Δε θα καταφέρουμε ποτέ να αλλάξουμε τον κόσμο με την ποίηση και τα μυθιστορήματα, αξίζει όμως τον κόπο να δοκιμάσουμε την ευεργετική επίδρασή τους στη ζωή και στον χαρακτήρα μας.

Δημήτρης Στεφανάκης «Πώς η λογοτεχνία σου αλλάζει τη ζωή»

Τον Δημήτρη Στεφανάκη – έγραψε η κριτικός Ελένη Γκίκα - τον ξέρουμε από τις «Μέρες Αλεξανδρείας», το «Φιλμ Νουάρ», τα μυθιστορήματα «Άρια, Ο κόσμος απ' την αρχή», «Ο χορός των ψευδαισθήσεων» και «Συλλαβίζοντας το καλοκαίρι». Από τις μεταφράσεις των έργων του, πράγμα όχι και τόσο αυτονόητο και σύνηθες για την ελληνική αγορά. 
Τον γνωρίζουμε, επίσης, και για τις βραβεύσεις του. Βραβείο Καβάφη, Ιππότης τιμών και γραμμάτων του γαλλικού κράτους. Τον ξέρουμε ακόμα και από τις μεταφράσεις του σε συγγραφείς όπως οι Μπέλλοου, Φόρστερ, Μπρόντσκι, Μπαλζάκ. 
Και φυσικά θα συγκινεί πάντα το ότι δεν στάθηκε ποτέ στο χρυσελεφάντινο συγγραφικό πύργο του, αλλά με την ιδιότητα του αναγνώστη, όχι του βιβλιοφάγου που κάπου ενέχει την κατανάλωση μέσα της και τρομάζει, αλλά του συστηματικού και ουσιαστικού αναγνώστη αναμετρήθηκε και συνεχίζει να αναμετράται με τα μεγάλα κείμενα, με τους σημαντικούς συγγραφείς. 

Και δεν αρκείται μόνο σ' αυτό. Την ώρα που οι περισσότεροι συγγραφείς μιλούν για την τέχνη ή την τεχνική της γραφής, ο Δημήτρης μιλά για την Μεγάλη Τέχνη της Ανάγνωσης. Για τον τρόπο του να ξεκλειδώνει κανείς τα μεγάλα κείμενα, για τον τρόπο να πλησιάζει κανείς τους μεγάλους συγγραφείς και την μεγάλη αφήγηση.

Το διαπιστώσαμε επανειλημμένως αυτό στο βιβλιοπωλείο μας. 

Τον Δημήτρη Στεφανάκη σ’ αυτό το χώρο τον γνωρίσαμε από τις παρουσιάσεις των βιβλίων του. Και όχι μόνο. Ήρθε πολλές φορές ακόμα να μας μιλήσει για άλλους συγγραφείς. Για τα ιερά τέρατα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Τον Ντοστογιέφσκι, τον Κάφκα, τον Καμύ.

«Αν επιμένουμε ακόμα μας είπε ο Στεφανάκης να διαβάζουμε λογοτεχνία στην εποχή μας είναι γιατί πιστεύουμε σε αυτό που μας προσφέρει. Δε θα καταφέρουμε ποτέ να αλλάξουμε τον κόσμο με την ποίηση και τα μυθιστορήματα, αξίζει όμως τον κόπο να δοκιμάσουμε την ευεργετική επίδρασή τους στη ζωή και στον χαρακτήρα μας. 

Αν με ρωτούσε κανείς πώς η λογοτεχνία μπορεί να αλλάξει τη ζωή μου, θα απαντούσα πως η λογοτεχνία κυρίως σου μαθαίνει τρόπους. Σε κάνει λιγότερο σίγουρο για τον εαυτό σου, λιγότερο μελοδραματικό και κραυγαλέο, λιγότερο αφελή και ευκολόπιστο αλλά και πιο ευγενή στη γλώσσα, πιο διορατικό στις ανθρώπινες σχέσεις.

Στη ζωή τα πράγματα δεν είναι συνήθως

όπως φαίνονται κι η λογοτεχνία θα βρίσκεται

πάντα εδώ για να μας το θυμίζει.