ΖΕΙ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ;

«Εδώ Πολυτεχνείο! «Εδώ Πολυτεχνείο!

Ελληνικέ λαέ, το Πολυτεχνείο θα μείνει το προπύργιο και η εστία του αγώνα… 

Το Πολυτεχνείο είναι οχυρωμένο με τα στήθη των φοιτητών… 

Ο αγώνας μας είναι κοινός:

• Είναι αγώνας αντιχουντικός.
• Είναι αγώνας αντιδικτατορικός.
• Είναι αγώνας αντιιμπεριαλιστικός.
• Κάτω η δικτατορία.
• Ζήτω η δημοκρατία.

Το Πολυτεχνείο ΖΕΙ και θα ΖΕΙ στις καρδιές των άδολων αγωνιστών και της ανώνυμης μάζας που τους συνέδραμε με κάθε τρόπο.

Το Πολυτεχνείο ΕΚΕΙΝΟ όμως ΔΕΝ ΖΕΙ και πολύ περισσότερο ούτε ΕΚΕΙΝΟΣ "ο αγώνας συνεχίζεται" στα πανηγύρια που στήθηκαν μεταπολιτευτικά.

Το Πολυτεχνείο ΕΚΕΙΝΟ ΔΕΝ ΖΕΙ στις σημερινές εκδηλώσεις μνήμης γιατί φρόντισαν πολύ γρήγορα να το απογυμνώσουν από τις πραγματικές του διαστάσεις, τους συμβολισμούς και τη δυναμική του όλοι αυτοί που απέτυχαν να το χαλιναγωγήσουν όταν εξερράγει, αλλά θέλησαν να πατρονάρουν κατ’ αποκλειστικότητα μετά.

Το Πολυτεχνείο ΕΚΕΙΝΟ ΔΕΝ ΖΕΙ γιατί η συντριπτική πλειοψηφία των αγωνιστών έκανε σιωπηλά και ταπεινά στην άκρη όταν έπεσε ο κουρνιαχτός κι αρχίσανε στη διαπασών να παίζουν τα όργανα των μικροπολιτικών συμφερόντων και ο διαγωνισμός των πολιτικών νεολαιών για την ιδιοποίησή του.

Να πώς, τους παραπάνω ισχυρισμούς συνέλαβε η ευαίσθητη κεραία δυό ποιητών μας.

Των παρόντων καιρών ΙΙ

(ή επίγραμμα για το Πολυτεχνείο)

Εδώ παλαίψανε οι φοιτητές με το μεγάλο δράκο.

Τα χρόνια πέρασαν κι οι πρώτοι τη βολέψανε.

Άλλος στο βουλευτήριο,

άλλος στη δημαρχία,

άλλος κλειδούχος στο κοινό ταμείο

κι άλλος παρατρεχάμενος στου αρχηγού τη βίλλα.

Οι δεύτεροι, παρέμειναν ανώνυμοι,

σαν τους λοιπούς οπλίτες.

Της επταετίας αγωνιστές,

κορόιδα της μεταπολίτευσης,

σαν τα σφαχτάρια κρέμονται

απ’ το τσιγκέλι των ιδανικών τους.

Γιώργος Χ. Θεοχάρης

Από τη συλλογή Αμειψισπορά 1996

Εν Έτει 2000

Όταν μεγάλωσε, έμαθε


πως ο πατέρας του


ήταν κι αυτός,


«τη νύχτα εκείνη»,


στο Πολυτεχνείο.


Η θεία του η Λιλή,


ο θείος του ο Μιχάλης,


ήταν κι αυτοί,


«τη νύχτα εκείνη»,


στο Πολυτεχνείο.


Όλοι οι γνωστοί του μπαμπά,


όλες οι γνωστές της μαμάς,


ήταν κι αυτοί,


«τη νύχτα εκείνη»,


στο Πολυτεχνείο…


Τώρα, κάθε πρωί,


καθώς κατηφορίζει την οδό Πατησίων


κι αντικρύζει την καγκελλόπορτα


την κλεισμένη «εις μνήμην»,


στριφογυρίζει στο νου του 
η ίδια απορία:


«Πώς διάβολο χώρεσαν 
όλοι αυτοί εδώ μέσα;…»

Φαίδρος Μπαρλάς

Από τη συλλογή "το μελάνι φωνάζει” εκδ. Μεταίχμιο