Τρία χρόνια χωρίς τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη

Με τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη στο βιβλιοπωλείο
ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΦΡΑΣΗ (Λιβαδειά 1994)

Αγανακτώ όταν βλέπω την αγωνιώδη προσπάθεια πρώην συντρόφων του, να εντάξουν τον Μιχάλη σε κομματικούς σχηματισμούς που δεν υπήρχαν όσο αυτός βρισκόταν στη ζωή.
Αγανακτώ και με όσους κάνουν υποθέσεις και τοποθετούν πιθανολογώντας αγωνιστές αλλοτινών εποχών σε οργανώσεις του παρόντος.
Αγανακτώ γιατί όλοι αυτοί αντί με τη στάση τους να δείχνουν πως εμπνέονται από τα οράματα, τους αγώνες , τις θυσίες ή ότι άλλο χαρακτήριζε εν ζωή τις ηγετικές αυτές φυσιογνωμίες, αυθαίρετα τους εντάσσουν στο κάδρο του μικρόκοσμου που βιώνουν εξυπηρετώντας ποταπές κομματικές σκοπιμότητες δίχως να καταλαβαίνουν ή ακόμα χειρότερα χωρίς να νοιάζονται αν αυτή η ενέργεια προσβάλλει τα πρόσωπα που υποτίθεται ότι τιμούν.
Κι όσοι είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε, έστω και λίγο, από κοντά τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη ή όσοι εμπεδώσαμε τους λόγους του στα συνέδρια του ΣΥΝ δεν μπορούμε να ξεχάσουμε την εμμονή του να κλείνει τις πιο θυελώδεις ομιλίες του με την υπενθύμιση ότι αν συμβεί κάτι διασπαστικό "αυτός θα είναι ο τελευταίος που θα κλείσει την πόρτα".Ο Μιχάλης έφυγε σαν σήμερα πριν 3 χρόνια.

Με κλικ στον παρακάτω σύνδεσμο η ανάρτησή μου τότε ...

Μιχάλη τώρα που έφυγες δε γίναμε φτωχότεροι. Ορφανέψαμε.

Με τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη στο βιβλιοπωλείο ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΦΡΑΣΗ (Λιβαδειά 1994)