ΤΟ ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΛΟΡΚΑ για τον γιορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης με εικόνες

Την Κυριακή 20 Μαρτίου όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος, μαζί με τους φίλους μας Αγραφιώτη Γιώργο, Θεοχάρη Γιώργο, Κατσικογιάννη Βάσω, το ΤΡΟΦΩΝΙΟ ΩΔΕΙΟ και το βιβλιοπωλείο ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΦΡΑΣΗ γιορτάσαμε την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης. 

Μετά τα αφιερώματα στους Γιάννη Ρίτσο, Τάσο Λειβαδίτη, Μιχάλη Γκανά, Μάνο Ελευθερίου, Κώστα Βάρναλη, Μανόλη Αναγνωστάκη, ήρθε η σειρά του Ισπανού Φ. Γκ. 

Λόρκα 80 χρόνια μετά τη δολοφονία του.
Τραγούδησαν συναρπάζοντας το κοινό οι μαθητές της τάξης μονωδίας και σύγχρονου τραγουδιού: 

Αποστόλου Χρήστος, Γιαχρίτσης Λουκάς, Ρένια Ζούλφου, Ηώ Κουτσοθόδωρου, Νιαβής Ορέστης, Μάρκος Γιώργος, Τόλια Ήλια
Διδασκαλία : Μαρία Δούκα, Άννα Μουζάκη
Πιάνο : Μαρία Δούκα, Κατερίνα Μπότση
Φλάουτο: Μαρία Κουτσοθόδωρου
Κιθάρα : Κων/νος Ζώτας

Ματωμένος Γάμος- Μονόλογος του Φεγγαριού

Είμ` ένας κύκνος στρογγυλός μες το ποτάμι, είμ` ένα μάτι στα ψηλά καμπαναριά,

και μες στις φυλλωσιές φαντάζω ψεύτικο φως της χαραυγής.

Κανείς δε μου γλυτώνει εμένα!

Ποιος κρύβεται; Ποιανού το κλάμα γροικιέται μες στο χέρσο κάμπο;

Ένα μαχαίρι έχω κρεμάσει μες στον ανταριασμένο αγέρα,

που λαχταράει, μολύβι τώρα, πόνος να γίνει μες στο αίμα.

Αφήστε με να μπω! Παγώνω στους τοίχους και στα παραθύρια.

Μια στέγη ανοίχτε, μια καρδιά, να μπω να ζεσταθώ λιγάκι!

Αχ, πως κρυώνω! Οι στάχτες μου – μέταλλα κοιμισμένα –

ψάχνουν σε κάμπους και βουνά της φλόγας την κορφή να βρούνε.

Όμως το χιόνι με κουβαλάει στις χαλαζένιες πλάτες του,

και με βυθίζει όλο παγωνιά στα χαλκοπράσινα βαλτονέρια.

Μα τούτη τη νύχτα θα βαφτούν τα μάγουλα μου κόκκινο αίμα,

και τ` άγρια βούρλα θα ζαρώσουν κάτου απ` τα πέλματα του αγέρα.

Ίσκιο δε θα `βρουν και φυλλωσιά για να γλιτώσουν από μένα!

Θέλω μονάχα μια καρδιά! Ζεστή!

Το αίμα της να βάψει τα κρύα βουνά τα στήθια μου.

Αφήστε με να μπω, αχ, αφήστε!

Ίσκιους δε θέλω. Οι αχτίδες μου πρέπει να μπουν, και μέσα

στα κατασκότεινα κλαριά το φως μου πρέπει να κυλήσει,

για να βαφτούν τη νύχτα τούτη τα μάγουλα μου αίμα γλυκό,

και τα άγρια βούρλα να ζαρώσουν κάτου απ` τα πέλματα του αγέρα.

Ποιος κρύβεται; Να `βγει έξω είπα!

 

Κανείς δε μου γλυτώνει εμένα!

Θε να τα` αστράψω τα` άλογο με διαμαντένιο πυρετό.

...

Ο αγέρας γίνεται κοφτερός σα δίκοπο μαχαίρι.

[απόδοση: Ν. Γκάτσος]

Kιθάρα

Αρχίζει ο θρήνος της κιθάρας
σπάζουν οι κούπες της αυγής.
Αρχίζει ο θρήνος της κιθάρας.
Δεν ωφελεί κι αν πεις να πάψει.
Δεν το μπορείς να πεις να πάψει.
Κλαίει, κλαίει μονότονα
όπως κλαίει το νερό
όπως κλαίει ο άνεμος
πάνω απ’ το χιόνι.
Άϊ κιθάρα, άϊ καρδιά
πληγωμένη,
πληγωμένη από πέντε λόγχες.

[απόδοση: Β. Πετρή]

..........................................................................

Ατσίγγανε κι αφέντη μου με τι να σε στολίσω;

φέρτε το μαυριτάνικο σκουτί το πορφυρό

στον τοίχο της Καισαριανής μας φέραν από πίσω

κι ίσα ένα αντρίκειο ανάστημα ψηλώσαν το σωρό.

*****

Κοπέλες απ' το Δίστομο, φέρτε νερό και ξύδι

κι απάνω στη φοράδα σου δεμένος σταυρωτά

σύρε για κείνο το στερνό στην Κόρδοβα ταξίδι

μέσα απ' τα διψασμένα της χωράφια τα ανοιχτά.