Κυκλοφόρησε το διπλό τεύχος 61-62 του περιοδικού ΕΜΒΟΛΙΜΟΝ που θα μας καλύψει αναγνωστικά τους μήνες Καλοκαιριού – Φθινοπώρου με πολύ ποίηση, δοκίμια, κριτικά σημειώματα και λοιπή ύλη. Ένα τεύχος πραγματικά απολαυστικό και γεμάτο πρωτογενές υλικό. Ένα ακόμα τεύχος του περιοδικού που έχει έδρα τα Άσπρα Σπίτια Βοιωτίας των ολίγων εκατοντάδων κατοίκων αλλά ποιότητα ύλης αντιστρόφως ανάλογη. Ένα περιοδικό που όχι μόνο δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από αντίστοιχα πολυδιαφημιζόμενα της πρωτεύουσας αλλά τουναντίον αυτά θα πρέπει να διδαχτούν από το ΕΜΒΟΛΙΜΟΝ
· Τη φρεσκάδα της ύλης
· Την αρμονική συνύπαρξη, καθόλου ενοχλητική αλλά αντιθέτως ενδιαφέρουσα, υλικού διαφορετικής τεχνικής και γιατί όχι – θα το πούμε – και ποιοτικής διαβάθμισης.
Ένα περιοδικό που ξεφεύγει από τον δήθεν καθωσπρεπισμό και το κοσκίνισμα των κειμένων – πόσες άραγε φωνές έχουν χαθεί μέσα σ’ αυτό το Προκρούστειο γραφείο – για να περάσουν τα δήθεν καλύτερα που κάποιοι αυτοδιοριζόμενοι κριτές επιλέγουν, κείμενα και ποιήματα κυρίως εγκεφαλικά για τα οποία η Σοφία Κολοτούρου γράφει σ΄ ένα της τετράστιχο
«Συνθέτουνε μπαλάντες και σονέτα,
με μετρημένη κάθε συλλαβή-
και γράφουνε με πέννα ακριβή …
Τι γράφουνε εντέλει; Γάμησέ τα!»
Ένα περιοδικό που ποτέ του δεν «πλάνταξε να αρέσει, να αγαπηθεί , να ζήσει» για να χρησιμοποιήσω κι έναν από τους στίχους της Αλεξάνδρας Μπακονίκα, γιατί ποτέ του δεν εκδόθηκε ανταγωνιστικά σε άλλα.
Εν τέλει ένα περιοδικό στο οποίο συμμετέχουν όλοι όσοι αγαπούν τη διαδικασία της σκέψης και της γραφής και διαβάζεται από όλους όσους αναζητούν πνευματική επικοινωνία που δεν έχει διυλιστεί στα φίλτρα αμφισβητούμενων κριτικών. ΕΜΒΟΛΙΜΟΝ τεύχος 61 -62. Αναζητείστε το και το καλοκαίρι σας θα γίνει απολαυστικότερο. Κλείνω το μικρό αυτό σημείωμα παρουσιάζοντας δύο από τα ποιήματα του νέου τεύχους.
Ν.Λ.
Faruk Tuncay
Haziran yağmurlarι
O sene de yağmurlarla girmişti Haziran.
Seller gelmiş, dereler taşmış, sular basmıştı
fakir fukarayı ayağa kaldırıp,
belediyeler basmış, yollar yaptırıp, asfaltlar döktürmüştük.
Memelerini ellerime aldığım ilk yazdı
tam otuz yıl on iki ay geçmiş aradan.
ve yazın ilk günleri
gözlerime, yüreğime, ellerime
yağdı, yağdı, yağdı…
Seller geldi, dereler taştı, sular bastı
seni nasıl da çok özlediğimi anlattı
Haziran yağmurları,
tam otuz orak ayı geçmişken
göğsünden girip, sırtından çıkan
o merminin üzerinden.
Του Φαρούκ Τουντζάι
Μπήκε ο Ιούνιος με βροχές εκείνη τη χρονιά
πλημμύρες, ποτάμια φουσκωμένα, νεροσυρμές,
χωριά ξεκόλλησαν απ’ τις πλαγιές, βυθίστηκαν στη λάσπη,
δρόμοι, που στρώσαμε εμείς, ξέρασαν απ’ την ράχη τους την άσφαλτο
στο πόδι η φτωχολογιά, ξεσηκωμένη.
Ήταν το πρώτο καλοκαίρι που οι παλάμες μου άγγιξαν το στήθος σου,
έχουν περάσει τριάντα δύο χρόνια από τότε.
Να, που κι αυτός ο χρόνος,
βρεγμένος ως το κόκκαλο αποχαιρέτισε την άνοιξη,
τις πρώτες μέρες του καλοκαιριού,
στα μάτια μου, στα χέρια, στην καρδιά μου
βροχή, βροχή, βροχή…
ήρθαν να μου θυμίσουν
την τόση νοσταλγία μου για σένα.
Ετούτες οι βροχές του Ιουνίου,
τριάντα δύο χρόνια ολόκληρα μετά
περάσαν όλες πάνω από κείνη τη στιγμή που,
η σφαίρα
μπήκε και τρύπησε το στήθος σου
και, φονική, τό ’σκασε απ’ την πλάτη.
Μετάφραση στα ελληνικά Μ. Σ.
Έχασα τα νιάτα μου στα μπουρδέλα
Gonzalo Rojas
Έχασα τα νιάτα μου στα μπουρδέλα
αλλά δεν σ' έχω χάσει
ούτε μια στιγμή, κτήνος μου,
μηχανή ηδονής, φτωχή μου μνηστή
ξεθεωμένη στο χορό.
Ξάπλωνα μαζί σου,
δάγκωνα τις θηλές σου μανιασμένα,
πνιγόμουν στο άρωμά σου κάθε νύχτα,
και την αυγή σε κοιτούσα
κοιμισμένη στην παλίρροια της κλίνης
ασυγκίνητη σαν βράχος στην τρικυμία.
Περνούσαμε από σένα σαν κύματα
όλοι όσοι σ' αγαπούσαμε. Κοιμόμασταν
με το ιερό κορμί σου.
Φεύγαμε από σένα αναγεννημένοι
από ηδονή, στον κόσμο.
Έχασα τα νιάτα μου στα μπουρδέλα,
αλλά θα έδινα την ψυχή μου
να σε φιλήσω στο φως των καθρεφτών
σ' εκείνο το σαλόνι,τον τάφο της σάρκας,
του τσιγάρου και του κρασιού.
Εκεί, πιο όμορφη ανάμεσα σ' όλες,
βασίλευες για μένα πάνω στα σύννεφα
της μιζέριας.
Σε χειμάρρους τα μάτια σου εκτόξευαν
ακτίνες πράσινες και γαλάζιες. Σε χειμάρρους
η καρδιά σου έβγαινε ως τα χείλη σου,
χτυπούσε αργά στο κορμί σου,
στα υπέροχα πόδια σου
και έσταζε στο πηγάδι απ' το βαθύ στόμα σου. Μετά την ταβέρνα
ψηλαφώντας τη σκάλα,
ρίχνοντας κατάρες στο φως της νέας ημέρας
ένας δαίμονας είκοσι χρόνων,
μπήκα στο σαλόνι εκείνο το μαύρο πρωί.
Και το αίμα μου πάγωσε βλέποντάς σε σιωπηλή,
περικυκλωμένη από τις άλλες
σιωπηλά τα όργανα και οι καρέκλες,
και το βελούδινο χαλί, και οι καθρέφτες
που αντέγραφαν μάταια την ομορφιά σου.Ένας χορός από πόρνες στα γόνατα
σε κάλυπτε, ω υπέροχη
φλόγα της ηδονής μου, και μέχρι δέκα κεριά
τιμούσαν με το θρήνο τους τη θυσία,
κι εκεί όπου λικνιζόσουν
γυμνή για μένα, όλα ήταν μυρωδιά
θανάτου.
Ποτέ δεν μπόρεσα να ικανοποιηθώ έτσι με καμία
επειδή απογειωνόμουν, καταβροχθισμένος
από τον σκοτεινό πόθο του κορμιού σου
όταν σ' εύρισκα ξαπλωμένη ανάσκελα,
και μου αφηνόσουν κρύο στο καυτό,
και σ' έχασα, και δεν μπόρεσα
να γεννηθώ από σένα άλλη φορά, και δεν μπόρεσα πια
παρά ταπεινωμένος, τρομακτικά μόνος
να ψάχνω το μυαλό μου στον κόσμο.
Gonzalo Rojas
Μετ. Μαριάννα Τζανάκη
Ο Gonzalo Rojas γεννήθηκε το 1917 στο Λέμπου της Χιλής. Ήταν το έβδομο παιδί ενός ανθρακωρύχου και η παιδική του ηλικία ήταν γεμάτη από τις αναμνήσεις των ορυχείων του κάρβουνου και της σκληρής ζωής των εργατών. Η ποίησή του διακρίνεται για την αγάπη που είχε στη Χιλή και το λαό της. Δουλεύοντας κάποτε στα ορυχεία της Atacama αφιερώθηκε στην παιδεία των εργαζομένων. Το 1936 εργάστηκε στην εφημερίδα El Tarapacá de Iquique, όπου δημοσίευσε ποιήματά του και ένα δοκίμιο για τον Ισπανό συγγραφέα Ramón María del Valle Inclán. Συμμετείχε στην ομάδα των σουρεαλιστών της Χιλής το 1938, αλλά αποχώρησε σύντομα λόγω ουσιαστικών διαφορών άποψης.Πηγή της έμπνευσής του αποτέλεσαν οι κλασικοί ποιητές, ο Catulo, ο César Vallejo καθώς και οι Γάλλοι Valéry, Baudelaire και Rimbaud.
Ο Πρόεδρος, Salvador Allende τον διόρισε Πολιτιστικό Σύμβουλο στην Κίνα τα έτη 1970 και 1971, και αργότερα ως επιτετραμμένο της Χιλής στην Κούβα μεταξύ 1972 και 1973, θέση ισοδύναμη με αυτή του πρεσβευτή.
Η δικτατορία του Augusto Pinochet, του απαγόρευσε να διδάξει σε οποιοδήποτε πανεπιστήμιο της Χιλής, του αφαίρεσε την υπηκοότητα και τον εξόρισε από τη χώρα. Την περίοδο εκείνη πανεπιστήμιο της Ανατολικής Γερμανίας του προσφέρει μία θέση ως 1975. Από το 1975 ως το 1980 δίδαξε στη Βενεζουέλα. Στα χρόνια της εξορίας του δίδαξε σε διάφορα πανεπιστήμια στη Γερμανία, στις ΗΠΑ, στην Ισπανία και στο Μεξικό.
Με υποτροφία του Guggenheim γύρισε στην Αργεντινή το 1979, χωρίς όμως να μπορεί να διδάξει στο πανεπιστήμιο του Chillán όπου έζησε μέχρι το θάνατό του στις 25 Απριλίου 2011.
Τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας της Χιλής και το Βραβείο Reina Sofia της Ισπανοαμερικάνικης Ποίησης, και τα δύο το 1992. Επίσης, έλαβε το Βραβείο Octavio Paz του Μεξικού και του José Hernández της Αργεντινής. Τιμήθηκε επίσης με το Βραβείο Θερβάντες για το 2003, στις 23 Απρίλη 2004. Το 2002 ονομάστηκε επίτιμος ακαδημαϊκός στην Ακαδημία Γλώσσας της Χιλής και επίτιμος διδάκτωρ του εθνικού πανεπιστημίου της Χιλής, Andrés Bello. Η ποίησή του έχει μεταφραστεί στα αγγλικά, γερμανικά, γαλλικά, πορτογαλικά, ρωσικά, ιταλικά, ρουμανικά, σουηδικά, κινέζικα, τούρκικα και ελληνικά.
Δημοσίευσε ένα πλούσιο ποιητικό έργο με γνωστότερα έργα τα: La miseria del hombre (1948), Contra la muerte (1964), Requiem de la mariposa (2001), Del loco amor (2004), Poesía Esencial (2006), Con arrimo y sin arrimo (2010).
Κυκλοφόρησε το Περιοδικό Λόγου Τέχνης και λοιπής Φαντασίας Εμβόλιμον Νο 61-62, το οποίο εκδίδεται στα Άσπρα Σπίτια της Παραλίας Διστόμου.Στα περιεχόμενά του περιλαμβάνονται:
Ποιήματα των: Εύας Μοδινού, Τάσου Πορφύρη, Αλεξάνδρας Μπακονίκα, Λένας Παππά, Αναστασίας Γκίτση, Κώστα Ριζάκη, Χρίστου Παπαγεωργίου,Πάνου Καπώνη, Λουκά Δ. Παπαδάκη, Σταύρου Σταμπόγλη, Μαρίας Σκιαδαρέση,Ευσταθίας Δήμου, Σοφίας Κολοτούρου, Κώστα Γαρμπή, Νίκου Μυλόπουλου, Στέλιου Λουκά, Μαρίας Τσιράκου, Στέλλας Γεωργιάδου, Μαρίας Ψωμά-Πετρίδου, Ζαχαρία Στουφή, Γιάννη Παπαναστασόπουλου, Νανάς Πλευρίτου, Νίκης Παυλίδου, Χρυσούλας Δημητράκη, Μαρίας Γιακουμάκη, Αναστασίας Χρόνη, Δημήτρη Θεοχάρη, Ναυσικάς Κουλούρη, Κατερίνας Καντά.
Πρόζες των: Μαρίας Κουγιουμτζή, Ειρήνης Μαργαρίτη,Πάνου Σταθόγιαννη, Νανάς Πλευρίτου, Γιώργου Θεοχάρη, Μαίρης Γκούβα, Σταμάτη Γκαβέτα, Αναστασίας Γκίτση, Τούλας Αντωνιάδου, Γρηγόρη Τεχλεμετζή.
Δοκίμιατων: Νατάσας Κεσμέτη, Φοίβου Ι. Πιομπίνου,
Δοκίμιατων: Νατάσας Κεσμέτη, Φοίβου Ι. Πιομπίνου,
κι ακόμη γράφουν: Ο Σώτος Αλεξίου για τον Βασίλη Τσιτσάνη, ο Πάνος Καπώνης για τον Βασίλη Στεριάδη, η Κατερίνα Καριζώνη για τον Πρόδρομο Μάρκογλου, ο Κ. Π. Μαρκάκης για τον Γ. Ν. Παπαγεωργίου, ο Περικλής Τσελίκης για τον Νίκο Βασιλάκη, τον Κώστα Ριζάκη και την Ευγενία Ρέγκου – Σγουρού, ο Θησέας Τσιάτσικας για τον Δημήτρη Ηλ. Ρεντίφη, ο Παναγιώτης Γούτας για τον Philip Roth.
Επίσης μεταφράζουν:η Ελένη Κόλλια Jean Cocteau, η Μαριάννα Τζανάκη Gonzalo Rojas και η Μαρία Σκιαδαρέση Faryk Tuncay.
Τέλος στη στήλη Παρελθόντων αιώνων δημοσιεύονται κείμενα του τέλους του 19ου αι. και της πρώτης δεκαετίας του 20ου αι. για γεγονότα που συνέβησαν στα γειτονικά, προς τον τόπο έκδοσης του Εμβολίμου,χωριά: Κυριάκι, Στείρι, Δίστομο και Αράχωβα.
Το τεύχος εικονογράφησε ο ζωγράφος Σπύρος Κουρσάρης και επιμελήθηκε ο Γιώργος Χ. Θεοχάρης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου