Το Μουντιάλ μιας άλλης εποχής

Μουντιάλ 1970 με διοργανώτρια χώρα το Μεξικό. Το καλύτερο όλων με διαφορά. Για μένα. Θες η ηλικία – δεκαπεντάρης τότε – που έκανε όλα όσα συνέβαιναν στους αγωνιστικούς χώρους να αποκτούν διαστάσεις μαγικές.

Θες η εισβολή της τηλεόρασης, που για πρώτη φορά μετέδιδε ζωντανά ποδοσφαιρικούς αγώνες έγχρωμους και με ήχο καθώς μαθαίναμε αλλά αυτά για την Ελλάδα ήταν όνειρα κατοπινών εποχών ...

Καβαλώντας κάθε είδους οχήματα, πλημμυρίζαμε τα γύρω από την πόλη της Λιβαδειάς χωριά, εκεί που το σήμα ήταν καλό ή έστω υποφερτό και μετατρέπαμε τα καφενεία και τις ταβέρνες που διέθεταν το μαγικό κουτί σε εξέδρες, όπου αναστέναζε η Ελλάδα.

Όταν πάλι μέναμε στην πόλη, καταφεύγαμε στου θείου Λουκά, από τους λίγους που είχαν τηλεόραση στη Λιβαδειά με σπίτι κοντά στα υψώματα του Ζαγαρά και στοιχειώδη λήψη σήματος των κρατικών καναλιών.

Και τότε κατακαλόκαιρο και ντάλα μεσημέρι με 40 βαθμούς και βάλε στο Μεξικό δεν μας πολυπείραζε που η τουβούλα μας έδειχνε να χιονίζει ακατάπαυστα, αρκούσε η άμεση επαφή με το κοσμοϊστορικό γεγονός.

Η συμμετοχή όλων, μικρών και μεγάλων «ψυχή τε και σώματι». Να πανηγυρίζουν τα γκολ, να χτυπιούνται στα δοκάρια και τις χαμένες ευκαιρίες. Και όταν πλέον τα είχαν δώσει όλα , είχαν περάσει τα πειράγματα και η έξαψη του αγώνα και άρχιζαν οι αποχαιρετισμοί, οι πιο ηλικιωμένοι που με ενθουσιασμό συμμετείχαν στους πανηγυρισμούς  ρωτούσαν ποιός τελικά ήταν ο κερδισμένος.

Και ύστερα ο τελικός των τελικών.

Η σελεσάο  κόντρα στους Ατζούρι.

Η Βραζιλία των Πελέ, Τοστάο, Ριβελίνο, Ζαιρζίνιο, Κάρλος Αλμπέρτο αντιμέτωπη της Ιταλίας των Ματσόλα, Ρίβα, Ριβέρα, Μπονισένια, Φακέτι.

4-1 το σκορ υπέρ των Βραζιλιάνων.

Οι μπύρες καταναλώθηκαν από όλους αλλά χρεώθηκαν στους χαμένους υποστηρικτές της Ιταλίας, και όλοι, νικητές και ηττημένοι γυρίσαμε στα σπίτια μας,  με την στενάχωρη διαίσθηση ότι αυτή η ομορφιά και η πρωτόγνωρη αγνότητα ένα διάλλειμα ήταν, στης ζωής τις ανηφόρες.

Λαμπρόπουλος Νίκος