόμαστε ένα τσούρμο και προχωρούσαμε...
Απόσπασμα από τη "Νίτσα" της Καίτης Μανωλοπούλου
Επίγραμμα του Γιάννη Ρίτσου για το Δίστομο
Εδώ ’ναι το πικρό το χώμα του Διστόμου.
Ω, εσύ διαβάτη, όπου πατήσεις να προσέχεις –
εδώ πονά η σιωπή, πονάει κι η πέτρα κάθε δρόμου
κι απ’ τη θυσία κι απ’ τη σκληρότητα του ανθρώπου.
Εδώ μια στήλη απλή, μαρμάρινη, όλη κι όλη
με ονόματα σεμνά, κι η Δόξα τα ανεβαίνει
λυγμό-λυγμό, σκαλί-σκαλί, μεγίστη σκάλα.
Κριτικές - Παρουσιάσεις
Σοφία Ταράντου, «Ό,τι έγινεν έγινεν...», "Έθνος", 12.6.2010
Ξενοφών Μπρουντζάκης, Δίστομο: 10 Ιουνίου 1944, "Το Ποντίκι", 10.6.2010
Δημήτρης Μανιάτης, Όταν οι αυλές γέµισαν µνήµατα, "Τα Νέα", 28.5.2010
Μάρω Τριανταφύλλου, Όταν ιστορούν οι ποιητές, "Η Εποχή", 16.5.2010
Χρήστος Λιόλιος, Όταν οι Ούννοι ζήλεψαν τον Νέρωνα, "Η Αυγή", 11.5.2010
Και περισσότερα για το βιβλίο μας και την πορεία του με κλικ ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου