Σάββατο 22 Ιανουαρίου 2011

Στην παρουσίαση ποιημάτων του Γ. Θεοχάρη "Από μνήμης" ... μαζέψαμε ό,τι συνήθως αποδοκιμάζουν οι λεηλατούντες ...


Όμορφα βιωματικά ποιήματα σε κλίμα μέθεξης με τους πολλούς φίλους του ΓΙΩΡΓΟΥ ΘΕΟΧΑΡΗ, στην παρουσίαση της νέας ποιητικής συλλογής του "Από μνήμης" χθες Πέμπτη 20-1-2011. Και μια αίθουσα που ξαναζωντάνεψε μνήμες των πολύ καλών εποχών του ΕΜΒΟΛΙΜΟΝ.
Μνμες το γενέθλιου χώρου καί χρόνου. Μνμες πό τή φθορά το σώματος καί τς ψυχς κι πό τήν γρια μοναξιά το κόσμου. Μνμες πό τήν δύνη πού προκαλε πονέκρωση τς πτς πραγματικότητας. Μία καταβύθιση στά σκοτεινά καί δυσερμήνευτα το Θανάτου, προκειμένου Ποίηση νά προσεγγίσει τό νοίκειο καί νά διαφοροποιήσει τό σκότος στίς σήραγγες το Χρόνου, τς Μικροϊστορίας καί τς παρξης. Μνμες πό τήν λλη πόσταση τν νεκρν, ταν πλέον γίνονται έρας, φύσημα, σκιος. πό τήν λλη ζωή τους, ατή
πού ζον ντός μας. Μνμες πό τή δυνατότητά μας νά ξενοδοχομε τούς πεθαμένους μας μέσω τς μνήμης. Μνμες καί προσωπικές νοχές. Γιατί τυραννία τς μνήμης διαρκε κόμη κι ταν μς περιθάλπει εσπλαχνία της.
Ἀπό μνήμης, λοιπόν, φο, πως γράφει ποιητής Βύρων Λεοντάρης, δέν μπορομε νά γδυθομε τό δέρμα τς μνήμης μας.

Μια γεύση της ατμόσφαιρας που επικράτησε, μέσω των φωτογραφιών και των ποιημάτων του Γιώργου Θεοχάρη, ακολουθεί αντί άλλων σχολίων ...

ΣΟΝΕΤΟ ΤΗΣ ΘΕΡΙΝΗΣ ΑΠΕΛΠΙΣΙΑΣ

Τι γυρεύεις, τι θέλεις μη κι εσύ το γνωρίζεις;
Κωνσταντίνος Χατζόπουλος

Το καλοκαίρι επιμένει
γεμίζοντας τις νύχτες πάθος,
μα το μυαλό του μαύρο δάσος
που τρέχουν μέσα απελπισμένοι.

Δεν ξέρει τι να περιμένει,
βέβαιος όντας κατά βάθος,
πως ήταν το χαρτί του άσσος,
μα σε παρτίδα ξοφλημένη.

Μοιραίος της ακινησίας,
μέσα στ’ αλάθητο καρτέρι,
κουνάει το θάμνο της δειλίας,

όπως λαγός τη μαύρη φτέρη.
Ας φύγει πια το καλοκαίρι
να βρει ισορροπία μελαγχολίας.




ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΟΥ ΛΥΠΗΜΕΝΟΥ ΠΑΡΑΘΕΡΙΣΤΗ

Τα ρόδα ξενιτεύουνται σε μνημική εξορία
Απόστολος Μελαχρινός

Μοιάζει σαν στίχος λυρικός,
ο λυγμικός, στερνός της λόγος.
Είν’ ένας Αύγουστος ζεστός,
πονετικός, της θλίψης σπόγγος.

Με το Σεπτέμβρη που θα ‘ρθει
θα ‘χει χαθεί μι’ ακόμη ελπίδα.
Δύση που τρέμει με θολή
μαρμαρυγή, πικρή σφραγίδα.

Ό,τι κι αν πόθησε κρυφά,
ψιθυριστά, δεν ήρθε πάλι.
Ρόδο Του Κανενός μαδά
την  άγρια ερημιά να ράνει.


Ο ΚΩΣΤΑΚΗΣ

Κι αυτή η νύχτα έμενε με τη φωνή του Καζαντζίδη στα μεγάφωνα του θερινού κινηματογράφου. Πήρανε πάλι το γιο της Μαρίκας, είπε η μάνα. Ζούσανε δίπλα. Ο Κωστάκης κι η μάνα του, Μαρίκα Ιωακείμ Πασιάδου. Πρόσφυγες εξ Αδριανουπόλεως. Είχανε κι ένα σκύλο που τον φωνάζανε Φιντέλη.

Λίγα χρόνια αργότερα, κανένας τους. Σαν τη λιανή φωτιά τους σκόρπισαν.

Μπήκα μια μέρα στο ρημαγμένο χαμόσπιτο. Το ‘χανε γδύσει οι γείτονες. Βρήκα σ’ ένα ραφάκι λίγα βιβλία: τη βιογραφία του Λόρδου Βύρωνα από τον Andres Maurois, τη Φωτιά του Henri Barbusse σε μετάφραση Κοσμά Πολίτη, έναν τόμο του εβδομαδιαίου εικονογραφημένου περιοδικού ΠΑΜΕΜ (Περιπέτειες – Αγωνία – Μίσος – Έρωτες - Μυστήριο) του 1946, αρκετά τεύχη από την Επιθεώρηση Τέχνης, και άλλα του περιοδικού Χτυποκάρδι, έναν Θησαυρό Δαμασκηνού του Υποδιακόνου και Στουδίτου του Θεσσαλονικέως, εκδόσεως 1900, καθώς και ένα τρίπτυχο της Ενιαίας Δημοκρατικής Αριστεράς για την 15η επέτειο αφαίρεσης της γερμανικής σημαίας από την Ακρόπολη.

Μάζεψα ό,τι συνήθως αποδοκιμάζουν οι λεηλατούντες και βγήκα.

Στο δρόμο αναδεύτηκε για λίγο στα πόδια μου ο Φιντέλης, αδέσποτος πλέον αλλά πιστός, κι ύστερα μπήκε στη μαραμένη αυλή όπου ζουν οι πέτρες.


ΚΒΑΝΤΟΜΝΗΜΟΝΙΚΗ

Γίνονται σκόνη  οι μέρες.
Σκορπούνε
-χνούδι ανθού της πικραλίδας.

Έρχονται – φεύγουν οι εποχές.
Παιχνίδι παιδικό της μελιδόνας – της χελιδόνας.

Αυτό που τώρα θάλλει,
αύριο θάν’ αιθάλη
            κι εκείνο που θ’ ανθίσει,
                        το βράδυ θα μαδήσει

Ό,τι θυμάμαι είμαι
κι ό,τι φαντάζομαι.

Είμαι τα κβάντα της μνήμης μου.

Δυνάμει νεκρός.
Δυνάμει ζωντανός.

Η μνήμη τρέχει στο μέλλον.
Τρυπά το μυαλό μου.
Εφορμά να βγει απ’ το χρόνο.

Είμαι ο χρόνος.

Διανταίος
 και
διαπερώμενος

Πού η αφετηρία;
Πού ο τερματισμός;

Πασχίζω να μη γίνω αιώνιο τώρα.

Νυχτώνει, ξημερώνει,
                                    νυχτώνει, ξημερώνει,
                                                           νυχτώνει ...


Την εκδήλωση τίμησε με την παρουσία του ο Μητροπολίτης Θηβών & Λεβαδείας Γεώργιος ο οποίος διατηρεί άρρηκτες σχέσεις με το ΕΜΒΟΛΙΜΟΝ από την ίδρυσή του μέχρι σήμερα. Με τη λήξη της παρουσίασης κόπηκε η πίτα όπως κάθε χρόνο και η βραδιά συνεχίσθηκε σε κλίμα ευφρόσυνο για αρκετή ώρα.

Δεν υπάρχουν σχόλια: