Στην παρουσίαση ποιημάτων του Γ. Θεοχάρη "Από μνήμης" ... μαζέψαμε ό,τι συνήθως αποδοκιμάζουν οι λεηλατούντες ...

Όμορφα βιωματικά ποιήματα σε κλίμα μέθεξης με τους πολλούς φίλους του ΓΙΩΡΓΟΥ ΘΕΟΧΑΡΗ, στην παρουσίαση της νέας ποιητικής συλλογής του "Από μνήμης" χθες Πέμπτη 20-1-2011. Και μια αίθουσα που ξαναζωντάνεψε μνήμες των πολύ καλών εποχών του ΕΜΒΟΛΙΜΟΝ.
Μνῆμες τοῦ γενέθλιου χώρου καί χρόνου. Μνῆμες ἀπό τή φθορά τοῦ σώματος καί τῆς ψυχῆς κι ἀπό τήν ἄγρια μοναξιά τοῦ κόσμου. Μνῆμες ἀπό τήν ὀδύνη πού προκαλεῖ ἡ ἀπονέκρωση τῆς ἁπτῆς πραγματικότητας. Μία καταβύθιση στά σκοτεινά καί δυσερμήνευτα τοῦ Θανάτου, προκειμένου ἡ Ποίηση νά προσεγγίσει τό ἀνοίκειο καί νά διαφοροποιήσει τό σκότος στίς σήραγγες τοῦ Χρόνου, τῆς Μικροϊστορίας καί τῆς Ὕπαρξης. Μνῆμες ἀπό τήν ἄλλη ὑπόσταση τῶν νεκρῶν, ὅταν πλέον γίνονται ἀέρας, φύσημα, ἴσκιος. Ἀπό τήν ἄλλη ζωή τους, αὐτή

πού ζοῦν ἐντός μας. Μνῆμες ἀπό τή δυνατότητά μας νά ξενοδοχοῦμε τούς πεθαμένους μας μέσω τῆς μνήμης. Μνῆμες καί προσωπικές ἐνοχές. Γιατί ἡ τυραννία τῆς μνήμης διαρκεῖ ἀκόμη κι ὅταν μᾶς περιθάλπει ἡ εὐσπλαχνία της.

Ἀπό μνήμης, λοιπόν, ἀφοῦ, ὅπως γράφει ὁ ποιητής Βύρων Λεοντάρης, δέν μποροῦμε νά γδυθοῦμε τό δέρμα τῆς μνήμης μας.

Μια γεύση της ατμόσφαιρας που επικράτησε, μέσω των φωτογραφιών και των ποιημάτων του Γιώργου Θεοχάρη, ακολουθεί αντί άλλων σχολίων ...

ΣΟΝΕΤΟ ΤΗΣ ΘΕΡΙΝΗΣ ΑΠΕΛΠΙΣΙΑΣ

Τι γυρεύεις, τι θέλεις μη κι εσύ το γνωρίζεις;

Κωνσταντίνος Χατζόπουλος

Το καλοκαίρι επιμένει

γεμίζοντας τις νύχτες πάθος,

μα το μυαλό του μαύρο δάσος

που τρέχουν μέσα απελπισμένοι.

Δεν ξέρει τι να περιμένει,

βέβαιος όντας κατά βάθος,

πως ήταν το χαρτί του άσσος,

μα σε παρτίδα ξοφλημένη.

Μοιραίος της ακινησίας,

μέσα στ’ αλάθητο καρτέρι,

κουνάει το θάμνο της δειλίας,

όπως λαγός τη μαύρη φτέρη.

Ας φύγει πια το καλοκαίρι

να βρει ισορροπία μελαγχολίας.

ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΟΥ ΛΥΠΗΜΕΝΟΥ ΠΑΡΑΘΕΡΙΣΤΗ

Τα ρόδα ξενιτεύουνται σε μνημική εξορία

Απόστολος Μελαχρινός

Μοιάζει σαν στίχος λυρικός,

ο λυγμικός, στερνός της λόγος.

Είν’ ένας Αύγουστος ζεστός,

πονετικός, της θλίψης σπόγγος.

Με το Σεπτέμβρη που θα ‘ρθει

θα ‘χει χαθεί μι’ ακόμη ελπίδα.

Δύση που τρέμει με θολή

μαρμαρυγή, πικρή σφραγίδα.

Ό,τι κι αν πόθησε κρυφά,

ψιθυριστά, δεν ήρθε πάλι.

Ρόδο Του Κανενός μαδά

την  άγρια ερημιά να ράνει.

Ο ΚΩΣΤΑΚΗΣ

Κι αυτή η νύχτα έμενε με τη φωνή του Καζαντζίδη στα μεγάφωνα του θερινού κινηματογράφου. Πήρανε πάλι το γιο της Μαρίκας, είπε η μάνα. Ζούσανε δίπλα. Ο Κωστάκης κι η μάνα του, Μαρίκα Ιωακείμ Πασιάδου. Πρόσφυγες εξ Αδριανουπόλεως. Είχανε κι ένα σκύλο που τον φωνάζανε Φιντέλη.

Λίγα χρόνια αργότερα, κανένας τους. Σαν τη λιανή φωτιά τους σκόρπισαν.

Μπήκα μια μέρα στο ρημαγμένο χαμόσπιτο. Το ‘χανε γδύσει οι γείτονες. Βρήκα σ’ ένα ραφάκι λίγα βιβλία: τη βιογραφία του Λόρδου Βύρωνα από τον Andres Maurois, τη Φωτιά του Henri Barbusse σε μετάφραση Κοσμά Πολίτη, έναν τόμο του εβδομαδιαίου εικονογραφημένου περιοδικού ΠΑΜΕΜ (Περιπέτειες – Αγωνία – Μίσος – Έρωτες - Μυστήριο) του 1946, αρκετά τεύχη από την Επιθεώρηση Τέχνης, και άλλα του περιοδικού Χτυποκάρδι, έναν Θησαυρό Δαμασκηνού του Υποδιακόνου και Στουδίτου του Θεσσαλονικέως, εκδόσεως 1900, καθώς και ένα τρίπτυχο της Ενιαίας Δημοκρατικής Αριστεράς για την 15η επέτειο αφαίρεσης της γερμανικής σημαίας από την Ακρόπολη.

Μάζεψα ό,τι συνήθως αποδοκιμάζουν οι λεηλατούντες και βγήκα.

Στο δρόμο αναδεύτηκε για λίγο στα πόδια μου ο Φιντέλης, αδέσποτος πλέον αλλά πιστός, κι ύστερα μπήκε στη μαραμένη αυλή όπου ζουν οι πέτρες.

ΚΒΑΝΤΟΜΝΗΜΟΝΙΚΗ

Γίνονται σκόνη  οι μέρες.

Σκορπούνε

-χνούδι ανθού της πικραλίδας.

Έρχονται – φεύγουν οι εποχές.

Παιχνίδι παιδικό της μελιδόνας – της χελιδόνας.

Αυτό που τώρα θάλλει,

αύριο θάν’ αιθάλη

            κι εκείνο που θ’ ανθίσει,

                        το βράδυ θα μαδήσει

Ό,τι θυμάμαι είμαι

κι ό,τι φαντάζομαι.

Είμαι τα κβάντα της μνήμης μου.

Δυνάμει νεκρός.

Δυνάμει ζωντανός.

Η μνήμη τρέχει στο μέλλον.

Τρυπά το μυαλό μου.

Εφορμά να βγει απ’ το χρόνο.

Είμαι ο χρόνος.

Διανταίος

 και

διαπερώμενος

Πού η αφετηρία;

Πού ο τερματισμός;

Πασχίζω να μη γίνω αιώνιο τώρα.

Νυχτώνει, ξημερώνει,

                                    νυχτώνει, ξημερώνει,

                                                           νυχτώνει ...

Την εκδήλωση τίμησε με την παρουσία του ο Μητροπολίτης Θηβών & Λεβαδείας Γεώργιος ο οποίος διατηρεί άρρηκτες σχέσεις με το ΕΜΒΟΛΙΜΟΝ από την ίδρυσή του μέχρι σήμερα. Με τη λήξη της παρουσίασης κόπηκε η πίτα όπως κάθε χρόνο και η βραδιά συνεχίσθηκε σε κλίμα ευφρόσυνο για αρκετή ώρα.