Φέτος υποδεχόμαστε την παγκόσμια ημέρα ποίησης - την Παρασκευή 21 Μαρτίου - με τους στίχους και τα τραγούδια του Κώστα Βάρναλη

“Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΥΝΑΝΤΑ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ”

 το ΤΡΟΦΩΝΙΟ ΩΔΕΙΟ

το Βιβλιοπωλείο ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΦΡΑΣΗ

οι φίλοι τους

γιορτάζουν και φέτος την παγκόσμια ημέρα ποίησης

ΜΕ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ

ΚΩΣΤΑ ΒΑΡΝΑΛΗ

Παρασκευή 21 Μαρτίου 2014 στις 8.30 μ.μ. 

στο βιβλιοπωλείο ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΦΡΑΣΗ,

Δημάρχου Ι. Ανδρεαδάκη 49, Λιβαδειά 

Στον μεγάλο ποιητή μας Κώστα Βάρναλη είναι αφιερωμένη η καθιερωμένη κοινή εκδήλωση του βιβλιοπωλείου ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΦΡΑΣΗ, του ΤΡΟΦΩΝΙΟΥ ΩΔΕΙΟΥ και των φίλων  τους στις 21 Μαρτίου 2014 με αφορμή τον γιορτασμό της παγκόσμιας ημέρας ποίησης. Φιλοδοξία μας και φέτος να σας προσφέρουμε μια βραδιά αντάξια της παράδοσης που έχουμε δημιουργήσει.

Πρόλογος

Γράφε, Ιστορία, τα ψέματά σου αράδα και βλόγα το Φονιά, βρίζε το Θύμα! Κι Αρετή, των δρομάκων σουσουράδα, τον κάθε σωματέμπορά σου τίμα. Και συ, Νόμε, των άνομων ασπίδα, σαν τη μαϊμού από κλώνο σ’ άλλον πήδα κι απ’ την κορφή με την ουρά κρεμάσου, να μη γλέπει ο Λαός τα πισινά σου. Λευτεριά της χανάκας και του ξύλου, σφιχτόδενε τ’ αξύπνητο χαϊβάνι. Και συ, ρηγάτο του Κενού, τ’ αψήλου κάμνε το σκλάβο ρήγα, άμα πεθάνει! Και συ, τσούλα των δήμιων, Επιστήμη, της Αλήθειας εσχάτη τεφροδόχα, και συ, πρόστυχη Πένα και ψοφίμι, του βούρκου λιβανίζετε την μπόχα! Και συ, Πατριώτη Αγνέ, τη μάσκα φόρα κι απ’ τ’ αδέρφια σου, αραδαριά μπροστά σου, διάλεγε, Γιούδα πάντοτες και τώρα, για τον ξένο Μολώχ τα θύματά σου. Αθάνατη και θεία και πεμπτουσία του βούρκου, χαίρε ω! χαίρε Προδοσία!… Φως το χέρι, το πόδι, προχωρεί στον κάμπο κι ό,τι θέλει το μπορεί! … Κατάγυμνη χορεύει (όλα της φόρα!) στον τάφο σου, Πατρίδα! Φαλλοφόρα τουρλώνεται κι ουρλιάζ’ : «Είναι δικός μου

                                αυτός ο βούρκος του Ελευθέρου Κόσμου».

Το πέρασμά σου-Χειμερινοί Κολυμβητές
ποίηση: Κ. Βάρναλης
μουσική: Α. Μπακιρτζής, Κ. Σιδέρης

ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΣΟΥ
Στη ζήση αυτή που τη μισούμε,
στη γης αυτή που μας μισεί,
κι όσο να πιούμε δε σε σβηούμε,
πόνε πικρέ και πόνε αψύ,
πού μας κρατάς και σε κρατούμε

σ αυτήν τη μαύρη γης και ζήση,
που περπατούσαμε τυφλά
κι άνθος για μας δεν είχε ανθίσει
κι ούτε σε δέντρον αψηλά
κρυμμένο αηδόνι κελαηδήσει,

ήρθες Εσύ μιαν άγιαν ώρα,
όραμα θείο και ξαφνικό,
και γέμισε ήλιο, ανθόν, οπώρα,
κελαηδισμόν παθητικό
όλ’ η καρδιά μας, όλ’ η χώρα.

Αχ! τόσο λίγο να βαστάξει
τούτ’ η γιορτή κ ή Πασκαλιά!
Έφυγες κ έχουμε ρημάξει
ξανά και πάλι. Η Πασκαλιά
γιατ’ έτσι λίγο να βαστάξει!