ΕΠΩΝΥΜΕΣ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΕΙΣ ΠΕΡΙ ΒΡΑΒΕΙΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ & ΛΕΣΧΩΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ

Στο προηγούμενο σχόλιό μας πήραν θέση μέχρι τώρα 5 επώνυμοι άνθρωποι των γραμμάτων. ΑΥΤΟΒΟΥΛΩΣ. Σε μια εποχή που οι πολλοί σιωπούν περιμένοντας να μιλήσουν μόνο όταν ο άνεμος φυσά ούρια με τις απόψεις και τις φιλοδοξίες τους. Τους ευχαριστούμε θερμά και παρουσιάζουμε τις απόψεις τους με ένα μικρό βιογραφικό τους.
Η σελίδα θα παραμένει ανοικτή για όσους ακόμα θελήσουν να καταθέσουν τον προβληματισμό τους ή τις θέσεις τους.
.
Βενετία Αποστολίδου

Αναπληρώτρια καθηγήτρια Νεοελληνικής λογοτεχνίας ΑΠΘ
Συμφωνώ καταρχάς με την πρόταση του ΕΚΕΒΙ για σύνδεση του βραβείου αναγνωστών με τις λέσχες ανάγνωσης. Είναι μια κίνηση να αναβαθμιστούν οι λέσχες και ταυτόχρονα να βρεθεί ένας πιο αξιόπιστος τρόπος απονομής αυτού του βραβείου, διότι τον προηγούμενο τον θεωρούσα έωλο. Ωστόσο συμφωνώ μαζί σας ότι θα έπρεπε να προηγηθεί μια έρευνα για τις λέσχες ανάγνωσης. Ποιες είναι, πού βρίσκονται, από πόσα και τι είδους μέλη αποτελούνται (όχι ονόματα φυσικά), τι είδους βιβλία διαβάζουν κλπ. Μια τέτοια έρευνα θα ήταν πολλαπλώς σημαντική για τη μελέτη της ανάγνωσης στην Ελλάδα. Αν λοιπόν από την έρευνα αυτή έβγαιναν κάποια στοιχεία που να δείχνουν ότι η δουλειά των λεσχών είναι αξιόπιστη, τότε θα μπορούσε να επινοηθεί μια διαδικασία και για την απονομή του βραβείου.

Η Βενετία Αποστολίδου γεννήθηκε το 1961 στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Νεοελληνική Φιλολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και παρακολούθησε μεταπτυχιακές σπουδές στα Πανεπιστήμια της Βιέννης και του Μπέρμιγχαμ. Είναι επίκουρη καθηγήτρια στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Α.Π.Θ.
Τελευταία της βιβλία
· (2008) Πρόσθεση όχι αφαίρεση, πολλαπλασιασμός όχι διαίρεση , Μεταίχμιο
· (2005) Το πρόσωπο του νέου ελληνισμού , Το Ροδακιό, [επιμέλεια]
· (2004) Ιστοριογραφία της νεότερης και σύγχρονης Ελλάδας 1833-2002 , Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών (Ε.Ι.Ε.). Ινστιτούτο Νεοελληνικών Ερευνών
· (2003) Λογοτεχνία και ιστορία στη μεταπολεμική αριστερά. Η παρέμβαση του Δημήτρη Χατζή 1947-1981 , Πόλις

Κώστας Ακρίβος, συγγραφέας

Το πρώτο που έχω να πω είναι ότι χαίρομαι ιδιαίτερα που στις μέρες μας υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι αγωνιούν για την υπόθεση Βιβλίο - και οτιδήποτε εμπεριέχει αγωνία, για μένα είναι ιερό άρα αξιοσέβαστο. Τώρα, σχετικά με τις Λέσχες Ανάγνωσης και την επικείμενη σύνδεσή τους με το Βραβείο Αναγνωστών. Παρακολούθησα και τις δύο συναντήσεις που έλαβαν χώρα στη Θεσσαλονίκη, με θέμα τον (αυτο)προσδιορισμό του ρόλου των λεσχών και την αναβάθμισή τους. Θα ήθελα να πω ότι η συζήτηση και οι προβληματισμοί, καθώς και η κατάθεση αποριών και ενδοιασμών, ήταν υψηλού επιπέδου. Δηλαδή όλοι οι συμμετέχοντες, είτε από τη μεριά του ΕΚΕΒΙ είτε από τις λέσχες, έδειξαν πως τοποθετούν την ανάγνωση σε πρώτη προτεραιότητα' και αυτό νομίζω ότι δεν είναι ούτε μικρό ούτε αμελητέο. Λίγο πολύ όλοι μας ξέρουμε ότι το βιβλίο διέρχεται μια γενικότερη κρίση' πολλοί οι λόγοι και η θεραπεία δύσκολη. Από τη στιγμή όμως που η ίδρυση μιας τόσο σημαντικής ομάδας (εντάξει, δεν θα διολισθήσω να χρησιμοποιήσω τον όρο «θεσμός»), όπως είναι οι λέσχες ανάγνωσης, αποτελεί όντως μια ζωογόνο πραγματικότητα για το βιβλίο, είμαι της άποψης ότι πρέπει να γίνει καθετί το δυνατό για να ενδυναμωθούν.Δεν διαφωνώ με τις προτάσεις να διεξαχθεί έρευνα, να καταγραφούν αποτελέσματα, συμπεριφορές κ.ά. Εκείνο ωστόσο που προέχει είναι να δείξουμε έμπρακτα σε όσους στελεχώνουν τις λέσχες πως ναι, η πρωτοβουλία τους είναι αξιέπαινη και μπορεί να λειτουργήσει ως πιλότος για την ίδρυση και άλλων λεσχών. Κακά τα ψέματα! Τα μέλη των λεσχών ανάγνωσης σε καμία περίπτωση δεν είναι το ευκαιριακό αναγνωστικό κοινό των μπεστ σέλερ των 100.000 αντιτύπων. Οι περίπου 1.500 φίλοι που συγκροτούν τις λέσχες θα έλεγα ότι είναι ποσοτικά και ποιοτικά ο μέσος όρος των αναγνωστών που αγαπούν, αγοράζουν, συζητούν και σχολιάζουν το καλό βιβλίο. Υπάρχει αυτή τη στιγμή άλλος καταλληλότερος φορέας για να εκφράσει την άποψή του σχετικά με το ποιοτικά αναγνωρίσιμο, άρα και βραβεύσιμο, βιβλίο; Επιμένω πως όχι. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως τις επόμενες χρονιές η λειτουργική σύνδεση λεσχών-βραβείο δεν μπορεί να βελτιωθεί ακόμη περισσότερο: να ενταχθούν και τα βιβλιοπωλεία, να στηθούν κάλπες σε βιβλιοθήκες , να.. να... Για πρώτη όμως χρονιά, δηλαδή φέτος, είμαι της γνώμης ότι οι λέσχες θα δώσουν μεγαλύτερο κύρος σ' ένα βραβείο που μέχρι στιγμής έχει περάσει του λιναριού τα πάθη.

Ο Κώστας Ακρίβος έχει γεννηθεί τον Μάρτιο του 1958 στις Γλαφυρές Βόλου. Είναι φιλόλογος στη μέση εκπαίδευση και μέλος της συντακτικής ομάδας των σχολικών βιβλίων "Νεοελληνική λογοτεχνία" (Γ ενιαίου λυκείου) και "Ελληνική γλώσσα" (Σχολείο δεύτερης ευκαιρίας). Το 1985 από την εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ βραβεύτηκε το διήγημά του "Το κρίμα μιας Μπριτζίτας". Διηγήματά του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά και στα ολλανδικά.
Τα βιβλία του Κώστα Ακρίβου
· (2007) Πανδαιμόνιο , Μεταίχμιο
· (2006) Με τον ρυθμό της ψυχής , Κέδρος
· (2006) Στρατής Δούκας , Ηλέκτρα
· (2005) Καιρός για θαύματα , Κέδρος
· (2004) Να μαθαίνω γράμματα... , Μεταίχμιο, [ανθολόγηση]
· (2003) Σφαίρα στο βυζί , Κέδρος
· (2002) Μια blue jean πασχαλιά. Το κακό το πράγμα. Διπλοβρασιά. Η ζημιά. Λουλούδι από τον Παράδεισο , Μεταίχμιο
· (2002) Φωνές στην έρημο , Ελληνικά Γράμματα
· (2001) Κίτρινο ρώσικο κερί , Κέδρος
· (1999) Το γέλιο της έκτης μέρας , Κέδρος
· (1997) Στο κάτω κάτω της γραφής είναι ένα ψέμα , Κέδρος
· (1995) Αλλοδαπή , Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη
· (1993) Η δοτική του χάους , Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη

Στεφανάκης Δημήτρης, συγγραφέας

Ας οραματιστούμε όλοι μαζί ένα κόσμο με λιγότερα βραβεία και διακρίσεις αλλά περισσότερη ουσία και κόπο στην δημιουργική διαδικασία της γραφής.

Ο Δημήτρης Στεφανάκης γεννήθηκε το 1961. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Έχει μεταφράσει έργα των Σωλ Μπέλοου, Ε.Μ. Φόρστερ, Γιόζεφ Μπρόντσκι και Προσπέρ Μεριμέ. Το πρώτο του μυθιστόρημα, "Φρούτα εποχής" κυκλοφόρησε το 2000 (εκδόσεις Ωκεανίδα). Ακολούθησαν: "Λέγε με Καϊρα" (Ωκεανίδα, 2002), "Το μάτι της επανάστασης έχει αχρωματοψία" (Ωκεανίδα, 2005), "Μέρες Αλεξάνδρειας" (Πατάκη, 2007).

Μαρία Σκιαδαρέση, συγγραφέας

Δε θα εκφράσω άποψη επί της συγκεκριμένης πρότασης του ΕΚΕΒΙ γιατί διαφωνώ a priori με το θεσμό των βραβείων έτσι όπως λειτουργεί τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας.Είμαστε ένας λαός που δρα πληθωριστικά σε όλους τους τομείς των δραστηριοτήτων του. Ανοίγει μια καφετέρια σ' ένα γραφικό λιμανάκι νησιού και δουλεύει καλά; Το επόμενο καλοκαίρι έχουν ανοίξει δέκα καφετέριες δίπλα της που, πέρα από την αισθητική υποβάθμιση του χώρου, καταφέρνουν, κατακερματίζοντας τη δεδομένη πελατεία, να μη δουλεύει στο τέλος καμιά τους.Σήμερα τα βραβεία είναι της μόδας γενικώς τα περιοδικά ποικίλης ύλης και η τηλεόραση βραβεύουν τον άντρα, τη γυναίκα, το τραγούδι της χρονιάς. Δεν θα έλλειπε το βιβλίο από το πανηγύρι! Όλο και πιο συχνά λοιπόν σαν τα μανιτάρια ξεπηδούν φορείς-θεσμοθέτες ενός καινούργιου βραβείου λογοτεχνίας πιστεύοντας ο καθείς πως υπερέχει σε σοβαρότητα του προηγούμενου και άρα θα εξελιχτεί ταχύτερα σε θεσμό.Είναι γνωστό τοις πάσι, τουλάχιστον θεωρητικά, πως ο ουσιαστικός ρόλος του βιβλίου είναι η κατάκτηση της δίπολης πνευματικής σχέσης ανάμεσα σε συγγραφέα και αναγνώστη, πράγμα που προϋποθέτει συγκέντρωση, νηφάλια αναζήτηση και εσωτερική ηρεμία και του ενός πόλου και του άλλου. Φοβούμαι όμως πως αυτή η φιέστα των διαρκών βραβεύσεων συντελεί, με έναν τρόπο, στον αποπροσανατολισμό συγγραφέων και αναγνωστών. Έτσι το βιβλίο διολισθαίνει από τον πραγματικό του ρόλο σε άλλο ένα προϊόν lifestyle.

Η Μαρία Ε. Σκιαδαρέση γεννήθηκε στην Αθήνα το 1956. Σπούδασε Ιστορία και Αρχαιολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ασχολήθηκε με την Προϊστορική Αρχαιολογία και αργότερα με τη Νεότερη Ιστορία. Επί χρόνια εργάστηκε σε αρχαιολογική ανασκαφή στην Κρήτη και παράλληλα δίδαξε Ιστορία σε γαλλικό λύκειο. Κείμενά της δημοσιεύονται κατά καιρούς σε περιοδικά και εφημερίδες.Έργα της: Το μυθιστόρημα "Άτροπος ή Η ζωή και ο θάνατος της Βενετίας Δαπόντε", (Πατάκης, 1996), η νουβέλα "Και νεκρούς ανασταίνει", (Πατάκης, 1997), "Κίτρινος χρόνος", επίσης νουβέλες (Πατάκης, 1999), "Το έργο του Ρήγα Βελεστινλή" (Αφιέρωμα στα 200 χρόνια από το θάνατό του), (Μεταίχμιο, 1998), το διήγημα "Η ζημιά" σε συλλογικό τόμο (Μεταίχμιο, 2002).Και τα βιβλία για παιδιά: "Καλημέρα-Καληνύχτα" (Δελφίνι, 1994). "Κωνσταντίνος Κανάρης" (Ιστορική μονογραφία), (Άμμος, 1997), "Ο θησαυρός του Ασπρογένη" (Πατάκης, 1998), "Ρήγας Βελεστινλής" (Ιστορική μονογραφία) (Άμμος 1997), "Γιλάν, η πριγκίπισσα των φιδιών" (Φαντασία, 2004)

Γιώργος Χ. Θεοχάρης Ποιητής,
Διευθυντής του περιοδικού Εμβόλιμον (Άσπρα Σπίτια Βοιωτίας)

Συμφωνώ με τις απόψεις του Δ. Στεφανάκη και της Μ. Σκιαδαρέση. Πιστεύω ότι κάθε είδους βραβείο ενέχει το στοιχείο της μονομέρειας ή και της κρυφής ή φανερής ποδηγέτησης. Τα βραβεία αναγνωστών προκύπτουν εν πολλοίς και από την επίδραση του συστήματος προβολής και προώθησης των ευπώλητων. Ο αναγνώστης που ψηφίζει αγοράζει και διαβάζει συνήθως ό,τι διαφημίζεται ποικιλοτρόπως. Κάθε χρόνο πιστεύω πως κυκλοφορεί σε κάθε λογοτεχνικό είδος ένα τουλάχιστον βιβλίο αξιότερο από αυτά που βραβεύονται. Πηγαίνει συνήθως άπατο -και από πωλήσεις- γιατί δεν αξιώνεται μιας έστω αρνητικής κριτικής από τον Κούρτοβικ, δεν θα το κάνει ολοσέλιδο η Χαρτουλάρη, ο συγγραφέας του δεν θα κληθεί να απαντήσει στο ερωτηματολόγιο του Προυστ, το εξώφυλλό του δεν θα φωτογραφηθεί και δεν θα μπει στο ένθετο του Ελευθερουδάκη για να διανεμηθεί με τα Κυριακάτικα φύλλα. Κι αν η Θεοδοσοπούλου του χαρίσει ολόκληρο τετράστηλο στην Εποχή σιγά τα λάχανα! Αστειεύομαι! Βραβείο για πολλά βιβλία αποτελούν τα σημειώματα στα έντυπα χαμηλής κυκλοφορίας. Τώρα που το σκέφτομαι θα είχε ενδιαφέρον μία συγκριτική προσέγγιση των δημοσιευμάτων της Μάρης Θεοδοσοπούλου στην Εποχή και στο Βήμα την ίδια χρονική περίοδο. Μία διερεύνηση γιατί ένα κείμενο δεν "πέρασε" ή δεν "δόθηκε" στο Βήμα και μπήκε στην Εποχή και αντίστροφα. Για να μη μακρηγορώ θα αναφερθώ σε ένα μόνο βιβλίο που κυκλοφόρησε το 2007 και κατά την ταπεινή μου γνώμη άξιζε βραβείο αλλά δεν το πήρε είδηση κανένας πέρα από εκείνους στους οποίους το ταχυδρόμησε ο συγγραφέας του (παρ' όλο που και ο ίδιος είναι γνωστός στο συνάφι τουλάχιστον και σε καλό εκδοτικό τυπώθηκε [Γαβριηλίδης]). Πρόκειται για τη συλλογή διηγημάτων "Χώμα, χώματα" του και ποιητή και κριτικού λογοτεχνίας Ηλία Κεφάλα. Ε λοιπόν! σ' αυτό το εξαιρετικό βιβλίο απονέμω το βραβείο διηγήματος 2007 του αναγνώστη Γιώργου Θεοχάρη. Σας προτρέπω να το αναζητήσετε για να συνταχθείτε μαζί μου. Ας βραβεύουμε κάθε στιγμή το βιβλίο που μας χαρίζει αναγνωστική απόλαυση. Ας το συστήνουμε στους φίλους μας. Αν μπορούμε να έχουμε επαφή με τον συγγραφέα ας του το λέμε να ευχαριστιέται. Ως εκεί. όλα τα άλλα εξυπηρετούν την αγορά και παίζονται με τους κανόνες που κάθε φορά στήνει.

Ο Γιώργος Χ. Θεοχάρης (Δεσφίνα Φωκίδος 1951) ζει στα Άσπρα Σπίτια Βοιωτίας και εργάζεται στην εταιρεία Αλουμίνιον της Ελλάδος. Τύπωσε τις ποιητικές συλλογές: Πτωχόν Μετάλλευμα, εκδόσεις Εμβόλιμον, 1990, Αμειψισπορά, εκδόσεις της Δημόσιας Βιβλιοθήκης Λεβαδείας, 1996, Ενθύμιον, εκδόσεις Καστανιώτη, 2004. Δημοσιεύει κείμενα λογοτεχνικής κριτικής και επιμελείται την έκδοση του λογοτεχνικού περιοδικού Εμβόλιμον.