Πρόβατο, πρόβατο της παγωνιάς, μικρό ποίημα, πιάσε με από το χέρι …

Ικανοποιώντας αίτημα πολλών μας φίλων παρουσιάζουμε τρία χαρακτηριστικά αποσπάσματα με ηχητική κάλυψη από την εκδήλωση του Σαββάτου 21-3-09 που συνδύασε την Παγκόσμια ημέρα ποίησης με τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Γιάννη Ρίτσου στη συνδιοργάνωση του βιβλιοπωλείου ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΦΡΑΣΗ με το ΤΡΟΦΩΝΙΟ ΩΔΕΙΟ.

 Το νέο μαντείο (1968)

 Δυο χρόνια ολάκερα δεινοπαθήσαμε απ’ τη ξηρασία,- ουτε ένα πράσινο φύλλο
ούτε πουλί ούτε ακρίδα στη Βοιωτία. "Αποταθείτε - μας ορμήνεψαν -
αποταθείτε στην Πυθία".Ψάξαμε,τη βρήκαμε κι αποταθήκαμε.
Εκείνη:
"Αποταθείτε στο μαντείο του Τροφωνίου", μας είπε.
Εμείς μήτε που ξέραμε αν ύπαρχε, και πού, τέτοιο μαντείο.
Και, το χειρότερο απ’ όλα, δε βρίσκονταν στις μέρες μας κανένας Σάων,
από φώτιση θεία οδηγημένος,
ν’ ακολουθήσει ένα κοπάδι μέλισσες,να μάθει και να συμβουλέψει
τον μυστικό κανόνα του άλυτου και του ανεξήγητου
που θα μαλάκωνε τα πράματα.
Όλοι ζητάγαν τώρα πρακτικές οδηγίες.
Δεν περίμεναν. Βιάζονταν.
Ωστόσο, μας χρειαζότανε, το δίχως άλλο, ένα νέο μαντείο του Τροφωνίου, κ' έτσι,
μ’ εράνους, με τρεχάματα και λόγους, το σκαρώσαμε στα πρόχειρα.

Από τη συλλογή ΕΠΑΝΑΛΗΨΕΙΣ
Απαγγέλει ο Κώστας Καναβούρης

ritsos 2.mp3

Γιέ μου, σπλάχνο των σπλάχνων μου, καρδούλα της καρδιάς μου, πουλάκι της φτωχιάς αυλής, άνθέ της ερημιάς μου, πώς κλείσαν τα ματάκια σου και δε θωρείς που κλαίω και δε σαλεύεις, δε γρικάς τα που πικρά σου λέω; Γιόκα μου, εσύ που γιάτρευες κάθε παράπονό μου, Που μάντευες τί πέρναγα κάτου απ᾿ το τσίνορό μου, τώρα δε με παρηγοράς και δε μου βγάζεις άχνα και δε μαντεύεις τις πληγές που τρώνε μου τα σπλάχνα; Πουλί μου, εσύ που μου ‘φερνες νεράκι στην παλάμη πώς δε θωρείς που δέρνουμαι και τρέμω σαν καλάμι; Στη στράτα εδώ καταμεσίς τ᾿ άσπρα μαλλιά μου λύνω και σου σκεπάζω της μορφής το μαραμένο κρίνο. Φιλώ το παγωμένο σου χειλάκι που σωπαίνει κι είναι σα να μου θύμωσε και σφαλιγμένο μένει. Δε μου μιλείς κι ἡ δόλια εγώ τον κόρφο δες, ανοίγω και στα βυζιά που βύζαξες τα νύχια, γιέ μου μπήγω. Απόσπασμα από τον «Επιτάφιο» σε απαγγελία της Βασιλικής Κατσικογιάννη

Get this widget Track details eSnips Social DNA

Και να αδελφέ μου, που μάθαμε να κουβεντιάζουμε, ήσυχα-ήσυχα κι απλά. Καταλαβαινόμαστε τώρα δε χρειάζονται περισσότερα. Κι αύριο λέω θα γίνουμε ακόμα πιο απλοί, θα βρούμε αυτά τα λόγια, που παίρνουν το ίδιο βάρος, σ’ όλες τις καρδιές, σ’ όλα τα χείλη, έτσι να λέμε πια τα σύκα: σύκα, και τη σκάφη: σκάφη, κι έτσι που να χαμογελάνε οι άλλοι και να λένε: «τέτοια ποιήματα, σου φτιάχνουμε εκατό την ώρα». Αυτό θέλουμε και εμείς. Γιατί εμείς ,δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε, αδελφέ μου απ’ τον κόσμο. Εμείς τραγουδάμε, για να σμίξουμε τον κόσμο. Διαβάζει ο Γιώργος Αγραφιώτης τραγουδά η Άννα Μουζάκη στο πιάνο ο Άρης Γραικούσης