Την παρατήρησα ένα πορφυρό ηλιοβασίλεμα με χάρη να λικνίζεται παίζοντας με τα τελευταία χρώματα της μέρας
και τις λάγνες σκέψεις επίδοξων επιβητόρων.
Κι ο έρωτας ήταν
κεραυνοβόλος.
Όταν μάλιστα πλησιάζοντας
την είδα να διαλαλεί πως ήταν και Παρθένα εξιταρίστηκα ακόμα περισσότερο.
Έκτοτε επιμόνως την αναζήτησα στις αραιές μου επισκέψεις
στο λιμανάκι αλλά φευ ... οπτασία ήταν και πάει ...
Ευτυχώς είχα προλάβει στα
κλεφτά να της πάρω μια φωτογραφία ... για παρηγοριά ...
Σκέψεις πολλές και κακές
ομολογώ πέρασαν από το μυαλό μου για την τύχη της αλλά η ελπίδα όπως ξέρετε ...
Μέχρι χθες όπου οι
χειρότεροι των φόβων μου επιβεβαιώθηκαν. Στην άλλη άκρη του Γαλαξιδιού, εκεί
που δεν πηγαίνει ο πολύς κόσμος τη βρήκα !!! βιασμένη, ξεγυμνωμένη,
διαμελισμένη.
Δεν ήθελα να πιστέψω ότι είναι
αυτή αλλά στ’ απομεινάρια είχε μείνει ξεκάθαρο τ’ όνομά της και ο «αριθμός
αδείας»...
Σαν τα ονόματα στους
σταυρούς των μνημάτων.
Δεν χρειάστηκε να ρωτήσω, να
ψάξω για εξηγήσεις.
Τον ένοχο τον γνώριζα.
Λέγεται «απόσυρση των
επαγγελματικών καϊκιών» ή αλλιώς ξεπούλημα της πολιτιστικής κληρονομιάς.
Έτσι σήμερα με λίγα αργύρια
και με τη «σύμφωνη γνώμη» των ιδιοκτητών τους βιάζονται οι Παρθένες των
θαλασσών μας ... οι Παρθένες των αισθαντικών μας αναζητήσεων ...
Λαμπρόπουλος Νίκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου