«Μνήμες εμφυλίου … μνήμες ιστορίας…
Ένας στερνός αποχαιρετισμός σ' έναν κόσμο που έφυγε για πάντα και μαζί του έφυγαν κι εκείνοι που τον κράτησαν στις πλάτες τους και τον έφεραν ώς τις δικές μας μίζερες μέρες...
Η επιστροφή του πολιτικού μυθιστορήματος»
Το βιβλιοπωλείο ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΦΡΑΣΗ
σας προσκαλεί στην παρουσίαση των βιβλίων
του ΓΙΑΝΝΗ ΑΤΖΑΚΑ
• Διπλωμένα φτερά
• Θολός βυθός (Κρατικό βραβείο μυθιστορήματος)
Θα προλογίσει ο ποιητής Γ. Χ. Θεοχάρης
και θα ακολουθήσει συζήτηση με το συγγραφέα
τη Δευτέρα 26 Απριλίου 2010, ώρα 8.30 μ.μ.
στο βιβλιοπωλείο ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΦΡΑΣΗ
(Δημάρχου Ι. Ανδρεαδάκη 49, πρώην Πεσ. Μαχητών, Λιβαδειά).
Στον «Θολό βυθό» ακούγεται η φωνή ενός παιδιού που περιφέρεται σε ορφανοτροφεία. Σαν αντίστιξη ακούγεται ενίοτε η φωνή του ενήλικου αφηγητή, που σχολιάζει με την απόσταση του χρόνου. Γιατί; Στο πρώτο βιβλίο σας αυτό δεν υπάρχει.
«Στα "Διπλωμένα φτερά" οι "άνεμοι της μνήμης" ανασηκώνουν τον ώριμο άντρα από τον ξένο τόπο και τον εναποθέτουν στα πατρογονικά χώματα. Έτσι είναι ο άντρας που επιστρέφει κι αναστοχάζεται τα πρώτα παιδικά χρόνια του, φτωχικά κι ανέφελα, στο νησί του, κοντά στη γιαγιά Βενετιά. Αντίθετα, στον "Θολό βυθό" είναι το παιδί των παιδοπόλεων που αναδύεται σαν φάσμα από τα βάθη της μνήμης του. Οι παρεμβάσεις του άντρα, με όλο το φορτίο εμπειριών, γνώσεων, ιδεών και αισθημάτων που αυτός πια διαθέτει, γίνονται για να συνδέσουν την πρώιμη "μνήμη" με την ύστερη "κρίση", το "τραύμα" με την "ίαση". Αφήνεται, έτσι, ο αναγνώστης να ανασυνθέσει μόνος του το διχασμένο πρόσωπο του κεντρικού ήρωα και να κάνει τις δικές του αποτιμήσεις για εκείνο το καινοφανές μετεμφυλιακό μόρφωμα που υπήρξαν οι παιδοπόλεις».
Η... σωστή πλευρά : αποτιμώντας την προπαγανδιστική συμπεριφορά των ιθυνόντων στις παιδοπόλεις:
«Έπρεπε, λοιπόν, να κατακεραυνώνουν και να καταρρακώνουν συστηματικά κι επίμονα τη νικημένη πλευρά, που έτσι κι αλλιώς δεν είχε πουθενά πλέον δικαίωμα στον αντίλογο. Από εκεί ήταν οι απάτριδες, οι προδότες, οι άθεοι, οι άτιμοι, οι άνανδροι, οι δειλοί, οι βάρβαροι, οι αντάρτες, οι κατσαπλιάδες, οι εγκληματίες, οι φονιάδες, οι σφαγείς, τα κτήνη με τα τρομερά πρόσωπα, τα άγρια γένια, τα γαμψά νύχια, τα αιματοβαμμένα χέρια, και με μια λέξη που τα έλεγε όλα, οι μισητοί συμμορίτες. Από εδώ ήταν το έθνος, η πατρίδα, η σημαία, οι βασιλείς, ο στρατός, η χωροφυλακή, οι δικαστές, ο κλήρος, ο σταυρός, η Παναγία, ο Χριστός, ο Θεός ο ίδιος. Τα παιδιά μπορούσαν να επιλέξουν ελεύθερα. Και όλα είχαν, βέβαια, επιλέξει τη σωστή πλευρά. Οι άλλοι, οι μιαροί, ποτέ δεν θα μπορούσαν να ήταν γονιοί δικοί τους• κι αυτά ποτέ δεν θα ήθελαν να είναι τα δικά τους παιδιά».
Απόσπασμα από σκέψεις του ενήλικα Γιάννη,
στον ΓΙΩΡΓΟ ΒΙΔΑΛΗ Ελευθεροτυπία, Σάββατο 31 Ιανουαρίου 2009
Περισσότερα για τα βιβλία στου Γιάννη Ατζακά στις προηγούμενες αναρτήσεις μας αλλά και ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου