Αυτός είναι άλλος τόπος με ανθρώπους άλλης φυλής. Δεν με αφορούν. Τι θέλω εγώ ανάμεσά τους;

Το τελευταίο ιδιόχειρο σημείωμα του πρώην υπουργού και καθηγητή Γεώργιου-Αλέξανδρου Μαγκάκη λίγες ημέρες πριν φύγει από τη ζωή είχε τίτλο «Η ζωή πάνω στο νήμα». Σε κίτρινο χαρτί με διορθώσεις και σημειώσεις, άφησε τις τελευταίες του σκέψεις, παρά τα σοβαρά προβλήματα της υγείας του.

Σκέψεις που δυστυχώς για χρόνια θα μας ταλανίζουν και θα μας προβληματίζουν σε κάθε απόπειρα αυτοπροσδιορισμού μας.

«Σαλπάρω ήρεμος για τον άλλο κόσμο. Αυτόν που αφήνω πίσω μου σίγουρα δεν είναι πια η Ελλάδα μου. Αυτός είναι άλλος τόπος με ανθρώπους άλλης φυλής. Δεν με αφορούν. Τι θέλω εγώ ανάμεσά τους; Να 'στε όλοι καλά.

Στον τάφο μου να γράψετε: Αντιστάθηκε το 1941-1944 στη ναζιστική κατοχή, το 1967-1974 στη στρατιωτική δικτατορία και το 1989-1996 στην ηθική σήψη. Μετά, στην πλημμύρα του άνοου, δεν υπάρχει αντίσταση και το μετά από την πλημμύρα αυτή δεν υπάρχει πια».

Βιογραφικό

Γεννήθηκε το 1922 στην Αθήνα και ήταν γιος του Αντωνίου Μαγκάκη από τη Νάξο, δικηγόρου και βουλευτή Κυκλάδων, που είχε διατελέσει και διευθυντής του πολιτικού γραφείου του αντιβενιζελικού πρωθυπουργού Πέτρου Πρωτοπαπαδάκηπου τουφεκίστηκε στη Δίκη των έξι ως ένας από τους υπεύθυνους της Μικρασιατικής καταστροφής. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και μεταπολεμικά συνέχισε τις σπουδές του στη Γερμανία, όπου αναγορεύθηκε διδάκτωρ του Ποινικού Δικαίου του Πανεπιστημίου του Μονάχου. Νυμφεύθηκε την Αγγελική Γονατά, κόρη του στρατηγού και πρωθυπουργού Στυλιανού Γονατά.

Κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής, έλαβε μέρος στην Εθνική Αντίσταση μέσα από τις γραμμές της ΠΕΑΝ, όπου συνυπήρξε με τον Αναστάσιο Πεπονή, επίσης μετέπειτα κορυφαίο υπουργό των κυβερνήσεων Ανδρέα Παπανδρέου.

Το 1953 εξελέγη υφηγητής του Ποινικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ξεκίνησε να διδάσκει. Κατά το διάστημα 1962 - 1963 δίδαξε στο Πανεπιστήμιο του Φράιμπουργκ της Γερμανίας ως επισκέπτης καθηγητής, ενώ το 1968 εξελέγη παμψηφεί καθηγητής στην Έδρα του Ποινικού Δικαίου στη Νομική Σχολή Αθηνών. Όμως η χούντα δεν ενέκρινε τον διορισμό του. Τον Φεβρουάριο του 1969 τον απομακρύνει και από τη θέση του υφηγητή. Οι παραδόσεις του στη Νομική Σχολή κατά τη διάρκεια της δικτατορίας αποτέλεσαν ευθείες αντιδικτατορικές εκδηλώσεις, γεγονός που τον οδήγησε τον Ιούλιο του 1969 στη σύλληψη. Για πέντε μήνες παρέμεινε σε απομόνωση και υποβλήθηκε σε βασανιστήρια, ενώ τον Απρίλιο του 1970 καταδικάστηκε σε κάθειρξη 18 ετών.

Από τη φυλακή γράφει αντιστασιακά κείμενα καταγγέλλοντας το καθεστώς. Ένα από τα κείμενα αυτά, το Γράμμα από τη φυλακή, δημοσιεύεται εκτενώς από τα ΜΜΕ του εξωτερικού ενώ ένα άλλο με τίτλο Η Ελλάδα μου συμπεριλαμβάνεται στην αντιστασιακή έκδοση Νέα Κείμενα που κυκλοφόρησε στην Αθήνα το 1971. Το 1972, ενώ ήταν έγκλειστος στις φυλακές, το Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης τον εξέλεξε τακτικό καθηγητή του Ποινικού Δικαίου και της Φιλοσοφίας του Δικαίου. Τον Απρίλιο του 1972 αποφυλακίζεται, για λόγους υγείας και καταφεύγει στη Χαϊδελβέργη όπου διδάσκει Ποινικό Δίκαιο και Φιλοσοφία του Δικαίου χωρίς να σταματά ούτε στιγμή τον αντιδικτατορικό του αγώνα.

Μετά την πτώση της δικτατορίας (1974) επιστρέφει στην Ελλάδα και μετέχει στην Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή ως υπουργός Δημοσίων Έργων (24 Ιουλίου 1974 - 9 Οκτωβρίου 1974). Παράλληλα αρχίζει ξανά τις παραδόσεις του στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Συγκεκριμένα στην πανηγυρική έναρξη των παραδόσεων ξεκίνησε τον λόγο του προς τους φοιτητές με την περίφημη φράση: «Κύριοι και τώρα συνεχίζουμε από εκεί που μας σταμάτησαν». Η φράση αυτή προκάλεσε ξέφρενο ενθουσιασμό και συγκίνηση όπου οι ακροατές του όρθιοι επί 15 λεπτά της ώρας τον χειροκροτούσαν, μη μπορώντας και ο ίδιος να κρύψει την συγκίνησή του.

Εξελέγη βουλευτής στο Υπόλοιπο Αττικής με την Ένωση Κέντρου - Νέες Δυνάμεις το 1974 και στη Β΄ Αθηνών με το ΠΑΣΟΚ το 1985, το Νοέμβριο του 1989, το 1990 και το 1993.[1]. Διετέλεσε διοικητής της Εθνικής Τράπεζας (Οκτώβριος 1981 - Ιούλιος 1982) και υπουργός σε κυβερνήσεις του Ανδρέα Παπανδρέου:[2]

· υπουργός Δικαιοσύνης (Ιούλιος 1982 - Απρίλιος 1986)

· υπουργός Υγείας, Πρόνοιας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων (Φεβρουάριος - Σεπτέμβριος 1987)

· αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών (Σεπτέμβριος 1995 - Ιανουάριος 1996).

Ήταν μέλος της Διεθνούς Ένωσης Ποινικού Δικαίου, της Διεθνούς Αμνηστίας, καθώς και της Διεθνούς Ένωσης Νομικών. Συμμετείχε σε πολλά διεθνή σοσιαλιστικά και επιστημονικά συνέδρια.

Πέθανε στις 5 Σεπτεμβρίου 2011, σε ηλικία 89 ετών. Λίγες μέρες πριν φύγει από τη ζωή έγραψε σε ιδιόχειρο σημείωμα: «Σαλπάρω ήρεμος για τον άλλο κόσμο. Αυτός που αφήνω πίσω μου σίγουρα δεν είναι πια η Ελλάδα μου. Αυτός είναι άλλος τόπος με ανθρώπους άλλης φυλής. Δεν με αφορούν. Τι θέλω εγώ ανάμεσά τους; Να 'στε όλοι καλά».

 Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια