Κάποτε στην Φρανκφούρτη

Κάποτε στην Φρανκφούρτη

Έτος 2001, Οκτώβριος, με την Ελλάδα τιμώμενη χώρα στην έκθεση και το Ελληνικό βιβλίο να ξεδιπλώνει τα φτερά για να πετάξει στις φιλόξενες αίθουσες του εμβληματικού κτιρίου στο σχήμα τεράστιου μολυβιού.

Με εκδότες και βιβλιοπώλες να ατενίζουν αισιόδοξα το μέλλον. 

Με δημοσιογράφους του πολιτιστικού ρεπορτάζ να καλύπτουν αγόγγυστα κάθε πτυχή των εκδηλώσεων – με laptop που άκουσον άκουσον πρωτολειτουργούσαν με ασύρματο internet και έστελναν τις πληροφορίες ταυτόχρονα με την πληκτρολόγηση στην Αθήνα -.

Με συγγραφείς και ποιητές να συνομιλούν ώρες ατελείωτες με το Γερμανόφωνο κοινό, το οποίο τιμούσε ιδιαιτέρως και τα περίπτερα όπου έστηνε το δικό της σόου - με τσιμπολογήματα από τις συνταγές μαγειρικής της - η Βέφα. 

Με τον Μανώλη Γλέζο να γεμίζει ασφυκτικά το περίπτερο όπου μιλούσε στους Γερμανούς για την Εθνική Αντίσταση στην Ελλάδα και απαιτούσε την έμπρακτη μεταμέλεια και το σεβασμό τους, την Μαρία Φαραντούρη να πλημμυρίζει με μελωδία τον εκθεσιακό χώρο και την Αγνή Μπάλτσα να μας μαγεύει ένα αξέχαστο βράδυ στο μέγαρο μουσικής της Φρανκφούρτης.

Κάποτε στην Φρανκφούρτη, μια εποχή που φαντάζει πολύ μακρινή, μια εποχή που κανένας μας δεν μπορούσε να φανταστεί ότι λίγα χρόνια αργότερα, σε μια χώρα βυθισμένη στην κρίση, το ελληνικό κράτος θα κήρυττε μεταξύ άλλων τον πόλεμο στο βιβλίο και στον πολιτισμό γενικότερα.